|
வள்ளி யழகினைக் கேட்டாண்டி - அவள் மையல் வலையிலே வீழ்ந்தாண்டி; கள்ள வேடத்தைப் புனைந்தாண்டி-வேடக் கன்னியை உன்னியே நொந்தாண்டி. | 1 |
|
நாடுந் தணிகையை விட்டாண்டி-நல்ல நாளாம் இதென்றே நடந்தாண்டி; காடும் புனமும் கடந்தாண்டி-வள்ளிக் காதல் இழுக்க விரைந்தாண்டி. | 2 |
|
வள்ளி மலைக்கவன் வந்தாண்டி-எங்கள் வள்ளியை நாடியே வந்தாண்டி; மெள்ளவே வேடனாய் நின்றாண்டி-நல்ல வேடிக்கைப் பேச்சுக்கள் சொன்னாண்டி. | 3 |
|
வளைவிற்குஞ் செட்டியாய் வந்தாண்டி-வள்ளி வரிவளைக் கையையும் தொட்டாண்டி; இளைத்தவன் போலவே நின்றாண்டி-வள்ளி ஏனெனக் கேட்பாளென் றிருந்தாண்டி. | 4 |
|
பேசொரு பேச்சென இரந்தாண்டி-அவள் பேச்சுக்கு வாயூறி நின்றாண்டி; கூசுதல் இல்லாது பார்த்தாண்டி-கண்ணாற் கோலத்தை மொண்டு குடித்தாண்டி. | 5 |
|
வேடர் தலைவனைக் கண்டாண்டி-உயர் வேங்கை மரமதாய் நின்றாண்டி; ஆடல் பலபல செய்தாண்டி-வள்ளி அன்பினைச் சோதிக்க வந்தாண்டி. | 6 |
|
தோன்றிய நம்பிமுன் சென்றாண்டி-நல்ல தொண்டு கிழவனாய் நின்றாண்டி; ஊன்றிய கோலொடு சென்றாண்டி-சுபம் ஓதியே நீறும் அளித்தாண்டி. | 7 |
|
குமரியி லாடவே வந்தேன்நான்-கோலக் குறவர் தலைவனே என்றாண்டி; அமருவன் வேடிச்சி காவலனாய்-ஐய அவளொடும் என்றுமே என்றாண்டி. | 8 |
|
தேனும் தினைமாவும் தின்றாண்டி-வள்ளி திருக்கையில் வாங்கியே தின்றாண்டி; மீனும் மருள்கின்ற கண்ணாளே-ஐயோ! விக்கல் எடுக்குதே என்றாண்டி. | 9 |
|
தாகத்தைத் தாங்கேனே என்றாண்டி-கண்ணே! தாராய் சுனைத்தண்ணீர் என்றாண்டி; மோகத்தை உள்ளுக்குள் வைத்தாண்டி-மெல்ல மோசத்தைச் செய்ய நினைத்தாண்டி. | 10 |
|
சுனைநீரை யுண்டு சுகித்தாண்டி-ஆஹா! சுதினம் ஈதென்றே சொன்னாண்டி; உனைநீயே ஒப்பாயென் றுரைத்தாண்டி-வள்ளீ ! உள்ளதைக் கேளென் றுரைத்தாண்டி. | 11 |
|
தாகத்தைத் தீர்த்த தயாநிதிநீ-என்றன் தாபமோ சொல்லுக் கடங்காதென்; மோகத்தைத் தீர்த்தருள் என்றாண்டி-முழு மோசக் கிழவனாய் வந்தாண்டி. | 12 |
|
சூதினைக் கண்டதும் ஓடினளே-வள்ளி "சுப்ரம்மண் யாதுணை" என்றனளே; மாதினை வந்து மடக்கும்ஐயா!-எங்கள் வாரண ராஜரே என்றழைத்தார்.< | 13 |
|
ஆனையைக் கண்டு நடுநடுங்கி-அவள் ஐயன் கிழவனை வந்தணைந்தாள்; மானை யடைந்து மகிழ்ந்தாண்டி-எங்கள் மால்மரு கன்தணி கேசனுமே. | 14 |
|
தணிகை மலையை அடைந்தாண்டி-வள்ளித் தாயுடன் அங்கே தரித்தாண்டி; பணிய வினையொழித் தருள்வாண்டி-பாடிப் பரவுவார்க் கின்பம் அளிப்பாண்டி. | 15 |
|
மந்திரம் ஆவதும் அவன்தாண்டி-நல்ல மாமருந் தாவதும் அவன்தாண்டி; தந்திரம் ஆவதும் அவன்தாண்டி-சுத்த சத்தியம் ஆவதும் அவன்தாண்டி | 16 |
|
நானெனும் ஆணவம் விட்டார்க்கே-அவன் நாளும் பணிவிடை செய்வாண்டி; கானெனுங் கூந்தல் படைத்தவள்ளி-காலிற் காதலாய் வீழ்ந்து பணிந்தாண்டி. | 17 |
|
தன்னை மறந்துநீ பத்திசெயின்-உன்னைத் தாவி யணைக்க வருவாண்டி; அன்னையும் அத்தனும் ஆவாண்டி-உன்றன் ஆசையெலாம் பூர்த்தி செய்வாண்டி. | 18 |
|
ஓங்கிய வானத்துத் தேவரெலாம்-நாளும் ஓலமிட் டாலுமே வாராண்டி; காங்கேயா கந்தா எனஉருகில்-உன்றன் காட்சிக் கெளியனாய் நிற்பாண்டி. | 19 |
|
திருப்புகழ்ச் சாமியை ஆண்டாண்டி-அவர் செய்தவங் கண்டு மகிழ்ந்தாண்டி; விருப்புடன் பாடும் அடியவர்க்கே-அவர் வேண்டும் வரங்களைத் தருவாண்டி. | 20 |
|
கிழவர் : செந்திருவு நாணுமெழிற் சித்திர நிறக்கிளியே! எந்தனுரை சிந்தை கொளச் சற்றிசைதி நீ. வள்ளி : அறிவுநிறை பெரியருரை ஆக்கமொழி ஆகலினால் சிறிதளவு மில்லை தடை செப்பியருள்வீர். | 1 |
|
கிழவர் : தேய்மதியன் சேயவனைத் தோயுமெனப் பித்தமிது செம்மையல மெய்ம்மையிது தேன் மொழியளே! வள்ளி : தேய்மதியம் நாதர்முடி சேர்ந்தகதை நீருணரில் செம்மைநெறி என்நெறியென் றேயுணர்விரே. | 2 |
|
கிழவர் : குலமிலியாய்த் திக்கற்று நின்றசிவன் ஈன்றவனைக் கொழுநனென நாடுவது பழுது பழுதே. வள்ளி: குலங்கடந்த குமரவடி வேலவனைக் கூடுதலால் மலங்கடந்து மாட்சியுறும் ஆட்சி பெறுவேன். | 3 |
|
கிழவர் : வீடுசுடு காடுகுணம் ஒன்றுமிலி தன்மகனை நாடுதலின் என்னசுகம்? நங்கை யுனக்கே. வள்ளி : வெய்யவினை சுட்ட இடம் மோக்ஷஇடம்; முக்குணமும் நையுநிலை ஞானநிலை நன்குணர் விரே. | 4 |
|
கிழவர் : மாமனவன் தலைதுணித்தான் மைந்தனிவன் என் றுணர்ந்துன் மாலகற்றிச் சாந்திபெறு மங்கை யரசீ! வள்ளி : மாமனுக்குத் தண்டமுறை ஞானம்வரச் செய்ம்முதலின் மைந்தனுக்கென் சிந்தைசெலல் என்ன தவமோ. | 5 |
|
கிழவர் : தேவர்பலர் தாமிருக்க மானிடனின் மைந்தனையே நீவிரும்பி நிற்றலொரு ந்யாய மிலையே. வள்ளி : மானிடத்தில் வைத்துமலை மானிடத்தில் வைத்தவர் சேய் மானிடத்தில் வந்தஎனை விட்டகல்வரோ! | 6 |
|
கிழவர் : பாதியுடல் போனஒரு மாதுதரு சேயினுக்கோ நீதிகைத்துக் காதலுறல் நீதி மயிலே! வள்ளி: சத்திசிவ மொத்துவரு சத்திவடி வேலரிடம் புத்திசெலல் என்னுடைய பூர்வ புண்ணியம். | 7 |
|
கிழவர் : பெருவயிற்றுப் பிள்ளை தனக் கண்ணனெனக் கொண்டவன்தன் உருவதனை எண்ணிமனம் ஓய்வ தென்னையோ? வள்ளி : பெருவயிறன் பெருவரத்தன் எண்ணியதைக் கூட்டுவித்துத் தருவனவன் தன்னுடைய தயவு முக்கியம். | 8 |
|
கிழவர் : மாமாய மாலவனை மாமனெனக் கொண்டவனை நீமாது நேடிநிற்றல் நீதி யல்லவே. வள்ளி : மால்தருவன் மாயனென்றால் வரையெறிந்தான் குரை கழற்கே மால்தருதி ஐயஎன அவரை வேண்டுவேன். | 9 |
|
கிழவர் : காற்றிலகப் பட்டுமடு வாயிலுறு கான்முளையைக் காதலுறல் நீதியல கான மயிலே! வள்ளி : காற்றுமுத லாக வரு பூதவுயி ரானவர் தங் காதல்பெறல் மாதவ மென் றேயறிதிரே. | 10 |
|
கிழவர் : தீயிலகப் பட்டுநதி தன்னிலலை யுண்டஒரு சேயிடை விருப்பமுறல் தீய தையகோ! வள்ளி : தீயுமுடல் தீயவரு செந்நிறத்துச் சேயில் மனம் பாயவரு பாக்கியமே பாக்கியமதாம். | 11 |
|
கிழவர் : கௌரியெனுந் தாயிருக்க வேற்றுமுலை யுண்டவன்றன் சௌரியத்தை நீபுகழ்தல் தக்க தல்லவே! வள்ளி : பத்தியொடு போற்றுபவர் யாவருக்குந் தான் குழந்தை யொத்துவரு வாரவருக் கொப்பு முளரோ! | 12 |
|
கிழவர் : குருவினுக்கு மிஞ்சிவரு சீடனெனப் பேர்படைத்த குமரனைநீ நாடுவது கொடிது கொடிதே. வள்ளி : குருவிலாத தேசிகருங் குருவெனவே போற்ற நின்ற குருமணியைக் கூடிடுதல் என்ன புண்ணியம்! | 13 |
|
கிழவர் : குன்றமலைந் தேதிரிந்துங் கோழிபிடித் தேதிரியுங் குளவனைநீ யுளம்வரித்தல் பிழை பிழையதே. வள்ளி : குன்றம்வினைக் குன்ற மென்றுங் கோழிசிவ ஞானநிலை என்றுமுண்மை நாமுணரில் ஏது பிழையே? | 14 |
|
கிழவர் : முன்னமொரு மாங் கனிக்கா வெம்பியுளம் நொந்தவனை உன்னிமனம் நீவருந்தல் உசித மல்லவே. வள்ளி : காயறியாக் கனியாமக் கனிபெறநான் கண்ணி நிற்றல் தாயறியாக் கருவாவார் தாமறிவரே. | 15 |
|
கிழவர் : ஏதேது யான்சொலினும் கொக்கறுத்த வேடனுரு ஏந்திழையே நீவிழைதல் என்ன விந்தையோ ! வள்ளி : சூதேது மில்லைஐய ! வேடர்மகள் வேடனையே சூழுமிதன் உண்மைதனை நீருணர் விரே. | 16 |