1. ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் அருளிச்செய்த திருப் பல்லாண்டு & திருமொழி (1-473)
2. ஸ்ரீ ஆண்டாள் அருளிச்செய்த திருப்பாவை (474-503)
3. ஸ்ரீ ஆண்டாள் அருளிச்செய்த நாச்சியார் திருமொழி (504-646)
4. ஸ்ரீ குலசேகரப் பெருமாள் அருளிச்செய்த பெருமாள் திருமொழி (647-751)
5. திருமழிசைபிரான் அருளிச்செய்த திருச்சந்த விருத்தம் (752-871)
6. ஸ்ரீ தொண்டரடிபொடியாழ்வார் அருளிச்செய்த திருமாலை (872-916)
7. ஸ்ரீ தொண்டரடிபொடியாழ்வார் அருளிச்செய்த திருப்பள்ளியெழுச்சி (917-926)
8. திருப்பாணாழ்வார் அருளிச் செய்த அமலனாதிபிரான் தனியன்கள் (927-936)
9. ஸ்ரீ மதுரகவியாழ்வார் அருளிச்செய்த கண்ணி நுண்சிறுத்தாம்பு (937-947)
------------------

 பெரியாழ்வார் திருப்பல்லாண்டு



1.  பல்லாண்டு பல்லாண்டு பல்லாயிரத்தாண்டு

        பலகோடிநூறாயிரம்

மல்லாண்டதிண்தோள்மணிவண்ணா. உன்

        செவ்வடிசெவ்விதிருக்காப்பு.        (1)



பெரியாழ்வார் திருமொழி (2-473) 



2. அடியோமோடும் நின்னொடும் பிரிவு இன்றி 

       ஆயிரம் பல்லாண்டு 

விடிவாய் நின் வல மார்வினில் வாழ்கின்ற 

        மங்கையும் பல்லாண்டு 

வடிவார் சோதி வலத்து உறையும் சுடர் 

        ஆழியும் பல்லாண்டு 

படைபோர் புக்கு முழங்கும் அப் பாஞ்ச 

        சன்னியமும் பல்லாண்டே                    (1)



3	வாழாட்பட்டு நின்றீர் உள்ளீரேல் வந்து 

        மண்ணும் மணமும் கொண்மின் 

கூழாட்பட்டு நின்றீர்களை எங்கள் 

        குழுவினிற் புகுதலொட்டோம் 

ஏழாட்காலும் பழிப்பு இலோம் நாங்கள் 

        இராக்கதர் வாழ் இலங்கை 

பாழாள் ஆகப் படை பொருதானுக்குப் 

        பல்லாண்டு கூறுதுமே                     (2)

 	 	

4	ஏடு நிலத்தில் இடுவதன் முன்னம் வந்து 

        எங்கள் குழாம் புகுந்து

கூடு மனம் உடையீர்கள் வரம்பு ஒழி

        வந்து ஒல்லைக் கூடுமினோ

நாடும் நகரமும் நன்கு அறிய நமோ 

        நாராயணாய என்று

பாடு மனம் உடைப் பத்தருள்ளீர் வந்து 

        பல்லாண்டு கூறுமினே                     (3)

 	 	

5	அண்டக் குலத்துக்கு அதிபதி ஆகி 

        அசுரர் இராக்கதரை 

இண்டக் குலத்தை எடுத்துக் களைந்த 

        இருடிகேசன் தனக்கு 

தொண்டக் குலத்தில் உள்ளீர் வந்து அடிதொழுது 

        ஆயிர நாமம் சொல்லிப் 

பண்டைக் குலத்தைத் தவிர்ந்து பல்லாண்டு பல்

        லாயிரத்தாண்டு என்மினே                     (4)

 	 	

6	எந்தை தந்தை தந்தை தந்தை தம் மூத்தப்பன் 

        ஏழ்படிகால் தொடங்கி

வந்து வழிவழி ஆட்செய்கின்றோம் திரு

        வோணத் திருவிழவில் 

அந்தியம் போதில் அரியுரு ஆகி 

        அரியை அழித்தவனைப் 

பந்தனை தீரப் பல்லாண்டு பல்லாயிரத்

        தாண்டு என்று பாடுதுமே                     (5)

 	 	

7  	தீயிற் பொலிகின்ற செஞ்சுடர் ஆழி 

      திகழ் திருச்சக்கரத்தின் 

கோயிற் பொறியாலே ஒற்றுண்டு நின்று 

        குடிகுடி ஆட்செய்கின்றோம்

மாயப் பொருபடை வாணனை ஆயிரந்

        தோளும் பொழி குருதி 

பாயச் சுழற்றிய ஆழி வல்லானுக்குப் 

        பல்லாண்டு கூறுதுமே                     (6)

 	 	

8	நெய்யிடை நல்லதோர் சோறும் நியதமும் 

        அத்தாணிச் சேவகமும் 

கை அடைக்காயும் கழுத்துக்குப் பூணொடு 

        காதுக்குக் குண்டலமும் 

மெய்யிட நல்லதோர் சாந்தமும் தந்து என்னை 

        வெள்ளுயிர் ஆக்கவல்ல 

பையுடை நாகப்பகைக் கொடியானுக்குப் 

        பல்லாண்டு கூறுவனே                     (7)

 	 	

9	உடுத்துக் களைந்த நின் பீதக ஆடை 

        உடுத்து கலத்தது உண்டு 

தொடுத்த துழாய்மலர்சூடிக் களைந்தன 

        சூடும் இத்தொண்டர்களோம்

விடுத்த திசைக் கருமம் திருத்தித் திரு

        வோணத் திருவிழவில் 

படுத்த பைந் நாகனைப் பள்ளி கொண்டானுக்குப் 

        பல்லாண்டு கூறுதுமே                    (8)

 	 	

10	எந்நாள் எம்பெருமான் உன்தனக்கு அடி

        யோம் என்று எழுத்துப்பட்ட

அந்நாளே அடியோங்கள் அடிக்குடில் 

        வீடுபெற்று உய்ந்தது காண் 

செந்நாள் தோற்றித் திரு மதுரையிற் 

        சிலை குனித்து ஐந்தலைய 

பைந்நாகத் தலைப் பாய்ந்தவனே உன்னைப் 

        பல்லாண்டு கூறுதுமே                    (9)

 	 	

11	அல்வழக்கு ஒன்றும் இல்லா அணி கோட்டியர் 

        கோன் அபிமானதுங்கன்

செல்வனைப் போல திருமாலே நானும் 

        உனக்குப் பழ அடியேன்

நல் வகையால் நமோ நாராயணா என்று 

        நாமம் பல பரவி 

பல் வகையாலும் பவித்திரனே உன்னைப் 

        பல்லாண்டு கூறுவனே                     (10)

 	 	

12	பல்லாண்டு என்று பவித்திரனைப் பர

        மேட்டியைச் சார்ங்கம் என்னும்

வில் ஆண்டான் தன்னை வில்லிபுத்தூர் விட்டு

        சித்தன் விரும்பிய சொல்

நல் ஆண்டு என்று நவின்று உரைப்பார் நமோ 

        நாராயணாய என்று

பல்லாண்டும் பரமாத்மனைச் சூழ்ந்திருந்து 

        ஏத்துவர் பல்லாண்டே                     (11)

-----------



கண்ணன் திருவவதாரம்



13	வண்ண மாடங்கள் சூழ் திருக்கோட்டியூர்க் 

கண்ணன் கேசவன் நம்பி பிறந்தினில் 

எண்ணெய் சுண்ணம் எதிரெதிர் தூவிடக் 

கண்ணன் முற்றம் கலந்து அளறு ஆயிற்றே              (1)

 	 	

14	ஓடுவார் விழுவார் உகந்து ஆலிப்பார் 

நாடுவார் நம்பிரான் எங்குத்தான் என்பார் 

பாடுவார்களும் பல்பறை கொட்ட நின்று 

ஆடுவார்களும் ஆயிற்று ஆய்ப்பாடியே              (2)

 	 	

15	பேணிச் சீர் உடைப் பிள்ளை பிறந்தினில்

காணத் தாம் புகுவார் புக்குப் போதுவார் 

ஆண் ஒப்பார் இவன் நேர் இல்லை காண் திரு-

வோணத்தான் உலகு ஆளும் என்பார்களே               (3)

 	 	

16	உறியை முற்றத்து உருட்டி நின்று ஆடுவார் 

நறுநெய் பால் தயிர் நன்றாகத் தூவுவார் 

செறி மென் கூந்தல் அவிழத் திளைத்து எங்கும் 

அறிவு அழிந்தனர் ஆய்ப்பாடி ஆயரே      (4)

 	 	

17	கொண்ட தாள் உறி கோலக் கொடுமழுத்

தண்டினர் பறியோலைச் சயனத்தர் 

விண்ட முல்லையரும்பு அன்ன பல்லினர் 

அண்டர் மிண்டிப் புகுந்து நெய்யாடினார்               (5)  

 	 	

18	கையும் காலும் நிமிர்த்துக் கடார நீர்

பைய ஆட்டிப் பசுஞ் சிறு மஞ்சளால்

ஐய நா வழித்தாளுக்கு அங்காந்திட 

வையம் ஏழும் கண்டாள் பிள்ளை வாயுளே   (6)

 	 	

19	வாயுள் வையகம் கண்ட மடநல்லார் 

ஆயர் புத்திரன் அல்லன் அருந்தெய்வம் 

பாய சீர் உடைப் பண்பு உடைப் பாலகன் 

மாயன் என்று மகிழ்ந்தனர் மாதரே               (7)  

 	 	

20	பத்து நாளும் கடந்த இரண்டாம் நாள் 

எத் திசையும் சயமரம் கோடித்து 

மத்த மா மலை தாங்கிய மைந்தனை 

உத்தானம் செய்து உகந்தனர் ஆயரே              (8)

 	 	

21	கிடக்கில் தொட்டில் கிழிய உதைத்திடும் 

எடுத்துக் கொள்ளில் மருங்கை இறுத்திடும் 

ஒடுக்கிப் புல்கில் உதரத்தே பாய்ந்திடும் 

மிடுக்கு இலாமையால் நான் மெலிந்தேன் நங்காய   (9)

 	 	

22	செந்நெல் ஆர் வயல் சூழ் திருக்கோட்டியூர் 

மன்னு நாரணன் நம்பி பிறந்தமை 

மின்னு நூல் விட்டுசித்தன் விரித்த இப் 

பன்னு பாடல் வல்லார்க்கு இல்லை பாவமே               (10)

----------



கண்ணனது திருமேனியழகு



23	சீதக் கடலுள் அமுது அன்ன தேவகி 

கோதைக் குழலாள் அசோதைக்குப் போத்தந்த

பேதைக் குழவி பிடித்துச் சுவைத்து உண்ணும்

பாதக் கமலங்கள் காணீரே 

      பவள வாயீர் வந்து காணீரே              (1)

 	 	

24	முத்தும் மணியும் வயிரமும் நன்பொன்னும்

தத்திப் பதித்துத் தலைப்பெய்தாற் போல் எங்கும் 

பத்து விரலும் மணிவண்ணன் பாதங்கள் 

ஒத்திட்டு இருந்தவா காணீரே 

      ஒண்ணுதலீர் வந்து காணீரே              (2)

 	 	

25	பணைத்தோள் இள ஆய்ச்சி பால் பாய்ந்த கொங்கை

அணைத்து ஆர உண்டு கிடந்த இப் பிள்ளை

இணைக்காலில் வெள்ளித் தளை நின்று இலங்கும் 

கணைக்கால் இருந்தவா காணீரே 

      காரிகையீர் வந்து காணீரே               (3)

 	 	

26	உழந்தாள் நறுநெய் ஒரோர் தடா உண்ண 

இழந்தாள் எரிவினால் ஈர்த்து எழில் மத்தின் 

பழந்தாம்பால் ஓச்ச பயத்தால் தவழ்ந்தான் 

முழந்தாள் இருந்தவா காணீரே 

      முகிழ்முலையீர் வந்து காணீரே               (4)

 	 	

27	பிறங்கிய பேய்ச்சி முலை சுவைத்து உண்டிட்டு

உறங்குவான் போலே கிடந்த இப்பிள்ளை

மறம் கொள் இரணியன் மார்வை முன் கீண்டான்

குறங்குகளை வந்து காணீரே 

      குவிமுலையீர் வந்து காணீரே               (5)

 	 	

28	மத்தக் களிற்று வசுதேவர் தம்முடைச் 

சித்தம் பிரியாத தேவகிதன் வயிற்றில் 

அத்தத்தின் பத்தாம் நாள் தோன்றிய அச்சுதன் 

முத்தம் இருந்தவா காணீரே 

      முகிழ்நகையீர் வந்து காணீரே              (6)

 	 	

29	இருங்கை மதகளிறு ஈர்க்கின்றவனைப் 

பருங்கிப் பறித்துக்கொண்டு ஓடும் பரமன்தன் 

நெருங்கு பவளமும் நேர்நாணும் முத்தும் 

மருங்கும் இருந்தவா காணீரே 

      வாணுதலீர் வந்து காணீரே              (7)

 	 	

30	வந்த மதலைக் குழாத்தை வலிசெய்து 

தந்தக் களிறு போல் தானே விளையாடும் 

நந்தன் மதலைக்கு நன்றும் அழகிய 

உந்தி இருந்தவா காணீரே 

      ஒளியிழையீர் வந்து காணீரே               (8)

 	 	

31	அதிருங் கடல்நிற வண்ணனை ஆய்ச்சி 

மதுரமுலை ஊட்டி வஞ்சித்து வைத்துப் 

பதறப் படாமே பழந் தாம்பால் ஆர்த்த 

உதரம் இருந்தவா காணீரே 

      ஒளிவளையீர் வந்து காணீரே               (9)

 	 	

32	பெரு மா உரலிற் பிணிப்புண்டு இருந்து அங்கு 

இரு மா மருதம் இறுத்த இப் பிள்ளை 

குரு மா மணிப்பூண் குலாவித் திகழும் 

திருமார்வு இருந்தவா காணீரே 

      சேயிழையீர் வந்து காணீரே               (10)

 	 	

33	நாள்கள் ஓர் நாலைந்து திங்கள் அளவிலே

தாளை நிமிர்த்துச் சகடத்தைச் சாடிப்போய் 

வாள் கொள் வளைஎயிற்று ஆருயிர் வவ்வினான் 

தோள்கள் இருந்தவா காணீரே 

      சுரிகுழலீர் வந்து காணீரே              (11)

 	 	

34	மைத் தடங்கண்ணி யசோதை வளர்க்கின்ற

செய்த்தலை நீல நிறத்துச் சிறுப்பிள்ளை 

நெய்த்தலை நேமியும் சங்கும் நிலாவிய 

கைத்தலங்கள் வந்து காணீரே 

      கனங்குழையீர் வந்து காணீரே               (12)

 	 	

35	வண்டு அமர் பூங்குழல் ஆய்ச்சி மகனாகக் 

கொண்டு வளர்க்கின்ற கோவலக் குட்டற்கு 

அண்டமும் நாடும் அடங்க விழுங்கிய 

கண்டம் இருந்தவா காணீரே 

      காரிகையீர் வந்து காணீரே               (13)

 	 	

36	எம் தொண்டை வாய்ச் சிங்கம் வா என்று எடுத்துக்கொண்டு 

அந் தொண்டை வாய் அமுது ஆதரித்து ஆய்ச்சியர் 

தம் தொண்டை வாயால் தருக்கிப் பருகும் இச் 

செந் தொண்டை வாய் வந்து காணீரே 

      சேயிழையீர் வந்து காணீரே               (14)

 	 	

37	நோக்கி யசோதை நுணுக்கிய மஞ்சளால் 

நாக்கு வழித்து நீராட்டும் இந் நம்பிக்கு 

வாக்கும் நயனமும் வாயும் முறுவலும் 

மூக்கும் இருந்தவா காணீரே 

      மொய்குழலீர் வந்து காணீரே               (15)

 	 	

38	விண் கொள் அமரர்கள் வேதனை தீர முன் 

மண் கொள் வசுதேவர்தம் மகனாய் வந்து 

திண் கொள் அசுரரைத் தேய வளர்கின்றான் 

கண்கள் இருந்தவா காணீரே 

      கனவளையீர் வந்து காணீரே               (16)

 	 	

39	பருவம் நிரம்பாமே பாரெல்லாம் உய்யத்

திருவின் வடிவு ஒக்கும் தேவகி பெற்ற

உருவு கரிய ஒளி மணிவண்ணன்

புருவம் இருந்தவா காணீரே 

      பூண்முலையீர் வந்து காணீரே               (17)

 	 	

40	மண்ணும் மலையும் கடலும் உலகு ஏழும் 

உண்ணுந் திறத்து மகிழ்ந்து உண்ணும் பிள்ளைக்கு 

வண்ணம் எழில்கொள் மகரக்குழை இவை 

திண்ணம் இருந்தவா காணீரே 

      சேயிழையீர் வந்து காணீரே              (18)

 	 	

41	முற்றிலும் தூதையும் முன்கைமேல் பூவையும் 

சிற்றில் இழைத்துத் திரிதருவோர்களைப் 

பற்றிப் பறித்துக்கொண்டு ஓடும் பரமன்தன் 

நெற்றி இருந்தவா காணீரே 

      நேரிழையீர் வந்து காணீரே               (19)

 	 	

42	அழகிய பைம்பொன்னின் கோல் அங்கைக் கொண்டு 

கழல்கள் சதங்கை கலந்து எங்கும் ஆர்ப்ப 

மழ கன்றினங்கள் மறித்துத் திரிவான் 

குழல்கள் இருந்தவா காணீரே 

      குவிமுலையீர் வந்து காணீரே               (20)

 	 	

43	சுருப்பார் குழலி யசோதை முன் சொன்ன 

திருப் பாதகேசத்தைத் தென்புதுவைப் பட்டன் 

விருப்பால் உரைத்த இருபதோடு ஒன்றும் 

உரைப்பார் போய் வைகுந்தத்து ஒன்றியிருப்பரே               (21)

--------



தாலப் பருவம்



44	மாணிக்கம் கட்டி வயிரம் இடை கட்டி 

ஆணிப் பொன்னால் செய்த வண்ணச் சிறுத்தொட்டில்

பேணி உனக்குப் பிரமன் விடுதந்தான் 

மாணிக் குறளனே தாலேலோ 

      வையம் அளந்தானே தாலேலோ               (1)

 	 	

45	உடையார் கனமணியோடு ஒண் மாதுளம்பூ 

இடை விரவிக் கோத்த எழிற் தெழ்கினோடும் 

விடை ஏறு காபாலி ஈசன் விடுதந்தான் 

உடையாய் அழேல் அழேல் தாலேலோ 

      உலகம் அளந்தானே தாலேலோ              (2)

 	 	

46	என்தம்பிரானார் எழிற் திருமார்வற்குச் 

சந்தம் அழகிய தாமரைத் தாளற்கு 

இந்திரன் தானும் எழில் உடைக் கிண்கிணி 

தந்து உவனாய் நின்றான் தாலேலோ 

      தாமரைக் கண்ணனே தாலேலோ              (3)

 	 	

47	சங்கின் வலம்புரியும் சேவடிக் கிண்கிணியும் 

அங்கைச் சரிவளையும் நாணும் அரைத்தொடரும் 

அங்கண் விசும்பில் அமரர்கள் போத்தந்தார் 

செங்கண் கருமுகிலே தாலேலோ 

      தேவகி சிங்கமே தாலேலோ               (4)

 	 	

48	எழில் ஆர் திருமார்வுக்கு ஏற்கும் இவை என்று 

அழகிய ஐம்படையும் ஆரமும் கொண்டு 

வழு இல் கொடையான் வயிச்சிரவணன் 

தொழுது உவனாய் நின்றான் தாலேலோ 

      தூமணி வண்ணனே தாலேலோ               (5)

 	 	

49	ஓதக் கடலின் ஒளிமுத்தின் ஆரமும் 

சாதிப் பவளமும் சந்தச் சரிவளையும் 

மா தக்க என்று வருணன் விடுதந்தான் 

சோதிச் சுடர் முடியாய் தாலேலோ 

      சுந்தரத் தோளனே தாலேலோ               (6)

 	 	

50	கான் ஆர் நறுந்துழாய் கைசெய்த கண்ணியும் 

வான் ஆர் செழுஞ்சோலைக் கற்பகத்தின் வாசிகையும் 

தேன் ஆர் மலர்மேல் திருமங்கை போத்தந்தாள் 

கோனே அழேல் அழேல் தாலேலோ 

      குடந்தைக் கிடந்தானே தாலேலோ               (7)

 	 	

51	கச்சொடு பொற்சுரிகை காம்பு கனகவளை 

உச்சி மணிச்சுட்டி ஒண்தாள் நிரைப் பொற்பூ 

அச்சுதனுக்கு என்று அவனியாள் போத்தந்தாள் 

நச்சுமுலை உண்டாய் தாலேலோ 

      நாராயணா அழேல் தாலேலோ              (8)

 	 	

52	மெய் திமிரும் நானப் பொடியொடு மஞ்சளும்

செய்ய தடங்கண்ணுக்கு அஞ்சனமும் சிந்துரமும்

வெய்ய கலைப்பாகி கொண்டு உவளாய் நின்றாள்

ஐயா அழேல் அழேல் தாலேலோ 

      அரங்கத்து அணையானே தாலேலோ              (9)

 	 	

53	வஞ்சனையால் வந்த பேய்ச்சி முலை உண்ட

அஞ்சன வண்ணனை ஆய்ச்சி தாலாட்டிய

செஞ்சொல் மறையவர் சேர் புதுவைப் பட்டன் சொல்

எஞ்சாமை வல்லவர்க்கு இல்லை இடர்தானே               (10)

-------------



அம்புலிப் பருவம்



54	தன்முகத்துச் சுட்டி தூங்கத் தூங்கத் தவழ்ந்து போய்ப் 

பொன்முகக் கிண்கிணி ஆர்ப்பப் புழுதி அளைகின்றான் 

என்மகன் கோவிந்தன் கூத்தினை இள மா மதீ 

நின்முகம் கண்ணுள ஆகில் நீ இங்கே நோக்கிப் போ               (1)

 	 	

55	என் சிறுக்குட்டன் எனக்கு ஒர் இன்னமுது எம்பிரான்

தன் சிறுக்கைகளால் காட்டிக் காட்டி அழைக்கின்றான்

அஞ்சன வண்ணனோடு ஆடல் ஆட உறுதியேல்

மஞ்சில் மறையாதே மா மதீ மகிழ்ந்து ஓடி வா                         (2)

 	 	

56	சுற்றும் ஒளிவட்டம் சூழ்ந்து சோதி பரந்து எங்கும்

எத்தனை செய்யிலும் என்மகன் முகம் நேரொவ்வாய்

வித்தகன் வேங்கட வாணன் உன்னை விளிக்கின்ற

கைத்தலம் நோவாமே அம்புலீ கடிது ஓடி வா                         (3)

 	 	

57	சக்கரக் கையன் தடங்கண்ணால் மலர விழித்து

ஒக்கலைமேல் இருந்து உன்னையே சுட்டிக் காட்டும் காண்

தக்கது அறிதியேல் சந்திரா சலம் செய்யாதே

மக்கட் பெறாத மலடன் அல்லையேல் வா கண்டாய்                (4)

 	 	

58	அழகிய வாயில் அமுத ஊறல் தெளிவுற

மழலை முற்றாத இளஞ்சொல்லால் உன்னைக் கூகின்றான் 

குழகன் சிரீதரன் கூவக் கூவ நீ போதியேல்

புழையில ஆகாதே நின்செவி புகர் மா மதீ                          (5)

 	 	

59	தண்டொடு சக்கரம் சார்ங்கம் ஏந்தும் தடக்கையன்

கண் துயில்கொள்ளக் கருதிக் கொட்டாவி கொள்கின்றான்

உண்ட முலைப்பால் அறா கண்டாய் உறங் காவிடில்

விண்தனில் மன்னிய மா மதீ விரைந்து ஓடி வா                (6)

 	 	

60	பாலகன் என்று பரிபவம் செய்யேல் பண்டு ஓர் நாள்

ஆலின் இலை வளர்ந்த சிறுக்கன் அவன் இவன்

மேல் எழப் பாய்ந்து பிடித்துக்கொள்ளும் வெகுளுமேல்

மாலை மதியாதே மா மதீ மகிழ்ந்து ஓடி வா                (7)

 	 	

61	சிறியன் என்று என் இளஞ் சிங்கத்தை இகழேல் கண்டாய்

சிறுமையின் வார்த்தையை மாவலியிடைச் சென்று கேள்

சிறுமைப் பிழை கொள்ளில் நீயும் உன் தேவைக்கு உரியை காண்

நிறைமதீ நெடுமால் விரைந்து உன்னைக் கூகின்றான்             (8)

 	 	

62	தாழியில் வெண்ணெய் தடங்கை ஆர விழுங்கிய 

பேழை வயிற்று எம்பிரான் கண்டாய் உன்னைக் கூகின்றான் 

ஆழிகொண்டு உன்னை எறியும் ஐயுறவு இல்லை காண் 

வாழ உறுதியேல் மா மதீ மகிழ்ந்து ஓடி வா                 (9)

 	 	

63	மைத்தடங் கண்ணி யசோதை தன்மகனுக்கு இவை 

ஒத்தன சொல்லி உரைத்த மாற்றம் ஒளிபுத்தூர் 

வித்தகன் விட்டுசித்தன் விரித்த தமிழ் இவை 

எத்தனையும் சொல்ல வல்லவர்க்கு இடர் இல்லையே               (10)

------------



செங்கீரைப் பருவம்



64	உய்ய உலகு படைத்து உண்ட மணிவயிறா 

        ஊழிதொறு ஊழி பல ஆலின் இலையதன்மேல் 

பைய உயோகு-துயில் கொண்ட பரம்பரனே 

        பங்கய நீள் நயனத்து அஞ்சன மேனியனே 

செய்யவள் நின் அகலம் சேமம் எனக் கருதி 

        செல்வு பொலி மகரக் காது திகழ்ந்து இலக 

ஐய எனக்கு ஒருகால் ஆடுக செங்கீரை 

        ஆயர்கள் போரேறே ஆடுக ஆடுகவே                     (1)

 	 	

65	கோளரியின் உருவங் கொண்டு அவுணன் உடலம் 

        குருதி குழம்பி எழ கூர் உகிரால் குடைவாய் 

மீள அவன்மகனை மெய்ம்மை கொளக் கருதி 

        மேலை அமரர்பதி மிக்கு வெகுண்டு வரக் 

காள நன் மேகமவை கல்லொடு கால் பொழியக் 

        கருதி வரை குடையாக் காலிகள் காப்பவனே 

ஆள எனக்கு ஒருகால் ஆடுக செங்கீரை 

        ஆயர்கள் போரேறே ஆடுக ஆடுகவே                     (2)

 	 	

66	நம்முடை நாயகனே நான்மறையின் பொருளே 

        நாவியுள் நற்கமல நான்முகனுக்கு ஒருகால் 

தம்மனை ஆனவனே தரணி தலமுழுதும் 

        தாரகையின் உலகும் தடவி அதன் புறமும் 

விம்ம வளர்ந்தவனே வேழமும் ஏழ் விடையும் 

        விரவிய வேலைதனுள் வென்று வருமவனே 

அம்ம எனக்கு ஒருகால் ஆடுக செங்கீரை 

        ஆயர்கள் போரேறே ஆடுக ஆடுகவே                     (3)

 	 	

67	வானவர்தாம் மகிழ வன் சகடம் உருள 

        வஞ்ச முலைப்பேயின் நஞ்சம் அது உண்டவனே 

கானக வல் விளவின் காய் உதிரக் கருதிக் 

        கன்று அது கொண்டு எறியும் கருநிற என்கன்றே 

தேனுகனும் முரனும் திண்திறல் வெந்நரகன் 

        என்பவர் தாம் மடியச் செரு அதிரச் செல்லும் 

ஆனை எனக்கு ஒருகால் ஆடுக செங்கீரை 

        ஆயர்கள் போரேறே ஆடுக ஆடுகவே                     (4)

 	 	

68	மத்து அளவுந் தயிரும் வார்குழல் நன்மடவார் 

        வைத்தன நெய் களவால் வாரி விழுங்கி ஒருங்கு 

ஒத்த இணைமருதம் உன்னிய வந்தவரை 

        ஊரு கரத்தினொடும் உந்திய வெந்திறலோய் 

முத்தின் இளமுறுவல் முற்ற வருவதன்முன் 

        முன்ன முகத்து அணிஆர் மொய்குழல்கள் அலைய 

அத்த எனக்கு ஒருகால் ஆடுக செங்கீரை 

        ஆயர்கள் போரேறே ஆடுக ஆடுகவே                     (5)

 	 	

69	காய மலர்நிறவா கருமுகில் போல் உருவா 

        கானக மா மடுவிற் காளியன் உச்சியிலே 

தூய நடம் பயிலும் சுந்தர என்சிறுவா 

        துங்க மதக்கரியின் கொம்பு பறித்தவனே 

ஆயம் அறிந்து பொருவான் எதிர்வந்த மல்லை 

        அந்தரம் இன்றி அழித்து ஆடிய தாளிணையாய் 

ஆய எனக்கு ஒருகால் ஆடுக செங்கீரை 

        ஆயர்கள் போரேறே ஆடுக ஆடுகவே                     (6)

 	 	

70	துப்பு உடை ஆயர்கள் தம் சொல் வழுவாது ஒருகால் 

        தூய கருங்குழல் நற் தோகைமயில் அனைய 

நப்பினைதன் திறமா நல் விடை ஏழ் அவிய 

        நல்ல திறல் உடைய நாதனும் ஆனவனே 

தப்பின பிள்ளைகளைத் தனமிகு சோதிபுகத் 

        தனி ஒரு தேர் கடவித்தாயொடு கூட்டிய என் 

அப்ப எனக்கு ஒருகால் ஆடுக செங்கீரை 

        ஆயர்கள் போரேறே ஆடுக ஆடுகவே                     (7)

 	 	

71	உன்னையும் ஒக்கலையிற் கொண்டு தம் இல் மருவி 

        உன்னொடு தங்கள் கருத்து ஆயின செய்து வரும் 

கன்னியரும் மகிழ கண்டவர் கண்குளிர 

        கற்றவர் தெற்றிவர பெற்ற எனக்கு அருளி 

மன்னு குறுங்குடியாய் வெள்ளறையாய் மதில் சூழ் 

        சோலைமலைக்கு அரசே கண்ணபுரத்து அமுதே 

என் அவலம் களைவாய் ஆடுக செங்கீரை 

        ஏழ் உலகும் உடையாய் ஆடுக ஆடுகவே                     (8)

 	 	

72	பாலொடு நெய் தயிர் ஒண் சாந்தொடு சண்பகமும் 

        பங்கயம் நல்ல கருப்பூரமும் நாறி வர 

கோல நறும்பவளச் செந்துவர் வாயினிடைக் 

        கோமள வெள்ளிமுளை போல் சில பல் இலக 

நீல நிறத்து அழகார் ஐம்படையின் நடுவே 

        நின் கனிவாய் அமுதம் இற்று முறிந்து விழ 

ஏலும் மறைப்பொருளே ஆடுக செங்கீரை 

        ஏழ் உலகும் உடையாய் ஆடுக ஆடுகவே                     (9)

 	 	

73	செங்கமலக் கழலிற் சிற்றிதழ் போல் விரலிற் 

        சேர் திகழ் ஆழிகளும் கிண்கிணியும் அரையிற் 

தங்கிய பொன்வடமும் தாள நன் மாதுளையின் 

        பூவொடு பொன்மணியும் மோதிரமும் கிறியும் 

மங்கல ஐம்படையும் தோள்வளையும் குழையும் 

        மகரமும் வாளிகளும் சுட்டியும் ஒத்து இலக 

எங்கள் குடிக்கு அரசே ஆடுக செங்கீரை 

        ஏழ் உலகும் உடையாய் ஆடுக ஆடுகவே                     (10)

 	 	

74	அன்னமும் மின் உருவும் ஆளரியும் குறளும் 

        ஆமையும் ஆனவனே ஆயர்கள் நாயகனே 

என் அவலம் களைவாய் ஆடுக செங்கீரை 

        ஏழ் உலகும் உடையாய் ஆடுக ஆடுக என்று 

அன்னநடை மடவாள் அசோதை உகந்த பரிசு 

        ஆன புகழ்ப் புதுவைப் பட்டன் உரைத்த தமிழ் 

இன்னிசை மாலைகள் இப் பத்தும் வல்லார் உலகில் 

        எண்திசையும் புகழ் மிக்கு இன்பம் அது எய்துவரே              (11)

----------


  


சப்பாணிப் பருவம்



75	மாணிக்கக் கிண்கிணி ஆர்ப்ப மருங்கின் மேல் 

ஆணிப் பொன்னாற் செய்த ஆய்பொன் உடை மணி 

பேணி பவளவாய் முத்துஇலங்க பண்டு 

காணி கொண்ட கைகளால் சப்பாணி 

      கருங்குழற் குட்டனே சப்பாணி               (1)

 	 	

76	பொன் அரைநாணொடு மாணிக்கக் கிண்கிணி 

தன் அரை ஆட தனிச் சுட்டி தாழ்ந்து ஆட 

என் அரை மேல்நின்று இழிந்து உங்கள் ஆயர்தம் 

மன் அரைமேல் கொட்டாய் சப்பாணி 

      மாயவனே கொட்டாய் சப்பாணி               (2)

 	 	

77	பல் மணி முத்து இன்பவளம் பதித்தன்ன 

என் மணிவண்ணன் இலங்கு பொற் தோட்டின் மேல் 

நின் மணிவாய் முத்து இலங்க நின் அம்மைதன் 

அம்மணி மேல் கொட்டாய் சப்பாணி 

      ஆழியங் கையனே சப்பாணி               (3)

 	 	

78	தூ நிலாமுற்றத்தே போந்து விளையாட 

வான் நிலா அம்புலீ சந்திரா வா என்று 

நீ நிலா நிற் புகழாநின்ற ஆயர்தம் 

கோ நிலாவ கொட்டாய் சப்பாணி 

      குடந்தைக் கிடந்தானே சப்பாணி               (4)

 	 	

79	புட்டியிற் சேறும் புழுதியும் கொண்டுவந்து 

அட்டி அமுக்கி அகம் புக்கு அறியாமே 

சட்டித் தயிரும் தடாவினில் வெண்ணெயும் உண் 

பட்டிக் கன்றே கொட்டாய் சப்பாணி 

      பற்பநாபா கொட்டாய் சப்பாணி              (5)

 	 	

80	தாரித்து நூற்றுவர் தந்தை சொற் கொள்ளாது 

போர் உய்த்து வந்து புகுந்தவர் மண் ஆளப் 

பாரித்த மன்னர் படப் பஞ்சவர்க்கு அன்று 

தேர் உய்த்த கைகளால் சப்பாணி 

      தேவகி சிங்கமே சப்பாணி              (6)

 	 	

81	பரந்திட்டு நின்ற படுகடல் தன்னை 

இரந்திட்ட கைம்மேல் எறிதிரை மோதக் 

கரந்திட்டு நின்ற கடலைக் கலங்கச் 

சரந் தொட்ட கைகளால் சப்பாணி 

      சார்ங்க விற்கையனே சப்பாணி              (7)

 	 	

82	குரக்கு இனத்தாலே குரைகடல் தன்னை 

நெருக்கி அணை கட்டி நீள் நீர் இலங்கை 

அரக்கர் அவிய அடு கணையாலே 

நெருக்கிய கைகளால் சப்பாணி 

      நேமியங் கையனே சப்பாணி               (8)

 	 	

83	அளந்து இட்ட தூணை அவன் தட்ட ஆங்கே 

வளர்ந்திட்டு வாள் உகிர்ச் சிங்க உருவாய் 

உளந் தொட்டு இரணியன் ஒண்மார்வு அகலம் 

பிளந்திட்ட கைகளால் சப்பாணி 

      பேய் முலை உண்டானே சப்பாணி              (9)

 	 	

84	அடைந்திட்டு அமரர்கள் ஆழ்கடல் தன்னை 

மிடைந்திட்டு மந்தரம் மத்தாக நாட்டி 

வடம் சுற்றி வாசுகி வன்கயிறு ஆகக் 

கடைந்திட்ட கைகளால் சப்பாணி 

      கார்முகில் வண்ணனே சப்பாணி              (10)

 	 	

85	ஆட்கொள்ளத் தோன்றிய ஆயர்தம் கோவினை 

நாட்கமழ் பூம்பொழில் வில்லிபுத்தூர்ப் பட்டன் 

வேட்கையால் சொன்ன சப்பாணி ஈரைந்தும் 

வேட்கையினால் சொல்லுவார் வினை போதுமே               (11)

-----------



தளர்நடைப் பருவம்



86	தொடர் சங்கிலிகை சலார்-பிலார் என்னத் 

      தூங்கு பொன்மணி ஒலிப்பப் 

படு மும்மதப் புனல் சோர வாரணம் 

      பைய நின்று ஊர்வது போல் 

உடன் கூடிக் கிண்கிணி ஆரவாரிப்ப 

      உடை மணி பறை கறங்க 

தடந் தாளிணை கொண்டு சார்ங்கபாணி 

      தளர்நடை நடவானோ               (1)

 	 	

87	செக்கரிடை நுனிக்கொம்பிற் தோன்றும் 

      சிறுபிறை முளைப் போல 

நக்க செந் துவர்வாய்த் திண்ணை மீதே 

      நளிர் வெண்பல் முளை இலக 

அக்குவடம் உடுத்து ஆமைத்தாலி 

      பூண்ட அனந்தசயனன் 

தக்க மா மணிவண்ணன் வாசுதேவன் 

      தளர்நடை நடவானோ               (2)

 	 	

88	மின்னுக் கொடியும் ஓர் வெண் திங்களும் 

      சூழ் பரிவேடமுமாய்ப் 

பின்னற் துலங்கும் அரசிலையும் 

      பீதகச் சிற்றாடையொடும் 

மின்னிற் பொலிந்த ஓர் கார்முகில் போலக் 

      கழுத்தினிற் காறையொடும் 

தன்னிற் பொலிந்த இருடிகேசன் 

      தளர்நடை நடவானோ               (3)

 	 	

89	கன்னற் குடம் திறந்தால் ஒத்து ஊறிக் 

      கணகண சிரித்து உவந்து 

முன் வந்து நின்று முத்தம் தரும் என் 

      முகில்வண்ணன் திருமார்வன் 

தன்னைப் பெற்றேற்குத் தன்வாய் அமுதம் 

      தந்து என்னைத் தளிர்ப்பிக்கின்றான் 

தன் எற்று மாற்றலர் தலைகள் மீதே 

      தளர்நடை நடவானோ               (4)

 	 	

90	முன் நல் ஓர் வெள்ளிப் பெருமலைக் குட்டன் 

      மொடுமொடு விரைந்து ஓடப் 

பின்னைத் தொடர்ந்தது ஓர் கருமலைக் குட்டன் 

      பெயர்ந்து அடியிடுவது போல் 

பன்னி உலகம் பரவி ஓவாப் புகழ்ப் 

      பலதேவன் என்னும் 

தன் நம்பி ஓடப் பின் கூடச் செல்வான் 

      தளர்நடை நடவானோ               (5)

 	 	

91	ஒரு காலிற் சங்கு ஒரு காலிற் சக்கரம் 

      உள்ளடி பொறித்து அமைந்த 

இரு காலுங் கொண்டு அங்கு அங்கு எழுதினாற்போல் 

      இலச்சினை பட நடந்து 

பெருகாநின்ற இன்ப-வெள்ளத்தின்மேல் 

      பின்னையும் பெய்து பெய்து 

தரு கார்க் கடல்வண்ணன் காமர் தாதை 

      தளர்நடை நடவானோ               (6)

 	 	

92	படர் பங்கைய மலர்வாய் நெகிழப் 

      பனி படு சிறுதுளி போல் 

இடங் கொண்ட செவ்வாய் ஊறி ஊறி 

      இற்று இற்று வீழநின்று 

கடுஞ் சேக் கழுத்தின் மணிக்குரல் போல் 

      உடை மணி கணகணென 

தடந் தாளிணை கொண்டு சாரங்கபாணி 

      தளர்நடை நடவானோ               (7)

 	 	

93	பக்கம் கருஞ் சிறுப்பாறை மீதே 

      அருவிகள் பகர்ந்தனைய 

அக்குவடம் இழிந்து ஏறித் தாழ 

      அணி அல்குல் புடை பெயர 

மக்கள் உலகினிற் பெய்து அறியா 

      மணிக் குழவி உருவின் 

தக்க மா மணிவண்ணன் வாசுதேவன் 

      தளர்நடை நடவானோ               (8)

 	 	

94	வெண் புழுதி மேற் பெய்துகொண்டு அளைந்தது ஓர் 

      வேழத்தின் கருங்கன்று போல் 

தெண் புழுதியாடி திரிவிக்கிரமன் 

      சிறு புகர்பட வியர்த்து 

ஒண் போது அலர்கமலச் சிறுக்கால் உறைத்து 

      ஒன்றும் நோவாமே 

தண் போது கொண்ட தவிசின் மீதே 

      தளர்நடை நடவானோ               (9)

 	 	

95	திரை நீர்ச் சந்திர மண்டலம் போலச் 

      செங்கண்மால் கேசவன் தன் 

திரு நீர் முகத்துத் துலங்கு சுட்டி 

      திகழ்ந்து எங்கும் புடைபெயர 

பெரு நீர்த் திரை எழு கங்கையிலும் 

      பெரியதோர் தீர்த்த பலம் 

தரு நீர்ச் சிறுச்சண்ணம் துள்ளம் சோரத் 

      தளர்நடை நடவானோ               (10)

 	 	

96	ஆயர் குலத்தினில் வந்து தோன்றிய 

      அஞ்சனவண்ணன் தன்னைத் 

தாயர் மகிழ ஒன்னார் தளரத் 

      தளர்நடை நடந்ததனை 

வேயர் புகழ் விட்டுசித்தன் சீரால் 

      விரித்தன உரைக்கவல்லார் 

மாயன் மணிவண்ணன் தாள் பணியும் 

      மக்களைப் பெறுவர்களே               (11)

-------------



அச்சோப் பருவம்



97	பொன் இயல் கிண்கிணி சுட்டி புறங் கட்டித் 

தன் இயல் ஓசை சலன்-சலன் என்றிட 

மின் இயல் மேகம் விரைந்து எதிர் வந்தாற்போல் 

என் இடைக்கு ஓட்டரா அச்சோ அச்சோ 

      எம்பெருமான் வாராய் அச்சோ அச்சோ              (1)

 	 	

98	செங்கமலப் பூவிற் தேன் உண்ணும் வண்டே போல் 

பங்கிகள் வந்து உன் பவளவாய் மொய்ப்ப 

சங்கு வில் வாள் தண்டு சக்கரம் ஏந்திய 

அங்கைகளாலே வந்து அச்சோ அச்சோ 

      ஆரத் தழுவாய் வந்து அச்சோ அச்சோ   (2)

 	 	

99	பஞ்சவர் தூதனாய்ப் பாரதம் கைசெய்து 

நஞ்சு உமிழ் நாகம் கிடந்த நற் பொய்கை புக்கு 

அஞ்சப் பணத்தின்மேல் பாய்ந்திட்டு அருள்செய்த 

அஞ்சனவண்ணனே அச்சோ அச்சோ 

      ஆயர் பெருமானே அச்சோ அச்சோ   (3)

 	 	

100	நாறிய சாந்தம் நமக்கு இறை நல்கு என்னத் 

தேறி அவளும் திருவுடம்பிற் பூச 

ஊறிய கூனினை உள்ளே ஒடுங்க அன்று 

ஏற உருவினாய் அச்சோ அச்சோ 

      எம்பெருமான் வாராய் அச்சோ அச்சோ              (4)

 	 	

101	கழல் மன்னர் சூழக் கதிர் போல் விளங்கி 

எழலுற்று மீண்டே இருந்து உன்னை நோக்கும் 

சுழலை பெரிது உடைத் துச்சோதனனை 

அழல விழித்தானே அச்சோ அச்சோ 

      ஆழி அங் கையனே அச்சோ அச்சோ              (5)

 	 	

102	போர் ஒக்கப் பண்ணி இப் பூமிப்பொறை தீர்ப்பான் 

தேர் ஒக்க ஊர்ந்தாய் செழுந்தார் விசயற்காய் 

கார் ஒக்கு மேனிக் கரும் பெருங் கண்ணனே 

ஆரத் தழுவாய் வந்து அச்சோ அச்சோ 

      ஆயர்கள் போரேறே அச்சோ அச்சோ   (6)

 	 	

103	மிக்க பெரும்புகழ் மாவலி வேள்வியிற் 

தக்கது இது அன்று என்று தானம் விலக்கிய 

சுக்கிரன் கண்ணைத் துரும்பாற் கிளறிய 

சக்கரக் கையனே அச்சோ அச்சோ 

      சங்கம் இடத்தானே அச்சோ அச்சோ   (7)

 	 	

104	என் இது மாயம்? என் அப்பன் அறிந்திலன் 

முன்னைய வண்ணமே கொண்டு அளவாய் என்ன 

மன்னு நமுசியை வானிற் சுழற்றிய 

மின்னு முடியனே அச்சோ அச்சோ 

      வேங்கடவாணனே அச்சோ அச்சோ              (8)

 	 	

105	கண்ட கடலும் மலையும் உலகு ஏழும் 

முண்டத்துக்கு ஆற்றா முகில்வண்ணா ஓ என்று 

இண்டைச் சடைமுடி ஈசன் இரக்கொள்ள 

மண்டை நிறைத்தானே அச்சோ அச்சோ 

      மார்வில் மறுவனே அச்சோ அச்சோ   (9)

 	 	

106	துன்னிய பேரிருள் சூழ்ந்து உலகை மூட 

மன்னிய நான்மறை முற்றும் மறைந்திடப் 

பின் இவ் உலகினில் பேரிருள் நீங்க அன்று 

அன்னமது ஆனானே அச்சோ அச்சோ 

      அருமறை தந்தானே அச்சோ அச்சோ              (10)

 	 	

107	நச்சுவார் முன் நிற்கும் நாராயணன் தன்னை 

அச்சோ வருக என்று ஆய்ச்சி உரைத்தன 

மச்சு அணி மாடப் புதுவைக்கோன் பட்டன் சொல் 

நிச்சலும் பாடுவார் நீள் விசும்பு ஆள்வரே               (11)

--------



புறம் புல்கல்



108	வட்டு நடுவே வளர்கின்ற மாணிக்க- 

மொட்டு நுனையில் முளைக்கின்ற முத்தே போல் 

சொட்டுச் சொட்டு என்னத் துளிக்கத் துளிக்க என் 

குட்டன் வந்து என்னைப் புறம்புல்குவான் 

      கோவிந்தன் என்னைப் புறம்புல்குவான்              (1)

 	 	

109	கிண்கிணி கட்டிக் கிறி கட்டிக் கையினிற் 

கங்கணம் இட்டுக் கழுத்திற் தொடர் கட்டித் 

தன் கணத்தாலே சதிரா நடந்து வந்து 

என் கண்ணன் என்னைப் புறம்புல்குவான் 

      எம்பிரான் என்னைப் புறம்புல்குவான்              (2)

 	 	

110	கத்தக் கதித்துக் கிடந்த பெருஞ்செல்வம் 

ஒத்துப் பொருந்திக்கொண்டு உண்ணாது மண் ஆள்வான் 

கொத்துத் தலைவன் குடிகெடத் தோன்றிய 

அத்தன் வந்து என்னைப் புறம்புல்குவான் 

      ஆயர்கள் ஏறு என் புறம்புல்குவான்   (3)

 	 	

111	நாந்தகம் ஏந்திய நம்பி சரண் என்று 

தாழ்ந்த தனஞ்சயற்கு ஆகி தரணியில் 

வேந்தர்கள் உட்க விசயன் மணித் திண்தேர் 

ஊர்ந்தவன் என்னைப் புறம்புல்குவான் 

      உம்பர்கோன் என்னைப் புறம்புல்குவான்   (4)

 	 	

112	வெண்கலப் பத்திரம் கட்டி விளையாடிக் 

கண் பல பெய்த கருந்தழைக் காவின் கீழ்ப் 

பண் பல பாடிப் பல்லாண்டு இசைப்ப பண்டு 

மண் பல கொண்டான் புறம்புல்குவான் 

      வாமனன் என்னைப் புறம்புல்குவான்   (5)

 	 	

113	சத்திரம் ஏந்தித் தனி ஒரு மாணியாய் 

உத்தர வேதியில் நின்ற ஒருவனைக் 

கத்திரியர் காணக் காணி முற்றும் கொண்ட 

பத்திராகாரன் புறம்புல்குவான் 

      பார் அளந்தான் என் புறம்புல்குவான்   (6)

 	 	

114	பொத்த உரலைக் கவிழ்த்து அதன்மேல் ஏறி 

தித்தித்த பாலும் தடாவினில் வெண்ணெயும் 

மெத்தத் திருவயிறு ஆர விழுங்கிய 

அத்தன் வந்து என்னைப் புறம்புல்குவான் 

      ஆழியான் என்னைப் புறம்புல்குவான்   (7)

 	 	

115	மூத்தவை காண முது மணற்குன்று ஏறிக் 

கூத்து உவந்து ஆடிக் குழலால் இசை பாடி 

வாய்த்த மறையோர் வணங்க இமையவர் 

ஏத்த வந்து என்னைப் புறம்புல்குவான் 

      எம்பிரான் என்னைப் புறம்புல்குவான்   (8)

 	 	

116	கற்பகக் காவு கருதிய காதலிக்கு 

இப்பொழுது ஈவன் என்று இந்திரன் காவினில்  

நிற்பன செய்து நிலாத் திகழ் முற்றத்துள் 

உய்த்தவன் என்னைப் புறம்புல்குவான் 

      உம்பர்கோன் என்னைப் புறம்புல்குவான்   (9)

 	 	

117	ஆய்ச்சி அன்று ஆழிப் பிரான் புறம்புல்கிய 

வேய்த் தடந்தோளி சொல் விட்டுசித்தன் மகிழ்ந்து 

ஈத்த தமிழ் இவை ஈரைந்தும் வல்லவர் 

வாய்த்த நன்மக்களைப் பெற்று மகிழ்வரே               (10)

-------





கண்ணன் அப்பூச்சி காட்டுதல்



118	மெச்சு ஊது சங்கம் இடத்தான் நல் வேய் ஊதி 

பொய்ச் சூதிற் தோற்ற பொறை உடை மன்னர்க்காய் 

பத்து ஊர் பெறாது அன்று பாரதம் கைசெய்த 

அத் தூதன் அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் 

      அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான்              (1)

 	 	

119	மலை புரை தோள் மன்னவரும் மாரதரும் மற்றும் 

பலர் குலைய நூற்றுவரும் பட்டழிய பார்த்தன் 

சிலை வளையத் திண்தேர்மேல் முன்நின்ற செங்கண் 

அலவலை வந்து அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் 

      அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான்              (2)

 	 	

120	காயும் நீர் புக்குக் கடம்பு ஏறி காளியன் 

தீய பணத்திற் சிலம்பு ஆர்க்கப் பாய்ந்து ஆடி 

வேயின் குழல் ஊதி வித்தகனாய் நின்ற 

ஆயன் வந்து அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் 

      அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான்   (3)

 	 	

121	இருட்டிற் பிறந்து போய் ஏழை வல் ஆயர் 

மருட்டைத் தவிர்ப்பித்து வன் கஞ்சன் மாளப் 

புரட்டி அந்நாள் எங்கள் பூம்பட்டுக் கொண்ட 

அரட்டன் வந்து அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் 

      அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான்              (4)

 	 	

122	சேப் பூண்ட சாடு சிதறித் திருடி நெய்க்கு 

ஆப்பூண்டு நந்தன் மனைவி கடை தாம்பால் 

சோப்பூண்டு துள்ளித் துடிக்கத் துடிக்க அன்று 

ஆப்பூண்டான் அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் 

      அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான்              (5)

 	 	

123	செப்பு இள மென்முலைத் தேவகி நங்கைக்குச் 

சொப்படத் தோன்றி தொறுப்பாடியோம் வைத்த 

துப்பமும் பாலும் தயிரும் விழுங்கிய 

அப்பன் வந்து அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் 

      அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான்   (6)

 	 	

124	தத்துக் கொண்டாள் கொலோ? தானே பெற்றாள் கொலோ? 

சித்தம் அனையாள் அசோதை இளஞ்சிங்கம் 

கொத்து ஆர் கருங்குழற் கோபால கோளரி 

அத்தன் வந்து அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் 

      அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான்   (7)

 	 	

125	கொங்கை வன் கூனிசொற் கொண்டு குவலயத் 

துங்கக் கரியும் பரியும் இராச்சியமும் 

எங்கும் பரதற்கு அருளி வன்கான் அடை 

அங் கண்ணன் அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் 

      அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான்              (8)

 	 	

126	பதக முதலைவாய்ப் பட்ட களிறு 

கதறிக் கைகூப்பி என் கண்ணா கண்ணா என்ன 

உதவப் புள் ஊர்ந்து அங்கு உறுதுயர் தீர்த்த 

அதகன் வந்து அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் 

      அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான்   (9)

 	 	

127	வல்லாள் இலங்கை மலங்கச் சரந் துரந்த 

வில்லாளனை விட்டுசித்தன் விரித்த 

சொல் ஆர்ந்த அப்பூச்சிப் பாடல் இவை பத்தும் 

வல்லார் போய் வைகுந்தம் மன்னி இருப்பரே               (10)

-----------



தாய்ப்பால் உண்ண அழைத்தல்



128	அரவு அணையாய் ஆயர் ஏறே 

      அம்மம் உண்ணத் துயிலெழாயே 

இரவும் உண்ணாது உறங்கி நீ போய் 

      இன்றும் உச்சி கொண்டதாலோ 

வரவுங் காணேன்;வயிறு அசைந்தாய் 

      வன முலைகள் சோர்ந்து பாயத் 

திரு உடைய வாய்மடுத்துத் 

      திளைத்து உதைத்துப் பருகிடாயே               (1)

 	 	

129	வைத்த நெய்யும் காய்ந்த பாலும் 

      வடி தயிரும் நறு வெண்ணெயும் 

இத்தனையும் பெற்றறியேன் 

      எம்பிரான் நீ பிறந்த பின்னை 

எத்தனையும் செய்யப் பெற்றாய்; 

      ஏதும் செய்யேன் கதம் படாதே 

முத்து அனைய முறுவல் செய்து 

      மூக்கு உறிஞ்சி முலை உணாயே               (2)

 	 	

130	தந்தம் மக்கள் அழுது சென்றால் 

      தாய்மார் ஆவார் தரிக்ககில்லார் 

வந்து நின்மேற் பூசல் செய்ய 

      வாழ வல்ல வாசுதேவா 

உந்தையார் உன்திறத்தர் அல்லர் 

      உன்னை நான் ஒன்று உரப்பமாட்டேன் 

நந்தகோபன் அணி சிறுவா 

      நான் சுரந்த முலை உணாயே               (3)

 	 	

131	கஞ்சன்தன்னால் புணர்க்கப்பட்ட 

      கள்ளச் சகடு கலக்கு அழிய 

பஞ்சி அன்ன மெல்லடியால் 

      பாய்ந்த போது நொந்திடும் என்று 

அஞ்சினேன் காண் அமரர் கோவே 

      ஆயர் கூட்டத்து அளவன்றாலோ 

கஞ்சனை உன் வஞ்சனையால் 

      வலைப்படுத்தாய் முலை உணாயே               (4)

 	 	

132	தீய புந்திக் கஞ்சன் உன்மேல் 

      சினம் உடையன் சோர்வு பார்த்து 

மாயந்தன்னால் வலைப்படுக்கில் 

      வாழகில்லேன் வாசுதேவா 

தாயர் வாய்ச்சொல் கருமம் கண்டாய் 

      சாற்றிச் சொன்னேன் போகவேண்டா 

ஆயர் பாடிக்கு அணிவிளக்கே 

      அமர்ந்து வந்து என் முலை உணாயே               (5)

 	 	

133	மின் அனைய நுண் இடையார் 

      விரி குழல்மேல் நுழைந்த வண்டு 

இன் இசைக்கும் வில்லிபுத்தூர் 

      இனிது அமர்ந்தாய் உன்னைக் கண்டார் 

என்ன நோன்பு நோற்றாள் கொலோ 

      இவனைப் பெற்ற வயிறு உடையாள் 

என்னும் வார்த்தை எய்துவித்த 

      இருடிகேசா முலை உணாயே               (6)

 	 	

134	பெண்டிர் வாழ்வார் நின் ஒப்பாரைப் 

      பெறுதும் என்னும் ஆசையாலே 

கண்டவர்கள் போக்கு ஒழிந்தார் 

      கண்ணிணையால் கலக்க நோக்கி 

வண்டு உலாம் பூங்குழலினார் உன் 

      வாயமுதம் உண்ண வேண்டிக் 

கொண்டு போவான் வந்து நின்றார் 

      கோவிந்தா நீ முலை உணாயே              (7)

 	 	

135	இரு மலை போல் எதிர்ந்த மல்லர் 

      இருவர் அங்கம் எரிசெய்தாய் உன் 

திரு மலிந்து திகழு மார்வு 

      தேக்க வந்து என் அல்குல் ஏறி 

ஒரு முலையை வாய்மடுத்து 

      ஒரு முலையை நெருடிக்கொண்டு 

இரு முலையும் முறை முறையாய் 

      ஏங்கி ஏங்கி இருந்து உணாயே               (8)

 	 	

136	அங் கமலப் போதகத்தில் 

      அணி கொள் முத்தம் சிந்தினாற்போல் 

செங் கமல முகம் வியர்ப்ப 

      தீமை செய்து இம் முற்றத்தூடே 

அங்கம் எல்லாம் புழுதியாக 

      அளைய வேண்டா அம்ம விம்ம 

அங்கு அமரர்க்கு அமுது அளித்த 

      அமரர் கோவே முலை உணாயே              (9)

 	 	

137	ஓட ஓடக் கிண்கிணிகள் 

      ஒலிக்கும் ஓசைப் பாணியாலே 

பாடிப் பாடி வருகின்றாயைப் 

      பற்பநாபன் என்று இருந்தேன் 

ஆடி ஆடி அசைந்து அசைந்திட்டு 

      அதனுக்கு ஏற்ற கூத்தை ஆடி 

ஓடி ஒடிப் போய்விடாதே 

      உத்தமா நீ முலை உணாயே               (10)

 	 	

138	வார் அணிந்த கொங்கை ஆய்ச்சி 

      மாதவா உண் என்ற மாற்றம் 

நீர் அணிந்த குவளை வாசம் 

      நிகழ நாறும் வில்லிபுத்தூர்ப் 

பார் அணிந்த தொல் புகழான் 

      பட்டர்பிரான் பாடல் வல்லார் 

சீர் அணிந்த செங்கண்மால் மேல் 

      சென்ற சிந்தை பெறுவர் தாமே              (11)

-----------



காது குத்தல்



139	போய்ப்பாடு உடைய நின் தந்தையும் தாழ்த்தான் 

      பொரு திறற் கஞ்சன் கடியன் 

காப்பாரும் இல்லை கடல்வண்ணா உன்னை 

      தனியே போய் எங்கும் திரிதி 

பேய்ப்பால் முலை உண்ட பித்தனே கேசவ 

      நம்பீ உன்னைக் காது குத்த 

ஆய்ப் பாலர் பெண்டுகள் எல்லாரும் வந்தார் 

      அடைக்காய் திருத்தி நான் வைத்தேன்              (1)

 	 	

140	வண்ணப் பவளம் மருங்கினிற் சாத்தி 

      மலர்ப்பாதக் கிண்கிணி ஆர்ப்ப 

நண்ணித் தொழும் அவர் சிந்தை பிரியாத 

      நாராயணா இங்கே வாராய் 

எண்ணற்கு அரிய பிரானே திரியை 

      எரியாமே காதுக்கு இடுவன் 

கண்ணுக்கு நன்றும் அழகும் உடைய 

      கனகக் கடிப்பும் இவையாம்               (2)

 	 	

141	வையம் எல்லாம் பெறும் வார்கடல் வாழும் 

      மகரக்குழை கொண்டுவைத்தேன் 

வெய்யவே காதில் திரியை இடுவன் நீ 

      வேண்டிய தெல்லாம் தருவன் 

உய்ய இவ் ஆயர் குலத்தினில் தோன்றிய 

      ஒண்சுடர் ஆயர்கொழுந்தே 

மையன்மை செய்து இள ஆய்ச்சியர் உள்ளத்து 

      மாதவனே இங்கே வாராய்              (3)

 	 	

142	வணம் நன்று உடைய வயிரக் கடிப்பு இட்டு 

      வார்காது தாழப் பெருக்கிக் 

குணம் நன்று உடையர் இக் கோபால பிள்ளைகள் 

      கோவிந்தா நீ சொல்லுக் கொள்ளாய் 

இணை நன்று அழகிய இக் கடிப்பு இட்டால் 

      இனிய பலாப்பழம் தந்து 

சுணம் நன்று அணி முலை உண்ணத் தருவன் நான் 

      சோத்தம் பிரான் இங்கே வாராய்              (4)

 	 	

143	சோத்தம் பிரான் என்று இரந்தாலும் கொள்ளாய் 

      சுரிகுழலாரொடு நீ போய்க் 

கோத்துக் குரவை பிணைந்து இங்கு வந்தால் 

      குணங்கொண்டு இடுவனோ? நம்பீ 

பேர்த்தும் பெரியன அப்பம் தருவன் 

      பிரானே திரியிட ஒட்டில் 

வேய்த் தடந்தோளார் விரும்பும் கருங்குழல் 

      விட்டுவே நீ இங்கே வாராய்               (5)

 	 	

144	விண்ணெல்லாம் கேட்க அழுதிட்டாய் உன்வாயில் 

      விரும்பி அதனை நான் நோக்கி 

மண்ணெல்லாம் கண்டு என் மனத்துள்ளே அஞ்சி 

      மதுசூதனே என்று இருந்தேன் 

புண் ஏதும் இல்லை உன்காது மறியும் 

      பொறுத்து இறைப் போது இரு நம்பீ 

கண்ணா என் கார்முகிலே கடல்வண்ணா 

      காவலனே முலை உணாயே               (6)

 	 	

145	முலை ஏதும் வேண்டேன் என்று ஓடி நின்காதிற் 

      கடிப்பைப் பறித்து எறிந்திட்டு 

மலையை எடுத்து மகிழ்ந்து கல்-மாரி 

      காத்துப் பசுநிரை மேய்த்தாய் 

சிலை ஒன்று இறுத்தாய் திரிவிக்கிரமா 

      திரு ஆயர்பாடிப் பிரானே 

தலை நிலாப் போதே உன்காதைப் பெருக்காதே 

      விட்டிட்டேன் குற்றமே அன்றே?   (7)

 	 	

146	என் குற்றமே என்று சொல்லவும் வேண்டா காண் 

      என்னை நான் மண் உண்டேனாக 

அன்புற்று நோக்கி அடித்தும் பிடித்தும் 

      அனைவர்க்கும் காட்டிற்றிலையே? 

வன் புற்று அரவின் பகைக் கொடி வாமன 

      நம்பீ உன்காதுகள் தூரும் 

துன்புற்றன எல்லாம் தீர்ப்பாய் பிரானே 

      திரியிட்டுச் சொல்லுகேன் மெய்யே               (8)

 	 	

147	மெய் என்று சொல்லுவார் சொல்லைக் கருதித் 

      தொடுப்புண்டாய் வெண்ணெயை என்று 

கையைப் பிடித்துக் கரை உரலோடு என்னைக் 

      காணவே கட்டிற்றிலையே? 

செய்தன சொல்லிச் சிரித்து அங்கு இருக்கில் 

      சிரீதரா உன்காது தூரும் 

கையிற் திரியை இடுகிடாய் இந்நின்ற 

      காரிகையார் சிரியாமே               (9)

 	 	

148	காரிகையார்க்கும் உனக்கும் இழுக்கு உற்று என் 

      காதுகள் வீங்கி எரியில்? 

தாரியா தாகில் தலை நொந்திடும் என்று 

      விட்டிட்டேன் குற்றமே அன்றே? 

சேரியிற் பிள்ளைகள் எல்லாரும் காது 

      பெருக்கித் திரியவும் காண்டி 

ஏர் விடை செற்று இளங்கன்று எறிந்திட்ட 

      இருடிகேசா என்தன் கண்ணே <10>

 	 	

149	கண்ணைக் குளிரக் கலந்து எங்கும் நோக்கிக் 

      கடிகமழ் பூங்குழலார்கள் 

எண்ணத்துள் என்றும் இருந்து தித்திக்கும் 

      பெருமானே எங்கள் அமுதே 

உண்ணக் கனிகள் தருவன் கடிப்பு ஒன்றும் 

      நோவாமே காதுக்கு இடுவன் 

பண்ணைக் கிழியச் சகடம் உதைத்திட்ட 

      பற்பநாபா இங்கே வாராய்               (11)

 	 	

150	வா என்று சொல்லி என்கையைப் பிடித்து 

      வலியவே காதிற் கடிப்பை 

நோவத் திரிக்கில் உனக்கு இங்கு இழுக்குற்று என்? 

      காதுகள் நொந்திடும் கில்லேன் 

நாவற் பழம் கொண்டுவைத்தேன் இவை காணாய் 

      நம்பீ முன் வஞ்ச மகளைச் 

சாவப் பால் உண்டு சகடு இறப் பாய்ந்திட்ட 

      தாமோதரா இங்கே வாராய்               (12)

 	 	

151	வார் காது தாழப் பெருக்கி அமைத்து 

      மகரக்குழை இட வேண்டிச் 

சீரால் அசோதை திருமாலைச் சொன்ன சொல் 

      சிந்தையுள் நின்று திகழப் 

பார் ஆர் தொல் புகழான் புதுவை மன்னன் 

      பன்னிரு நாமத்தால் சொன்ன 

ஆராத அந்தாதிப் பன்னிரண்டும் வல்லார் 

      அச்சுதனுக்கு அடியாரே               (13)

------------- 



நீராட்டம்



152	வெண்ணெய் அளைந்த குணுங்கும் 

      விளையாடு புழுதியும் கொண்டு 

திண்ணென இவ் இரா உன்னைத் 

      தேய்த்துக் கிடக்க நான் ஒட்டேன் 

எண்ணெய் புளிப்பழம் கொண்டு இங்கு 

      எத்தனை போதும் இருந்தேன் 

நண்ணல் அரிய பிரானே 

      நாரணா நீராட வாராய்               (1)

 	 	

153	கன்றுகள் ஓடச் செவியிற் 

      கட்டெறும்பு பிடித்து இட்டால் 

தென்றிக் கெடும் ஆகில் வெண்ணெய் 

      திரட்டி விழுங்குமா காண்பன் 

நின்ற மராமரம் சாய்த்தாய் 

      நீ பிறந்த திருவோணம் 

இன்று நீ நீராட வேண்டும் 

      எம்பிரான் ஓடாதே வாராய்               (2)

 	 	

154	பேய்ச்சி முலை உண்ணக் கண்டு 

      பின்னையும் நில்லாது என்நெஞ்சம் 

ஆய்ச்சியர் எல்லாரும் கூடி 

      அழைக்கவும் நான் முலை தந்தேன் 

காய்ச்சின நீரொடு நெல்லி 

      கடாரத்திற் பூரித்து வைத்தேன் 

வாய்த்த புகழ் மணிவண்ணா 

      மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய்               (3)

 	 	

155	கஞ்சன் புணர்ப்பினில் வந்த 

      கடிய சகடம் உதைத்து 

வஞ்சகப் பேய்மகள் துஞ்ச 

      வாய் முலை வைத்த பிரானே 

மஞ்சளும் செங்கழுநீரின் 

      வாசிகையும் நறுஞ்சாந்தும் 

அஞ்சனமும் கொண்டு வைத்தேன் 

      அழகனே நீராட வாராய்               (4)

 	 	

156	அப்பம் கலந்த சிற்றுண்டி 

      அக்காரம் பாலிற் கலந்து 

சொப்பட நான் சுட்டு வைத்தேன் 

      தின்னல் உறுதியேல் நம்பி 

செப்பு இள மென்முலையார்கள் 

      சிறுபுறம் பேசிச் சிரிப்பர் 

சொப்பட நீராட வேண்டும் 

      சோத்தம் பிரான் இங்கே வாராய்              (5)

 	 	

157	எண்ணெய்க் குடத்தை உருட்டி 

      இளம்பிள்ளை கிள்ளி எழுப்பிக் 

கண்ணைப் புரட்டி விழித்துக் 

      கழகண்டு செய்யும் பிரானே 

உண்ணக் கனிகள் தருவன் 

      ஒலிகடல் ஓதநீர் போலே 

வண்ணம் அழகிய நம்பீ 

      மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய்               (6)

 	 	

158	கறந்த நற்பாலும் தயிரும் 

      கடைந்து உறிமேல் வைத்த வெண்ணெய் 

பிறந்ததுவே முதலாகப் 

      பெற்றறியேன் எம்பிரானே 

சிறந்த நற்றாய் அலர் தூற்றும் 

      என்பதனால் பிறர் முன்னே 

மறந்தும் உரையாட மாட்டேன் 

      மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய்               (7)

 	 	

159	கன்றினை வால் ஓலை கட்டி 

      கனிகள் உதிர எறிந்து 

பின் தொடர்ந்து ஓடி ஓர் பாம்பைப் 

      பிடித்துக்கொண்டு ஆட்டினாய் போலும் 

நின்திறத்தேன் அல்லேன் நம்பீ 

      நீ பிறந்த திரு நன்னாள் 

நன்று நீ நீராட வேண்டும் 

      நாரணா ஓடாதே வாராய்               (8)

 	 	

160	பூணித் தொழுவினிற் புக்குப் 

      புழுதி அளைந்த பொன்-மேனி 

காணப் பெரிதும் உகப்பன் 

      ஆகிலும் கண்டார் பழிப்பர் 

நாண் இத்தனையும் இலாதாய் 

      நப்பின்னை காணிற் சிரிக்கும் 

மாணிக்கமே என்மணியே 

      மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய்               (9)

 	 	

161	கார் மலி மேனி நிறத்துக் கண்ணபிரானை உகந்து 

வார் மலி கொங்கை யசோதை மஞ்சனம் ஆட்டிய ஆற்றைப் 

பார் மலி தொல் புதுவைக் கோன் பட்டர்பிரான் சொன்ன பாடல் 

சீர் மலி செந்தமிழ் வல்லார் தீவினை யாதும் இலரே               (10)

--------



குழல்வாரக் காக்கையை வா எனல்



162	பின்னை மணாளனை பேரிற் கிடந்தானை 

முன்னை அமரர் முதற் தனி வித்தினை 

என்னையும் எங்கள் குடி முழுது ஆட்கொண்ட 

மன்னனை வந்து குழல்வாராய் அக்காக்காய் 

      மாதவன்தன் குழல்வாராய் அக்காக்காய்               (1)

 	 	

163	பேயின் முலை உண்ட பிள்ளை இவன் முன்னம் 

மாயச் சகடும் மருதும் இறுத்தவன் 

காயாமலர் வண்ணன் கண்ணன் கருங்குழல் 

தூய்து ஆக வந்து குழல்வாராய் அக்காக்காய் 

      தூமணி வண்ணன் குழல்வாராய் அக்காக்காய்               (2)

 	 	

164	திண்ணக் கலத்திற் திரை உறிமேல் வைத்த 

வெண்ணெய் விழுங்கி விரைய உறங்கிடும் 

அண்ணல் அமரர் பெருமானை ஆயர்தம் 

கண்ணனை வந்து குழல்வாராய் அக்காக்காய் 

      கார்முகில் வண்ணன் குழல்வாராய் அக்காக்காய்              (3)

 	 	

165	பள்ளத்தில் மேயும் பறவை உருக் கொண்டு 

கள்ள அசுரன் வருவானைத் தான் கண்டு 

புள் இது என்று பொதுக்கோ வாய் கீண்டிட்ட 

பிள்ளையை வந்து குழல்வாராய் அக்காக்காய் 

      பேய் முலை உண்டான் குழல்வாராய் அக்காக்காய்                     (4)

 	 	

166	கற்றினம் மேய்த்துக் கனிக்கு ஒரு கன்றினைப் 

பற்றி எறிந்த பரமன் திருமுடி 

உற்றன பேசி நீ ஓடித் திரியாதே 

அற்றைக்கும் வந்து குழல்வாராய் அக்காக்காய் 

      ஆழியான்தன் குழல்வாராய் அக்காக்காய்              (5)

 	 	

167	கிழக்கிற் குடி மன்னர் கேடு இலாதாரை 

அழிப்பான் நினைந்திட்டு அவ் ஆழிஅதனால் 

விழிக்கும் அளவிலே வேர் அறுத்தானைக் 

குழற்கு அணி ஆகக் குழல்வாராய் அக்காக்காய் 

      கோவிந்தன்தன் குழல்வாராய் அக்காக்காய்   (6)

 	 	

168	பிண்டத் திரளையும் பேய்க்கு இட்ட நீர்ச் சோறும் 

உண்டற்கு வேண்டி நீ ஓடித் திரியாதே 

அண்டத்து அமரர் பெருமான் அழகு அமர் 

வண்டு ஒத்து இருண்ட குழல்வாராய் அக்காக்காய் 

      மாயவன்தன் குழல்வாராய் அக்காக்காய்              (7)

 	 	

169	உந்தி எழுந்த உருவ மலர்தன்னில் 

சந்தச் சதுமுகன்தன்னைப் படைத்தவன் 

கொந்தக் குழலைக் குறந்து புளி அட்டித் 

தந்தத்தின் சீப்பால் குழல்வாராய் அக்காக்காய் 

      தாமோதரன்தன் குழல்வாராய் அக்காக்காய்               (8)

 	 	

170	மன்னன்தன் தேவிமார் கண்டு மகிழ்வு எய்த 

முன் இவ் உலகினை முற்றும் அளந்தவன் 

பொன்னின் முடியினைப் பூ அணைமேல் வைத்துப் 

பின்னே இருந்து குழல்வாராய் அக்காக்காய் 

      பேர் ஆயிரத்தான் குழல்வாராய் அக்காக்காய்              (9)

 	 	

171	கண்டார் பழியாமே அக்காக்காய் கார்வண்ணன் 

வண்டு ஆர் குழல்வார வா என்ற ஆய்ச்சி சொல் 

விண் தோய் மதில் வில்லிபுத்தூர்க் கோன் பட்டன் சொல் 

கொண்டாடிப் பாடக் குறுகா வினை தாமே               (10)

----------



கோல் கொண்டுவா எனல்



172	வேலிக் கோல் வெட்டி விளையாடு வில் ஏற்றி 

தாலிக் கொழுந்தைத் தடங்கழுத்திற் பூண்டு 

பீலித் தழையைப் பிணைத்துப் பிறகிட்டு 

காலிப் பின் போவாற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா 

      கடல் நிற வண்ணற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா               (1)

 	 	

173	கொங்கும் குடந்தையும் கோட்டியூரும் பேரும் 

எங்கும் திரிந்து விளையாடும் என்மகன் 

சங்கம் பிடிக்கும் தடக்கைக்குத் தக்க நல் 

அங்கம் உடையது ஓர் கோல் கொண்டு வா 

      அரக்கு வழித்தது ஓர் கோல் கொண்டு வா              (2)

 	 	

174	கறுத்திட்டு எதிர்நின்ற கஞ்சனைக் கொன்றான் 

பொறுத்திட்டு எதிர்வந்த புள்ளின் வாய் கீண்டான் 

நெறித்த குழல்களை நீங்க முன் ஓடிச் 

சிறுக்கன்று மேய்ப்பாற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா 

      தேவபிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா              (3)

 	 	

175	ஒன்றே உரைப்பான் ஒரு சொல்லே சொல்லுவான் 

துன்று முடியான் துரியோதனன் பக்கல் 

சென்று அங்குப் பாரதம் கையெறிந்தானுக்குக் 

கன்றுகள் மேய்ப்பது ஓர் கோல் கொண்டு வா 

      கடல்-நிற வண்ணற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா               (4)

 	 	

176	சீர் ஒன்று தூதாய்த் திரியோதனன் பக்கல் 

ஊர் ஒன்று வேண்டிப் பெறாத உரோடத்தால் 

பார் ஒன்றிப் பாரதம் கைசெய்து பார்த்தற்குத் 

தேர் ஒன்றை ஊர்ந்தாற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா 

      தேவபிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா               (5)

 	 	

177	ஆலத்து இலையான் அரவின் அணை மேலான் 

நீலக் கடலுள் நெடுங்காலம் கண்வளர்ந்தான் 

பாலப் பிராயத்தே பார்த்தற்கு அருள்செய்த 

கோலப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா 

      குடந்தைக் கிடந்தாற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா               (6)

 	 	

178	பொற்றிகழ் சித்திரகூடப் பொருப்பினில் 

உற்ற வடிவில் ஒரு கண்ணும் கொண்ட அக் 

கற்றைக் குழலன் கடியன் விரைந்து உன்னை 

மற்றைக் கண் கொள்ளாமே கோல் கொண்டு வா 

      மணிவண்ண நம்பிக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா               (7)

 	 	

179	மின்னிடைச் சீதை பொருட்டா இலங்கையர் 

மன்னன் மணிமுடி பத்தும் உடன் வீழத் 

தன் நிகர் ஒன்று இல்லாச் சிலை கால் வளைத்து இட்ட 

மின்னு முடியற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா 

      வேலை அடைத்தாற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா              (8)

 	 	

180	தென் இலங்கை மன்னன் சிரம் தோள் துணிசெய்து 

மின் இலங்கும் பூண் விபீடண நம்பிக்கு 

என் இலங்கும் நாமத்து அளவும் அரசு என்ற 

மின் அலங்காரற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா 

      வேங்கட வாணற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா              (9)

 	 	

181	அக்காக்காய் நம்பிக்குக் கோல் கொண்டு வா என்று 

மிக்காள் உரைத்த சொல் வில்லிபுத்தூர்ப் பட்டன் 

ஒக்க உரைத்த தமிழ் பத்தும் வல்லவர் 

மக்களைப் பெற்று மகிழ்வர் இவ் வையத்தே               (10)

--------



பூச் சூட்டல்



182	ஆனிரை மேய்க்க நீ போதி 

      அருமருந்து ஆவது அறியாய் 

கானகம் எல்லாம் திரிந்து உன் 

      கரிய திருமேனி வாட 

பானையிற் பாலைப் பருகிப் 

      பற்றாதார் எல்லாம் சிரிப்ப 

தேனில் இனிய பிரானே 

      செண்பகப் பூச் சூட்ட வாராய்               (1)

 	 	

183	கரு உடை மேகங்கள் கண்டால் 

      உன்னைக் கண்டால் ஒக்கும் கண்கள் 

உரு உடையாய் உலகு ஏழும் 

      உண்டாக வந்து பிறந்தாய் 

திரு உடையாள் மணவாளா 

      திருவரங்கத்தே கிடந்தாய் 

மருவி மணம் கமழ்கின்ற 

      மல்லிகைப் பூச் சூட்ட வாராய்               (2)

 	 	

184	மச்சொடு மாளிகை ஏறி 

      மாதர்கள்தம் இடம் புக்கு 

கச்சொடு பட்டைக் கிழித்து 

      காம்பு துகில் அவை கீறி 

நிச்சலும் தீமைகள் செய்வாய் 

      நீள் திருவேங்கடத்து எந்தாய் 

பச்சைத் தமனகத்தோடு 

      பாதிரிப் பூச் சூட்ட வாராய்               (3)

 	 	

185	தெருவின்கண் நின்று இள ஆய்ச்சி 

      மார்களைத் தீமை செய்யாதே 

மருவும் தமனகமும் சீர் 

      மாலை மணம் கமழ்கின்ற 

புருவம் கருங்குழல் நெற்றி 

      பொலிந்த முகிற்-கன்று போலே 

உருவம் அழகிய நம்பீ 

      உகந்து இவை சூட்ட நீ வாராய்               (4)

 	 	

186	புள்ளினை வாய் பிளந்திட்டாய் 

      பொரு கரியின் கொம்பு ஒசித்தாய் 

கள்ள அரக்கியை மூக்கொடு 

      காவலனைத் தலை கொண்டாய் 

அள்ளி நீ வெண்ணெய் விழுங்க 

      அஞ்சாது அடியேன் அடித்தேன் 

தெள்ளிய நீரில் எழுந்த 

      செங்கழுநீர் சூட்ட வாராய்               (5)

 	 	

187	எருதுகளோடு பொருதி 

      ஏதும் உலோபாய் காண் நம்பீ 

கருதிய தீமைகள் செய்து 

      கஞ்சனைக் கால்கொடு பாய்ந்தாய் 

தெருவின்கண் தீமைகள் செய்து 

      சிக்கென மல்லர்களோடு 

பொருது வருகின்ற பொன்னே 

      புன்னைப் பூச் சூட்ட நீ வாராய்               (6)

 	 	

188	குடங்கள் எடுத்து ஏற விட்டுக் 

      கூத்தாட வல்ல எம் கோவே 

மடம் கொள் மதிமுகத்தாரை 

      மால்செய வல்ல என் மைந்தா 

இடந்திட்டு இரணியன் நெஞ்சை 

      இரு பிளவு ஆக முன் கீண்டாய் 

குடந்தைக் கிடந்த எம் கோவே 

      குருக்கத்திப் பூச் சூட்ட வாராய்               (7)

 	 	

189	சீமாலிகன் அவனோடு 

      தோழமை கொள்ளவும் வல்லாய் 

சாமாறு அவனை நீ எண்ணிச் 

      சக்கரத்தால் தலை கொண்டாய் 

ஆமாறு அறியும் பிரானே 

      அணி அரங்கத்தே கிடந்தாய் 

ஏமாற்றம் என்னைத் தவிர்த்தாய் 

      இருவாட்சிப் பூச் சூட்ட வாராய்               (8)

 	 	

190	அண்டத்து அமரர்கள் சூழ 

      அத்தாணியுள் அங்கு இருந்தாய் 

தொண்டர்கள் நெஞ்சில் உறைவாய் 

      தூமலராள் மணவாளா 

உண்டிட்டு உலகினை ஏழும் 

      ஓர் ஆலிலையிற் துயில் கொண்டாய் 

கண்டு நான் உன்னை உகக்கக் 

      கருமுகைப் பூச் சூட்ட வாராய்               (9)

 	 	

191	செண்பக மல்லிகையோடு 

      செங்கழுநீர் இருவாட்சி 

எண் பகர் பூவும் கொணர்ந்தேன் 

      இன்று இவை சூட்ட வா என்று 

மண் பகர் கொண்டானை ஆய்ச்சி 

      மகிழ்ந்து உரை செய்த இம் மாலை 

பண் பகர் வில்லிபுத்தூர்க் கோன் 

      பட்டர்பிரான் சொன்ன பத்தே               (10)

-----------



காப்பிடல்



192	இந்திரனோடு பிரமன் 

      ஈசன் இமையவர் எல்லாம் 

மந்திர மா மலர் கொண்டு 

      மறைந்து உவராய் வந்து நின்றார் 

சந்திரன் மாளிகை சேரும் 

      சதுரர்கள் வெள்ளறை நின்றாய் 

அந்தியம் போது இது ஆகும் 

      அழகனே காப்பிட வாராய்               (1)

 	 	

193	கன்றுகள் இல்லம் புகுந்து 

      கதறுகின்ற பசு எல்லாம் 

நின்றொழிந்தேன் உன்னைக் கூவி 

      நேசமேல் ஒன்றும் இலாதாய் 

மன்றில் நில்லேல் அந்திப் போது 

      மதிற் திருவெள்ளறை நின்றாய் 

நன்று கண்டாய் என்தன் சொல்லு 

      நான் உன்னைக் காப்பிட வாராய்            (2)

 	 	

194	செப்பு ஓது மென்முலையார்கள் 

      சிறுசோறும் இல்லும் சிதைத்திட்டு 

அப்போது நான் உரப்பப் போய் 

      அடிசிலும் உண்டிலை ஆள்வாய் 

முப் போதும் வானவர் ஏத்தும் 

      முனிவர்கள் வெள்ளறை நின்றாய் 

இப்போது நான் ஒன்றும் செய்யேன் 

      எம்பிரான் காப்பிட வாராய்             (3)

 	 	

195	கண்ணில் மணல்கொடு தூவிக் 

      காலினால் பாய்ந்தனை என்று என்று 

எண் அரும் பிள்ளைகள் வந்திட்டு 

      -இவர் ஆர்?- முறைப்படுகின்றார் 

கண்ணனே வெள்ளறை நின்றாய் 

      கண்டாரொடே தீமை செய்வாய் 

வண்ணமே வேலையது ஒப்பாய் 

      வள்ளலே காப்பிட வாராய்             (4)

 	 	

196	பல்லாயிரவர் இவ் ஊரில் 

      பிள்ளைகள் தீமைகள் செய்வார் 

எல்லாம் உன்மேல் அன்றிப் போகாது 

      எம்பிரான் நீ இங்கே வாராய் 

நல்லார்கள் வெள்ளறை நின்றாய் 

      ஞானச் சுடரே உன்மேனி 

சொல் ஆர வாழ்த்தி நின்று ஏத்திச் 

      சொப்படக் காப்பிட வாராய்             (5)

 	 	

197	கஞ்சன் கறுக்கொண்டு நின்மேல் 

      கரு நிறச் செம் மயிர்ப் பேயை 

வஞ்சிப்பதற்கு விடுத்தான் 

      என்பது ஓர் வார்த்தையும் உண்டு 

மஞ்சு தவழ் மணி மாட 

      மதிற் திருவெள்ளறை நின்றாய் 

அஞ்சுவன் நீ அங்கு நிற்க 

      அழகனே காப்பிட வாராய்     6

 	 	

198	கள்ளச் சகடும் மருதும் 

      கலக்கு அழிய உதைசெய்த 

பிள்ளையரசே நீ பேயைப் 

      பிடித்து முலை உண்ட பின்னை 

உள்ளவாறு ஒன்றும் அறியேன் 

      ஒளியுடை வெள்ளறை நின்றாய் 

பள்ளிகொள் போது இது ஆகும் 

      பரமனே காப்பிட வாராய்             (7)

 	 	

199	இன்பம் அதனை உயர்த்தாய் 

      இமையவர்க்கு என்றும் அரியாய் 

கும்பக் களிறு அட்ட கோவே 

      கொடுங் கஞ்சன் நெஞ்சினிற் கூற்றே 

செம்பொன் மதில் வெள்ளறையாய் 

      செல்வத்தினால் வளர் பிள்ளாய் 

கம்பக் கபாலி காண் அங்கு 

      கடிது ஓடிக் காப்பிட வாராய்             (8)

 	 	

200	இருக்கொடு நீர் சங்கிற் கொண்டிட்டு 

      எழில் மறையோர் வந்து நின்றார் 

தருக்கேல் நம்பி சந்தி நின்று 

      தாய் சொல்லுக் கொள்ளாய் சில நாள் 

திருக்காப்பு நான் உன்னைச் சாத்த 

      தேசு உடை வெள்ளறை நின்றாய் 

உருக் காட்டும் அந்தி விளக்கு இன்று 

      ஒளி கொள்ள ஏற்றுகேன் வாராய்            (9)

 	 	

201	போது அமர் செல்வக்கொழுந்து புணர் திருவெள்ளறையானை 

மாதர்க்கு உயர்ந்த அசோதை மகன்தன்னைக் காப்பிட்ட மாற்றம் 

வேதப் பயன் கொள்ள வல்ல விட்டுசித்தன் சொன்ன மாலை 

பாதப் பயன் கொள்ள வல்ல பத்தர் உள்ளார் வினை போமே             (10)

--------------



பாலக் கிரீடை



202	வெண்ணெய் விழுங்கி வெறுங் கலத்தை 

      வெற்பிடை இட்டு அதன் ஓசை கேட்கும் 

கண்ணபிரான் கற்ற கல்வி தன்னைக் 

      காக்ககில்லோம் உன்மகனைக் காவாய் 

புண்ணிற் புளிப் பெய்தால் ஒக்கும் தீமை 

      புரை புரையால் இவை செய்ய வல்ல 

அண்ணற் கண்ணான் ஓர் மகனைப் பெற்ற 

      அசோதை நங்காய் உன்மகனைக் கூவாய்             (1)

 	 	

203	வருக வருக வருக இங்கே 

      வாமன நம்பீ வருக இங்கே 

கரிய குழல் செய்ய வாய் முகத்து எம் 

      காகுத்த நம்பீ வருக இங்கே 

அரியன் இவன் எனக்கு இன்று நங்காய் 

      அஞ்சனவண்ணா அசலகத்தார் 

பரிபவம் பேசத் தரிக்ககில்லேன் 

      பாவியேனுக்கு இங்கே போதராயே             (2)

 	 	

204	திரு உடைப் பிள்ளைதான் தீயவாறு 

      தேக்கம் ஒன்றும் இலன் தேசு உடையன் 

உருக வைத்த குடத்தோடு வெண்ணெய் 

      உறிஞ்சி உடைத்திட்டுப் போந்து நின்றான் 

அருகு இருந்தார் தம்மை அநியாயம் 

      செய்வதுதான் வழக்கோ? அசோதாய் 

வருக என்று உன்மகன் தன்னைக் கூவாய் 

      வாழ ஒட்டான் மதுசூதனனே             (3)

 	 	

205	கொண்டல்வண்ணா இங்கே போதராயே 

      கோயிற் பிள்ளாய் இங்கே போதராயே 

தெண் திரை சூழ் திருப்பேர்க் கிடந்த 

      திருநாரணா இங்கே போதராயே 

உண்டு வந்தேன் அம்மம் என்று சொல்லி 

      ஓடி அகம் புக ஆய்ச்சிதானும் 

கண்டு எதிரே சென்று எடுத்துக்கொள்ளக் 

      கண்ணபிரான் கற்ற கல்வி தானே             (4)

 	 	

206	பாலைக் கறந்து அடுப்பு ஏற வைத்துப் 

      பல்வளையாள் என்மகள் இருப்ப 

மேலை அகத்தே நெருப்பு வேண்டிச் 

      சென்று இறைப்பொழுது அங்கே பேசி நின்றேன் 

சாளக்கிராமம் உடைய நம்பி 

      சாய்த்துப் பருகிட்டுப் போந்து நின்றான் 

ஆலைக் கரும்பின் மொழி அனைய 

      அசோதை நங்காய் உன்மகனைக் கூவாய்             (5)

 	 	

207	போதர் கண்டாய் இங்கே போதர் கண்டாய் 

      போதரேன் என்னாதே போதர் கண்டாய் 

ஏதேனும் சொல்லி அசலகத்தார் 

      ஏதேனும் பேச நான் கேட்கமாட்டேன் 

கோதுகலம் உடைக்குட்டனேயோ 

      குன்று எடுத்தாய் குடம் ஆடு கூத்தா 

வேதப் பொருளே என் வேங்கடவா 

      வித்தகனே இங்கே போதராயே 6

 	 	

208	செந்நெல் அரிசி சிறு பருப்புச் 

      செய்த அக்காரம் நறுநெய் பாலால் 

பன்னிரண்டு திருவோணம் அட்டேன் 

      பண்டும் இப் பிள்ளை பரிசு அறிவன் 

இன்னம் உகப்பன் நான் என்று சொல்லி 

      எல்லாம் விழுங்கிட்டுப் போந்து நின்றான் 

உன்மகன் தன்னை அசோதை நங்காய் 

      கூவிக் கொள்ளாய் இவையும் சிலவே             (7)

 	 	

209	கேசவனே இங்கே போதராயே 

      கில்லேன் என்னாது இங்கே போதராயே 

நேசம் இலாதார் அகத்து இருந்து 

      நீ விளையாடாதே போதராயே 

தூசனம் சொல்லும் தொழுத்தைமாரும் 

      தொண்டரும் நின்ற இடத்தில் நின்று 

தாய்சொல்லுக் கொள்வது தன்மம் கண்டாய் 

      தாமோதரா இங்கே போதராயே (8)

 	 	

210	கன்னல் இலட்டுவத்தோடு சீடை 

      காரெள்ளின் உண்டை கலத்தில் இட்டு 

என் அகம் என்று நான் வைத்துப் போந்தேன் 

      இவன் புக்கு அவற்றைப் பெறுத்திப் போந்தான் 

பின்னும் அகம் புக்கு உறியை நோக்கிப் 

      பிறங்குஒளி வெண்ணெயும் சோதிக்கின்றான் 

உன்மகன் தன்னை அசோதை நங்காய் 

      கூவிக் கொள்ளாய் இவையும் சிலவே             (9)

 	 	

211	சொல்லில் அரசிப் படுதி நங்காய் 

      சூழல் உடையன் உன்பிள்ளை தானே 

இல்லம் புகுந்து என்மகளைக் கூவிக் 

      கையில் வளையைக் கழற்றிக்கொண்டு 

கொல்லையில் நின்றும் கொணர்ந்து விற்ற 

      அங்கு ஒருத்திக்கு அவ் வளை கொடுத்து 

நல்லன நாவற் பழங்கள் கொண்டு 

      நான் அல்லேன் என்று சிரிக்கின்றானே             (10)

 	 	

212	வண்டு களித்து இரைக்கும் பொழில் சூழ் வருபுனற் காவிரித் தென்னரங்கன் 

பண்டு அவன் செய்த கிரீடை எல்லாம் பட்டர்பிரான் விட்டுசித்தன் பாடல் 

கொண்டு இவை பாடிக் குனிக்க வல்லார் கோவிந்தன்தன் அடியார்கள் ஆகி 

எண் திசைக்கும் விளக்காகி நிற்பார் இணையடி என்தலை மேலனவே             (11)

--------



ஆயர்மங்கையர் முறையீடு



213	ஆற்றில் இருந்து விளையாடுவோங்களைச் 

சேற்றால் எறிந்து வளை துகிற் கைக்கொண்டு 

காற்றிற் கடியனாய் ஓடி அகம் புக்கு 

மாற்றமும் தாரானால் இன்று முற்றும் 

      வளைத் திறம் பேசானால் இன்று முற்றும் (1)

 	 	

214	குண்டலம் தாழ குழல் தாழ நாண் தாழ 

எண் திசையோரும் இறைஞ்சித் தொழுது ஏத்த 

வண்டு அமர் பூங்குழலார் துகிற் கைக்கொண்டு 

விண் தோய் மரத்தானால் இன்று முற்றும் 

      வேண்டவும் தாரானால் இன்று முற்றும் (2)

 	 	

215	தடம் படு தாமரைப் பொய்கை கலக்கி 

விடம் படு நாகத்தை வால் பற்றி ஈர்த்து 

படம் படு பைந்தலை மேல் எழப் பாய்ந்திட்டு 

உடம்பை அசைத்தானால் இன்று முற்றும் 

      உச்சியில் நின்றானால் இன்று முற்றும் (3)

 	 	

216	தேனுகன் ஆவி செகுத்துப் பனங்கனி 

தான் எறிந்திட்ட தடம் பெருந்தோளினால் 

வானவர் கோன் விட வந்த மழை தடுத்து 

ஆனிரை காத்தானால் இன்று முற்றும் 

      அவை உய்யக் கொண்டானால் இன்று முற்றும் (4)

 	 	

217	ஆய்ச்சியர் சேரி அளை தயிர் பால் உண்டு 

பேர்த்து அவர் கண்டு பிடிக்கப் பிடியுண்டு 

வேய்த் தடந்தோளினார் வெண்ணெய் கோள் மாட்டாது அங்கு 

ஆப்புண்டு இருந்தானால் இன்று முற்றும் 

      அடியுண்டு அழுதானால் இன்று முற்றும் (5)

 	 	

218	தள்ளித் தளர் நடை யிட்டு இளம் பிள்ளையாய் 

உள்ளத்தின் உள்ளே அவளை உற நோக்கிக 

கள்ளத்தினால் வந்த பேய்ச்சி முலை உயிர் 

துள்ளச் சுவைத்தானால் இன்று முற்றும் 

      துவக்கு அற உண்டானால் இன்று முற்றும் (6)

 	 	

219	மாவலி வேள்வியில் மாண் உருவாய்ச் சென்று  

மூவடி தா என்று இரந்த இம் மண்ணினை 

ஒரடி இட்டு இரண்டாம் அடிதன்னிலே 

தாவடி இட்டானால் இன்று முற்றும் 

      தரணி அளந்தானால் இன்று முற்றும்            (7)

 	 	

220	தாழை தண்-ஆம்பற் தடம் பெரும் பொய்கைவாய் 

வாழும் முதலை வலைப்பட்டு வாதிப்பு உண் 

வேழம் துயர் கெட விண்ணோர் பெருமானாய் 

ஆழி பணி கொண்டானால் இன்று முற்றும் 

      அதற்கு அருள் செய்தானால் இன்று முற்றும் (8)

 	 	

221	வானத்து எழுந்த மழை முகில் போல் எங்கும் 

கானத்து மேய்ந்து களித்து விளையாடி 

ஏனத்து உருவாய் இடந்த இம் மண்ணினைத் 

தானத்தே வைத்தானால் இன்று முற்றும் 

      தரணி இடந்தானால் இன்று முற்றும் (9)

 	 	

222	அங் கமலக் கண்ணன்தன்னை அசோதைக்கு 

மங்கை நல்லார்கள் தாம் வந்து முறைப்பட்ட 

அங்கு அவர் சொல்லைப் புதுவைக்கோன் பட்டன் சொல் 

      இங்கு இவை வல்லவர்க்கு ஏதம் ஒன்று இல்லையே             (10)

-----------





 


அம்மம் தர மறுத்தல்



223	தன்நேர் ஆயிரம் பிள்ளைகளோடு 

      தளர்நடைஇட்டு வருவான் 

பொன் ஏய் நெய்யொடு பால் அமுது உண்டு ஒரு 

      புள்ளுவன் பொய்யே தவழும் 

மின்நேர் நுண்ணிடை வஞ்சமகள் கொங்கை 

      துஞ்ச வாய்வைத்த பிரானே 

அன்னே உன்னை அறிந்துகொண்டேன் உனக்கு 

      அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே              (1)

 	 	

224	பொன்போல் மஞ்சனம் ஆட்டி அமுது ஊட்டிப் 

      போனேன் வருமளவு இப்பால் 

வன் பாரச் சகடம் இறச் சாடி 

      வடக்கில் அகம் புக்கு இருந்து 

மின்போல் நுண்ணிடையாள் ஒரு கன்னியை 

      வேற்றுருவம் செய்து வைத்த 

அன்பா உன்னை அறிந்துகொண்டேன் 

      உனக்கு அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே             (2)

 	 	

225	கும்மாயத்தொடு வெண்ணெய் விழுங்கிக் 

      குடத் தயிர் சாய்த்துப் பருகி 

பொய்ம் மாய மருது ஆன அசுரரைப் 

      பொன்றுவித்து இன்று நீ வந்தாய் 

இம் மாயம் வல்ல பிள்ளை- நம்பீ உன்னை 

      என்மகனே என்பர் நின்றார் 

அம்மா உன்னை அறிந்துகொண்டேன் உனக்கு 

      அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே (3)

 	 	

226	மைஆர் கண் மட ஆய்ச்சியர் மக்களை 

      மையன்மை செய்து அவர் பின்போய் 

கொய் ஆர் பூந்துகில் பற்றித் தனி நின்று 

      குற்றம் பல பல செய்தாய் 

பொய்யா உன்னைப் புறம் பல பேசுவ 

      புத்தகத்துக்கு உள கேட்டேன் 

ஐயா உன்னை அறிந்துகொண்டேன் உனக்கு 

      அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே             (4)

 	 	

227	முப்போதும் கடைந்து ஈண்டிய வெண்ணெயி

      னோடு தயிரும் விழுங்கி 

கப்பால் ஆயர்கள் காவிற் கொணர்ந்த 

      கலத்தொடு சாய்த்துப் பருகி 

மெய்ப்பால் உண்டு அழு பிள்ளைகள் போல 

      விம்மி விம்மி அழுகின்ற 

அப்பா உன்னை அறிந்துகொண்டேன் உனக்கு 

      அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே            (5)

 	 	

228	கரும்பார் நீள் வயற் காய்கதிர்ச் செந்நெலைக் 

      கற்றாநிரை மண்டித் தின்ன 

விரும்பாக் கன்று ஒன்று கொண்டு விளங்கனி 

      வீழ எறிந்த பிரானே 

சுரும்பார் மென்குழற் கன்னி ஒருத்திக்குச் 

      சூழ்வலை வைத்துத் திரியும் 

அரம்பா உன்னை அறிந்துகொண்டேன் 

      உனக்கு அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே (6)

 	 	

229	மருட்டார் மென்குழற் கொண்டு பொழில் புக்கு 

      வாய்வைத்து அவ் ஆயர்தம் பாடி 

சுருட்டார் மென்குழற் கன்னியர் வந்து உன்னைச் 

      சுற்றும் தொழ நின்ற சோதி 

பொருள்- தாயம் இலேன் எம்பெருமான் உன்னைப் 

      பெற்ற குற்றம் அல்லால் மற்று இங்கு 

அரட்டா உன்னை அறிந்து கொண்டேன் உனக்கு 

      அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே             (7)

 	 	

230	வாளா ஆகிலும் காணகில்லார் பிறர் 

      மக்களை மையன்மை செய்து 

தோளால் இட்டு அவரோடு திளைத்து நீ 

      சொல்லப் படாதன செய்தாய் 

கேளார் ஆயர் குலத்தவர் இப் பழி 

      கெட்டேன் வாழ்வில்லை நந்தன் 

காளாய் உன்னை அறிந்துகொண்டேன் உனக்கு 

      அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே (8)

 	 	

231	தாய்மார் மோர் விற்கப் போவர் தமப்பன்மார் 

      கற்றா நிரைப் பின்பு போவர் 

நீ ஆய்ப்பாடி இளங் கன்னிமார்களை 

      நேர்படவே கொண்டு போதி 

காய்வார்க்கு என்றும் உகப்பனவே செய்து 

      கண்டார் கழறத் திரியும் 

ஆயா உன்னை அறிந்துகொண்டேன் உனக்கு 

      அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே             (9)

 	 	

232	தொத்தார் பூங்குழற் கன்னி ஒருத்தியைச் 

      சோலைத் தடம் கொண்டு புக்கு 

முத்தார் கொங்கை புணர்ந்து இரா நாழிகை 

      மூவேழு சென்றபின் வந்தாய் 

ஒத்தார்க்கு ஒத்தன பேசுவர் உன்னை 

      உரப்பவே நான் ஒன்றும் மாட்டேன் 

அத்தா உன்னை அறிந்துகொண்டேன் உனக்கு 

      அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே (10)

 	 	

233	காரார் மேனி நிறத்து எம்பிரானைக் 

      கடிகமழ் பூங்குழல் ஆய்ச்சி 

ஆரா இன்னமுது உண்ணத் தருவன் நான் 

      அம்மம் தாரேன் என்ற மாற்றம் 

பாரார் தொல்புகழான் புதுவை மன்னன் 

      பட்டர்பிரான் சொன்ன பாடல் 

ஏரார் இன்னிசை மாலைகள் வல்லார் 

      இருடிகேசன் அடியாரே             (11)

-------------



கண்ணனைக் கன்றின்பின் போக்கிய அன்னை இரங்குதல்



234	அஞ்சன வண்ணனை ஆயர் கோலக் கொழுந்தினை 

மஞ்சனம் ஆட்டி மனைகள்தோறும் திரியாமே 

கஞ்சனைக் காய்ந்த கழல் அடி நோவக் கன்றின்பின் 

என்செயப் பிள்ளையைப் போக்கினேன்? எல்லே பாவமே (1)

 	 	

235	பற்றுமஞ்சள் பூசிப் பாவைமாரொடு பாடியிற் 

சிற்றில் சிதைத்து எங்கும் தீமை செய்து திரியாமே 

கற்றுத் தூளியுடை வேடர் கானிடைக் கன்றின் பின் 

எற்றுக்கு என் பிள்ளையைப் போக்கினேன்? எல்லே பாவமே (2)

 	 	

236	நன்மணி மேகலை நங்கைமாரொடு நாள்தொறும் 

பொன்மணி மேனி புழுதியாடித் திரியாமே 

கல்மணி நின்று அதிர் கான்- அதரிடைக் கன்றின்பின் 

என் மணிவண்ணனைப் போக்கினேன் எல்லே பாவமே (3)

 	 	

237	வண்ணக் கருங்குழல் மாதர் வந்து அலர் தூற்றிடப் 

பண்ணிப் பல செய்து இப் பாடி எங்கும் திரியாமே 

கண்ணுக்கு இனியானைக் கான் -அதரிடைக் கன்றின்பின் 

எண்ணற்கு அரியானைப் போக்கினேன் எல்லே பாவமே (4)

 	 	

238	அவ்வவ் இடம் புக்கு அவ் ஆயர் பெண்டிர்க்கு அணுக்கனாய்க் 

கொவ்வைக் கனிவாய் கொடுத்துக் கூழைமை செய்யாமே 

எவ்வும் சிலை உடை வேடர் கானிடைக் கன்றின் பின் 

தெய்வத் தலைவனைப் போக்கினேன் எல்லே பாவமே             (5)

 	 	

239	மிடறு மெழுமெழுத்து ஓட வெண்ணெய் விழுங்கிப் போய்ப் 

படிறு பல செய்து இப் பாடி எங்கும் திரியாமே 

கடிறு பல திரி கான் -அதரிடைக் கன்றின் பின் 

இடற என்பிள்ளையைப் போக்கினேன் எல்லே பாவமே             (6)

 	 	

240	வள்ளி நுடங்கு-இடை மாதர் வந்து அலர் தூற்றிடத் 

துள்ளி விளையாடித் தோழரோடு திரியாமே 

கள்ளி உணங்கு வெங்கான் -அதரிடைக் கன்றின் பின் 

புள்ளின் தலைவனைப் போக்கினேன் எல்லே பாவமே (7)

 	 	

241	பன்னிரு திங்கள் வயிற்றிற் கொண்ட அப் பாங்கினால் 

என் இளங் கொங்கை அமுதம் ஊட்டி எடுத்து யான் 

பொன்னடி நோவப் புலரியே கானிற் கன்றின் பின் 

என் இளஞ் சிங்கத்தைப் போக்கினேன் எல்லே பாவமே (8)

 	 	

242	குடையும் செருப்பும் கொடாதே தாமோதரனை நான் 

உடையும் கடியன ஊன்று வெம் பரற்கள் உடைக் 

கடிய வெங் கானிடைக் கால்- அடி நோவக் கன்றின் பின் 

கொடியென் என்பிள்ளையைப் போக்கினேன்:எல்லே பாவமே (9)

 	 	

243	என்றும் எனக்கு இனியானை என் மணிவண்ணனைக் 

கன்றின் பின் போக்கினேன் என்று அசோதை கழறிய 

பொன் திகழ் மாடப் புதுவையர்கோன் பட்டன் சொல் 

இன் தமிழ் மாலைகள் வல்லவர்க்கு இடர் இல்லையே (10)

------------ 



கண்ணன் மீண்டுவருங் கோலம் கண்டு அன்னை மகிழ்தல்



244	சீலைக் குதம்பை ஒருகாது ஒருகாது 

      செந்நிற மேற் தோன்றிப்பூ 

கோலப் பணைக் கச்சும் கூறை- உடையும் 

      குளிர் முத்தின் கோடாலமும் 

காலிப் பின்னே வருகின்ற கடல்வண்ணன் 

      வேடத்தை வந்து காணீர் 

ஞாலத்துப் புத்திரனைப் பெற்றார் நங்கைமீர் 

      நானே மற்று ஆரும் இல்லை (1)

 	 	

245	கன்னி நன் மா மதில் சூழ்தரு பூம்பொழிற் 

      காவிரித் தென்னரங்கம் 

மன்னிய சீர் மதுசூதனா கேசவா 

      பாவியேன் வாழ்வு உகந்து 

உன்னை இளங்கன்று மேய்க்கச் சிறுகாலே 

      ஊட்டி ஒருப்படுத்தேன் 

என்னின் மனம் வலியாள் ஒரு பெண் இல்லை 

      என்குட்டனே முத்தம் தா (2)

 	 	

246	காடுகள் ஊடு போய்க் கன்றுகள் மேய்த்து 

      மறியோடிக் கார்க்கோடற்பூச் 

சூடி வருகின்ற தாமோதரா கற்றுத் 

      தூளி காண் உன் உடம்பு 

பேடை மயிற் சாயற் பின்னை மணாளா 

      நீராட்டு அமைத்து வைத்தேன் 

ஆடி அமுதுசெய் அப்பனும் உண்டிலன் 

      உன்னோடு உடனே உண்பான் (3)

 	 	

247	கடி ஆர் பொழில் அணி வேங்கடவா கரும் 

      போரேறே நீ உகக்கும் 

குடையும் செருப்பும் குழலும் தருவிக்கக் 

      கொள்ளாதே போனாய் மாலே 

கடிய வெங் கானிடைக் கன்றின் பின் போன 

      சிறுக்குட்டச் செங் கமல- 

அடியும் வெதும்பி உன்கண்கள் சிவந்தாய் 

      அசைந்திட்டாய் நீ எம்பிரான் (4)

 	 	

248	பற்றார் நடுங்க முன் பாஞ்சசன்னியத்தை 

      வாய்வைத்த போரேறே என் 

சிற்றாயர் சிங்கமே சீதை மணாளா 

      சிறுக்குட்டச் செங்கண் மாலே 

சிற்றாடையும் சிறுப்பத்திரமும் இவை 

      கட்டிலின் மேல் வைத்துப் போய் 

கற்றாயரோடு நீ கன்றுகள் மேய்த்துக் 

      கலந்து உடன் வந்தாய் போலும் (5)

 	 	

249	அஞ்சுடர் ஆழி உன் கையகத்து ஏந்தும் 

      அழகா நீ பொய்கை புக்கு 

நஞ்சு உமிழ் நாகத்தினோடு பிணங்கவும் 

      நான் உயிர் வாழ்ந்திருந்தேன் 

என் செய்ய என்னை வயிறு மறுக்கினாய்? 

      ஏதும் ஓர் அச்சம் இல்லை 

கஞ்சன் மனத்துக்கு உகப்பனவே செய்தாய் 

      காயாம்பூ வண்ணம் கொண்டாய்            (6)

 	 	

250	பன்றியும் ஆமையும் மீனமும் ஆகிய 

      பாற்கடல் வண்ணா உன்மேல் 

கன்றின் உருவாகி மேய்புலத்தே வந்த 

      கள்ள அசுரர் தம்மைச் 

சென்று பிடித்துச் சிறுக்கைகளாலே 

      விளங்காய் எறிந்தாய் போலும் 

என்றும் என்பிள்ளைக்குத் தீமைகள் செய்வார்கள் 

      அங்ஙனம் ஆவர்களே (7)

 	 	

251	கேட்டு அறியாதன கேட்கின்றேன் கேசவா 

      கோவலர் இந்திரற்குக் 

காட்டிய சோறும் கறியும் தயிரும் 

      கலந்து உடன் உண்டாய் போலும் 

ஊட்ட முதல் இலேன் உன்தன்னைக் கொண்டு 

      ஒருபோதும் எனக்கு அரிது 

வாட்டம் இலாப் புகழ் வாசுதேவா உன்னை 

      அஞ்சுவன் இன்று தொட்டும்             (8)

 	 	

252	திண் ஆர் வெண்சங்கு உடையாய் திருநாள் திரு 

      வோணம் இன்று எழு நாள்;முன் 

பண்நேர் மொழியாரைக் கூவி முளை அட்டிப் 

      பல்லாண்டு கூறுவித்தேன் 

கண்ணாலம் செய்யக் கறியும் கலத்தது 

      அரிசியும் ஆக்கி வைத்தேன் 

கண்ணா நீ நாளைத்தொட்டுக் கன்றின் பின் போகேல் 

      கோலம் செய்து இங்கே இரு (9)

 	 	

253	புற்றரவு அல்குல் அசோதை நல் ஆய்ச்சி தன் 

      புத்திரன் கோவிந்தனைக் 

கற்றினம் மேய்த்து வரக் கண்டு உகந்து அவள் 

      கற்பித்த மாற்றம் எல்லாம் 

செற்றம் இலாதவர் வாழ்தரு தென்புது 

      வை விட்டுசித்தன் சொல் 

கற்று இவை பாட வல்லார் கடல்வண்ணன் 

      கழலிணை காண்பர்களே             (10)

-------------------



கண்ணன் மீண்டுவருங் கோலம் கண்டு கன்னியர் காமுறல்



254	தழைகளும் தொங்கலும் ததும்பி எங்கும் 

      தண்ணுமை எக்கம் மத்தளி தாழ்பீலி 

குழல்களும் கீதமும் ஆகி எங்கும் 

      கோவிந்தன் வருகின்ற கூட்டம் கண்டு 

மழைகொலோ வருகின்றது என்று சொல்லி 

      மங்கைமார் சாலக வாசல் பற்றி 

நுழைவனர் நிற்பனர் ஆகி எங்கும் 

      உள்ளம் விட்டு ஊண் மறந்து ஒழிந்தனரே (1)

 	 	

255	வல்லி நுண் இதழ் அன்ன ஆடை கொண்டு 

      வசை அறத் திருவரை விரித்து உடுத்து 

பல்லி நுண் பற்றாக உடைவாள் சாத்தி 

      பணைக்கச்சு உந்தி பல தழை நடுவே 

முல்லை நல் நறுமலர் வேங்கை மலர் 

      அணிந்து பல் ஆயர் குழாம் நடுவே 

எல்லியம் போதாகப் பிள்ளை வரும் 

      எதிர்நின்று அங்கு இனவளை இழவேன்மினே            (2)

 	 	

256	சுரிகையும் தெறி-வில்லும் செண்டு-கோலும் 

      மேலாடையும் தோழன்மார் கொண்டு ஓட 

ஒரு கையால் ஒருவன்தன் தோளை ஊன்றி 

      ஆநிரையினம் மீளக் குறித்த சங்கம் 

வருகையில் வாடிய பிள்ளை கண்ணன் 

      மஞ்சளும் மேனியும் வடிவும் கண்டாள் 

அருகே நின்றாள் என்பெண் நோக்கிக் கண்டாள் 

      அது கண்டு இவ் ஊர் ஒன்று புணர்க்கின்றதே (3)

 	 	

257	குன்று எடுத்து ஆநிரை காத்த பிரான் 

      கோவலனாய்க் குழல் ஊதி ஊதிக் 

கன்றுகள் மேய்த்துத் தன் தோழரோடு 

      கலந்து உடன் வருவானைத் தெருவிற் கண்டு 

என்றும் இவனை ஒப்பாரை நங்காய் 

      கண்டறியேன் ஏடி வந்து காணாய் 

ஒன்றும்நில்லா வளை கழன்று துகில் 

      ஏந்து இள முலையும் என் வசம் அலவே             (4)

 	 	

258	சுற்றி நின்று ஆயர் தழைகள் இடச் 

      சுருள்பங்கி நேத்திரத்தால் அணிந்து 

பற்றி நின்று ஆயர் கடைத்தலையே 

      பாடவும் ஆடக் கண்டேன் அன்றிப் பின் 

மற்று ஒருவர்க்கு என்னைப் பேசலொட்டேன் 

      மாலிருஞ்சோலை எம் மாயற்கு அல்லால் 

கொற்றவனுக்கு இவள் ஆம் என்று எண்ணிக் 

      கொடுமின்கள் கொடீராகிற் கோழம்பமே             (5)

 	 	

259	சிந்துரம் இலங்கத் தன் திருநெற்றிமேல் 

      திருத்திய கோறம்பும் திருக்குழலும் 

அந்தரம் முழவத் தண் தழைக் காவின்கீழ் 

      வரும் ஆயரோடு உடன் வளைகோல் வீச 

அந்தம் ஒன்று இல்லாத ஆயப் பிள்ளை 

      அறிந்து அறிந்து இவ் வீதி போதுமாகில் 

பந்து கொண்டான் என்று வளைத்து வைத்துப் 

      பவளவாய் முறுவலும் காண்போம் தோழீ (6)

 	 	

260	சாலப் பல் நிரைப் பின்னே தழைக் காவின்கீழ்த் 

      தன் திருமேனிநின்று ஒளி திகழ 

நீல நல் நறுங்குஞ்சி நேத்திரத்தால் 

      அணிந்து பல் ஆயர் குழாம் நடுவே 

கோலச் செந்தாமரைக் கண் மிளிரக் 

      குழல் ஊதி இசைப் பாடிக் குனித்து ஆயரோடு 

ஆலித்து வருகின்ற ஆயப் பிள்ளை 

      அழகு கண்டு என்மகள் அயர்க்கின்றதே             (7)

 	 	

261	சிந்துரப்-பொடி கொண்டு சென்னி அப்பித் 

      திருநாமம் இட்டு அங்கு ஓர் இலையந்தன்னால் 

அந்தரம் இன்றித் தன் நெறி பங்கியை 

      அழகிய நேத்திரத்தால் அணிந்து 

இந்திரன் போல் வரும் ஆயப்பிள்ளை 

      எதிர்நின்று அங்கு இனவளை இழவேல் என்ன 

சந்தியில் நின்று கண்டீர் நங்கை தன் 

      துகிலொடு சரிவளை கழல்கின்றதே             (8)

 	 	

262	வலங் காதில் மேல்-தோன்றிப் பூ அணிந்து 

      மல்லிகை வனமாலை மௌவல் மாலை 

சிலிங்காரத்தால் குழல் தாழ விட்டுத் 

      தீங்குழல் வாய்மடுத்து ஊதி ஊதி 

அலங்காரத்தால் வரும் ஆயப் பிள்ளை 

      அழகு கண்டு என்மகள் 

விலங்கி நில்லாது எதிர்நின்று கண்டீர் 

      வெள்வளை கழன்று மெய்ம் மெலிகின்றதே             (9)

 	 	

263	விண்ணின்மீது அமரர்கள் விரும்பித் தொழ 

      மிறைத்து ஆயர் பாடியில் வீதியூடே 

கண்ணன் காலிப் பின்னே எழுந்தருளக் 

      கண்டு இளஆய்க் கன்னிமார் காமுற்ற 

வண்ணம் வண்டு அமர் பொழிற் புதுவையர்கோன் 

      விட்டுசித்தன் சொன்ன மாலை பத்தும் 

பண் இன்பம் வரப் பாடும் பத்தர் உள்ளார் 

      பரமான வைகுந்தம் நண்ணுவரே             (10)

--------------



கோவர்த்தனகிரியைக் குடைகொண்டமை



264	அட்டுக் குவி சோற்றுப் பருப்பதமும் 

      தயிர்- வாவியும் நெய்- அளறும் அடங்கப் 

பொட்டத் துற்றி மாரிப் பகை புணர்த்த 

      பொரு மா கடல்வண்ணன் பொறுத்த மலை 

வட்டத் தடங்கண் மட மான் கன்றினை 

      வலைவாய்ப் பற்றிக் கொண்டு குறமகளிர் 

கொட்டைத் தலைப் பால் கொடுத்து வளர்க்கும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே (1)

 	 	

265	வழு ஒன்றும் இல்லாச் செய்கை வானவர்கோன் 

      வலிப்பட்டு முனிந்து விடுக்கப்பட்ட 

மழை வந்து எழு நாள் பெய்து மாத் தடுப்ப 

      மதுசூதன் எடுத்து மறித்த மலை 

இழவு தரியாதது ஓர் ஈற்றுப் பிடி 

      இளஞ் சீயம் தொடர்ந்து முடுகுதலும் 

குழவி இடைக் கால் இட்டு எதிர்ந்து பொரும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே (2)

 	 	

266	அம் மைத் தடங்கண் மட ஆய்ச்சியரும் 

      ஆனாயரும் ஆநிரையும் அலறி 

எம்மைச் சரண் ஏன்றுகொள் என்று இரப்ப 

      இலங்கு ஆழிக் கை எந்தை எடுத்த மலை 

தம்மைச் சரண் என்ற தம் பாவையரைப் 

      புனமேய்கின்ற மானினம் காண்மின் என்று 

கொம்மைப் புயக் குன்றர் சிலை குனிக்கும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே (3)

 	 	

267	கடு வாய்ச் சின வெங்கண் களிற்றினுக்குக் 

      கவளம் எடுத்துக் கொடுப்பான் அவன் போல் 

அடிவாய் உறக் கையிட்டு எழப் பறித்திட்டு 

      அமரர்பெருமான் கொண்டு நின்ற மலை 

கடல்வாய்ச் சென்று மேகம் கவிழ்ந்து இறங்கிக் 

      கதுவாய்ப் பட நீர்முகந்து ஏறி எங்கும் 

குடவாய்ப் பட நின்று மழை பொழியும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே             (4)

 	 	

268	வானத்தில் உள்ளீர் வலியீர் உள்ளீரேல் 

      அறையோ வந்து வாங்குமின் என்பவன் போல் 

ஏனத்து உரு ஆகிய ஈசன் எந்தை 

      இடவன் எழ வாங்கி எடுத்த மலை 

கானக் களி-யானை தன் கொம்பு இழந்து 

      கதுவாய் மதம் சோரத் தன் கை எடுத்துக் 

கூனற் பிறை வேண்டி அண்ணாந்து நிற்கும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே (5)

 	 	

269	செப்பாடு உடைய திருமால் அவன் தன் 

      செந்தாமரைக் கைவிரல் ஐந்தினையும் 

கப்பு ஆக மடுத்து மணி நெடுந்தோள் 

      காம்பு ஆகக் கொடுத்துக் கவித்த மலை 

எப்பாடும் பரந்து இழி தெள் அருவி 

      இலங்கு மணி முத்துவடம் பிறழக் 

குப்பாயம் என நின்று காட்சிதரும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே            (6)

 	 	

270	படங்கள் பலவும் உடைப் பாம்பு- அரையன் 

      படர் பூமியைத் தாங்கிக் கிடப்பவன் போல் 

தடங்கை விரல் ஐந்தும் மலர வைத்துத் 

      தாமோதரன் தாங்கு தடவரைதான் 

அடங்கச் சென்று இலங்கையை ஈடழித்த 

      அனுமன் புகழ் பாடித் தம் குட்டன்களைக் 

குடங்கைக் கொண்டு மந்திகள் கண்வளர்த்தும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே (7)

 	 	

271	சல மா முகில் பல் கணப் போர்க்களத்துச் 

      சர- மாரி பொழிந்து எங்கும் பூசலிட்டு 

நலிவான் உறக் கேடகம் கோப்பவன் போல் 

      நாராயணன் முன் முகம் காத்த மலை 

இலை வேய் குரம்பைத் தவ மா முனிவர் 

      இருந்தார் நடுவே சென்று அணார் சொறியக் 

கொலை வாய்ச் சின வேங்கைகள் நின்று உறங்கும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே (8)

 	 	

272	வன் பேய்முலை உண்டது ஓர் வாய் உடையன் 

      வன் தூண் என நின்றது ஓர் வன் பரத்தை 

தன் பேர் இட்டுக் கொண்டு தரணி தன்னிற் 

      தாமோதரன் தாங்கு தடவரை தான் 

முன்பே வழி காட்ட முசுக் கணங்கள் 

      முதுகிற் பெய்து தம் உடைக் குட்டன்களைக் 

கொம்பு ஏற்றி இருந்து குதி பயிற்றும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே             (9)

 	 	

273	கொடி ஏறு செந் தாமரைக் கைவிரல்கள் 

      கோலமும் அழிந்தில வாடிற்று இல 

வடிவு ஏறு திருவுகிர் நொந்தும் இல 

      மணிவண்ணன் மலையும் ஓர் சம்பிரதம் 

முடி ஏறிய மா முகிற் பல் கணங்கள் 

      முன் நெற்றி நரைத்தன போல எங்கும் 

குடி ஏறி இருந்து மழை பொழியும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடையே (10)

 	 	

274	அரவிற் பள்ளிகொண்டு அரவம் துரந்திட்டு 

      அரவப்-பகை ஊர்தி அவனுடைய  

குரவிற் கொடி முல்லைகள் நின்று உறங்கும் 

      கோவர்த்தனம் என்னும் கொற்றக் குடைமேல் 

திருவிற் பொலி மறைவாணர் புத்தூர்த் 

      திகழ் பட்டர்பிரான் சொன்ன மாலை பத்தும் 

பரவு மனம் நன்கு உடைப் பத்தர் உள்ளார் 

      பரமான வைகுந்தம் நண்ணுவரே             (11)

----------



கண்ணன் குழல் ஊதல்



275	நாவலம் பெரிய தீவினில் வாழும் 

      நங்கைமீர்கள் இது ஓர் அற்புதம் கேளீர் 

தூ வலம்புரி உடைய திருமால் 

      தூய வாயிற் குழல்-ஓசை வழியே 

கோவலர் சிறுமியர் இளங் கொங்கை 

      குதுகலிப்ப உடல் உள்-அவிழ்ந்து எங்கும் 

காவலும் கடந்து கயிறுமாலை 

      ஆகி வந்து கவிழ்ந்து நின்றனரே             (1)

 	 	

276	இட அணரை இடத் தோளொடு சாய்த்து 

      இருகை கூடப் புருவம் நெரிந்து ஏறக் 

குடவயிறு பட வாய் கடைகூடக் 

      கோவிந்தன் குழல்கொடு ஊதின போது 

மட மயில்களொடு மான்பிணை போலே 

      மங்கைமார்கள் மலர்க் கூந்தல் அவிழ 

உடை நெகிழ ஓர்கையால் துகில் பற்றி 

      ஒல்கி ஓடு அரிக்கண் ஒட நின்றனரே            (2)

 	 	

277	வான் இளவரசு வைகுந்தக் 

      குட்டன் வாசுதேவன் மதுரைமன்னன் நந்த- 

கோன் இளவரசு கோவலர் குட்டன் 

      கோவிந்தன் குழல்கொடு ஊதின போது 

வான் இளம்படியர் வந்து வந்து ஈண்டி 

      மனம் உருகி மலர்க்கண்கள் பனிப்பத் 

தேன் அளவு செறி கூந்தல் அவிழச் 

      சென்னி வேர்ப்பச் செவி சேர்த்து நின்றனரே (3)

 	 	

278	தேனுகன் பிலம்பன் காளியன் என்னும் 

      தீப்பப் பூடுகள் அடங்க உழக்கிக் 

கானகம் படி உலாவி உலாவிக் 

      கருஞ்சிறுக்கன் குழல் ஊதின போது 

மேனகையொடு திலோத்தமை அரம்பை 

      உருப்பசியர் அவர் வெள்கி மயங்கி 

வானகம் படியில் வாய் திறப்பு இன்றி 

      ஆடல் பாடல் இவை மாறினர் தாமே            (4)

 	 	

279	முன் நரசிங்கமது ஆகி அவுணன் 

      முக்கியத்தை முடிப்பான் மூவுலகில் 

மன்னர் அஞ்சும் மதுசூதனன் வாயிற் 

      குழலின் ஓசை செவியைப் பற்றி வாங்க 

நன் நரம்பு உடைய தும்புருவோடு 

      நாரதனும் தம் தம் வீணை மறந்து 

கின்னர மிதுனங்களும் தம் தம் 

      கின்னரம் தொடுகிலோம் என்றனரே             (5)

 	 	

280	செம் பெருந் தடங்- கண்ணன் திரள் தோளன் 

      தேவகி சிறுவன் தேவர்கள் சிங்கம் 

நம் பரமன் இந்நாள் குழல் ஊதக் 

      கேட்டவர்கள் இடர் உற்றன கேளீர் 

அம்பரம் திரியும் காந்தப்பர் எல்லாம் 

      அமுத கீத வலையால் சுருக்குண்டு 

நம் பரம் அன்று என்று நாணி மயங்கி 

      நைந்து சோர்ந்து கைம்மறித்து நின்றனரே            (6)

 	 	

281	புவியுள் நான் கண்டது ஒர் அற்புதம் கேளீர் 

      பூணி மேய்க்கும் இளங்கோவலர் கூட்டத்து 

அவையுள் நாகத்து- அணையான் குழல் ஊத 

      அமரலோகத்து அளவும் சென்று இசைப்ப 

அவியுணா மறந்து வானவர் எல்லாம் 

      ஆயர்-பாடி நிறையப் புகுந்து ஈண்டிச் 

செவி-உணாவின் சுவை கொண்டு மகிழ்ந்து 

      கோவிந்தனைத் தொடர்ந்து என்றும் விடாரே            (7)

 	 	

282	சிறுவிரல்கள் தடவிப் பரிமாறச் 

      செங்கண் கோடச் செய்ய வாய் கொப்பளிப்பக 

குறுவெயர்ப் புருவம் குடிலிப்பக் 

      கோவிந்தன் குழல்கொடு ஊதின போது 

பறவையின் கணங்கள் கூடு துறந்து 

      வந்து சூழ்ந்து படுகாடு கிடப்பக் 

கறவையின் கணங்கள் கால் பரப்பிட்டுக் 

      கவிழ்ந்து இறங்கிச் செவி ஆட்டகில்லாவே (8)

 	 	

283	திரண்டு எழு தழை மழைமுகில் வண்ணன் 

      செங்கமல மலர் சூழ் வண்டினம் போலே 

சுருண்டு இருண்ட குழல் தாழ்ந்த முகத்தான் 

      ஊதுகின்ற குழல்-ஓசை வழியே 

மருண்டு மான்-கணங்கள் மேய்கை மறந்து 

      மேய்ந்த புல்லும் கடைவாய் வழி சோர 

இரண்டு பாடும் துலுங்காப் புடைபெயரா 

      எழுது சித்திரங்கள் போல நின்றனவே             (9)

 	 	

284	கருங்கண் தோகை மயிற் பீலி அணிந்து 

      கட்டி நன்கு உடுத்த பீதக ஆடை 

அருங்கல உருவின் ஆயர் பெருமான் 

      அவனொருவன் குழல் ஊதின போது 

மரங்கள் நின்று மது தாரைகள் பாயும் 

      மலர்கள் வீழும் வளர் கொம்புகள் தாழும் 

இரங்கும் கூம்பும் திருமால் நின்ற நின்ற 

      பக்கம் நோக்கி அவை செய்யும் குணமே (10)

 	 	

285	குழல் இருண்டு சுருண்டு ஏறிய குஞ்சிக் 

      கோவிந்தனுடைய கோமள வாயிற் 

குழல் முழைஞ்சுகளின் ஊடு குமிழ்த்துக் 

      கொழித்து இழிந்த அமுதப் புனல்தன்னைக் 

குழல் முழவம் விளம்பும் புதுவைக்கோன் 

      விட்டுசித்தன் விரித்த தமிழ் வல்லார் 

குழலை வென்ற குளிர் வாயினராகிச் 

      சாதுகோட்டியுள் கொள்ளப் படுவாரே             (11)

---------------



நற்றாய் இரங்கல்



286	ஐய புழுதி உடம்பு அளைந்து இவள் 

      பேச்சும் அலந்தலையாய்ச் 

செய்ய நூலின் சிற்றாடை செப்பன் 

      உடுக்கவும் வல்லள் அல்லள் 

கையினில் சிறுதூதை யோடு இவள் 

      முற்றில் பிரிந்தும் இலள் 

பை அரவணைப் பள்ளியானொடு 

      கைவைத்து இவள்வருமே             (1)

 	 	

287	வாயிற் பல்லும் எழுந்தில மயி

      ரும் முடி கூடிற்றில 

சாய்வு இலாத குறுந்தலைச் சில 

      பிள்ளைகளோடு இணங்கி 

தீ இணக்கு இணங்கு ஆடி வந்து இவள் 

      தன் அன்ன செம்மை சொல்லி 

மாயன் மா மணிவண்ணன்மேல் இவள் 

      மால் உறுகின்றாளே             (2)

 	 	

288	பொங்கு வெண்மணல் கொண்டு சிற்றிலும் 

      முற்றத்து இழைக்கலுறில் 

சங்கு சக்கரம் தண்டு வாள் வில்லும் 

      அல்லது இழைக்கலுறாள் 

கொங்கை இன்னம் குவிந்து எழுந்தில 

      கோவிந்தனோடு இவளைச் 

சங்கை யாகி என் உள்ளம் நாள்தொறும் 

      தட்டுளுப்பு ஆகின்றதே             (3)

 	 	

289	ஏழை பேதை ஓர் பாலகன் வந்து என் 

      பெண்மகளை எள்கி 

தோழிமார் பலர் கொண்டுபோய்ச் செய்த 

      சூழ்ச்சியை யார்க்கு உரைக்கேன் 

ஆழியான் என்னும் ஆழ மோழையில் 

      பாய்ச்சி அகப்படுத்தி 

மூழை உப்பு அறியாது என்னும் 

      மூதுரையும் இலளே             (4)

 	 	

290	நாடும் ஊரும் அறியவே போய் 

      நல்ல துழாய் அலங்கல் 

சூடி நாரணன் போம் இடம் எல்லாம் 

      சோதித்து உழிதர்கின்றாள் 

கேடு வேண்டுகின்றார் பலர் உளர் 

      கேசவனோடு இவளைப் 

பாடிகாவல் இடுமின் என்று என்று 

      பார் தடுமாறினதே             (5)

 	 	

291	பட்டம் கட்டிப் பொற்றோடு பெய்து இவள் 

      பாடகமும் சிலம்பும் 

இட்ட மாக வளர்த்து எடுத்தேனுக்கு 

      என்னோடு இருக்கலுறாள் 

பொட்டப் போய்ப் புறப்பட்டு நின்று இவள் 

      பூவைப் பூவண்ணா என்னும் 

வட்ட வார் குழல் மங்கைமீர் இவள் 

      மால் உறுகின்றாளே             (6)

 	 	

292	பேசவும் தரியாத பெண்மையின் 

      பேதையேன் பேதை இவள் 

கூசமின்றி நின்றார்கள் தம் எதிர் 

      கோல் கழிந்தான் மூழையாய் 

கேசவா என்றும் கேடிலீ என்றும் 

      கிஞ்சுக வாய் மொழியாள் 

வாச வார்குழல் மங்கைமீர் இவள் 

      மால் உறுகின்றாளே 7

 	 	

293	காறை பூணும் கண்ணாடி காணும் தன் 

      கையில் வளை குலுக்கும் 

கூறை உடுக்கும் அயர்க்கும் தன் 

      கொவ்வைச் செவ்வாய் திருத்தும் 

தேறித் தேறி நின்று ஆயிரம் பேர்த் 

      தேவன் திறம் பிதற்றும் 

மாறில் மா மணிவண்ணன்மேல் இவள் 

      மால் உறுகின்றாளே             (8)

 	 	

294	கைத்தலத்து உள்ள மாடு அழியக் 

      கண்ணாலங்கள் செய்து இவளை- 

வைத்து வைத்துக்கொண்டு என்ன வாணிபம்? 

      நம்மை வடுப்படுத்தும்- 

செய்த்தலை எழு நாற்றுப் போல் அவன் 

      செய்வன செய்துகொள்ள 

மைத் தடமுகில் வண்ணன் பக்கல் 

      வளர விடுமின்களே             (9)

 	 	

295	பெருப் பெருத்த கண்ணாலங்கள் செய்து 

      பேணி நம் இல்லத்துள்ளே 

இருத்துவான் எண்ணி நாம் இருக்க 

      இவளும் ஒன்று எண்ணுகின்றாள் 

மருத்துவப் பதம் நீங்கினாள் என்னும் 

      வார்த்தை படுவதன்முன் 

ஒருப்படுத்து இடுமின் இவளை 

      உலகளந்தான் இடைக்கே             (10)

 	 	

296	ஞாலம் முற்றும் உண்டு ஆலிலைத் துயில் 

      நாராயணனுக்கு இவள் 

மாலதாகி மகிழ்ந்தனள் என்று 

      தாய் உரை செய்ததனை 

கோலம் ஆர் பொழில் சூழ் புதுவையர்கோன் 

      விட்டுசித்தன் சொன்ன 

மாலை பத்தும் வல்லவர்கட்கு 

      இல்லை வரு துயரே             (11)

--------------------



தலைவன்பின் சென்ற மகளைக்குறித்துத் தாய் பலபடி உன்னி ஏங்குதல்



297	நல்லது ஓர் தாமரைப் பொய்கை 

      நாண்மலர் மேல் பனி சோர 

அல்லியும் தாதும் உதிர்ந்திட்டு 

      அழகழிந்தால் ஒத்ததாலோ 

இல்லம் வெறியோடிற்றாலோ 

      என்மகளை எங்கும் காணேன் 

மல்லரை அட்டவன் பின்போய் 

      மதுரைப் புறம் புக்காள் கொல்லோ? (1)

 	 	

298	ஒன்றும் அறிவு ஒன்று இல்லாத 

      உருவறைக் கோபாலர் தங்கள் 

கன்று கால் மாறுமா போலே 

      கன்னி இருந்தாளைக் கொண்டு 

நன்றும் கிறி செய்து போனான் 

      நாராயணன் செய்த தீமை 

என்றும் எமர்கள் குடிக்கு ஓர் 

      ஏச்சுக்கொல்? ஆயிடுங் கொல்லோ? (2)

 	 	

299	குமரி மணம் செய்து கொண்டு 

      கோலம் செய்து இல்லத்து இருத்தி 

தமரும் பிறரும் அறியத் 

      தாமோதரற்கு என்று சாற்றி    

அமரர் பதியுடைத் தேவி 

      அரசாணியை வழிபட்டு 

துமிலம் எழப் பறை கொட்டித் 

      தோரணம் நாட்டிடுங் கொல்லோ?            (3)

 	 	

300	ஒரு மகள் தன்னை உடையேன் 

      உலகம் நிறைந்த புகழால் 

திருமகள் போல வளர்த்தேன் 

      செங்கண் மால் தான் கொண்டு போனான் 

பெரு மகளாய்க் குடி வாழ்ந்து 

      பெரும்பிள்ளை பெற்ற அசோதை 

மருமகளைக் கண்டு உகந்து 

      மணாட்டுப் புறம்செய்யுங் கொல்லோ?             (4)

 	 	

301	தம் மாமன் நந்தகோபாலன் 

      தழீஇக் கொண்டு என் மகள் தன்னைச் 

செம்மாந்திரே என்று சொல்லி 

      செழுங் கயற் கண்ணும் செவ்வாயும் 

கொம்மை முலையும் இடையும் 

      கொழும்பணைத் தோள்களும் கண்டிட்டு 

இம் மகளைப் பெற்ற தாயர் 

      இனித் தரியார் என்னுங் கொல்லோ?             (5)

 	 	

302	வேடர் மறக்குலம் போலே 

      வேண்டிற்றுச் செய்து என்மகளைக் 

கூடிய கூட்டமே யாகக் 

      கொண்டு குடி வாழுங் கொல்லோ? 

நாடும் நகரும் அறிய 

      நல்லது ஓர் கண்ணாலம் செய்து 

சாடு இறப் பாய்ந்த பெருமான் 

      தக்கவா கைப்பற்றுங் கொல்லோ?            (6)

 	 	

303	அண்டத்து அமரர் பெருமான் 

      ஆழியான் இன்று என்மகளைப் 

பண்டப் பழிப்புக்கள் சொல்லிப் 

      பரிசு அற ஆண்டிடுங் கொல்லோ? 

கொண்டு குடி- வாழ்க்கை வாழ்ந்து 

      கோவலப் பட்டம் கவித்துப் 

பண்டை மணாட்டிமார் முன்னே 

      பாதுகாவல் வைக்குங் கொல்லோ?            (7)

 	 	

304	குடியிற் பிறந்தவர் செய்யும் 

      குணம் ஒன்றும் செய்திலன் அந்தோ 

நடை ஒன்றும் செய்திலன் நங்காய் 

      நந்தகோபன் மகன் கண்ணன் 

இடை இருபாலும் வணங்க 

      இளைத்து இளைத்து என்மகள் ஏங்கிக் 

கடைகயிறே பற்றி வாங்கிக் 

      கை தழும்பு ஏறிடுங் கொல்லோ?             (8)

 	 	

305	வெண்ணிறத் தோய் தயிர் தன்னை 

      வெள்வரைப்பின் முன் எழுந்து 

கண் உறங்காதே இருந்து 

      கடையவும் தான்வல்லள் கொல்லோ? 

ஒண்ணிறத் தாமரைச் செங்கண் 

      உலகளந்தான் என்மகளைப் 

பண் அறையாப் பணிகொண்டு 

      பரிசு அற ஆண்டிடுங் கொல்லோ? (9)

 	 	

306	மாயவன் பின்வழி சென்று வழியிடை மாற்றங்கள் கேட்டு 

ஆயர்கள் சேரியிலும் புக்கு அங்குத்தை மாற்றமும் எல்லாம் 

தாயவள் சொல்லிய சொல்லைப் தண் புதுவைப் பட்டன் சொன்ன 

தூய தமிழ் பத்தும் வல்லார் தூ மணிவண்ணனுக்கு ஆளரே             (10)

------------------ 



உந்தி பறத்தல்



307	என் நாதன் தேவிக்கு அன்று இன்பப்பூ ஈயாதாள் 

தன் நாதன் காணவே தண்பூ மரத்தினை 

வன் நாதப் புள்ளால் வலியப் பறித்திட்ட 

என் நாதன் வன்மையைப் பாடிப் பற 

      எம்பிரான் வன்மையைப் பாடிப் பற            (1)

 	 	

308	என் வில் வலி கண்டு போ என்று எதிர்வந்தான் 

தன் வில்லினோடும் தவத்தை எதிர்வாங்கி 

முன் வில் வலித்து முதுபெண் உயிருண்டான் 

தன் வில்லின் வன்மையைப் பாடிப் பற 

      தாசரதி தன்மையைப் பாடிப் பற (2)

 	 	

309	உருப்பிணி நங்கையைத் தேர் ஏற்றிக் கொண்டு 

விருப்புற்று அங்கு ஏக விரைந்து எதிர் வந்து 

செருக்கு உற்றான் வீரம் சிதையத் தலையைச் 

சிரைத்திட்டான் வன்மையைப் பாடிப் பற 

      தேவகி சிங்கத்தைப் பாடிப் பற (3)

 	 	

310	மாற்றுத்தாய் சென்று வனம்போகே என்றிட 

ஈற்றுத்தாய் பின்தொடர்ந்து எம்பிரான் என்று அழ 

கூற்றுத் தாய் சொல்லக் கொடிய வனம் போன 

சீற்றம் இலாதானைப் பாடிப் பற 

      சீதை மணாளனைப் பாடிப் பற (4)

 	 	

311	பஞ்சவர் தூதனாய்ப் பாரதம் கைசெய்து 

நஞ்சு உமிழ் நாகம் கிடந்த நற் பொய்கை புக்கு 

அஞ்சப் பணத்தின்மேல் பாய்ந்திட்டு அருள்செய்த 

அஞ்சன வண்ணனைப் பாடிப் பற 

      அசோதைதன் சிங்கத்தைப் பாடிப் பற (5)

 	 	

312	முடி ஒன்றி மூவுலகங்களும் ஆண்டு உன் 

அடியேற்கு அருள் என்று அவன்பின் தொடர்ந்த 

படியில் குணத்துப் பரத நம்பிக்கு அன்று 

அடிநிலை ஈந்தானைப் பாடிப் பற 

      அயோத்தியர் கோமானைப் பாடிப் பற (6)

 	 	

313	காளியன் பொய்கை கலங்கப் பாய்ந்திட்டு அவன் 

நீள்முடி ஐந்திலும் நின்று நடம்செய்து 

மீள அவனுக்கு அருள்செய்த வித்தகன் 

தோள்-வலி வீரமே பாடிப் பற 

      தூ மணிவண்ணனைப் பாடிப் பற (7)

 	 	

314	தார்க்கு இளந்தம்பிக்கு அரசு ஈந்து தண்டகம் 

நூற்றவள் சொற்கொண்டு போகி நுடங்கு- இடைச் 

சூர்ப்பணகாவைச் செவியொடு மூக்கு அவள் 

ஆர்க்க அரிந்தானைப் பாடிப் பற 

      அயோத்திக்கு அரசனைப் பாடிப் பற (8)

 	 	

315	மாயச் சகடம் உதைத்து மருது இறுத்து 

ஆயர்களோடு போய் ஆநிரை காத்து அணி 

வேயின் குழல் ஊதி வித்தகனாய் நின்ற 

ஆயர்கள் ஏற்றினைப் பாடிப் பற 

      ஆநிரை மேய்த்தானைப் பாடிப் பற            (9)

 	 	

316	காரார் கடலை அடைத்திட்டு இலங்கை புக்கு 

ஓராதான் பொன்முடி ஒன்பதோடு ஒன்றையும் 

நேரா அவன்தம்பிக்கே நீள் அரசு ஈந்த 

ஆராவமுதனைப் பாடிப் பற 

      அயோத்தியர் வேந்தனைப் பாடிப் பற (10)

 	 	

317	நந்தன் மதலையைக் காகுத்த னைநவின்று 

உந்தி பறந்த ஒளியிழை யார்கள்சொல் 

செந்தமிழ்த் தென்புது வைவிட்டு சித்தன்சொல் 

ஐந்தினோடு ஐந்தும்வல் லார்க்குஅல்லல் இல்லையே (11)

------------



அனுமன் சீதைக்குக் கூறிய அடையாளம்



318	நெறிந்த கருங்குழல் மடவாய் நின் அடியேன் விண்ணப்பம் 

செறிந்த மணி முடிச் சனகன் சிலை இறுத்து நினைக் கொணர்ந்தது 

அறிந்து அரசு களைகட்ட அருந்தவத்தோன் இடை விலங்கச் 

செறிந்த சிலைகொடு தவத்தைச் சிதைத்ததும் ஓர் அடையாளம்             (1)

 	 	

319	அல்லியம்பூ மலர்க்கோதாய் அடிபணிந்தேன் விண்ணப்பம் 

சொல்லுகேன் கேட்டருளாய் துணைமலர்க் கண் மடமானே 

எல்லியம் போது இனிதிருத்தல் இருந்தது ஓர் இட வகையில் 

மல்லிகை மா மாலைகொண்டு அங்கு ஆர்த்ததும் ஓர் அடையாளம் (2)

 	 	

320	கலக்கிய மா மனத்தனளாய்க் கைகேசி வரம் வேண்ட 

மலக்கிய மா மனத்தனனாய் மன்னவனும் மறாது ஒழியக் 

குலக்குமரா காடு உறையப் போ என்று விடை கொடுப்ப 

இலக்குமணன் தன்னொடும் அங்கு ஏகியது ஓர் அடையாளம்            (3)

 	 	

321	வார் அணிந்த முலை மடவாய் வைதேவீ விண்ணப்பம் 

தேர் அணிந்த அயோத்தியர்கோன் பெருந்தேவீ கேட்டருளாய் 

கூர் அணிந்த வேல் வலவன் குகனோடும் கங்கைதன்னிற் 

சீர் அணிந்த தோழமை கொண்டதும் ஓர் அடையாளம்             (4)

 	 	

322	மான் அமரும் மென்நோக்கி வைதேவீ விண்ணப்பம் 

கான் அமரும் கல்-அதர் போய்க் காடு உறைந்த காலத்துத் 

தேன் அமரும் பொழிற் சாரல் சித்திரகூடத்து இருப்பப் 

பால்மொழியாய் பரதநம்பி பணிந்ததும் ஓர் அடையாளம்             (5)

 	 	

323	சித்திரகூடத்து இருப்பச் சிறுகாக்கை முலை தீண்ட 

அத்திரமே கொண்டு எறிய அனைத்து உலகும் திரிந்து ஓடி 

வித்தகனே இராமாவோ நின் அபயம் என்று அழைப்ப 

அத்திரமே அதன்கண்ணை அறுத்ததும் ஓர் அடையாளம்             (6)

 	 	

324	மின் ஒத்த நுண்- இடையாய் மெய்- அடியேன் விண்ணப்பம் 

பொன் ஒத்த மான் ஒன்று புகுந்து இனிது விளையாட 

நின் அன்பின் வழிநின்று சிலை பிடித்து எம்பிரான் ஏகப் 

பின்னே அங்கு இலக்குமணன் பிரிந்ததும் ஓர் அடையாளம்             (7)

 	 	

325	மைத் தகு மா மலர்க்குழலாய் வைதேவீ விண்ணப்பம் 

ஒத்த புகழ் வானரக்கோன் உடன் இருந்து நினைத் தேட 

அத்தகு சீர் அயோத்தியர்கோன் அடையாளம் இவை மொழிந்தான் 

இத் தகையால் அடையாளம் ஈது அவன் கைம் மோதிரமே             (8)

 	 	

326	திக்கு நிறை புகழாளன் தீ வேள்விச் சென்ற நாள் 

மிக்க பெரும் சபை நடுவே வில் இறுத்தான் மோதிரம் கண்டு 

ஒக்குமால் அடையாளம் அனுமான் என்று உச்சிமேல் 

வைத்துக்கொண்டு உகந்தனளால் மலர்க்குழலாள் சீதையுமே             (9)

 	 	

327	வார் ஆரும் முலை மடவாள் வைதேவி தனைக் கண்டு 

சீர் ஆரும் திறல் அனுமன் தெரிந்து உரைத்த அடையாளம் 

பார் ஆரும் புகழ்ப் புதுவைப் பட்டர்பிரான் பாடல் வல்லார் 

ஏர் ஆரும் வைகுந்தத்து இமையவரோடு இருப்பாரே             (10)

---------------



திருமாலைக் கண்ட சுவடு உரைத்தல்



328	கதிர் ஆயிரம் இரவி கலந்து எறித்தால் ஒத்த நீள்முடியன் 

எதிர் இல் பெருமை இராமனை இருக்கும் இடம் நாடுதிரேல் 

அதிரும் கழற் பொரு தோள் இரணியன் ஆகம் பிளந்து அரியாய் 

உதிரம் அளைந்த கையோடு இருந்தானை உள்ளவா கண்டார் உளர்            (1)

 	 	

329	நாந்தகம் சங்கு தண்டு நாண் ஒலிச் சார்ங்கம் திருச்சக்கரம் 

ஏந்து பெருமை இராமனை இருக்கும் இடம் நாடுதிரேல் 

காந்தள் முகிழ் விரற் சீதைக்கு ஆகிக் கடுஞ்சிலை சென்று இறுக்க 

வேந்தர் தலைவன் சனகராசன்தன் வேள்வியிற் கண்டார் உளர்             (2)

 	 	

330	கொலையானைக் கொம்பு பறித்துக் கூடலர் சேனை பொருது அழியச் 

சிலையால் மராமரம் எய்த தேவனைச் சிக்கென நாடுதிரேல் 

தலையால் குரக்கினம் தாங்கிச் சென்று தடவரை கொண்டு அடைப்ப 

அலை ஆர் கடற்கரை வீற்றிருந்தானை அங்குத்தைக் கண்டார் உளர்             (3)

 	 	

331	தோயம் பரந்த நடுவு சூழலிற் தொல்லை வடிவு கொண்ட 

மாயக் குழவி யதனை நாடுறில் வம்மின் சுவடு உரைக்கேன் 

ஆயர் மடமகள் பின்னைக்கு ஆகி அடல் விடை ஏழினையும் 

வீயப் பொருது வியர்த்து நின்றானை மெய்ம்மையே கண்டார் உளர்            (4)

 	 	

332	நீர் ஏறு செஞ்சடை நீலகண்டனும் நான்முகனும் முறையால் 

சீர் ஏறு வாசகஞ் செய்ய நின்ற திருமாலை நாடுதிரேல் 

வார் ஏறு கொங்கை உருப்பிணியை வலியப் பிடித்துக்கொண்டு 

தேர் ஏற்றிச் சேனை நடுவு போர் செய்யச் சிக்கெனக் கண்டார் உளர்            (5)

 	 	

333	பொல்லா வடிவு உடைப் பேய்ச்சி துஞ்சப் புணர்முலை வாய்மடுக்க 

வல்லானை மா மணிவண்ணனை மருவும் இடம் நாடுதிரேல் 

பல்லாயிரம் பெருந் தேவிமாரொடு பௌவம் எறி துவரை 

எல்லாரும் சூழச் சிங்காசனத்தே இருந்தானைக் கண்டார் உளர்             (6)

 	 	

334	வெள்ளை விளிசங்கு வெஞ்சுடர்த் திருச்சக்கரம் ஏந்து கையன் 

உள்ள இடம் வினவில் உமக்கு இறை வம்மின் சுவடு உரைக்கேன் 

வெள்ளைப் புரவிக் குரக்கு வெல்கொடித் தேர்மிசை முன்புநின்று 

கள்ளப் படைத்துணை ஆகிப் பாரதம் கைசெய்யக் கண்டார் உளர்             (7)

 	 	

335	நாழிகை கூறு இட்டுக் காத்து நின்ற அரசர்கள்தம் முகப்பே 

நாழிகை போகப் படை பொருதவன் தேவகி தன் சிறுவன் 

ஆழிகொண்டு அன்று இரவி மறைப்பச் சயத்திரதன் தலையைப் 

பாழில் உருளப் படை பொருதவன் பக்கமே கண்டார் உளர்             (8)

 	 	

336	மண்ணும் மலையும் மறிகடல்களும் மற்றும் யாவும் எல்லாம் 

திண்ணம் விழுங்கி உமிழ்ந்த தேவனைச் சிக்கென நாடுதிரேல் 

எண்ணற்கு அரியது ஓர் ஏனம் ஆகி இருநிலம் புக்கு இடந்து 

வண்ணக் கருங்குழல் மாதரோடு மணந்தானைக் கண்டார் உளர்             (9)

 	 	

337	கரிய முகில் புரை மேனி மாயனைக் கண்ட சுவடு உரைத்துப் 

புரவி முகம்செய்து செந்நெல் ஓங்கி விளை கழனிப் புதுவைத் 

திருவிற் பொலி மறைவாணன் பட்டர்பிரான் சொன்ன மாலை பத்தும் 

பரவும் மனம் உடைப் பத்தர் உள்ளார் பரமன் அடி சேர்வர்களே             (10)

----------------



திருமாலிருஞ்சோலை-1



338	அலம்பா வெருட்டாக் கொன்று திரியும் அரக்கரைக் 

குலம் பாழ் படுத்துக் குலவிளக்காய் நின்ற கோன் மலை 

சிலம்பு ஆர்க்க வந்து தெய்வ- மகளிர்கள் ஆடும் சீர்ச் 

சிலம்பாறு பாயும் தென் திருமாலிருஞ் சோலையே             (1)

 	 	

339	வல்லாளன் தோளும் வாள் அரக்கன் முடியும் தங்கை 

பொல்லாத மூக்கும் போக்குவித்தான் பொருந்தும் மலை 

எல்லா இடத்திலும் எங்கும் பரந்து பல்லாண்டு ஒலி 

செல்லா நிற்கும் சீர்த் தென் திருமாலிருஞ் சோலையே             (2)

 	 	

340	தக்கார் மிக்கார்களைச் சஞ்சலம் செய்யும் சலவரைத் 

தெக்கு ஆம் நெறியே போக்குவிக்கும் செல்வன் பொன்மலை 

எக் காலமும் சென்று சேவித்திருக்கும் அடியரை 

அக் கான் நெறியை மாற்றும் தண் மாலிருஞ் சோலையே             (3)

 	 	

341	ஆனாயர் கூடி அமைத்த விழவை அமரர்தம் 

கோனார்க்கு ஒழியக் கோவர்த்தனத்துச் செய்தான் மலை 

வான் நாட்டினின்று மாமலர்க் கற்பகத் தொத்து இழி 

தேன் ஆறு பாயும் தென் திருமாலிருஞ் சோலையே             (4)

 	 	

342	ஒரு வாரணம் பணி கொண்டவன் பொய்கையில் கஞ்சன்தன் 

ஒரு வாரணம் உயிர் உண்டவன் சென்று உறையும் மலை 

கரு வாரணம் தன் பிடி துறந்து ஓடக் கடல்வண்ணன் 

திருவாணை கூறத் திரியும் தண் மாலிருஞ் சோலையே             (5)

 	 	

343	ஏவிற்றுச் செய்வான் ஏன்று எதிர்ந்து வந்த மல்லரைச் 

சாவத் தகர்த்த சாந்து அணி தோள் சதுரன் மலை 

ஆவத்-தனம் என்று அமரர்களும் நன் முனிவரும் 

சேவித்திருக்கும் தென் திருமாலிருஞ் சோலையே             (6)

 	 	

344	மன்னர் மறுக மைத்துனன்மார்க்கு ஒரு தேரின்மேல் 

முன் அங்கு நின்று மோழை எழுவித்தவன் மலை 

கொல் நவில் கூர்வேற் கோன் நெடுமாறன் தென்கூடற் கோன் 

தென்னன் கொண்டாடும் தென் திருமாலிருஞ் சோலையே             (7)

 	 	

345	குறுகாத மன்னரைக் கூடு கலக்கி வெங் கானிடைச் 

சிறுகால் நெறியே போக்குவிக்கும் செல்வன் பொன்மலை 

அறுகால் வரி வண்டுகள் ஆயிர நாமம் சொல்லிச் 

சிறுகாலைப் பாடும் தென் திருமாலிருஞ் சோலையே             (8)

 	 	

346	சிந்தப் புடைத்துச் செங்குருதி கொண்டு பூதங்கள் 

அந்திப் பலி கொடுத்து ஆவத்-தனம் செய் அப்பன் மலை 

இந்திர-கோபங்கள் எம்பெருமான் கனி- வாய் ஒப்பான் 

சிந்தும் புறவிற் தென் திருமாலிருஞ் சோலையே             (9)

 	 	

347	எட்டுத் திசையும் எண்- இறந்த பெருந் தேவிமார் 

விட்டு விளங்க வீற்றிருந்த விமலன் மலை 

பட்டிப் பிடிகள் பகடு உரிஞ்சிச் சென்று மாலைவாய்த் 

தெட்டித் திளைக்கும் தென் திருமாலிருஞ் சோலையே            (10)

 	 	

348	மருதப் பொழில் அணி மாலிருஞ் சோலை மலைதன்னைக் 

கருதி உறைகின்ற கார்க்கடல் வண்ணன் அம்மான்தன்னை 

விரதம் கொண்டு ஏத்தும் வில்லிபுத்தூர் விட்டுசித்தன் சொல் 

கருதி உரைப்பவர் கண்ணன் கழலிணை காண்பரே             (11)

----------



திருமாலிருஞ்சோலை-2



349	உருப்பிணி நங்கைதன்னை மீட்பான் தொடர்ந்து ஓடிச் சென்ற 

உருப்பனை ஓட்டிக் கொண்டிட்டு உறைத்திட்ட உறைப்பன் மலை 

பொருப்பிடைக் கொன்றை நின்று முறி ஆழியும் காசும் கொண்டு 

விருப்பொடு பொன் வழங்கும் வியன் மாலிருஞ் சோலையதே             (1)

 	 	

350	கஞ்சனும் காளியனும் களிறும் மருதும் எருதும் 

வஞ்சனையில் மடிய வளர்ந்த மணிவண்ணன் மலை 

நஞ்சு உமிழ் நாகம் எழுந்து அணவி நளிர் மா மதியைச் 

செஞ்சுடர் நா வளைக்கும் திருமாலிருஞ் சோலையதே             (2)

 	 	

351	மன்னு நரகன்தன்னைச் சூழ் போகி வளைத்து எறிந்து 

கன்னி மகளிர்தம்மைக் கவர்ந்த கடல்வண்ணன் மலை 

புன்னை செருந்தியொடு புன வேங்கையும் கோங்கும் நின்று 

பொன்அரி மாலைகள் சூழ் பொழில் மாலிருஞ் சோலையதே            (3)

 	 	

352	மாவலி தன்னுடைய மகன் வாணன் மகள் இருந்த 

காவலைக் கட்டழித்த தனிக் காளை கருதும் மலை 

கோவலர் கோவிந்தனைக் குற மாதர்கள் பண் குறிஞ்சிப் 

பா ஒலி பாடி நடம் பயில் மாலிருஞ் சோலையதே             (4)

 	 	

353	பல பல நாழம் சொல்லிப் பழித்த சிசுபாலன்தன்னை 

அலைவலைமை தவிர்த்த அழகன் அலங்காரன் மலை 

குல மலை கோல மலை குளிர் மா மலை கொற்ற மலை 

நில மலை நீண்ட மலை திருமாலிருஞ் சோலையதே             (5)

 	 	

354	பாண்டவர் தம்முடைய பாஞ்சாலி மறுக்கம் எல்லாம் 

ஆண்டு அங்கு நூற்றுவர்தம் பெண்டிர் மேல் வைத்த அப்பன் மலை 

பாண் தகு வண்டினங்கள் பண்கள் பாடி மதுப் பருகத் 

தோண்டல் உடைய மலை தொல்லை மாலிருஞ் சோலையதே             (6)

 	 	

355	கனங்குழையாள் பொருட்டாக் கணை பாரித்து அரக்கர் தங்கள் 

இனம் கழு ஏற்றுவித்த ஏழிற் தோள் எம் இராமன் மலை 

கனம் கொழி தெள் அருவி வந்து சூழ்ந்து அகல் ஞாலம் எல்லாம் 

இனம் குழு ஆடும் மலை எழில் மாலிருஞ் சோலையதே             (7)

 	 	

356	எரி சிதறும் சரத்தால் இலங்கையினைத் தன்னுடைய 

வரி சிலை வாயிற் பெய்து வாய்க் கோட்டம் தவிர்த்து உகந்த 

அரையன் அமரும் மலை அமரரொடு கோனும் சென்று 

திரிசுடர் சூழும் மலை திரு மாலிருஞ் சோலையதே             (8)

 	 	

357	கோட்டுமண் கொண்டு இடந்து குடங்கையில் மண் கொண்டு அளந்து 

மீட்டும் அது உண்டு உமிழ்ந்து விளையாடும் விமலன் மலை 

ஈட்டிய பல் பொருள்கள் எம்பிரானுக்கு அடியுறை என்று 

ஓட்டரும் தண் சிலம்பாறு உடை மாலிருஞ் சோலையதே             (9)

 	 	

358	ஆயிரம் தோள் பரப்பி முடி ஆயிரம் மின் இலக 

ஆயிரம் பைந்தலைய அனந்த சயனன் ஆளும் மலை 

ஆயிரம் ஆறுகளும் சுனைகள் பல ஆயிரமும் 

ஆயிரம் பூம் பொழிலும் உடை மாலிருஞ் சோலையதே             (10)

 	 	

359	மாலிருஞ்சோலை என்னும் மலையை உடைய மலையை 

நாலிரு மூர்த்திதன்னை நால் வேதக்-கடல் அமுதை 

மேல் இருங் கற்பகத்தை வேதாந்த விழுப் பொருளின் 

மேல் இருந்த விளக்கை விட்டுசித்தன் விரித்தனனே             (11)



--------------



திருக்கோட்டியூர்



360	நா அகாரியம் சொல் இலாதவர் 

      நாள்தொறும் விருந்து ஓம்புவார் 

தேவ காரியம் செய்து வேதம் 

      பயின்று வாழ் திருக்கோட்டியூர் 

மூவர்காரியமும் திருத்தும் 

      முதல்வனைச் சிந்தியாத அப் 

பாவகாரிகளைப் படைத்தவன் 

      எங்ஙனம் படைத்தான் கொலோ             (1)

 	 	

361	குற்றம் இன்றிக் குணம் பெருக்கிக் 

      குருக்களுக்கு அனுகூலராய்ச் 

செற்றம் ஒன்றும் இலாத வண்கையி

      னார்கள் வாழ் திருக்கோட்டியூர்த் 

துற்றி ஏழ் உலகு உண்ட தூ மணி 

      வண்ணன் தன்னைத் தொழாதவர் 

பெற்ற தாயர் வயிற்றினைப் பெரு 

      நோய்செய்வான் பிறந்தார்களே             (2)

 	 	

362	வண்ண நல் மணியும் மரகதமும் 

      அழுத்தி நிழல் எழும் 

திண்ணை சூழ் திருக்கோட்டியூர்த் திரு

      மாலவன் திருநாமங்கள் 

எண்ணக் கண்ட விரல்களால் இறைப் 

      போதும் எண்ணகிலாது போய் 

உண்ணக் கண்ட தம் ஊத்தை வாய்க்குக் 

      கவளம் உந்துகின்றார்களே             (3)

 	 	

363	உரக மெல் அணையான் கையில் உறை 

      சங்கம் போல் மட அன்னங்கள் 

நிரைகணம் பரந்து ஏறும் செங் 

      கமல வயற் திருக்கோட்டியூர் 

நரகநாசனை நாவிற் கொண்டு அழை

      யாத மானிட சாதியர் 

பருகு நீரும் உடுக்குங் கூறையும் 

      பாவம் செய்தன தாம் கொலோ             (4)

 	 	

364	ஆமையின் முதுகத்திடைக் குதி 

      கொண்டு தூ மலர் சாடிப் போய்த் 

தீமை செய்து இளவாளைகள் விளை

      யாடு நீர்த் திருக்கோட்டியூர் 

நேமி சேர் தடங்கையினானை 

      நினைப்பு இலா வலி நெஞ்சு உடைப் 

பூமி-பாரங்கள் உண்ணும் சோற்றினை 

      வாங்கிப் புல்லைத் திணிமினே             (5)

 	 	

365	பூதம் ஐந்தொடு வேள்வி ஐந்து 

      புலன்கள் ஐந்து பொறிகளால் 

ஏதம் ஒன்றும் இலாத வண்கையி

      னார்கள் வாழ் திருக்கோட்டியூர் 

நாதனை நரசிங்கனை நவின்று 

      ஏத்துவார்கள் உழக்கிய 

பாத தூளி படுதலால் இவ் 

      உலகம் பாக்கியம் செய்ததே             (6)

 	 	

366	குருந்தம் ஒன்று ஒசித்தானொடும் சென்று 

      கூடி ஆடி விழாச் செய்து 

திருந்து நான்மறையோர் இராப்பகல் 

      ஏத்தி வாழ் திருக்கோட்டியூர்க் 

கருந் தடமுகில் வண்ணனைக் கடைக் 

      கொண்டு கைதொழும் பத்தர்கள் 

இருந்த ஊரில் இருக்கும் மானிடர் 

      எத்தவங்கள் செய்தார் கொலோ             (7)

 	 	

367	நளிர்ந்த சீலன் நயாசலன் அபி

      மான துங்கனை நாள்தொறும் 

தெளிந்த செல்வனைச் சேவகங் கொண்ட 

      செங்கண் மால் திருக்கோட்டியூர்க் 

குளிர்ந்து உறைகின்ற கோவிந்தன் குணம் 

      பாடுவார் உள்ள நாட்டினுள் 

விளைந்த தானியமும் இராக்கதர் 

      மீது கொள்ளகிலார்களே             (8)

 	 	

368	கொம்பின் ஆர் பொழில்வாய்க் குயிலினம் 

      கோவிந்தன் குணம் பாடு சீர்ச் 

செம்பொன் ஆர் மதில் சூழ் செழுங் கழ

      னி உடைத் திருக்கோட்டியூர் 

நம்பனை நரசிங்கனை நவின்று 

      ஏத்துவார்களைக் கண்டக்கால் 

எம்பிரான் தன சின்னங்கள் இவர் 

      இவர் என்று ஆசைகள் தீர்வனே             (9)

 	 	

369	காசின் வாய்க் கரம் விற்கிலும் கர

      வாது மாற்று இலி சோறு இட்டுத் 

தேச வார்த்தை படைக்கும் வண்கையி

      னார்கள் வாழ் திருக்கோட்டியூர்க் 

கேசவா புருடோத்தமா கிளர் 

      சோதியாய் குறளா என்று 

பேசுவார் அடியார்கள் எம்தம்மை 

      விற்கவும் பெறுவார்களே             (10)

 	 	

370	சீத நீர் புடை சூழ் செழுங் கழனி உடைத் திருக்கோட்டியூர் 

ஆதியான் அடியாரையும் அடிமையின்றித் திரிவாரையும் 

கோதில் பட்டர்பிரான் குளிர் புதுவைமன் விட்டுசித்தன் சொல் 

ஏதம் இன்றி உரைப்பவர் இருடீகேசனுக்கு ஆளரே             (11)

-----------------



பத்தராய் இறப்பார் பெறும் பேறு



371	ஆசைவாய்ச் சென்ற சிந்தையர் ஆகி 

      அன்னை அத்தன் என் புத்திரர் பூமி 

வாச வார் குழலாள் என்று மயங்கி 

      மாளும் எல்லைக்கண் வாய் திறவாதே 

கேசவா புருடோத்தமா என்றும் 

      கேழல் ஆகிய கேடிலீ என்றும் 

பேசுவார் அவர் எய்தும் பெருமை 

      பேசுவான் புகில் நம் பரம் அன்றே             (1)

 	 	

372	சீயினால் செறிந்து ஏறிய புண்மேல் 

      செற்றல் ஏறிக் குழம்பு இருந்து எங்கும் 

ஈயினால் அரிப்பு உண்டு மயங்கி 

      எல்லைவாய்ச் சென்று சேர்வதன் முன்னம் 

வாயினால் நமோ நாரணா என்று 

      மத்தகத்திடைக் கைகளைக் கூப்பிப் 

போயினால் பின்னை இத் திசைக்கு என்றும் 

      பிணை கொடுக்கிலும் போக ஒட்டாரே            (2)

 	 	

373	சோர்வினால் பொருள் வைத்தது உண்டாகில் 

      சொல்லு சொல் என்று சுற்றும் இருந்து 

ஆர் வினவிலும் வாய் திறவாதே 

      அந்த காலம் அடைவதன் முன்னம் 

மார்வம் என்பது ஓர் கோயில் அமைத்து 

      மாதவன் என்னும் தெய்வத்தை நாட்டி 

ஆர்வம் என்பது ஓர் பூ இட வல்லார்க்கு 

      அரவ தண்டத்தில் உய்யலும் ஆமே             (3)

 	 	

374	மேல் எழுந்தது ஓர் வாயுக் கிளர்ந்து 

      மேல் மிடற்றினை உள் எழ வாங்கிக் 

காலும் கையும் விதிர் விதிர்த்து ஏறிக் 

      கண் உறக்கமது ஆவதன் முன்னம் 

மூலம் ஆகிய ஒற்றை எழுத்தை 

      மூன்று மாத்திரை உள் எழ வாங்கி 

வேலை வண்ணனை மேவுதிர் ஆகில் 

      விண்ணகத்தினில் மேவலும் ஆமே             (4)

 	 	

375	மடி வழி வந்து நீர் புலன்சோர 

      வாயில் அட்டிய கஞ்சியும் மீண்டே 

கடைவழி வாரக் கண்டம் அடைப்பக் 

      கண் உறக்கமது ஆவதன் முன்னம் 

தொடை வழி உம்மை நாய்கள் கவரா 

      சூலத்தால் உம்மைப் பாய்வதும் செய்யார் 

இடைவழியில் நீர் கூறையும் இழவீர் 

      இருடீகேசன் என்று ஏத்த வல்லீரே             (5)

 	 	

376	அங்கம் விட்டு அவை ஐந்தும் அகற்றி 

      ஆவி மூக்கினிற் சோதித்த பின்னைச் 

சங்கம் விட்டு அவர் கையை மறித்துப் 

      பையவே தலை சாய்ப்பதன் முன்னம் 

வங்கம் விட்டு உலவும் கடற் பள்ளி 

      மாயனை மதுசூதனை மார்பில் 

தங்க விட்டுவைத்து ஆவது ஓர் கருமம் 

      சாதிப்பார்க்கு என்றும் சாதிக்கலாமே             (6)

 	 	

377	தென்னவன் தமர் செப்பம் இலாதார் 

      சே அதக்குவார் போலப் புகுந்து 

பின்னும் வன் கயிற்றால் பிணித்து எற்றிப் 

      பின் முன் ஆக இழுப்பதன் முன்னம் 

இன்னவன் இனையான் என்று சொல்லி 

      எண்ணி உள்ளத்து இருள் அற நோக்கி 

மன்னவன் மதுசூதனன் என்பார் 

      வானகத்து மன்றாடிகள் தாமே             (7)

 	 	

378	கூடிக் கூடி உற்றார்கள் இருந்து 

      குற்றம் நிற்க நற்றங்கள் பறைந்து 

பாடிப் பாடி ஓர் பாடையில் இட்டு 

      நரிப் படைக்கு ஒரு பாகுடம் போலே 

கோடி மூடி எடுப்பதன் முன்னம் 

      கௌத்துவம் உடைக் கோவிந்தனோடு 

கூடி ஆடிய உள்ளத்தர் ஆனால் 

      குறிப்பிடம் கடந்து உய்யலும் ஆமே             (8)

 	 	

379	வாய் ஒரு பக்கம் வாங்கி வலிப்ப 

      வார்ந்த நீர்க் குழிக் கண்கள் மிழற்றத் 

தாய் ஒரு பக்கம் தந்தை ஒரு பக்கம் 

      தாரமும் ஒரு பக்கம் அலற்ற 

தீ ஒரு பக்கம் சேர்வதன் முன்னம் 

      செங்கண் மாலொடும் சிக்கெனச் சுற்றம் 

ஆய் ஒரு பக்கம் நிற்க வல்லார்க்கு 

      அரவ தண்டத்தில் உய்யலும் ஆமே             (9)

 	 	

380	செத்துப் போவதோர் போது நினைந்து 

      செய்யும் செய்கைகள் தேவபிரான்மேல் 

பத்தராய் இறந்தார் பெறும் பேற்றைப் 

      பாழித் தோள் விட்டுசித்தன் புத்தூர்க்கோன் 

சித்தம் நன்கு ஒருங்கித் திருமாலைச் 

      செய்த மாலை இவை பத்தும் வல்லார் 

சித்தம் நன்கு ஒருங்கித் திருமால் மேல் 

      சென்ற சிந்தை பெறுவர்கள் தாமே             (10)

--------------



 


திருமாலின் நாமம் இடுதல்



381	காசும் கறை உடைக் கூறைக்கும் அங்கு ஓர் கற்றைக்கும் 

ஆசையினால் அங்கு அவத்தப் பேர் இடும் ஆதர்காள் 

கேசவன் பேர் இட்டு நீங்கள் தேனித்து இருமினோ 

நாயகன் நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள்             (1)

 	 	

382	அங்கு ஒரு கூறை அரைக்கு உடுப்பதன் ஆசையால் 

மங்கிய மானிட சாதியின் பேர் இடும் ஆதர்காள் 

செங்கண் நெடுமால் சிரீதரா என்று அழைத்தக்கால் 

நங்கைகாள் நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள்             (2)

 	 	

383	உச்சியில் எண்ணெயும் சுட்டியும் வளையும் உகந்து 

எச்சம் பொலிந்தீர்காள் என் செய்வான் பிறர் பேர் இட்டீர்? 

பிச்சை புக்கு ஆகிலும் எம்பிரான் திருநாமமே 

நச்சுமின் நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள்             (3)

 	 	

384	மானிட சாதியில் தோன்றிற்று ஓர் மானிட சாதியை 

மானிட சாதியின் பேர் இட்டால் மறுமைக்கு இல்லை 

வான் உடை மாதவா கோவிந்தா என்று அழைத்தக்கால் 

நான் உடை நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள்             (4)

 	 	

385	மலம் உடை ஊத்தையில் தோன்றிற்று ஓர் மல ஊத்தையை 

மலம் உடை ஊத்தையின் பேர் இட்டால் மறுமைக்கு இல்லை 

குலம் உடைக் கோவிந்தா கோவிந்தா என்று அழைத்தக்கால் 

நலம் உடை நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள்             (5)

 	 	

386	நாடும் நகரும் அறிய மானிடப் பேர் இட்டுக் 

கூடி அழுங்கிக் குழியில் வீழ்ந்து வழுக்காதே 

சாடு இறப் பாய்ந்த தலைவா தாமோதரா என்று 

நாடுமின் நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள்             (6)

 	 	

387	மண்ணிற் பிறந்து மண் ஆகும் மானிடப் பேர் இட்டு அங்கு 

எண்ணம் ஒன்று இன்றி இருக்கும் ஏழை மனிசர்காள் 

கண்ணுக்கு இனிய கருமுகில் வண்ணன் நாமமே 

நண்ணுமின் நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள்             (7)

 	 	

388	நம்பி பிம்பி என்று நாட்டு மானிடப் பேர் இட்டால் 

நம்பும் பிம்பும் எல்லாம் நாலு நாளில் அழுங்கிப் போம் 

செம்பெருந் தாமரைக் கண்ணன் பேர் இட்டு அழைத்தக்கால் 

நம்பிகாள் நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள்             (8)

 	 	

389	ஊத்தைக் குழியில் அமுதம் பாய்வது போல் உங்கள் 

மூத்திரப் பிள்ளையை என் முகில் வண்ணன் பேர் இட்டு 

கோத்துக் குழைத்துக் குணாலம் ஆடித் திரிமினோ 

நாத் தகு நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள்             (9)

 	 	

390	சீர் அணி மால் திருநாமமே இடத் தேற்றிய 

வீர் அணி தொல்புகழ் விட்டுசித்தன் விரித்த சொல் 

ஓர் அணி ஒண் தமிழ் ஒன்பதோடு ஒன்றும் வல்லவர் 

பேர் அணி வைகுந்தத்து என்றும் பேணி இருப்பரே             (10)

------------



கண்டம் என்னும் திருப்பதி



391	தங்கையை மூக்கும் தமையனைத் தலையும் 

      தடிந்த எம் தாசரதி போய் 

எங்கும் தன் புகழா இருந்து அரசாண்ட 

      எம் புருடோத்தமன் இருக்கை 

கங்கை கங்கை என்ற வாசகத்தாலே 

      கடு வினை களைந்திடுகிற்கும் 

கங்கையின் கரைமேல் கைதொழ நின்ற 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (1)

 	 	

392	சலம் பொதி உடம்பின் தழல் உமிழ் பேழ்வாய்ச் 

      சந்திரன் வெங்கதிர் அஞ்ச 

மலர்ந்து எழுந்து அணவும் மணிவண்ண உருவின் 

      மால் புருடோத்தமன் வாழ்வு 

நலம் திகழ் சடையான் முடிக்கொன்றை மலரும் 

      நாரணன் பாதத் துழாயும் 

கலந்து இழி புனலால் புகர் படு கங்கைக் 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (2)

 	 	

393	அதிர் முகம் உடைய வலம்புரி குமிழ்த்தி 

      அழல் உமிழ் ஆழிகொண்டு எறிந்து அங்கு 

எதிர் முக அசுரர் தலைகளை இடறும் 

      எம் புருடோத்தமன் இருக்கை 

சதுமுகன் கையிற் சதுப்புயன் தாளிற் 

      சங்கரன் சடையினிற் தங்கிக் 

கதிர் முகம் மணிகொண்டு இழி புனற் கங்கைக் 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (3)

 	 	

394	இமையவர் இறுமாந்து இருந்து அரசாள 

      ஏற்று வந்து எதிர் பொரு சேனை 

நமபுரம் நணுக நாந்தகம் விசிறும் 

      நம் புருடோத்தமன் நகர்தான் 

இமவந்தம் தொடங்கி இருங்கடல் அளவும் 

      இரு கரை உலகு இரைத்து ஆடக் 

கமை உடைப் பெருமைக் கங்கையின் கரைமேல் 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (4)

 	 	

395	உழுவது ஓர் படையும் உலக்கையும் வில்லும் 

      ஒண் சுடர் ஆழியும் சங்கும் 

மழுவொடு வாளும் படைக்கலம் உடைய 

      மால் புருடோத்தமன் வாழ்வு 

எழுமையும் கூடி ஈண்டிய பாவம் இறைப் 

      பொழுது அளவினில் எல்லாம் 

கழுவிடும் பெருமைக் கங்கையின் கரைமேல் 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (5)

 	 	

396	தலைபெய்து குமுறிச் சலம் பொதி மேகம் 

      சலசல பொழிந்திடக் கண்டு 

மலைப் பெரும் குடையால் மறைத்தவன் மதுரை 

      மால் புருடோத்தமன் வாழ்வு 

அலைப்பு உடைத் திரைவாய் அருந்தவ முனிவர் 

      அவபிரதம் குடைந்து ஆடக் 

கலப்பைகள் கொழிக்கும் கங்கையின் கரைமேல் 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (6)

 	 	

397	விற் பிடித்து இறுத்து வேழத்தை முறுக்கி 

      மேல் இருந்தவன் தலை சாடி 

மற் பொருது எழப் பாய்ந்து அரையனை உதைத்த 

      மால் புருடோத்தமன் வாழ்வு 

அற்புதம் உடைய ஐராவத மதமும் 

      அவர் இளம்படியர் ஒண் சாந்தும் 

கற்பக மலரும் கலந்து இழி கங்கைக் 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (7)

 	 	

398	திரை பொரு கடல் சூழ் திண்மதிற் துவரை 

      வேந்து தன் மைத்துனன்மார்க்காய் 

அரசினை அவிய அரசினை அருளும் 

      அரி புருடோத்தமன் அமர்வு 

நிரை நிரையாக நெடியன யூபம் 

      நிரந்தரம் ஒழுக்குவிட்டு இரண்டு 

கரை புரை வேள்விப் புகை கமழ் கங்கைக் 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (8)

 	 	

399	வட திசை மதுரை சாளக்கிராமம் 

      வைகுந்தம் துவரை அயோத்தி 

இடம் உடை வதரி இடவகை உடைய 

      எம் புருடோத்தமன் இருக்கை 

தடவரை அதிரத் தரணி விண்டு இடியத் 

      தலைப்பற்றிக் கரை மரம் சாடிக் 

கடலினைக் கலங்கக் கடுத்து இழி கங்கைக் 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (9)

 	 	

400	மூன்று எழுத்து அதனை மூன்று எழுத்து அதனால் 

      மூன்று எழுத்து ஆக்கி மூன்று எழுத்தை 

ஏன்று கொண்டு இருப்பார்க்கு இரக்கம் நன்கு உடைய 

      எம் புருடோத்தமன் இருக்கை 

மூன்று அடி நிமிர்த்து மூன்றினிற் தோன்றி 

      மூன்றினில் மூன்று உரு ஆனான் 

கான் தடம்பொழில் சூழ் கங்கையின் கரைமேல் 

      கண்டம் என்னும் கடிநகரே             (10)

 	 	

401	பொங்கு ஒலி கங்கைக் கரை மலி கண்டத்து 

      உறை புருடோத்தமன் அடிமேல் 

வெங்கலி நலியா வில்லிபுத்தூர்க் கோன் 

      விட்டுசித்தன் விருப்பு உற்றுத் 

தங்கிய அன்பால் செய் தமிழ்- மாலை 

      தங்கிய நா உடையார்க்குக் 

கங்கையிற் திருமால் கழலிணைக் கீழே 

      குளித்திருந்த கணக்கு ஆமே             (11)

------------------



திருவரங்கம் (1)



402	மா தவத்தோன் புத்திரன் போய் 

      மறிகடல்வாய் மாண்டானை 

ஓதுவித்த தக்கணையா 

      உருவுருவே கொடுத்தான் ஊர் 

தோதவத்தித் தூய் மறையோர் 

      துறைபடியத் துளும்பி எங்கும் 

போதில் வைத்த தேன் சொரியும் 

      புனல் அரங்கம் என்பதுவே            (1)

 	 	

403	பிறப்பு அகத்தே மாண்டு ஒழிந்த 

      பிள்ளைகளை நால்வரையும் 

இறைப் பொழுதில் கொணர்ந்து கொடுத்து 

      ஒருப்படுத்த உறைப்பன் ஊர் 

மறைப் பெருந் தீ வளர்த்திருப்பார் 

      வருவிருந்தை அளித்திருப்பார் 

சிறப்பு உடைய மறையவர் வாழ் 

      திருவரங்கம் என்பதுவே             (2)

 	 	

404	மருமகன் தன் சந்ததியை 

      உயிர்மீட்டு மைத்துனன்மார் 

உருமகத்தே வீழாமே 

      குருமுகமாய்க் காத்தான் ஊர் 

திருமுகமாய்ச் செங்கமலம் 

      திருநிறமாய்க் கருங்குவளை 

பொரு முகமாய் நின்று அலரும் 

      புனல் அரங்கம் என்பதுவே            (3)

 	 	

405	கூன் தொழுத்தை சிதகு உரைப்பக் 

      கொடியவள் வாய்க் கடியசொற்கேட்டு 

ஈன்று எடுத்த தாயரையும் 

      இராச்சியமும் ஆங்கு ஒழிய 

கான் தொடுத்த நெறி போகிக் 

      கண்டகரைக் களைந்தான் ஊர் 

தேன்தொடுத்த மலர்ச் சோலைத் 

      திருவரங்கம் என்பதுவே             (4)

 	 	

406	பெருவரங்கள் அவைபற்றிப் 

      பிழக்கு உடைய இராவணனை 

உரு அரங்கப் பொருது அழித்து இவ் 

      உலகினைக் கண்பெறுத்தான் ஊர் 

குரவு அரும்பக் கோங்கு அலரக் 

      குயில் கூவும் குளிர் பொழில் சூழ் 

திருவரங்கம் என்பதுவே 

      என் திருமால் சேர்விடமே             (5)

 	 	

407	கீழ் உலகில் அசுரர்களைக் 

      கிழங்கிருந்து கிளராமே 

ஆழி விடுத்து அவருடைய 

      கரு அழித்த அழிப்பன் ஊர் 

தாழை- மடல் ஊடு உரிஞ்சித் 

      தவள வண்ணப் பொடி அணிந்து 

யாழின் இசை வண்டினங்கள் 

      ஆளம் வைக்கும் அரங்கமே             (6)

 	 	

408	கொழுப்பு உடைய செழுங்குருதி 

      கொழித்து இழிந்து குமிழ்த்து எறியப் 

பிழக்கு உடைய அசுரர்களைப் 

      பிணம் படுத்த பெருமான் ஊர் 

தழுப்பு அரிய சந்தனங்கள் 

      தடவரைவாய் ஈர்த்துக்கொண்டு 

தெழிப்பு உடைய காவிரி வந்து 

      அடிதொழும் சீர் அரங்கமே             (7)

 	 	

409	வல் எயிற்றுக் கேழலுமாய் 

      வாள்எயிற்றுச் சீயமுமாய் 

எல்லை இல்லாத் தரணியையும் 

      அவுணனையும் இடந்தான் ஊர் 

எல்லியம் போது இருஞ்சிறை வண்டு 

      எம்பெருமான் குணம் பாடி 

மல்லிகை வெண்சங்கு ஊதும் 

      மதில் அரங்கம் என்பதுவே             (8)

 	 	

410	குன்று ஆடு கொழு முகில் போல் 

      குவளைகள் போல் குரைகடல் போல் 

நின்று ஆடு கணமயில் போல் 

      நிறம் உடைய நெடுமால் ஊர் 

குன்று ஊடு பொழில் நுழைந்து 

      கொடி இடையார் முலை அணவி 

மன்று ஊடு தென்றல் உலாம் 

      மதில் அரங்கம் என்பதுவே             (9)

 	 	

411	பரு வரங்கள் அவைபற்றிப் படை ஆலித்து எழுந்தானைச் 

செரு அரங்கப் பொருது அழித்த திருவாளன் திருப்பதிமேல்

திருவரங்கத் தமிழ்-மாலை விட்டுசித்தன் விரித்தன கொண்டு 

இருவர் அங்கம் எரித்தானை ஏத்த வல்லார் அடியோமே             (10)

--------------



திருவரங்கம் (2)



412	மரவடியைத் தம்பிக்கு வான்பணையம் வைத்துப்போய் 

      வானோர் வாழச் 

செரு உடைய திசைக்கருமம் திருத்திவந்து உலகாண்ட 

      திருமால் கோயில் 

திருவடிதன் திருஉருவும் திருமங்கை மலர்க்கண்ணும் 

      காட்டி நின்று 

உரு உடைய மலர்நீலம் காற்று ஆட்ட ஒலிசலிக்கும் 

      ஒளி அரங்கமே             (1)

 	 	

413	தன் அடியார் திறத்தகத்துத் தாமரையாள் ஆகிலும் 

      சிதகு உரைக்குமேல் 

என் அடியார் அது செய்யார் செய்தாரேல் நன்று செய்தார் 

      என்பர் போலும் 

மன் உடைய விபீடணற்கா மதில் இலங்கைத் திசைநோக்கி 

      மலர்க்கண் வைத்த 

என்னுடைய திருவரங்கற்கு அன்றியும் மற்று ஒருவர்க்கு 

      ஆள் ஆவரே?             (2)

 	 	

414	கருள் உடைய பொழில் மருதும் கதக் களிறும் பிலம்பனையும் 

      கடிய மாவும் 

உருள் உடைய சகடரையும் மல்லரையும் உடைய விட்டு 

      ஓசை கேட்டான் 

இருள் அகற்றும் எறி கதிரோன் மண்டலத்தூடு ஏற்றி வைத்து 

      ஏணி வாங்கி 

அருள் கொடுத்திட்டு அடியவரை ஆட்கொள்வான் அமரும் ஊர் 

      அணி அரங்கமே (3)

 	 	

415	பதினாறாம் ஆயிரவர் தேவிமார் பணிசெய்யத் 

      துவரை என்னும் 

மதில் நாயகராகி வீற்றிருந்த மணவாளர் 

      மன்னு கோயில் 

புது நாள்மலர்க் கமலம் எம்பெருமான் பொன் வயிற்றிற் 

      பூவே போல்வான் 

பொது-நாயகம் பாவித்து இறுமாந்து பொன் சாய்க்கும் 

      புனல் அரங்கமே             (4)

 	 	

416	ஆமையாய்க் கங்கையாய் ஆழ் கடலாய் அவனியாய் 

      அரு வரைகளாய் 

நான்முகனாய் நான்மறையாய் வேள்வியாய்த் தக்கணையாய்த் 

      தானும் ஆனான் 

சேமம் உடை நாரதனார் சென்று சென்று துதித்து இறைஞ்சக் 

      கிடந்தான் கோயில் 

பூ மருவிப் புள் இனங்கள் புள் அரையன் புகழ் குழறும் 

      புனல் அரங்கமே             (5)

 	 	

417	மைத்துனன்மார் காதலியை மயிர் முடிப்பித்து அவர்களையே 

      மன்னர் ஆக்கி 

உத்தரைதன் சிறுவனையும் உயக்கொண்ட உயிராளன் 

      உறையும் கோயில் 

பத்தர்களும் பகவர்களும் பழமொழிவாய் முனிவர்களும் 

      பரந்த நாடும் 

சித்தர்களும் தொழுது இறைஞ்சத் திசை-விளக்காய் நிற்கின்ற 

      திருவரங்கமே             (6)

 	 	

418	குறள் பிரமசாரியாய் மாவலியைக் குறும்பு அதக்கி 

      அரசுவாங்கி 

இறைப்பொழுதில் பாதாளம் கலவிருக்கை கொடுத்து உகந்த 

      எம்மான் கோயில் 

எறிப்பு உடைய மணிவரைமேல் இளஞாயிறு எழுந்தாற்போல் 

      அரவு-அணையின் 

சிறப்பு உடைய பணங்கள்மிசைச் செழுமணிகள் விட்டு 

      எறிக்கும் திருவரங்கமே             (7)

 	 	

419	உரம் பற்றி இரணியனை உகிர்-நுதியால் ஒள்ளிய மார்வு 

      உறைக்க ஊன்றிச் 

சிரம் பற்றி முடி இடியக் கண் பிதுங்க வாய் அலறத் 

      தெழித்தான் கோயில் 

உரம் பெற்ற மலர்க்கமலம் உலகு அளந்த சேவடி போல் 

      உயர்ந்து காட்ட 

வரம்பு உற்ற கதிர்ச்செந்நெல் தாள்சாய்த்துத் தலைவணக்கும் 

      தண் அரங்கமே            (8)

 	 	

420	தேவு உடைய மீனமாய் ஆமையாய் ஏனமரி 

      குறளும் ஆகி 

மூ-உருவில் இராமனாய்க் கண்ணனாய்க் கற்கியாய் 

      முடிப்பான் கோயில் 

சேவலொடு பெடை அன்னம் செங்கமல மலர் ஏறி 

      ஊசல் ஆடிப் 

பூ-அணைமேல் துதைந்து எழு செம்பொடி ஆடி விளையாடும் 

      புனல் அரங்கமே            (9)

 	 	

421	செரு ஆளும் புள்ளாளன் மண்ணாளன் செருச்செயும் 

      நாந்தம் என்னும் 

ஒரு வாளன் மறையாளன் ஓடாத படையாளன் 

      விழுக்கை யாளன் 

இரவு ஆளன் பகலாளன் எனையாளன் ஏழு உலகப் 

      பெரும் பேராளன் 

திருவாளன் இனிதாகத் திருக்கண்கள் வளர்கின்ற 

      திருவரங்கமே             (10)

 	 	

422	கைந்நாகத்து இடர் கடிந்த கனல் ஆழிப் படை உடையான் 

      கருதும் கோயில் 

தென்நாடும் வடநாடும் தொழநின்ற திருவரங்கத் 

      திருப்பதியின் மேல் 

மெய்ந்நாவன் மெய் அடியான் விட்டுசித்தன் விரித்த தமிழ் 

      உரைக்க வல்லார் 

எஞ்ஞான்றும் எம்பெருமான் இணையடிக்கீழ் இணை பிரியாது 

      இருப்பர் தாமே            (11)

----------------



எமபயம் நீக்கென அரங்கத்தரவணையானை வேண்டுதல்



423	துப்புடையாரை அடைவது எல்லாம் 

      சோர்விடத்துத் துணை ஆவர் என்றே 

ஒப்பிலேன் ஆகிலும் நின் அடைந்தேன் 

      ஆனைக்கு நீ அருள் செய்தமையால் 

எய்ப்பு என்னை வந்து நலியும்போது அங்கு 

      ஏதும் நான் உன்னை நினைக்கமாட்டேன் 

அப்போதைக்கு இப்போதே சொல்லி வைத்தேன் 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (1)

 	 	

424	சாம் இடத்து என்னைக் குறிக்கொள் கண்டாய் 

      சங்கொடு சக்கரம் ஏந்தினானே 

நா மடித்து என்னை அனேக தண்டம் 

      செய்வதா நிற்பர் நமன்தமர்கள் 

போம் இடத்து உன்திறத்து எத்தனையும் 

      புகாவண்ணம் நிற்பதோர் மாயை வல்லை 

ஆம் இடத்தே உன்னைச் சொல்லி வைத்தேன் 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (2)

 	 	

425	எல்லையில் வாசல் குறுகச் சென்றால் 

      எற்றி நமன்-தமர் பற்றும்போது 

நில்லுமின் என்னும் உபாயம் இல்லை 

      நேமியும் சங்கமும் ஏந்தினானே 

சொல்லலாம் போதே உன் நாமம் எல்லாம் 

      சொல்லினேன் என்னைக் குறிக்கொண்டு என்றும் 

அல்லற் படாவண்ணம் காக்க வேண்டும் 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே             (3)

 	 	

426	ஒற்றை விடையனும் நான்முகனும் 

      உன்னை அறியாப் பெருமையோனே 

முற்ற உலகு எல்லாம் நீயே ஆகி 

      மூன்று எழுத்து ஆய முதல்வனே!ஓ 

அற்றது வாழ்நாள் இவற்கு என்று எண்ணி 

      அஞ்ச நமன்தமர் பற்றல் உற்ற 

அற்றைக்கு நீ என்னைக் காக்கவேண்டும் 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (4)

 	 	

427	பை அரவின் அணைப் பாற்கடலுள் 

      பள்ளி கொள்கின்ற பரம முர்த்தி 

உய்ய உலகு படைக்க வேண்டி 

      உந்தியிற் தோற்றினாய் நான்முகனை 

வைய மனிசரைப் பொய் என்று எண்ணிக் 

      காலனையும் உடனே படைத்தாய் 

ஐய இனி என்னைக் காக்கவேண்டும் 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே             (5)

 	 	

428	தண்ணனவு இல்லை நமன்தமர்கள் 

      சாலக் கொடுமைகள் செய்யாநிற்பர் 

மண்ணொடு நீரும் எரியும் காலும் 

      மற்றும் ஆகாசமும் ஆகி நின்றாய் 

எண்ணலாம் போதே உன் நாமம் எல்லாம் 

      எண்ணினேன் என்னைக் குறிக்கொண்டு என்றும் 

அண்ணலே நீ என்னைக் காக்கவேண்டும் 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே             (6)

 	 	

429	செஞ்சொல் மறைப்பொருள் ஆகி நின்ற 

      தேவர்கள் நாயகனே எம்மானே 

எஞ்சலில் என்னுடை இன் அமுதே 

      ஏழ் உலகும் உடையாய் என் அப்பா 

வஞ்ச உருவின் நமன்தமர்கள் 

      வலிந்து நலிந்து என்னைப் பற்றும்போது 

அஞ்சலை என்று என்னைக் காக்கவேண்டும் 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (7)

 	 	

430	நான் ஏதும் உன் மாயம் ஒன்று அறியேன் 

      நமன்தமர் பற்றி நலிந்திட்டு இந்த 

ஊனே புகே என்று மோதும்போது அங்கு 

      உன்னை நான் ஒன்றும் நினைக்கமாட்டேன் 

வான் ஏய வானவர் தங்கள் ஈசா 

      மதுரைப் பிறந்த மா மாயனே என் 

ஆனாய் நீ என்னைக் காக்கவேண்டும் 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே             (8)

 	 	

431	குன்று எடுத்து ஆநிரை காத்த ஆயா 

      கோநிரை மேய்த்தவனே எம்மானே 

அன்று முதல் இன்று அறுதியாக ஆதி அஞ் சோதி மறந்து அறியேன் 

நன்றும் கொடிய நமன்தமர்கள் 

      நலிந்து வலிந்து என்னைப் பற்றும்போது 

அன்று அங்கு நீ என்னைக் காக்கவேண்டும் 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே            (9)

 	 	

432	மாயவனை மதுசூதனனை 

      மாதவனை மறையோர்கள் ஏத்தும் 

ஆயர்கள் ஏற்றினை அச்சுதனை 

      அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானை 

வேயர் புகழ் வில்லிபுத்தூர் மன் 

      விட்டுசித்தன் சொன்ன மாலை பத்தும் 

தூய மனத்தினர் ஆகி வல்லார் 

      தூ மணிவண்ணனுக்கு ஆளர் தாமே             (10)

----------------



தன் தகவின்மையை அறிவித்தல்



433	வாக்குத் தூய்மை இலாமையினாலே 

      மாதவா உன்னை வாய்க்கொள்ள மாட்டேன் 

நாக்கு நின்னை அல்லால் அறியாது 

      நான் அது அஞ்சுவன் என்வசம் அன்று 

மூர்க்குப் பேசுகின்றான் இவன் என்று 

      முனிவாயேலும் என் நாவினுக்கு ஆற்றேன் 

காக்கை வாயிலும் கட்டுரை கொள்வர் 

      காரணா கருளக் கொடியானே             (1)

 	 	

434	சழக்கு நாக்கொடு புன்கவி சொன்னேன் 

      சங்கு சக்கரம் ஏந்து கையானே 

பிழைப்பர் ஆகிலும் தம் அடியார் சொல் 

      பொறுப்பது பெரியோர் கடன் அன்றே 

விழிக்கும் கண்ணிலேன் நின் கண் மற்றல்லால் 

      வேறு ஒருவரோடு என் மனம் பற்றாது 

உழைக்கு ஓர் புள்ளி மிகை அன்று கண்டாய் 

      ஊழி ஏழ் உலகு உண்டு உமிழ்ந்தானே             (2)

 	 	

435	நன்மை தீமைகள் ஒன்றும் அறியேன் 

      நாரணா என்னும் இத்தனை அல்லால் 

புன்மையால் உன்னைப் புள்ளுவம் பேசிப் 

      புகழ்வான் அன்று கண்டாய் திருமாலே 

உன்னுமாறு உன்னை ஒன்றும் அறியேன் 

      ஓவாதே நமோ நாரணா என்பன் 

வன்மை ஆவது உன் கோயிலில் வாழும் 

      வைட்டணவன் என்னும் வன்மை கண்டாயே            (3)

 	 	

436	நெடுமையால் உலகேழும் அளந்தாய்

      நின்மலா நெடியாய் அடியேனைக் 

குடிமை கொள்வதற்கு ஐயுற வேண்டா 

      கூறை சோறு இவை வேண்டுவதில்லை 

அடிமை என்னும் அக் கோயின்மையாலே 

      அங்கங்கே அவை போதரும் கண்டாய் 

கொடுமைக் கஞ்சனைக் கொன்று நின் தாதை 

      கோத்த வன் தளை கோள் விடுத்தானே            (4)

 	 	

437	தோட்டம் இல்லவள் ஆத் தொழு ஓடை 

      துடவையும் கிணறும் இவை எல்லாம் 

வாட்டம் இன்றி உன் பொன்னடிக் கீழே 

      வளைப்பு-அகம் வகுத்துக்கொண்டு இருந்தேன் 

நாட்டு மானிடத்தோடு எனக்கு அரிது 

      நச்சுவார் பலர் கேழல் ஒன்று ஆகிக் 

கோட்டு மண் கொண்ட கொள்கையினானே 

      குஞ்சரம் விழக் கொம்பு ஒசித்தானே             (5)

 	 	

438	கண்ணா நான்முகனைப் படைத்தானே 

      காரணா கரியாய் அடியேன் நான் 

உண்ணா நாள் பசி ஆவது ஒன்று இல்லை 

      ஓவாதே நமோ நாரணா என்று 

எண்ணா நாளும் இருக்கு எசுச் சாம 

      வேத நாள்மலர் கொண்டு உன பாதம் 

நண்ணா நாள் அவை தத்துறுமாகில் 

      அன்று எனக்கு அவை பட்டினி நாளே            (6)

 	 	

439	வெள்ளை வெள்ளத்தின் மேல் ஒரு பாம்பை 

      மெத்தையாக விரித்து அதன் மேலே 

கள்ள நித்திரை கொள்கின்ற மார்க்கம் 

      காணலாங்கொல் என்று ஆசையினாலே 

உள்ளம் சோர உகந்து எதிர் விம்மி 

      உரோம கூபங்களாய்க் கண்ண நீர்கள் 

துள்ளம் சோரத் துயில் அணை கொள்ளேன் 

      சொல்லாய் யான் உன்னைத் தத்துறுமாறே             (7)

 	 	

440	வண்ண மால் வரையே குடையாக 

      மாரி காத்தவனே மதுசூதா 

கண்ணனே கரி கோள் விடுத்தானே 

      காரணா களிறு அட்ட பிரானே 

எண்ணுவார் இடரைக் களைவானே 

      ஏத்தரும் பெருங் கீர்த்தியினானே 

நண்ணி நான் உன்னை நாள்தொறும் ஏத்தும் 

      நன்மையே அருள்செய் எம்பிரானே            (8)

 	 	

441	நம்பனே நவின்று ஏத்த வல்லார்கள் 

      நாதனே நரசிங்கமது ஆனாய் 

உம்பர்கோன் உலகு ஏழும் அளந்தாய் 

      ஊழி ஆயினாய் ஆழி முன் ஏந்திக் 

கம்ப மா கரி கோள் விடுத்தானே 

      காரணா கடலைக் கடைந்தானே 

எம்பிரான் என்னை ஆள் உடைத் தேனே 

      ஏழையேன் இடரைக் களையாயே            (9)

 	 	

442	காமர் தாதை கருதலர் சிங்கம் 

      காண இனிய கருங்குழற் குட்டன் 

வாமனன் என் மரகத வண்ணன் 

      மாதவன் மதுசூதனன் தன்னைச் 

சேம நன்கு அமரும் புதுவையர் கோன் 

      விட்டுசித்தன் வியன் தமிழ் பத்தும் 

நாமம் என்று நவின்று உரைப்பார்கள் 

      நண்ணுவார் ஒல்லை நாரணன் உலகே            (10)

--------------------



பண்டன்று பட்டினம் காப்பே



443	நெய்க் குடத்தைப் பற்றி ஏறும் 

      எறும்புகள் போல் நிரந்து எங்கும் 

கைக் கொண்டு நிற்கின்ற நோய்காள் 

      காலம் பெற உய்யப் போமின் 

மெய்க் கொண்டு வந்து புகுந்து 

      வேதப் பிரானார் கிடந்தார் 

பைக் கொண்ட பாம்பு- அணையோடும் 

      பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே            (1)

 	 	

444	சித்திரகுத்தன் எழுத்தால் 

      தென்புலக் கோன் பொறி ஒற்றி 

வைத்த இலச்சினை மாற்றித் 

      தூதுவர் ஓடி ஒளித்தார் 

முத்துத் திரைக் கடற் சேர்ப்பன் 

      மூதறிவாளர் முதல்வன் 

பத்தர்க்கு அமுதன் அடியேன் 

      பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே            (2)

 	 	

445	வயிற்றிற் தொழுவைப் பிரித்து 

      வன்புலச் சேவை அதக்கிக் 

கயிற்றும் அக்கு ஆணி கழித்துக் 

      காலிடைப் பாசம் கழற்றி 

எயிற்றிடை மண்கொண்ட எந்தை 

      இராப்பகல் ஓதுவித்து என்னைப் 

பயிற்றிப் பணிசெய்யக் கொண்டான் 

      பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே            (3)

 	 	

446	மங்கிய வல்வினை நோய்காள் 

      உமக்கும் ஓர் வல்வினை கண்டீர் 

இங்குப் புகேன்மின் புகேன்மின் 

      எளிது அன்று கண்டீர் புகேன்மின் 

சிங்கப் பிரான் அவன் எம்மான் 

      சேரும் திருக்கோயில் கண்டீர் 

பங்கப்படாது உய்யப் போமின் 

      பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே             (4)

 	 	

447	மாணிக் குறள் உரு ஆய 

      மாயனை என் மனத்துள்ளே 

பேணிக் கொணர்ந்து புகுத 

      வைத்துக் கொண்டேன் பிறிது இன்றி 

மாணிக்கப் பண்டாரம் கண்டீர் 

      வலி வன் குறும்பர்கள் உள்ளீர் 

பாணிக்க வேண்டா நடமின் 

      பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே             (5)

 	 	

448	உற்ற உறுபிணி நோய்காள் 

      உமக்கு ஒன்று சொல்லுகேன் கேண்மின் 

பெற்றங்கள் மேய்க்கும் பிரானார் 

      பேணும் திருக்கோயில் கண்டீர் 

அற்றம் உரைக்கின்றேன் இன்னம் 

      ஆழ்வினைகாள் உமக்கு இங்கு ஓர் 

பற்றில்லை கண்டீர் நடமின் 

      பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே             (6)

 	 	

449	கொங்கைச் சிறு வரை என்னும் 

      பொதும்பினில் வீழ்ந்து வழுக்கி 

அங்கு ஓர் முழையினில் புக்கிட்டு 

      அழுந்திக் கிடந்து உழல்வேனை 

வங்கக் கடல் வண்ணன் அம்மான் 

      வல்வினை ஆயின மாற்றிப் 

பங்கப் படாவண்ணம் செய்தான் 

      பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே             (7)

 	 	

450	ஏதங்கள் ஆயின எல்லாம் 

      இறங்கல் இடுவித்து என்னுள்ளே 

பீதக வாடைப் பிரனார் 

      பிரம குருவாகி வந்து 

போதில் கமல வன் நெஞ்சம் 

      புகுந்து என் சென்னித் திடரிற் 

பாத இலச்சினை வைத்தார் 

      பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே             (8)

 	 	

451	உறகல் உறகல் உறகல் 

      ஒண்சுடர் ஆழியே சங்கே 

அற எறி நாந்தக வாளே 

      அழகிய சார்ங்கமே தண்டே 

இறவு படாமல் இருந்த 

      எண்மர் உலோகபாலீர்காள் 

பறவை அரையா உறகல் 

      பள்ளியறை குறிக்கொண்மின்            (9)

 	 	

452	அரவத்து அமளியினோடும் 

      அழகிய பாற்கடலோடும் 

அரவிந்தப் பாவையும் தானும் 

      அகம்படி வந்து புகுந்து 

பரவைத் திரை பல மோதப் 

      பள்ளி கொள்கின்ற பிரானைப் 

பரவுகின்றான் விட்டுசித்தன் 

      பட்டினம் காவற் பொருட்டே             (10)

-----------



திருமாலிருஞ்சோலைப் பெருமானைப் போகவிடேன் எனல்



453	துக்கச் சுழலையைச் சூழ்ந்து கிடந்த 

      வலையை அறப் பறித்துப் 

புக்கினிற் புக்கு உன்னைக் கண்டு கொண்டேன் இனிப் 

      போக விடுவதுண்டே? 

மக்கள் அறுவரைக் கல்லிடை மோத 

      இழந்தவள் தன்வயிற்றிற் 

சிக்கென வந்து பிறந்து நின்றாய்!திரு 

      மாலிருஞ் சோலை எந்தாய்             (1)

 	 	

454	வளைத்து வைத்தேன் இனிப் போகலொட்டேன் உன் தன் 

      இந்திர-ஞாலங்களால் 

ஒளித்திடில் நின் திருவாணை கண்டாய் நீ 

      ஒருவர்க்கும் மெய்யன் அல்லை 

அளித்து எங்கும் நாடும் நகரமும் தம்முடைத் 

      தீவினை தீர்க்கல் உற்றுத் 

தெளித்து வலஞ்செய்யும் தீர்த்தம் உடைத் திரு 

      மாலிருஞ் சோலை எந்தாய்             (2)

 	 	

455	உனக்குப் பணி செய்திருக்கும் தவம் உடை 

      யேன் இனிப் போய் ஒருவன் 

தனக்குப் பணிந்து கடைத்தலை நிற்கை நின் 

      சாயை அழிவு கண்டாய் 

புனத்தினைக் கிள்ளிப் புது அவி காட்டி உன் 

      பொன்னடி வாழ்க என்று 

இனத்துக் குறவர் புதியது உண்ணும் எழில் 

      மாலிருஞ் சோலை எந்தாய்             (3)

 	 	

456	காதம் பலவும் திரிந்து உழன்றேற்கு அங்கு ஓர் 

      நிழல் இல்லை நீர் இல்லை உன் 

பாத நிழல் அல்லால் மற்றோர் உயிர்ப்பிடம் 

      நான் எங்கும் காண்கின்றிலேன் 

தூது சென்றாய் குரு பாண்டவர்க்காய் அங்கு ஓர் 

      பொய்ச்சுற்றம் பேசிச் சென்று 

பேதம் செய்து எங்கும் பிணம்படுத்தாய் திரு 

      மாலிருஞ் சோலை எந்தாய்             (4)

 	 	

457	காலும் எழா கண்ண நீரும் நில்லா உடல் 

      சோர்ந்து நடுங்கிக் குரல் 

மேலும் எழா மயிர்க் கூச்சும் அறா என 

      தோள்களும் வீழ்வு ஒழியா 

மால் உகளாநிற்கும் என் மனனே உன்னை 

      வாழத் தலைப்பெய்திட்டேன் 

சேல் உகளாநிற்கும் நீள் சுனை சூழ் திரு 

      மாலிருஞ் சோலை எந்தாய்             (5)

 	 	

458	எருத்துக் கொடி உடையானும் பிரமனும் 

      இந்திரனும் மற்றும் 

ஒருத்தரும் இப் பிறவி என்னும் நோய்க்கு 

      மருந்து அறிவாரும் இல்லை 

மருத்துவனாய் நின்ற மா மணிவண்ணா 

      மறு பிறவி தவிரத் 

திருத்தி உன் கோயிற் கடைப் புகப் பெய் திரு 

      மாலிருஞ் சோலை எந்தாய் (6)

 	 	

459	அக்கரை என்னும் அனத்தக் கடலுள் 

      அழுந்தி உன் பேர் அருளால் 

இக்கரை ஏறி இளைத்திருந்தேனை அஞ்

      சேல் என்று கை கவியாய் 

சக்கரமும் தடக்கைகளும் கண்களும் 

      பீதக ஆடையொடும் 

செக்கர் நிறத்துச் சிவப்புடையாய் திரு 

      மாலிருஞ் சோலை எந்தாய்             (7)

 	 	

460	எத்தனை காலமும் எத்தனை ஊழியும் 

      இன்றொடு நாளை என்றே 

இத்தனை காலமும் போய்க் கிறிப்பட்டேன் 

      இனி உன்னைப் போகலொட்டேன் 

மைத்துனன்மார்களை வாழ்வித்து மாற்றலர் 

      நூற்றுவரைக் கெடுத்தாய் 

சித்தம் நின்பாலது அறிதி அன்றே திரு 

      மாலிருஞ் சோலை எந்தாய்             (8)

 	 	

461	அன்று வயிற்றிற் கிடந்திருந்தே அடி

      மை செய்யல் உற்றிருப்பன் 

இன்று வந்து இங்கு உன்னைக் கண்டுகொண்டேன் இனிப் 

      போக விடுவதுண்டே? 

சென்று அங்கு வாணனை ஆயிரம் தோளும் 

      திருச் சக்கரம் அதனால் 

தென்றித் திசை திசை வீழச் செற்றாய் திரு

      மாலிருஞ் சோலை எந்தாய்             (9)

 	 	

462	சென்று உலகம் குடைந்தாடும் சுனைத் திரு

      மாலிருஞ் சோலை தன்னுள் 

நின்ற பிரான் அடிமேல் அடிமைத் திறம் 

      நேர்பட விண்ணப்பஞ் செய் 

பொன் திகழ் மாடம் பொலிந்து தோன்றும் புது

      வைக்கோன் விட்டுசித்தன் 

ஒன்றினோடு ஒன்பதும் பாட வல்லார் உல

      கம் அளந்தான் தமரே    (10)

--------



அடிமைப்பட்டுத் தாம் பெற்ற நன்மைகளை நினைத்துக் களித்தல்



463	சென்னி ஓங்கு தண் திருவேங்

      கடம் உடையாய் உலகு 

தன்னை வாழ நின்ற நம்பீ 

      தாமோதரா சதிரா 

என்னையும் என் உடைமையையும் உன் 

      சக்கரப் பொறி ஒற்றிக்கொண்டு 

நின் அருளே புரிந்திருந்தேன் 

      இனி என் திருக்குறிப்பே?               (1)

 	 	

464	பறவை ஏறு பரமபுருடா 

      நீ என்னைக் கைக்கொண்டபின் 

பிறவி என்னும் கடலும் வற்றிப் 

      பெரும்பதம் ஆகின்றதால் 

இறவு செய்யும் பாவக் காடு 

      தீக்கொளீஇ வேகின்றதால் 

அறிவை என்னும் அமுத-ஆறு 

      தலைப்பற்றி வாய்க்கொண்டதே (2)

 	 	

465	எம்மனா என் குலதெய்வமே 

      என்னுடைய நாயகனே 

நின்னுளேனாய்ப் பெற்ற நன்மை இவ் 

      உலகினில் ஆர் பெறுவார்? 

நம்மன் போலே வீழ்த்து அமுக்கும் 

      நாட்டில் உள்ள பாவம் எல்லாம் 

சும்மெனாதே கைவிட்டு ஓடித் 

      தூறுகள் பாய்ந்தனவே             (3)

 	 	

466	கடல் கடைந்து அமுதம் கொண்டு 

      கலசத்தை நிறைத்தாற்போல் 

உடல் உருகி வாய் திறந்து 

      மடுத்து உன்னை நிறைத்துக்கொண்டேன் 

கொடுமை செய்யும் கூற்றமும் என் 

      கோல்-ஆடி குறுகப் பெறா 

தட வரைத் தோள் சக்கரபாணீ 

      சார்ங்க விற் சேவகனே             (4)

 	 	

467	பொன்னைக் கொண்டு உரைகல் மீதே 

      நிறம் எழ உரைத்தாற் போல் 

உன்னைக் கொண்டு என் நாவகம்பால் 

      மாற்றின்றி உரைத்துக்கொண்டேன் 

உன்னைக் கொண்டு என்னுள் வைத்தேன் 

      என்னையும் உன்னில் இட்டேன் 

என் அப்பா என் இருடீகேசா 

      என் உயிர்க் காவலனே             (5)

 	 	

468	உன்னுடைய விக்கிரமம் 

      ஒன்று ஒழியாமல் எல்லாம் 

என்னுடைய நெஞ்சகம்பால் 

      சுவர்வழி எழுதிக்கொண்டேன் 

மன் அடங்க மழு வலங்கைக் 

      கொண்ட இராம நம்பீ 

என்னிடை வந்து எம்பெருமான் 

      இனி எங்குப் போகின்றதே?            (6) 6

 	 	

469	பருப்பதத்துக் கயல் பொறித்த 

      பாண்டியர் குலபதி போல் 

திருப் பொலிந்த சேவடி என் 

      சென்னியின் மேல் பொறித்தாய் 

மருப்பு ஒசித்தாய் மல் அடர்த்தாய் 

      என்று என்று உன் வாசகமே 

உருப் பொலிந்த நாவினேனை 

      உனக்கு உரித்து ஆக்கினையே             (7)

 	 	

470	அனந்தன்பாலும் கருடன்பாலும் 

      ஐது நொய்தாக வைத்து என் 

மனந்தனுள்ளே வந்து வைகி 

      வாழச் செய்தாய் எம்பிரான் 

நினைந்து என்னுள்ளே நின்று நெக்குக் 

      கண்கள் அசும்பு ஒழுக 

நினைந்திருந்தே சிரமம் தீர்ந்தேன் 

      நேமி நெடியவனே             (8)

 	 	

471	பனிக் கடலில் பள்ளி- கோளைப் 

      பழகவிட்டு ஓடிவந்து என் 

மனக் கடலில் வாழ வல்ல 

      மாய மணாள நம்பீ 

தனிக் கடலே தனிச் சுடரே 

      தனி உலகே என்று என்று 

உனக்கு இடமாய் இருக்க என்னை 

      உனக்கு உரித்து ஆக்கினையே             (9)

 	 	

472	தட வரைவாய் மிளிர்ந்து மின்னும் 

      தவள நெடுங்கொடி போல் 

சுடர்- ஒளியாய் நெஞ்சின் உள்ளே 

      தோன்றும் என் சோதி நம்பீ 

வட தடமும் வைகுந்தமும் 

      மதிற் துவராபதியும் 

இட வகைகள் இகழ்ந்திட்டு என்பால் 

      இடவகை கொண்டனையே             (10)

 	 	

473	வேயர் தங்கள் குலத்து உதித்த 

      விட்டுசித்தன் மனத்தே 

கோயில்கொண்ட கோவலனைக் 

      கொழுங்குளிர் முகில்வண்ணனை 

ஆயர்-ஏற்றை அமரர் கோவை 

      அந்தணர்தம் அமுதத்தினைச் 

சாயை போலப் பாட வல்லார் 

      தாமும் அணுக்கர்களே             (11)

-----------

2.  ஆண்டாள்  -  திருப்பாவை (474 -503)



474	மார்கழித் திங்கள் மதி நிறைந்த நன்னாளால் 

  நீராடப் போதுவீர் போதுமினோ நேரிழையீர் 

சீர் மல்கும் ஆய்ப்பாடிச் செல்வச் சிறுமீர்காள் 

  கூர் வேற் கொடுந்தொழிலன் நந்தகோபன் குமரன் 

ஏர் ஆர்ந்த கண்ணி யசோதை இளஞ்சிங்கம் 

      கார் மேனிச் செங்கண் கதிர்மதியம் போல் முகத்தான் 

நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான் 

  பாரோர் புகழப் படிந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (1)



475	வையத்து வாழ்வீர்காள் நாமும் நம் பாவைக்குச் 

      செய்யும் கிரிசைகள் கேளீரோ பாற்கடலுள் 

பையிற் துயின்ற பரமன் அடி பாடி 

  நெய் உண்ணோம் பால் உண்ணோம் நாட்காலே நீராடி 

மையிட்டு எழுதோம் மலர் இட்டு நாம் முடியோம் 

  செய்யாதன செய்யோம் தீக்குறளை சென்று ஓதோம் 

ஐயமும் பிச்சையும் ஆம்தனையும் கைகாட்டி 

      உய்யுமாறு எண்ணி உகந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (2)

 	

476	ஓங்கி உலகு அளந்த உத்தமன் பேர் பாடி 

      நாங்கள் நம் பாவைக்குச் சாற்றி நீர் ஆடினால் 

தீங்கு இன்றி நாடு எல்லாம் திங்கள் மும்மாரி பெய்து 

      ஒங்கு பெருஞ் செந்நெலூடு கயல் உகளப் 

பூங்குவளைப் போதில் பொறிவண்டு கண்படுப்பத் 

      தேங்காதே புக்கு இருந்து சீர்த்த முலை பற்றி 

வாங்கக் குடம் நிறைக்கும் வள்ளற் பெரும் பசுக்கள் 

      நீங்காத செல்வம் நிறைந்து- ஏலோர் எம்பாவாய்             (3)



477	ஆழி மழைக் கண்ணா ஒன்று நீ கை கரவேல் 

  ஆழியுள் புக்கு முகந்துகொடு ஆர்த்து ஏறி 

ஊழி முதல்வன் உருவம்போல் மெய் கறுத்து 

  பாழியந் தோள் உடைப் பற்பநாபன் கையில் 

ஆழிபோல் மின்னி வலம்புரிபோல் நின்று அதிர்ந்து 

  தாழாதே சார்ங்கம் உதைத்த சரமழைபோல் 

வாழ உலகினில் பெய்திடாய் நாங்களும் 

      மார்கழி நீர் ஆட மகிழ்ந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (4

	 	

478	மாயனை மன்னு வடமதுரை மைந்தனைத் 

      தூய பெருநீர் யமுனைத் துறைவனை 

ஆயர் குலத்தினில் தோன்றும் அணி-விளக்கைத் 

      தாயைக் குடல் விளக்கம் செய்த தாமோதரனை 

தூயோமாய் வந்து நாம் தூமலர் தூவித் தொழுது 

  வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்திக்க 

போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும் 

      தீயினில் தூசு ஆகும் செப்பு-ஏலோர் எம்பாவாய்             (5)

 	 	

479	புள்ளும் சிலம்பின காண் புள்-அரையன் கோயிலில் 

      வெள்ளை விளி சங்கின் பேர்-அரவம் கேட்டிலையோ? 

பிள்ளாய் எழுந்திராய் பேய்முலை நஞ்சு உண்டு 

      கள்ளச் சகடம் கலக்கு அழியக் கால் ஓச்சி 

வெள்ளத்து அரவிற் துயில் அமர்ந்த வித்தினை 

      உள்ளத்துக் கொண்டு முனிவர்களும் யோகிகளும் 

மெள்ள எழுந்து அரி என்ற பேர்-அரவம் 

      உள்ளம் புகுந்து குளிர்ந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (6)

 	 	

480	கீசு கீசு என்று எங்கும் ஆனைச்சாத்தன் கலந்து 

      பேசின பேச்சு- அரவம் கேட்டிலையோ? பேய்ப் பெண்ணே 

காசும் பிறப்பும் கலகலப்பக் கைபேர்த்து 

      வாச நறுங் குழல் ஆய்ச்சியர் மத்தினால் 

ஓசை படுத்த தயிர்-அரவம் கேட்டிலையோ? 

      நாயகப் பெண்பிள்ளாய் நாராயணன்மூர்த்தி 

கேசவனைப் பாடவும் நீ கேட்டே கிடத்தியோ? 

      தேசம் உடையாய் திற-ஏலோர் எம்பாவாய்             (7)

 	 	

481	கீழ்வானம் வெள்ளென்று எருமை சிறு வீடு 

      மேய்வான் பரந்தன காண் மிக்கு உள்ள பிள்ளைகளும் 

போவான் போகின்றாரைப் போகாமல் காத்து உன்னைக் 

      கூவுவான் வந்து நின்றோம் கோதுகலம் உடைய 

பாவாய் எழுந்திராய் பாடிப் பறை கொண்டு 

      மா வாய் பிளந்தானை மல்லரை மாட்டிய 

தேவாதி தேவனைச் சென்று நாம் சேவித்தால் 

  ஆவா என்று ஆராய்ந்து அருள்- ஏலோர் எம்பாவாய்             (8)

 	 	

482	தூமணி மாடத்துச் சுற்றும் விளக்கு எரியத் 

      தூமம் கமழத் துயில்-அணைமேல் கண்வளரும் 

மாமான் மகளே மணிக் கதவம் தாள் திறவாய் 

      மாமீர் அவளை எழுப்பீரோ? உன் மகள் தான் 

ஊமையோ? அன்றிச் செவிடோ? அனந்தலோ? 

      ஏமப் பெருந்துயில் மந்திரப் பட்டாளோ? 

மா மாயன் மாதவன் வைகுந்தன் என்று என்று 

      நாமம் பலவும் நவின்று ஏலோர் எம்பாவாய்             (9)

 	 	

483	நோற்றுச் சுவர்க்கம் புகுகின்ற அம்மனாய் 

  மாற்றமும் தாராரோ வாசல் திறவாதார்? 

நாற்றத் துழாய் முடி நாராயணன் நம்மால் 

      போற்றப் பறை தரும் புண்ணியனால் பண்டு ஒருநாள் 

கூற்றத்தின் வாய்வீழ்ந்த கும்பகரணனும் 

      தோற்றும் உனக்கே பெருந்துயில்தான் தந்தானோ? 

ஆற்ற அனந்தல் உடையாய் அருங்கலமே 

      தேற்றமாய் வந்து திற-ஏலோர் எம்பாவாய்             (10)

 	 	

484	கற்றுக் கறவைக் கணங்கள் பல கறந்து 

      செற்றார் திறல் அழியச் சென்று செருச் செய்யும் 

குற்றம் ஒன்று இல்லாத கோவலர்தம் பொற்கொடியே 

  புற்றரவு-அல்குற் புனமயிலே போதராய் 

சுற்றத்துத் தோழிமார் எல்லாரும் வந்து நின் 

      முற்றம் புகுந்து முகில்வண்ணன் பேர் பாடச் 

சிற்றாதே பேசாதே செல்வப் பெண்டாட்டி நீ 

      எற்றுக்கு உறங்கும் பொருள்?-ஏலோர் எம்பாவாய்             (11)

 	 	

485	கனைத்து இளங் கற்று- எருமை கன்றுக்கு இரங்கி 

      நினைத்து முலை வழியே நின்று பால் சோர 

நனைத்து இல்லம் சேறு ஆக்கும் நற் செல்வன் தங்காய் 

  பனித் தலை வீழ நின் வாசற் கடை பற்றி 

சினத்தினால் தென் இலங்கைக் கோமானைச் செற்ற 

      மனத்துக்கு இனியானைப் பாடவும் நீ வாய் திறவாய் 

இனித் தான் எழுந்திராய் ஈது என்ன பேர் உறக்கம் 

  அனைத்து இல்லத்தாரும் அறிந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (12)

 	 	

486	புள்ளின் வாய் கீண்டானைப் பொல்லா அரக்கனைக் 

      கிள்ளிக் களைந்தானைக் கீர்த்திமைபாடிப் போய் 

பிள்ளைகள் எல்லாரும் பாவைக்-களம் புக்கார் 

  வெள்ளி எழுந்து வியாழம் உறங்கிற்று 

புள்ளும் சிலம்பின காண் போது-அரிக் கண்ணினாய் 

  குள்ளக் குளிரக் குடைந்து நீராடாதே 

பள்ளிக் கிடத்தியோ? பாவாய் நீ நன்னாளால் 

      கள்ளம் தவிர்ந்து கலந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (13)

 	 	

487	உங்கள் புழைக்கடைத் தோட்டத்து வாவியுள் 

      செங்கழுநீர் வாய் நெகிழ்ந்து ஆம்பல் வாய் கூம்பின காண் 

செங்கற்பொடிக் கூறை வெண்பற் தவத்தவர் 

      தங்கள் திருக்கோயிற் சங்கிடுவான் போதந்தார் 

எங்களை முன்னம் எழுப்புவான் வாய் பேசும் 

      நங்காய் எழுந்திராய் நாணாதாய் நாவுடையாய் 

சங்கொடு சக்கரம் ஏந்தும் தடக்கையன் 

      பங்கயக் கண்ணானைப் பாடு-ஏலோர் எம்பாவாய்             (14)

 	 	

488	எல்லே இளங்கிளியே இன்னம் உறங்குதியோ 

  சில் என்று அழையேன்மின் நங்கைமீர் போதர்கின்றேன் 

வல்லை உன் கட்டுரைகள் பண்டே உன் வாய் அறிதும் 

  வல்லீர்கள் நீங்களே நானே தான் ஆயிடுக 

ஒல்லை நீ போதாய் உனக்கு என்ன வேறு உடையை? 

      எல்லாரும் போந்தாரோ? போந்தார் போந்து எண்ணிக்கொள் 

வல் ஆனை கொன்றானை மாற்றாரை மாற்று அழிக்க 

      வல்லானை மாயனைப் பாடு-ஏலோர் எம்பாவாய்             (15)

 	 	

489	நாயகனாய் நின்ற நந்தகோபனுடைய 

      கோயில் காப்பானே கொடித் தோன்றும் தோரண 

வாயில் காப்பானே மணிக்கதவம் தாள் திறவாய் 

  ஆயர் சிறுமியரோமுக்கு அறை பறை 

மாயன் மணிவண்ணன் நென்னலே வாய்நேர்ந்தான் 

      தூயோமாய் வந்தோம் துயிலெழப் பாடுவான் 

வாயால் முன்னமுன்னம் மாற்றாதே அம்மா நீ 

      நேய நிலைக் கதவம் நீக்கு-ஏலோர் எம்பாவாய்             (16)

 	 	

490	அம்பரமே தண்ணீரே சோறே அறஞ் செய்யும் 

      எம்பெருமான் நந்தகோபாலா எழுந்திராய் 

கொம்பனார்க்கு எல்லாம் கொழுந்தே குல விளக்கே 

  எம்பெருமாட்டி யசோதாய் அறிவுறாய் 

அம்பரம் ஊடு அறுத்து ஓங்கி உலகு அளந்த 

      உம்பர் கோமானே உறங்காது எழுந்திராய் 

செம்பொற் கழலடிச் செல்வா பலதேவா 

  உம்பியும் நீயும் உகந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (17)

 	 	

491	உந்து மத களிற்றன் ஓடாத தோள்-வலியன் 

      நந்த கோபாலன் மருமகளே நப்பின்னாய் 

கந்தம் கமழும் குழலீ கடை திறவாய் 

      வந்து எங்கும் கோழி அழைத்தன காண் மாதவிப் 

பந்தர்மேல் பல்கால் குயில்-இனங்கள் கூவின காண் 

  பந்தார் விரலி உன் மைத்துனன் பேர் பாடச் 

செந்தாமரைக் கையால் சீர் ஆர் வளை ஒலிப்ப 

      வந்து திறவாய் மகிழ்ந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (18)

 	 	

492	குத்து விளக்கு எரியக் கோட்டுக்காற் கட்டில்மேல் 

      மெத்தென்ற பஞ்ச-சயனத்தின் மேல் ஏறிக் 

கொத்து அலர் பூங்குழல் நப்பின்னை கொங்கைமேல் 

      வைத்துக் கிடந்த மலர் மார்பா வாய்திறவாய் 

மைத் தடங்கண்ணினாய் நீ உன் மணாளனை 

      எத்தனை போதும் துயில் எழ ஒட்டாய் காண் 

எத்தனை யேலும் பிரிவு ஆற்றகில்லாயால் 

      தத்துவம் அன்று தகவு-ஏலோர் எம்பாவாய்             (19)

 	 	

493	முப்பத்து மூவர் அமரர்க்கு முன் சென்று 

      கப்பம் தவிர்க்கும் கலியே துயில் எழாய் 

செப்பம் உடையாய் திறல் உடையாய் செற்றார்க்கு 

      வெப்பம் கொடுக்கும் விமலா துயில் எழாய் 

செப்பு அன்ன மென் முலைச் செவ்வாய்ச் சிறு மருங்குல் 

      நப்பின்னை நங்காய் திருவே துயில் எழாய் 

உக்கமும் தட்டொளியும் தந்து உன் மணாளனை 

      இப்போதே எம்மை நீர் ஆட்டுஏலோர் எம்பாவாய்             (20)

 	 	

494	ஏற்ற கலங்கள் எதிர் பொங்கி மீது அளிப்ப 

      மாற்றாதே பால் சொரியும் வள்ளற் பெரும் பசுக்கள் 

ஆற்றப் படைத்தான் மகனே அறிவுறாய் 

      ஊற்றம் உடையாய் பெரியாய் உலகினில் 

தோற்றமாய் நின்ற சுடரே துயில் எழாய் 

      மாற்றார் உனக்கு வலி தொலைந்து உன் வாசற்கண் 

ஆற்றாது வந்து உன் அடிபணியுமா போலே 

      போற்றி யாம் வந்தோம் புகழ்ந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்            (21)

 	 	

495	அங்கண் மா ஞாலத்து அரசர் அபிமான 

      பங்கமாய் வந்து நின் பள்ளிக்கட்டிற் கீழே 

சங்கம் இருப்பார் போல் வந்து தலைப்பெய்தோம் 

  கிங்கிணிவாய்ச் செய்த தாமரைப் பூப் போலே 

செங்கண் சிறுச் சிறிதே எம்மேல் விழியாவோ? 

      திங்களும் ஆதித்தியனும் எழுந்தாற்போல் 

அங்கண் இரண்டும் கொண்டு எங்கள்மேல் நோக்குதியேல் 

      எங்கள்மேல் சாபம் இழிந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (22)

 	 	

496	மாரி மலை முழைஞ்சில் மன்னிக் கிடந்து உறங்கும் 

      சீரிய சிங்கம் அறிவுற்றுத் தீ விழித்து 

வேரி மயிர் பொங்க எப்பாடும் பேர்ந்து உதறி 

      மூரி நிமிர்ந்து முழங்கிப் புறப்பட்டுப் 

போதருமா போலே நீ பூவைப்பூ வண்ணா உன் 

      கோயில் நின்று இங்ஙனே போந்தருளி கோப்பு உடைய 

சீரிய சிங்காசனத்து இருந்து யாம் வந்த 

      காரியம் ஆராய்ந்து அருள்-ஏலோர் எம்பாவாய்             (23)

 	 	

497	அன்று இவ் உலகம் அளந்தாய் அடி போற்றி 

      சென்று அங்குத் தென்னிலங்கை செற்றாய் திறல் போற்றி 

பொன்றச் சகடம் உதைத்தாய் புகழ் போற்றி 

      கன்று குணிலா எறிந்தாய் கழல் போற்றி 

குன்று குடையா எடுத்தாய் குணம் போற்றி 

      வென்று பகை கெடுக்கும் நின்கையில் வேல் போற்றி 

என்று என்று உன் சேவகமே ஏத்திப் பறை கொள்வான் 

      இன்று யாம் வந்தோம் இரங்கு-ஏலோர் எம்பாவாய்             (24)

 	 	

498	ஒருத்தி மகனாய்ப் பிறந்து ஓர் இரவில் 

      ஒருத்தி மகனாய் ஒளித்து வளரத் 

தரிக்கிலான் ஆகித் தான் தீங்கு நினைந்த 

      கருத்தைப் பிழைப்பித்துக் கஞ்சன் வயிற்றில் 

நெருப்பு என்ன நின்ற நெடுமாலே உன்னை 

      அருத்தித்து வந்தோம் பறை தருதி யாகில் 

திருத் தக்க செல்வமும் சேவகமும் யாம் பாடி 

      வருத்தமுந் தீர்ந்து மகிழ்ந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்            (25)

 	 	

499	மாலே மணிவண்ணா மார்கழி நீர் ஆடுவான் 

      மேலையார் செய்வனகள் வேண்டுவன கேட்டியேல் 

ஞாலத்தை எல்லாம் நடுங்க முரல்வன 

      பால் அன்ன வண்ணத்து உன் பாஞ்சசன்னியமே 

போல்வன சங்கங்கள் போய்ப்பாடு உடையனவே 

      சாலப் பெரும் பறையே பல்லாண்டு இசைப்பாரே 

கோல விளக்கே கொடியே விதானமே 

      ஆலின் இலையாய் அருள்-ஏலோர் எம்பாவாய்             (26)

 	 	

500	கூடாரை வெல்லும் சீர்க் கோவிந்தா உன்தன்னைப் 

      பாடிப் பறைகொண்டு யாம் பெறு சம்மானம் 

நாடு புகழும் பரிசினால் நன்றாகச் 

      சூடகமே தோள்வளையே தோடே செவிப் பூவே 

பாடகமே என்று அனைய பல் கலனும் யாம் அணிவோம் 

  ஆடை உடுப்போம் அதன் பின்னே பாற் சோறு 

மூட நெய் பெய்து முழங்கை வழிவாரக் 

      கூடியிருந்து குளிர்ந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்             (27)

 	 	

501	கறவைகள் பின் சென்று கானம் சேர்ந்து உண்போம் 

      அறிவு ஒன்றும் இல்லாத ஆய்க் குலத்து உன்தன்னைப் 

பிறவி பெறுந்தனைப் புண்ணியம் யாம் உடையோம் 

  குறைவு ஒன்றும் இல்லாத கோவிந்தா உன்தன்னோடு 

உறவேல் நமக்கு இங்கு ஒழிக்க ஒழியாது 

  அறியாத பிள்ளைகளோம் அன்பினால் உன்தன்னைச் 

சிறுபேர் அழைத்தனவும் சீறியருளாதே 

      இறைவா நீ தாராய் பறை- ஏலோர் எம்பாவாய்             (28)

 	 	

502	சிற்றஞ் சிறுகாலே வந்து உன்னைச் சேவித்து உன் 

      பொற்றாமரை அடியே போற்றும் பொருள் கேளாய் 

பெற்றம் மேய்த்து உண்ணும் குலத்திற் பிறந்து நீ 

      குற்றேவல் எங்களைக் கொள்ளாமல் போகாது 

இற்றைப் பறைகொள்வான் அன்று காண் கோவிந்தா 

  எற்றைக்கும் ஏழ் ஏழ் பிறவிக்கும் உன்தன்னோடு 

உற்றோமே ஆவோம் உனக்கே நாம் ஆட்செய்வோம் 

  மற்றை நம் காமங்கள் மாற்று-ஏலோர் எம்பாவாய்             (29)

 	 	

503	வங்கக் கடல் கடைந்த மாதவனைக் கேசவனைத் 

      திங்கள்-திருமுகத்துச் சேயிழையார் சென்று இறைஞ்சி 

அங்குப் பறைகொண்ட-ஆற்றை அணி புதுவைப் 

      பைங்கமலத் தண் தெரியல் பட்டர்பிரான் கோதை சொன்ன 

சங்கத் தமிழ்மாலை முப்பதும் தப்பாமே 

      இங்கு இப் பரிசு உரைப்பார் ஈரிரண்டு மால் வரைத் தோள் 

செங்கண்-திருமுகத்துச் செல்வத் திருமாலால் 

      எங்கும் திருவருள் பெற்று இன்புறுவர் எம்பாவாய்             (30)

-----------------  





 


3.  ஆண்டாள் அருளிச்செய்த  நாச்சியார் திருமொழி (504-646)



தைத்திங்களில் காமனை வழிபடல்



504	தை ஒரு திங்களும் தரை விளக்கித் 

      தண் மண்டலம் இட்டு மாசி முன்னாள் 

ஐய நுண் மணல் கொண்டு தெரு அணிந்து 

      அழகினுக்கு அலங்கரித்து அனங்கதேவா 

உய்யவும் ஆம்கொலோ? என்று சொல்லி 

      உன்னையும் உம்பியையும் தொழுதேன் 

வெய்யது ஓர் தழல் உமிழ் சக்கரக் கை 

      வேங்கடவற்கு என்னை விதிக்கிற்றியே             (1)

 	 	

505	வெள்ளை நுண் மணல்கொண்டு தெரு அணிந்து 

      வெள்வரைப்பதன் முன்னம் துறை படிந்து 

முள்ளும் இல்லாச் சுள்ளி எரி மடுத்து 

      முயன்று உன்னை நோற்கின்றேன் காமதேவா 

கள் அவிழ் பூங்கணை தொடுத்துக்கொண்டு 

      கடல்வண்ணன் என்பது ஓர் பேர் எழுதி 

புள்ளினை வாய் பிளந்தான் எனப்து ஓர் 

      இலக்கினிற் புக என்னை எய்கிற்றியே             (2)

 	 	

506	மத்த நன் நறுமலர் முருக்க மலர் 

      கொண்டு முப்போதும் உன் அடி வணங்கித் 

தத்துவம் இலி என்று நெஞ்சு எரிந்து 

      வாசகத்து அழித்து உன்னை வைதிடாமே 

கொத்து அலர் பூங்கணை தொடுத்துக்கொண்டு 

      கோவிந்தன் என்பது ஓர் பேர் எழுதி 

வித்தகன் வேங்கட வாணன் என்னும் 

      விளக்கினிற் புக என்னை விதிக்கிற்றியே             (3)

 	 	

507	சுவரில் புராண நின் பேர் எழுதிச் 

      சுறவ நற் கொடிக்களும் துரங்கங்களும் 

கவரிப் பிணாக்களும் கருப்பு வில்லும் 

      காட்டித் தந்தேன் கண்டாய் காமதேவா 

அவரைப் பிராயம் தொடங்கி என்றும் 

      ஆதரித்து எழுந்த என் தட முலைகள் 

துவரைப் பிரானுக்கே சங்கற்பித்துத் 

      தொழுது வைத்தேன் ஒல்லை விதிக்கிற்றியே             (4)

 	 	

508	வானிடை வாழும் அவ் வானவர்க்கு 

      மறையவர் வேள்வியில் வகுத்த அவி 

கானிடைத் திரிவது ஓர் நரி புகுந்து 

      கடப்பதும் மோப்பதும் செய்வது ஒப்ப 

ஊனிடை ஆழி சங்கு உத்தமர்க்கு என்று 

      உன்னித்து எழுந்த என் தட முலைகள் 

மானிடவர்க்கு என்று பேச்சுப் படில் 

      வாழகில்லேன் கண்டாய் மன்மதனே             (5)

 	 	

509	உருவு உடையார் இளையார்கள் நல்லார் 

      ஓத்து வல்லார்களைக் கொண்டு வைகல் 

தெருவிடை எதிர்கொண்டு பங்குனி நாள் 

      திருந்தவே நோற்கின்றேன் காமதேவா 

கருவுடை முகில் வண்ணன் காயாவண்ணன் 

      கருவிளை போல் வண்ணன் கமல வண்ணத் 

திரு உடை முகத்தினிற் திருக் கண்களால் 

      திருந்தவே நோக்கு எனக்கு அருளு கண்டாய்             (6)

 	 	

510	காய் உடை நெல்லொடு கரும்பு அமைத்து 

      கட்டி அரிசி அவல் அமைத்து 

வாய் உடை மறையவர் மந்திரத்தால் 

      மன்மதனே உன்னை வணங்குகின்றேன் 

தேயம் முன் அளந்தவன் திரிவிக்கிரமன் 

      திருக்கைகளால் என்னைத் தீண்டும் வண்ணம் 

சாய் உடை வயிறும் என் தட முலையும் 

      தரணியில்-தலைப்புகழ் தரக்கிற்றியே             (7)

 	 	

511	மாசு உடை உடம்பொடு தலை உலறி 

      வாய்ப்புறம் வெளுத்து ஒருபோதும் உண்டு 

தேசு உடைத் திறல் உடைக் காமதேவா 

      நோற்கின்ற நோன்பினைக் குறிக்கொள் கண்டாய் 

பேசுவது ஒன்று உண்டு இங்கு எம்பெருமான் 

      பெண்மையைத் தலை உடைத்து ஆக்கும் வண்ணம் 

கேசவ நம்பியைக் கால் பிடிப்பாள் 

      என்னும் இப் பேறு எனக்கு அருளு கண்டாய்             (8)

 	 	

512	தொழுது முப்போதும் உன் அடி வணங்கித் 

      தூமலர் தூய்த் தொழுது ஏத்துகின்றேன் 

பழுது இன்றிப் பாற்கடல் வண்ணனுக்கே 

      பணிசெய்து வாழப் பெறாவிடில் நான் 

அழுது அழுது அலமந்து அம்மா வழங்க 

      ஆற்றவும் அது உனக்கு உறைக்கும் கண்டாய் 

உழுவதோர் எருத்தினை நுகங்கொடு பாய்ந்து 

      ஊட்டம் இன்றித் துரந்தால் ஒக்குமே             (9)

 	 	

513	கருப்பு வில் மலர்க் கணைக் காமவேளைக் 

      கழலிணை பணிந்து அங்கு ஓர் கரி அலற 

மருப்பினை ஒசித்துப் புள் வாய்பிளந்த 

      மணிவண்ணற்கு என்னை வகுத்திடு என்று 

பொருப்பு அன்ன மாடம் பொலிந்து தோன்றும் 

      புதுவையர்கோன் விட்டுசித்தன் கோதை 

விருப்பு உடை இன்தமிழ் மாலை வல்லார் 

      விண்ணவர் கோன் அடி நண்ணுவரே             (10)

--------- 



சிற்றில் சிதையேல் எனல்



514	நாமம் ஆயிரம் ஏத்த நின்ற 

      நாராயணா நரனே உன்னை 

மாமி தன் மகன் ஆகப் பெற்றால் 

      எமக்கு வாதை தவிருமே 

காமன் போதரு காலம் என்று பங்

      குனி நாள் கடை பாரித்தோம் 

தீமை செய்யும் சிரீதரா எங்கள் 

      சிற்றில் வந்து சிதையேலே             (1)

 	 	

515	இன்று முற்றும் முதுகு நோவ 

      இருந்து இழைத்த இச் சிற்றிலை 

நன்றும் கண் உற நோக்கி நாம் கொளும் 

      ஆர்வந்தன்னைத் தணிகிடாய் 

அன்று பாலகன் ஆகி ஆலிலை 

      மேல் துயின்ற எம் ஆதியாய் 

என்றும் உன் தனக்கு எங்கள்மேல் இரக்

      கம் எழாதது எம் பாவமே             (2)

 	 	

516	குண்டு நீர் உறை கோளரீ மத

      யானை கோள் விடுத்தாய் உன்னைக் 

கண்டு மால் உறுவோங்களைக் கடைக் 

      கண்களால் இட்டு வாதியேல் 

வண்டல் நுண் மணல் தெள்ளி யாம் வளைக் 

      கைகளால் சிரமப் பட்டோம் 

தெண் திரைக்கடற் பள்ளியாய் எங்கள் 

      சிற்றில் வந்து சிதையேலே             (3)

 	 	

517	பெய்யு மா முகில்போல் வண்ணா உன்தன் 

      பேச்சும் செய்கையும் எங்களை 

மையல் ஏற்றி மயக்க உன் முகம் 

      மாய மந்திரம் தான் கொலோ? 

நொய்யர் பிள்ளைகள் என்பதற்கு உன்னை 

      நோவ நாங்கள் உரைக்கிலோம் 

செய்ய தாமரைக் கண்ணினாய் எங்கள் 

      சிற்றில் வந்து சிதையேலே             (4)

 	 	

518	வெள்ளை நுண் மணல் கொண்டு சிற்றில் 

      விசித்திரப் பட வீதி வாய்த் 

தெள்ளி நாங்கள் இழைத்த கோலம் 

      அழித்தி யாகிலும் உன் தன் மேல் 

உள்ளம் ஓடி உருகலல்லால் 

      உரோடம் ஒன்றும் இலோம் கண்டாய் 

கள்ள மாதவா கேசவா உன் 

      முகத்தன கண்கள் அல்லவே             (5)

 	 	

519	முற்று இலாத பிள்ளைகளோம் முலை 

      போந்திலாதோமை நாள்தொறும் 

சிற்றில் மேல் இட்டுக் கொண்டு நீ சிறிது 

      உண்டு திண்ணென நாம் அது 

கற்றிலோம் கடலை அடைத்து அரக்

      கர் குலங்களை முற்றவும் 

செற்று இலங்கையைப் பூசல் ஆக்கிய 

      சேவகா எம்மை வாதியேல்             (6)

 	 	

520	பேதம் நன்கு அறிவார்களோடு இவை 

      பேசினால் பெரிது இன் சுவை 

யாதும் ஒன்று அறியாத பிள்ளைக

      ளோமை நீ நலிந்து என் பயன்? 

ஓத மா கடல்வண்ணா உன் மண

      வாட்டிமாரொடு சூளறும் 

சேது-பந்தம் திருத்தினாய் எங்கள் 

      சிற்றில் வந்து சிதையேலே             (7)

 	 	

521	வட்ட வாய்ச் சிறுதூதையோடு 

      சிறுசுளகும் மணலும் கொண்டு 

இட்டமா விளையாடுவோங்களைச் 

      சிற்றில் ஈடழித்து என் பயன்? 

தொட்டு உதைத்து நலியேல் கண்டாய் 

      சுடர்ச் சக்கரம் கையில் ஏந்தினாய் 

கட்டியும் கைத்தால் இன்னாமை 

      அறிதியே கடல்வண்ணனே             (8)

 	 	

522	முற்றத்து ஊடு புகுந்து நின் முகம் காட்டிப் புன்முறுவல் செய்து 

சிற்றிலோடு எங்கள் சிந்தையும் சிதைக்

      கக் கடவையோ? கோவிந்தா 

முற்ற மண்ணிடம் தாவி விண் உற 

      நீண்டு அளந்து கொண்டாய் எம்மைப் 

பற்றி மெய்ப்பிணக்கு இட்டக்கால் இந்தப் 

      பக்கம் நின்றவர் என் சொல்லார்?            (9)

 	 	

523	சீதை வாயமுதம் உண்டாய் எங்கள் 

      சிற்றில் நீ சிதையேல் என்று 

வீதிவாய் விளையாடும் ஆயர் 

      சிறுமியர் மழலைச் சொல்லை 

வேத வாய்த் தொழிலார்கள் வாழ் வில்லி

      புத்தூர் மன் விட்டு சித்தன்தன் 

கோதை வாய்த் தமிழ் வல்லவர் குறைவு 

      இன்றி வைகுந்தம் சேர்வரே             (10)

------------



துகிலைப் பணித்தருள் எனல்



524	கோழி அழைப்பதன் முன்னம் 

      குடைந்து நீராடுவான் போந்தோம் 

ஆழியஞ் செல்வன் எழுந்தான் 

      அரவு-அணைமேல் பள்ளி கொண்டாய் 

ஏழைமை ஆற்றவும் பட்டோம் 

      இனி என்றும் பொய்கைக்கு வாரோம் 

தோழியும் நானும் தொழுதோம் 

      துகிலைப் பணித்தருளாயே             (1)

 	 	

525	இது என் புகுந்தது இங்கு? அந்தோ 

      இப் பொய்கைக்கு எவ்வாறு வந்தாய்? 

மதுவின் துழாய் முடி மாலே 

      மாயனே எங்கள் அமுதே 

விதி இன்மையால் அது மாட்டோம் 

      வித்தகப் பிள்ளாய் விரையேல் 

குதிகொண்டு அரவில் நடித்தாய் 

      குருந்திடைக் கூறை பணியாய்             (2)

 	 	

526	எல்லே ஈது என்ன இளமை? 

      எம் அனைமார் காணில் ஒட்டார் 

பொல்லாங்கு ஈது என்று கருதாய் 

      பூங்குருந்து ஏறி இருத்தி 

வில்லால் இலங்கை அழித்தாய் 

      வேண்டியது எல்லாம் தருவோம் 

பல்லாரும் காணாமே போவோம் 

      பட்டைப் பணித்தருளாயே             (3)

 	 	

527	பரக்க விழித்து எங்கும் நோக்கிப் 

      பலர் குடைந்து ஆடும் சுனையில் 

அரக்க நில்லா கண்ண நீர்கள் 

      அலமருகின்றவா பாராய் 

இரக்கமேல் ஒன்றும் இலாதாய் 

      இலங்கை அழித்த பிரானே 

குரக்கு-அரசு ஆவது அறிந்தோம் 

      குருந்திடைக் கூறை பணியாய் 4

 	 	

528	காலைக் கதுவிடுகின்ற 

      கயலொடு வாளை விரவி 

வேலைப் பிடித்து என்னைமார்கள் 

      ஓட்டில் என்ன விளையாட்டோ? 

கோலச் சிற்றாடை பலவும் 

      கொண்டு நீ ஏறியிராதே 

கோலம் கரிய பிரானே 

      குருந்திடைக் கூறை பணியாய்             (5)

 	 	

529	தடத்து அவிழ் தாமரைப் பொய்கைத் 

      தாள்கள் எம் காலைக் கதுவ 

விடத் தேள் எறிந்தாலே போல 

      வேதனை ஆற்றவும் பட்டோம் 

குடத்தை எடுத்து ஏறவிட்டுக் 

      கூத்தாட வல்ல எம் கோவே 

படிற்றை எல்லாம் தவிர்ந்து எங்கள் 

      பட்டைப் பணித்தருளாயே             (6)

 	 	

530	நீரிலே நின்று அயர்க்கின்றோம் 

      நீதி-அல்லாதன செய்தாய் 

ஊரகம் சாலவும் சேய்த்தால் 

      ஊழி எல்லாம் உணர்வானே 

ஆர்வம் உனக்கே உடையோம் 

      அம்மனைமார் காணில் ஒட்டார் 

போர விடாய் எங்கள் பட்டைப் 

      பூங்குருந்து ஏறியிராதே             (7)

 	 	

531	மாமிமார் மக்களே அல்லோம் 

      மற்றும் இங்கு எல்லாரும் போந்தார் 

தூமலர்க் கண்கள் வளரத் 

      தொல்லை இராத் துயில்வானே 

சேமமேல் அன்று இது சால 

      சிக்கென நாம் இது சொன்னோம் 

கோமள ஆயர் கொழுந்தே 

      குருந்திடைக் கூறை பணியாய்             (8)

 	 	

532	கஞ்சன் வலைவைத்த அன்று 

      காரிருள் எல்லிற் பிழைத்து 

நெஞ்சு துக்கம் செய்யப் போந்தாய் 

      நின்ற இக் கன்னியரோமை 

அஞ்ச உரப்பாள் அசோதை 

      ஆணாட விட்டிட்டு இருக்கும் 

வஞ்சகப் பேய்ச்சிபால் உண்ட 

      மசிமையிலீ கூறை தாராய்             (9)

 	 	

533	கன்னியரோடு எங்கள் நம்பி 

      கரிய பிரான் விளையாட்டைப் 

பொன் இயல் மாடங்கள் சூழ்ந்த 

      புதுவையர்கோன் பட்டன் கோதை 

இன்னிசையால் சொன்ன மாலை 

      ஈரைந்தும் வல்லவர் தாம் போய் 

மன்னிய மாதவனோடு 

      வைகுந்தம் புக்கு இருப்பாரே             (10)

 ------------



கூடல் இழைத்தல்



534	தெள்ளியார் பலர் கைதொழும் தேவனார் 

வள்ளல் மாலிருஞ்சோலை மணாளனார் 

பள்ளி கொள்ளும் இடத்து அடி கொட்டிடக் 

கொள்ளுமாகில் நீ கூடிடு கூடலே             (1)

 	 	

535	காட்டில் வேங்கடம் கண்ணபுர நகர் 

வாட்டம் இன்றி மகிழ்ந்து உறை வாமனன் 

ஓட்டரா வந்து என் கைப் பற்றித் தன்னொடும் 

கூட்டு மாகில் நீ கூடிடு கூடலே             (2)

 	 	

536	பூ மகன் புகழ் வானவர் போற்றுதற்கு 

ஆமகன் அணி வாணுதல் தேவகி 

மா மகன் மிகு சீர் வசுதேவர்தம் 

கோமகன் வரில் கூடிடு கூடலே             (3)

 	 	

537	ஆய்ச்சிமார்களும் ஆயரும் அஞ்சிட 

பூத்த நீள் கடம்பு ஏறிப் புகப் பாய்ந்து 

வாய்த்த காளியன்மேல் நடம் ஆடிய 

கூத்தனார் வரில் கூடிடு கூடலே             (4)

 	 	

538	மாட மாளிகை சூழ் மதுரைப் பதி 

நாடி நம் தெருவின் நடுவே வந்திட்டு 

ஓடை மா மத யானை உதைத்தவன் 

கூடுமாகில் நீ கூடிடு கூடலே             (5)

 	 	

539	அற்றவன் மருதம் முறிய நடை 

கற்றவன் கஞ்சனை வஞ்சனையிற் 

செற்றவன் திகழும் மதுரைப் பதிக் 

கொற்றவன் வரில் கூடிடு கூடலே             (6)

 	 	

540	அன்று இன்னாதன செய் சிசுபாலனும் 

நின்ற நீள் மருதும் எருதும் புள்ளும் 

வென்றி வேல் விறல்-கஞ்சனும் வீழ முன் 

கொன்றவன் வரில் கூடிடு கூடலே             (7)

 	 	

541	ஆவல் அன்பு உடையார் தம் மனத்து அன்றி 

மேவலன் விரை சூழ் துவராபதிக் 

காவலன் கன்று மேய்த்து விளையாடும் 

கோவலன் வரில் கூடிடு கூடலே             (8)

 	 	

542	கொண்ட கோலக் குறள் உருவாய்ச் சென்று 

பண்டு மாவலிதன் பெரு வேள்வியில் 

அண்டமும் நிலனும் அடி ஒன்றினால் 

கொண்டவன் வரில் கூடிடு கூடலே             (9)

 	 	

543	பழகு நான்மறையின் பொருளாய் மதம் 

ஒழுகு வாரணம் உய்ய அளித்த எம் 

அழகனார் அணி ஆய்ச்சியர் சிந்தையுள் 

குழகனார் வரில் கூடிடு கூடலே             (10)

 	 	

544	ஊடல் கூடல் உணர்தல் புணர்தலை 

நீடு நின்ற நிறை புகழ் ஆய்ச்சியர் 

கூடலைக் குழற் கோதை முன் கூறிய 

பாடல் பத்தும் வல்லார்க்கு இல்லை பாவமே             (11)

--------



குயிற் பத்து



545	மன்னு பெரும்புகழ் மாதவன் மா மணி

      வண்ணன் மணி-முடி மைந்தன் 

தன்னை உகந்தது காரணமாக என் 

      சங்கு இழக்கும் வழக்கு உண்டே? 

புன்னை குருக்கத்தி ஞாழல் செருந்திப் 

      பொதும்பினில் வாழும் குயிலே 

பன்னி எப்போதும் இருந்து விரைந்து என் 

      பவள-வாயன் வரக் கூவாய்            (1)

 	 	

546	வெள்ளை விளிசங்கு இடங்கையில் கொண்ட 

      விமலன் எனக்கு உருக் காட்டான் 

உள்ளம் புகுந்து என்னை நைவித்து நாளும் 

      உயிர்ப்பெய்து கூத்தாட்டுக் காணும் 

கள் அவிழ் செண்பகப்பூ மலர் கோதிக் 

      களித்து இசை பாடும் குயிலே 

மெள்ள இருந்து மிழற்றி மிழற்றாது என் 

      வேங்கடவன் வரக் கூவாய்             (2)

 	 	

547	மாதலி தேர் முன்பு கோல்கொள்ள மாயன் 

      இராவணன் மேல் சர-மாரி 

தாய் தலை அற்று அற்று வீழத் தொடுத்த 

      தலைவன் வர எங்கும் காணேன் 

போது அலர் காவிற் புதுமணம் நாறப் 

      பொறி வண்டின் காமரம் கேட்டு உன் 

காதலியோடு உடன் வாழ் குயிலே என் 

      கருமாணிக்கம் வரக் கூவாய்             (3)

 	 	

548	என்பு உருகி இன வேல் நெடுங் கண்கள் 

      இமை பொருந்தா பல நாளும் 

துன்பக் கடல் புக்கு வைகுந்தன் என்பது ஓர் 

      தோணி பெறாது உழல்கின்றேன் 

அன்பு உடையாரைப் பிரிவு உறு நோயது 

      நீயும் அறிதி குயிலே 

பொன் புரை மேனிக் கருளக் கொடி உடைப் 

      புண்ணியனை வரக் கூவாய்             (4)

 	 	

549	மென்னடை அன்னம் பரந்து விளையாடும் 

      வில்லிபுத்தூர் உறைவான் தன் 

பொன்னடி காண்பது ஓர் ஆசையினால் என் 

      பொரு கயற் கண்ணினை துஞ்சா 

இன் அடிசிலொடு பால்-அமுது ஊட்டி 

      எடுத்த என் கோலக் கிளியை 

உன்னொடு தோழமைக் கொள்ளுவன் குயிலே 

      உலகு அளந்தான் வரக் கூவாய்             (5)

 	 	

550	எத் திசையும் அமரர் பணிந்து ஏத்தும் 

      இருடீகேசன் வலி செய்ய 

முத்து அன்ன வெண் முறுவல் செய்ய வாயும் 

      முலையும் அழகு அழிந்தேன் நான் 

கொத்து அலர் காவில் மணித்தடம் கண்படை 

      கொள்ளும் இளங் குயிலே என் 

தத்துவனை வரக் கூகிற்றியாகில் 

      தலை அல்லால் கைம்மாறு இலேனே             (6)

 	 	

551	பொங்கிய பாற்கடல் பள்ளிகொள்வானைப் 

      புணர்வது ஓர் ஆசையினால் என் 

கொங்கை கிளர்ந்து குமைத்துக் குதுகலித்து 

      ஆவியை ஆகுலம் செய்யும் 

அம் குயிலே உனக்கு என்ன மறைந்து உறைவு? 

      ஆழியும் சங்கும் ஒண் தண்டும் 

தங்கிய கையவனை வரக் கூவில் நீ 

      சாலத் தருமம் பெறுதி             (7)

 	 	

552	சார்ங்கம் வளைய வலிக்கும் தடக்கைச் 

      சதுரன் பொருத்தம் உடையன் 

நாங்கள் எம் இல்லிருந்து ஒட்டிய கச்சங்கம் 

      நானும் அவனும் அறிதும் 

தேம் கனி மாம் பொழில் செந்தளிர் கோதும் 

      சிறு குயிலே திருமாலை 

ஆங்கு விரைந்து ஒல்லைக் கூகிற்றியாகில் 

      அவனை நான் செய்வன காணே            (8)

 	 	

553	பைங்கிளி வண்ணன் சிரீதரன் என்பது ஓர் 

      பாசத்து அகப்பட்டிருந்தேன் 

பொங்கு ஒளி வண்டு இரைக்கும் பொழில் வாழ் குயி

      லே குறிக்கொண்டு இது நீ கேள் 

சங்கொடு சக்கரத்தான் வரக் கூவுதல் 

      பொன்வளை கொண்டு தருதல் 

இங்கு உள்ள காவினில் வாழக் கருதில் 

      இரண்டத்து ஒன்றேல் திண்ணம் வேண்டும்             (9)

 	 	

554	அன்று உலகம் அளந்தானை உகந்து 

      அடிமைக்கண் அவன் வலி செய்ய 

தென்றலும் திங்களும் ஊடறுத்து என்னை 

      நலியும் முறைமை அறியேன் 

என்றும் இக் காவில் இருந்திருந்து என்னைத் 

      ததைத்தாதே நீயும் குயிலே 

இன்று நாராயணனை வரக் கூவாயேல் 

      இங்குத்தை நின்றும் துரப்பன்             (10)

 	 	

555	விண் உற நீண்டு அடி தாவிய மைந்தனை 

      வேற்கண் மடந்தை விரும்பிக் 

கண்ணுற என் கடல்-வண்ணனைக் கூவு 

      கருங்குயிலே என்ற மாற்றம் 

பண் உறு நான்மறையோர் புதுவைமன்னன் 

      பட்டர்பிரான் கோதை சொன்ன 

நண் உறு வாசக மாலை வல்லார் நமோ 

      நாராயணாய என்பாரே             (11)

------------



திருமணக் கனவை உரைத்தல்



556	வாரணம் ஆயிரம் சூழ வலஞ்செய்து 

நாரணன் நம்பி நடக்கின்றான் என்று எதிர் 

பூரண பொற்குடம் வைத்துப் புறம் எங்கும் 

தோரணம் நாட்டக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (1)

 	 	

557	நாளை வதுவை-மணம் என்று நாள் இட்டு 

பாளைக் கமுகு பரிசு உடைப் பந்தற் கீழ் 

கோளரி மாதவன் கோவிந்தன் என்பான் ஓர் 

காளை புகுதக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (2)

 	 	

558	இந்திரன் உள்ளிட்ட தேவர்-குழாம் எல்லாம் 

வந்திருந்து என்னை மகட் பேசி மந்திரித்து 

மந்திரக் கோடி உடுத்தி மண-மாலை 

அந்தரி சூட்டக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (3)

 	 	

559	நால்-திசைத் தீர்த்தம் கொணர்ந்து நனி நல்கி 

பார்ப்பனச் சிட்டர்கள் பல்லார் எடுத்து ஏத்தி 

பூப் புனை கண்ணிப் புனிதனோடு என்தன்னைக் 

காப்பு-நாண் கட்டக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (4)

 	 	

560	கதிர்-ஒளித் தீபம் கலசம் உடன் ஏந்திச் 

சதிர் இள மங்கையர் தாம் வந்து எதிர்கொள்ள 

மதுரையார் மன்னன் அடிநிலை தொட்டு எங்கும் 

அதிரப் புகுதக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (5)

 	 	

561	மத்தளம் கொட்ட வரி-சங்கம் நின்று ஊத 

முத்து உடைத் தாமம் நிரை தாழ்ந்த பந்தற் கீழ் 

மைத்துனன் நம்பி மதுசூதன் வந்து என்னைக் 

கைத்தலம் பற்றக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (6)

 	 	

562	வாய் நல்லார் நல்ல மறை ஓதி மந்திரத்தால் 

பாசிலை நாணல் படுத்துப் பரிதி வைத்து 

காய் சின மா களிறு அன்னான் என் கைப்பற்றி 

தீ வலஞ் செய்யக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (7)

 	 	

563	இம்மைக்கும் ஏழ் ஏழ் பிறவிக்கும் பற்று ஆவான் 

நம்மை உடையவன் நாராயணன் நம்பி 

செம்மை உடைய திருக்கையால் தாள் பற்றி 

அம்மி மிதிக்கக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (8)

 	 	

564	வரிசிலை வாள் முகத்து என்னைமார் தாம் வந்திட்டு 

எரிமுகம் பாரித்து என்னை முன்னே நிறுத்தி 

அரிமுகன் அச்சுதன் கைம்மேல் என் கை வைத்துப் 

பொரிமுகந்து அட்டக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (9)

 	 	

565	குங்குமம் அப்பிக் குளிர் சாந்தம் மட்டித்து 

மங்கல வீதி வலஞ் செய்து மா மண நீர் 

அங்கு அவனோடும் உடன் சென்று அங்கு ஆனைமேல் 

மஞ்சனம் ஆட்டக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்             (10)

 	 	

566	ஆயனுக்காகத் தான் கண்ட கனாவினை 

வேயர் புகழ் வில்லிபுத்தூர்க்கோன் கோதை சொல் 

தூய தமிழ்மாலை ஈரைந்தும் வல்லவர் 

வாயும் நன் மக்களைப் பெற்று மகிழ்வரே             (11)

-----------



வலம்புரிக்குக் கிடைத்த பேறு



567	கருப்பூரம் நாறுமோ? கமலப் பூ நாறுமோ? 

திருப் பவளச் செவ்வாய்தான் தித்தித்திருக்குமோ? 

மருப்பு ஒசித்த மாதவன் தன் வாய்ச்சுவையும் நாற்றமும் 

விருப்புற்றுக் கேட்கின்றேன் சொல் ஆழி-வெண்சங்கே             (1)

 	 	

568	கடலிற் பிறந்து கருதாது பஞ்சசனன் 

உடலில் வளர்ந்துபோய் ஊழியான் கைத்தலத் 

திடரிற் குடியேறி தீய அசுரர் 

நடலைப் பட முழங்கும் தோற்றத்தாய் நற் சங்கே             (2)

 	 	

569	தட வரையின் மீதே சரற்கால சந்திரன் 

இடை உவாவில் வந்து எழுந்தாலே போல் நீயும் 

வட மதுரையார்-மன்னன் வாசுதேவன் கையில் 

குடியேறி வீற்றிருந்தாய் கோலப் பெருஞ் சங்கே             (3)

 	 	

570	சந்திர-மண்டலம் போல் தாமோதரன் கையில் 

அந்தரம் ஒன்று இன்றி ஏறி அவன் செவியில் 

மந்திரம் கொள்வாயே போலும் வலம்புரியே 

இந்திரனும் உன்னோடு செல்வத்துக்கு ஏலானே             (4)

 	 	

571	உன்னோடு உடனே ஒரு கடலில் வாழ்வாரை 

இன்னார் இனையார் என்று எண்ணுவார் இல்லை காண் 

மன் ஆகி நின்ற மதுசூதன் வாயமுதம் 

பன்னாளும் உண்கின்றாய் பாஞ்சசன்னியமே             (5)

 	 	

572	போய்த் தீர்த்தம் ஆடாதே நின்ற புணர் மருதம் 

சாய்த்து ஈர்த்தான் கைத்தலத்தே ஏறிக் குடிகொண்டு 

சேய்த் தீர்த்தமாய் நின்ற செங்கண் மால்தன்னுடைய 

வாய்த் தீர்த்தம் பாய்ந்து ஆட வல்லாய் வலம்புரியே             (6)

 	 	

573	செங்கமல நாள்-மலர்மேல் தேன் நுகரும் அன்னம் போல் 

செங்கண் கருமேனி வாசுதேவனுடைய 

அங்கைத் தலம் ஏறி அன்ன-வசஞ் செய்யும் 

சங்கு-அரையா உன் செல்வம் சால அழகியதே             (7)

 	 	

574	உண்பது சொல்லில் உலகு அளந்தான் வாயமுதம் 

கண்படை கொள்ளில் கடல்வண்ணன் கைத்தலத்தே 

பெண் படையார் உன் மேல் பெரும் பூசல் சாற்றுகின்றார் 

பண் பல செய்கின்றாய் பாஞ்சசன்னியமே             (8)

 	 	

575	பதினாறாம் ஆயிரவர் தேவிமார் பார்த்திருப்ப 

மது வாயிற் கொண்டாற்போல் மாதவன் தன் வாயமுதம் 

பொதுவாக உண்பதனைப் புக்கு நீ உண்டக்கால் 

சிதையாரோ உன்னோடு? செல்வப் பெருஞ்சங்கே             (9)

 	 	

576	பாஞ்சசன்னியத்தைப் பற்பநாபனோடும் 

வாய்ந்த பெருஞ் சுற்றம் ஆக்கிய வண்புதுவை 

ஏய்ந்த புகழ்ப் பட்டர்பிரான் கோதை தமிழ் ஈரைந்தும் 

ஆய்ந்து ஏத்த வல்லார் அவரும் அணுக்கரே             (10)

------------



மேகவிடு தூது



577	விண் நீல மேலாப்பு

      விரித்தாற்போல் மேகங்காள் 

தெண் நீர் பாய் வேங்கடத்து என் 

      திருமாலும் போந்தானே? 

கண்ணீர்கள் முலைக்குவட்டிற் 

      துளி சோரச் சோர்வேனைப் 

பெண் நீர்மை ஈடழிக்கும் 

      இது தமக்கு ஓர் பெருமையே?              (1)

 	 	

578	மா முத்தநிதி சொரியும் 

      மா முகில்காள் வேங்கடத்துச் 

சாமத்தின் நிறங்கொண்ட 

      தாளாளன் வார்த்தை என்னே? 

காமத்தீ உள்புகுந்து 

      கதுவப்பட்டு இடைக் கங்குல் 

ஏமத்து ஓர் தென்றலுக்கு 

      இங்கு இலக்காய் நான் இருப்பேனே?         (2)

 	 	

579	ஒளி வண்ணம் வளை சிந்தை 

      உறக்கத்தோடு இவை எல்லாம் 

எளிமையால் இட்டு என்னை 

      ஈடழியப் போயினவால் 

குளிர் அருவி வேங்கடத்து என் 

      கோவிந்தன் குணம் பாடி 

அளியத்த மேகங்காள் 

      ஆவி காத்து இருப்பேனே?             (3)

 	 	

580	மின் ஆகத்து எழுகின்ற 

      மேகங்காள் வேங்கடத்துத் 

தன் ஆகத் திருமங்கை 

      தங்கிய சீர் மார்வற்கு 

என் ஆகத்து இளங்கொங்கை 

      விரும்பித் தாம் நாள்தோறும் 

பொன் ஆகம் புல்குதற்கு என் 

      புரிவுடைமை செப்புமினே             (4)

 	 	

581	வான் கொண்டு கிளர்ந்து எழுந்த 

      மா முகில்காள் வேங்கடத்துத் 

தேன் கொண்ட மலர் சிதறத் 

      திரண்டு ஏறிப் பொழிவீர்காள் 

ஊன் கொண்ட வள்-உகிரால் 

      இரணியனை உடல் இடந்தான் 

தான் கொண்ட சரி-வளைகள் 

      தருமாகிற் சாற்றுமினே              (5)

 	 	

582	சலங் கொண்டு கிளர்ந்து எழுந்த 

      தண் முகில்காள் மாவலியை 

நிலங் கொண்டான் வேங்கடத்தே 

      நிரந்து ஏறிப் பொழிவீர்காள் 

உலங்கு உண்ட விளங்கனி போல் 

      உள் மெலியப் புகுந்து என்னை 

நலங் கொண்ட நாரணற்கு என் 

      நடலை-நோய் செப்புமினே             (6)

 	 	

583	சங்க மா கடல் கடைந்தான் 

      தண் முகில்காள் வேங்கடத்துச் 

செங்கண் மால் சேவடிக் கீழ் 

      அடி-வீழ்ச்சி விண்ணப்பம் 

கொங்கை மேல் குங்குமத்தின் 

      குழம்பு அழியப் புகுந்து ஒருநாள் 

தங்குமேல் என் ஆவி 

      தங்கும் என்று உரையீரே             (7)

 	 	

584	கார் காலத்து எழுகின்ற

      கார்முகில்காள் வேங்கடத்துப் 

போர் காலத்து எழுந்தருளிப் 

      பொருதவனார் பேர் சொல்லி 

நீர் காலத்து எருக்கின் அம் 

      பழ இலை போல் வீழ்வேனை 

வார் காலத்து ஒருநாள் தம் 

      வாசகம் தந்தருளாரே             (8)

 	 	

585	மத யானை போல் எழுந்த 

      மா முகில்காள் வேங்கடத்தைப் 

பதியாக வாழ்வீர்காள் 

      பாம்பு-அணையான் வார்த்தை என்னே 

கதி என்றும் தான் ஆவான் 

      கருதாது ஓர் பெண்-கொடியை 

வதை செய்தான் என்னும் சொல் 

      வையகத்தார் மதியாரே?             (9)

 	 	

586	நாகத்தின் அணையானை 

      நன்னுதலாள் நயந்து உரை செய் 

மேகத்தை வேங்கடக்கோன் 

      விடு தூதில் விண்ணப்பம் 

போகத்தில் வழுவாத 

      புதுவையர்கோன் கோதை தமிழ் 

ஆகத்து வைத்து உரைப்பார் 

      அவர் அடியார் ஆகுவரே             (10)

---------------



திருமாலிருஞ்சோலைப் பிரானை வழிபடல்



587	சிந்துரச் செம்பொடிப் போல் 

      திருமாலிருஞ்சோலை எங்கும் 

இந்திர கோபங்களே 

      எழுந்தும் பரந்திட்டனவால் 

மந்தரம் நாட்டி அன்று 

      மதுரக் கொழுஞ்சாறு கொண்ட 

சுந்தரத்தோளுடையான் 

      சுழலையினின்று உய்துங் கொலோ?            (1)

 	 	

588	போர்க்களிறு பொரும் 

      மாலிருஞ்சோலை அம் பூம்புறவில் 

தார்க்கொடி முல்லைகளும் 

      தவள நகை காட்டுகின்ற 

கார்க்கொள் பிடாக்கள் நின்று 

      கழறிச் சிரிக்கத் தரியேன் 

ஆர்க்கு இடுகோ? தோழீ 

      அவன் தார் செய்த பூசலையே             (2)

 	 	

589	கருவிளை ஒண்மலர்காள் 

      காயா மலர்காள் திருமால் 

உரு-ஒளி காட்டுகின்றீர் 

      எனக்கு உய் வழக்கு ஒன்று உரையீர் 

திரு விளையாடு திண் தோள் 

      திருமாலிருஞ்சோலை நம்பி 

வரிவளை இற் புகுந்து 

      வந்திபற்றும் வழக்கு உளதே?             (3)

 	 	

590	பைம்பொழில் வாழ் குயில்காள் 

      மயில்காள் ஒண் கருவிளைகாள் 

வம்பக் களங்கனிகாள் 

      வண்ணப் பூவை நறுமலர்காள் 

ஐம் பெரும் பாதகர்காள் 

      அணி மாலிருஞ்சோலை நின்ற 

எம்பெருமானுடைய 

      நிறம் உங்களுக்கு என் செய்வதே?             (4)

 	 	

591	துங்க மலர்ப் பொழில் சூழ் 

      திருமாலிருஞ்சோலை நின்ற 

செங்கண் கருமுகிலின் 

      திருவுருப் போல் மலர்மேல் 

தொங்கிய வண்டினங்காள் 

      தொகு பூஞ்சுனைகாள் சுனையிற் 

தங்கு செந்தாமரைகாள் 

      எனக்கு ஓர் சரண் சாற்றுமினே             (5)

 	 	

592	நாறு நறும் பொழில் 

      மாலிருஞ்சோலை நம்பிக்கு நான் 

நூறு தடாவில் வெண்ணெய் 

      வாய்நேர்ந்து பராவி வைத்தேன் 

நூறு தடா நிறைந்த 

      அக்கார அடிசில் சொன்னேன் 

ஏறு திருவுடையான் 

      இன்று வந்து இவை கொள்ளுங் கொலோ?             (6)

 	 	

593	இன்று வந்து இத்தனையும் 

      அமுது செய்திடப் பெறில் நான் 

ஒன்று நூறாயிரமாக் 

      கொடுத்துப் பின்னும் ஆளும் செய்வன் 

தென்றல் மணம் கமழும் 

      திருமாலிருஞ்சோலை தன்னுள் 

நின்றபிரான் அடியேன் 

      மனத்தே வந்து நேர்படிலே             (7)

 	 	

594	காலை எழுந்திருந்து 

      கரிய குருவிக் கணங்கள் 

மாலின் வரவு சொல்லி 

      மருள் பாடுதல் மெய்ம்மைகொலோ? 

சோலைமலைப் பெருமான் 

      துவாராபதி எம்பெருமான் 

ஆலின் இலைப் பெருமான் 

      அவன் வார்த்தை உரைக்கின்றதே             (8)

 	 	

595	கோங்கு அலரும் பொழில் 

      மாலிருஞ்சோலையிற் கொன்றைகள்மேல் 

தூங்கு பொன் மாலைகளோடு 

      உடனாய் நின்று தூங்குகின்றேன் 

பூங்கொள் திருமுகத்து 

      மடுத்து ஊதிய சங்கு ஒலியும் 

சார்ங்க வில் நாண்-ஒலியும் 

      தலைப்பெய்வது எஞ்ஞான்று கொலோ?             (9)

 	 	

596	சந்தொடு காரகிலும் 

      சுமந்து தடங்கள் பொருது 

வந்திழியும் சிலம்பாறு 

      உடை மாலிருஞ்சோலை நின்ற 

சுந்தரனைச் சுரும்பு ஆர் 

      குழற் கோதை தொகுத்து உரைத்த 

செந்தமிழ் பத்தும் வல்லார் 

      திருமாலடி சேர்வர்களே             (10)

---------------



காதல்-நோய் செய்த பரிசு



597	கார்க்கோடற் பூக்காள் கார்க்கடல் வண்ணன் என்மேல் உம்மைப் 

போர்க் கோலம் செய்து போர விடுத்தவன் எங்கு உற்றான்? 

ஆர்க்கோ இனி நாம் பூசல் இடுவது? அணி துழாய்த் 

தார்க்கு ஓடும் நெஞ்சந் தன்னைப் படைக்க வல்லேன் அந்தோ             (1)

 	 	

598	மேல்-தோன்றிப் பூக்காள் மேல்-உலகங்களின் மீது போய் 

மேல் தோன்றும் சோதி வேத முதல்வர் வலங்கையில் 

மேல் தோன்றும் ஆழியின் வெஞ்சுடர் போலச் சுடாது எம்மை 

மாற்றோலைப் பட்டவர் கூட்டத்து வைத்துக்கொள்கிற்றிரே?             (2)

 	 	

599	கோவை மணாட்டி நீ உன் கொழுங்கனி கொண்டு எம்மை 

ஆவி தொலைவியேல் வாயழகர்தம்மை அஞ்சுதும் 

பாவியேன் தோன்றிப் பாம்பு-அணையார்க்கும் தம் பாம்புபோல் 

நாவும் இரண்டு உள ஆய்த்து நாணிலியேனுக்கே             (3)

 	 	

600	முல்லைப் பிராட்டி நீ உன் முறுவல்கள் கொண்டு எம்மை 

அல்லல் விளைவியேல் ஆழி நங்காய் உன் அடைக்கலம் 

கொல்லை அரக்கியை மூக்கு அரிந்திட்ட குமரனார் 

சொல்லும் பொய்யானால் நானும் பிறந்தமை பொய் அன்றே?             (4)

 	 	

601	பாடும் குயில்காள் ஈது என்ன பாடல்? நல் வேங்கட- 

நாடர் நமக்கு ஒரு வாழ்வு தந்தால் வந்து பாடுமின் 

ஆடும் கருளக் கொடி உடையார் வந்து அருள்செய்து 

கூடுவராயிடில் கூவி நும் பாட்டுக்கள் கேட்டுமே             (5)

 	 	

602	கண மா மயில்காள் கண்ணபிரான் திருக்கோலம் போன்று 

அணி மா நடம் பயின்று ஆடுகின்றீர்க்கு அடி வீழ்கின்றேன் 

பணம் ஆடு அரவணைப் பற்பல காலமும் பள்ளிகொள் 

மணவாளர் நம்மை வைத்த பரிசு இது காண்மினே             (6)

 	 	

603	நடம் ஆடித் தோகை விரிக்கின்ற மா மயில்காள் உம்மை 

நடம்-ஆட்டம் காணப் பாவியேன் நான் ஓர் முதல் இலேன் 

குடம் ஆடு கூத்தன் கோவிந்தன் கோ-மிறை செய்து எம்மை 

உடை மாடு கொண்டான் உங்களுக்கு இனி ஒன்று போதுமே?             (7)

 	 	

604	மழையே மழையே மண் புறம் பூசி உள்ளாய் நின்று 

மெழுகு ஊற்றினாற் போல் ஊற்று நல் வேங்கடத்து உள் நின்ற 

அழகப்பிரானார் தம்மை என் நெஞ்சத்து அகப்படத் 

தழுவ நின்று என்னைத் ததைத்துக்கொண்டு ஊற்றவும் வல்லையே?            (8)

 	 	

605	கடலே கடலே உன்னைக் கடைந்து கலக்கு-உறுத்து 

உடலுள் புகுந்துநின்ற ஊறல் அறுத்தவற்கு என்னையும் 

உடலுள் புகுந்துநின்று ஊறல் அறுக்கின்ற மாயற்கு என் 

நடலைகள் எல்லாம் நாகணைக்கே சென்று உரைத்தியே?             (9)

 	 	

606	நல்ல என் தோழி நாகணைமிசை நம்பரர் 

செல்வர் பெரியர் சிறு மானிடவர் நாம் செய்வதென்? 

வில்லி புதுவை விட்டுசித்தர் தங்கள் தேவரை 

வல்ல பரிசு வருவிப்பரேல் அது காண்டுமே             (10)



திருவரங்கத்துச் செல்வனைக் காமுறல்



607	தாம் உகக்கும் தம் கையிற் சங்கமே போலாவோ 

யாம் உகக்கும் எம் கையில் சங்கமும்? ஏந்திழையீர் 

தீ முகத்து நாகணைமேல் சேரும் திருவரங்கர் 

ஆ முகத்தை நோக்காரால் அம்மனே அம்மனே             (1)

 	 	

608	எழில் உடைய அம்மனைமீர் என் அரங்கத்து இன்னமுதர் 

குழல் அழகர் வாய் அழகர் கண் அழகர் கொப்பூழில் 

எழு கமலப் பூ அழகர் எம்மானார் என்னுடைய 

கழல் வளையைத் தாமும் கழல் வளையே ஆக்கினரே             (2)

 	 	

609	பொங்கு ஓதம் சூழ்ந்த புவனியும் விண்-உலகும் 

அங்கு ஆதும் சோராமே ஆள்கின்ற எம்பெருமான் 

செங்கோல் உடைய திருவரங்கச் செல்வனார் 

எம் கோல்-வளையால் இடர் தீர்வர் ஆகாதே?             (3)

 	 	

610	மச்சு அணி மாட மதில் அரங்கர் வாமனனார் 

பச்சைப் பசுந் தேவர் தாம் பண்டு நீர் ஏற்ற 

பிச்சைக் குறையாகி என்னுடைய பெய்வளை மேல் 

இச்சை உடையரேல் இத் தெருவே போதாரே?             (4)

 	 	

611	பொல்லாக் குறள் உருவாய்ப் பொற் கையில் நீர் ஏற்று 

எல்லா உலகும் அளந்து கொண்ட எம்பெருமான் 

நல்லார்கள் வாழும் நளிர் அரங்க நாகணையான் 

இல்லாதோம் கைப்பொருளும் எய்துவான் ஒத்து உளனே             (5)

 	 	

612	கைப் பொருள்கள் முன்னமே கைக்கொண்டார் காவிரி நீர் 

செய்ப் புரள ஓடும் திருவரங்கச் செல்வனார் 

எப் பொருட்கும் நின்று ஆர்க்கும் எய்தாது நான் மறையின் 

சொற்பொருளாய் நின்றார் என் மெய்ப்பொருளும் கொண்டாரே             (6)

 	 	

613	உண்ணாது உறங்காது ஒலிகடலை ஊடறுத்துப் 

பெண் ஆக்கை யாப்புண்டு தாம் உற்ற பேது எல்லாம் 

திண்ணார் மதில் சூழ் திருவரங்கச் செல்வனார் 

எண்ணாதே தம்முடைய நன்மைகளே எண்ணுவரே             (7)

 	 	

614	பாசி தூர்த்தக் கிடந்த பார்-மகட்குப் பண்டு ஒரு நாள் 

மாசு உடம்பில் சீர் வாரா மானம் இலாப் பன்றி ஆம் 

தேசு உடைய தேவர் திருவரங்கச் செல்வனார் 

பேசியிருப்பனகள் பேர்க்கவும் பேராவே             (8)

 	 	

615	கண்ணாலம் கோடித்துக் கன்னிதன்னைக் கைப்பிடிப்பான் 

திண் ஆர்ந்து இருந்த சிசுபாலன் தேசு அழிந்து 

அண்ணாந்து இருக்கவே ஆங்கு அவளைக் கைப்பிடித்த 

பெண்ணாளன் பேணும் ஊர் பேரும் அரங்கமே             (9)

 	 	

616	செம்மை உடைய திருவரங்கர் தாம் பணித்த 

மெய்ம்மைப் பெரு வார்த்தை விட்டுசித்தர் கேட்டிருப்பர் 

தம்மை உகப்பாரைத் தாம் உகப்பர் என்னும் சொல் 

தம்மிடையே பொய்யானால் சாதிப்பார் ஆர் இனியே?             (10)



கண்ணன் இருக்கும் இடத்துக் கொண்டுசெல்க எனல்



617	மற்று இருந்தீர்கட்கு அறியலாகா 

      மாதவன் என்பது ஓர் அன்புதன்னை 

உற்று இருந்தேனுக்கு உரைப்பது எல்லாம் 

      ஊமையரோடு செவிடர் வார்த்தை 

பெற்றிருந்தாளை ஒழியவே போய்ப் 

      பேர்த்து ஒரு தாய் இல் வளர்ந்த நம்பி 

மற் பொருந்தாமற் களம் அடைந்த 

      மதுரைப் புறத்து என்னை உய்த்திடுமின்.             (1)

 	 	

618	நாணி இனி ஓர் கருமம் இல்லை 

      நால்-அயலாரும் அறிந்தொழிந்தார் 

பாணியாது என்னை மருந்து செய்து 

      பண்டு பண்டு ஆக்க உறுதிராகில் 

மாணி உருவாய் உலகு அளந்த 

      மாயனைக் காணிற் தலைமறியும் 

ஆணையால் நீர் என்னைக் காக்க வேண்டில் 

      ஆய்ப்பாடிக்கே என்னை உய்த்திடுமின்.             (2)

 	 	

619	தந்தையும் தாயும் உற்றாரும் நிற்கத் 

      தனிவழி போயினாள் என்னும் சொல்லு 

வந்த பின்னைப் பழி காப்பு அரிது 

      மாயவன் வந்து உருக் காட்டுகின்றான் 

கொந்தளம் ஆக்கிப் பரக்கழித்துக் 

      குறும்பு செய்வான் ஓர் மகனைப் பெற்ற 

நந்தகோபாலன் கடைத்தலைக்கே 

      நள்-இருட்கண் என்னை உய்த்திடுமின்             (3)

 	 	

620	அங்கைத் தலத்திடை ஆழி கொண்டான் 

      அவன்முகத்து அன்றி விழியேன் என்று 

செங்கச்சுக் கொண்டு கண் ஆடை ஆர்த்துச் 

      சிறு மானிடவரைக் காணில் நாணும் 

கொங்கைத்தலம் இவை நோக்கிக் காணீர் 

      கோவிந்தனுக்கு அல்லால் வாயில் போகா 

இங்குத்தை வாழ்வை ஒழியவே போய் 

      யமுனைக் கரைக்கு என்னை உய்த்திடுமின்.             (4)

 	 	

621	ஆர்க்கும் என் நோய் இது அறியலாகாது 

      அம்மனைமீர் துழதிப் படாதே 

கார்க்கடல் வண்ணன் என்பான் ஒருவன் 

      கைகண்ட யோகம் தடவத் தீரும் 

நீர்க் கரை நின்ற கடம்பை ஏறிக் 

      காளியன் உச்சியில் நட்டம் பாய்ந்து 

போர்க்களமாக நிருத்தம் செய்த 

      பொய்கைக் கரைக்கு என்னை உய்த்திடுமின்.            (5)

 	 	

622	கார்த் தண் முகிலும் கருவிளையும் 

      காயா மலரும் கமலப் பூவும் 

ஈர்த்திடுகின்றன என்னை வந்திட்டு 

      இருடீகேசன் பக்கல் போகே என்று 

வேர்த்துப் பசித்து வயிறு அசைந்து 

      வேண்டு அடிசில் உண்ணும் போது ஈது என்று 

பார்த்திருந்து நெடு நோக்குக் கொள்ளும் 

      பத்தவிலோசனத்து உய்த்திடுமின்             (6)

 	 	

623	வண்ணம்-திரிவும் மனம்-குழைவும் 

      மானம் இலாமையும் வாய்வெளுப்பும் 

உண்ண லுறாமையும் உள்மெலிவும் 

      ஓத நீர் வண்ணன் என்பான் ஒருவன் 

தண்ணந் துழாய் என்னும் மாலை கொண்டு 

      சூட்டத் தணியும் பிலம்பன் தன்னைப் 

பண் அழியப் பலதேவன் வென்ற 

      பாண்டிவடத்து என்னை உய்த்திடுமின்             (7)

 	 	

624	கற்றினம் மேய்க்கிலும் மேய்க்கப் பெற்றான் 

      காடு வாழ் சாதியும் ஆகப் பெற்றான் 

பற்றி உரலிடை யாப்பும் உண்டான் 

      பாவிகாள் உங்களுக்கு ஏச்சுக் கொலோ? 

கற்றன பேசி வசவு உணாதே 

      காலிகள் உய்ய மழை தடுத்துக் 

கொற்றக் குடையாக ஏந்தி நின்ற 

      கோவர்த்தனத்து என்னை உய்த்திடுமின்             (8)

 	 	

625	கூட்டில் இருந்து கிளி எப்போதும் 

      கோவிந்தா கோவிந்தா என்று அழைக்கும் 

ஊட்டக் கொடாது செறுப்பனாகில் 

      உலகு-அளந்தான் என்று உயரக் கூவு1ம் 

நாட்டில் தலைப்பழி எய்தி உங்கள் 

      நன்மை இழந்து தலையிடாதே 

சூட்டு உயர் மாடங்கள் சூழ்ந்துதோன்றும் 

      துவராபதிக்கு என்னை உய்த்திடுமின்.            (9)

 	 	

626	மன்னு மதுரை தொடக்கமாக 

      வண் துவராபதிதன் அளவும் 

தன்னைத் தமர் உய்த்துப் பெய்ய வேண்டித் 

      தாழ்குழலாள் துணிந்த துணிவை 

பொன் இயல் மாடம் பொலிந்து தோன்றும் 

      புதுவையர்கோன் விட்டுசித்தன் கோதை 

இன்னிசையால் சொன்ன செஞ்சொல் மாலை 

      ஏத்தவல்லார்க்கு இடம் வைகுந்தமே.             (10)



கண்ணன் உகந்த பொருள்கொண்டு காதல்நோய் தணிமின் எனல்



627	கண்ணன் என்னும் கருந்தெய்வம் 

      காட்சிப் பழகிக் கிடப்பேனைப் 

புண்ணிற் புளிப் பெய்தாற் போலப் 

      புறம் நின்று அழகு பேசாதே 

பெண்ணின் வருத்தம் அறியாத 

      பெருமான் அரையிற் பீதக 

வண்ண ஆடை கொண்டு என்னை 

      வாட்டம் தணிய வீசீரே             (1)

 	 	

628	பால்-ஆலிலையில் துயில் கொண்ட 

      பரமன் வலைப்பட்டு இருந்தேனை 

வேலால் துன்னம் பெய்தாற் போல் 

      வேண்டிற்று எல்லாம் பேசாதே 

கோலால் நிரைமேய்த்து ஆயனாய்க் 

      குடந்தைக் கிடந்த குடம்-ஆடி 

நீலார் தண்ணந் துழாய் கொண்டு என் 

      நெறி மென் குழல்மேல் சூட்டிரே             (2)

 	 	

629	கஞ்சைக் காய்ந்த கருவில்லி 

      கடைக்கண் என்னும் சிறைக்கோலால் 

நெஞ்சு ஊடுருவ வேவுண்டு 

      நிலையும் தளர்ந்து நைவேனை 

அஞ்சேல் என்னான் அவன் ஒருவன் 

      அவன் மார்வு அணிந்த வனமாலை 

வஞ்சியாதே தருமாகில் 

      மார்விற் கொணர்ந்து புரட்டீரே             (3)

 	 	

630	ஆரே உலகத்து ஆற்றுவார்? 

      ஆயர்-பாடி கவர்ந்து உண்ணும் 

காரேறு உழக்க உழக்குண்டு 

      தளர்ந்தும் முறிந்தும் கிடப்பேனை 

ஆராவமுதம் அனையான் தன் 

      அமுத வாயில் ஊறிய 

நீர்தான் கொணர்ந்து புலராமே 

      பருக்கி இளைப்பை நீக்கீரே             (4)

 	 	

631	அழிலும் தொழிலும் உருக் காட்டான் 

      அஞ்சேல் என்னான் அவன் ஒருவன் 

தழுவி முழுசிப் புகுந்து என்னைச் 

      சுற்றிச் சுழன்று போகானால் 

தழையின் பொழில்வாய் நிரைப் பின்னே 

      நெடுமால் ஊதி வருகின்ற 

குழலின் தொளைவாய் நீர் கொண்டு 

      குளிர முகத்துத் தடவீரே             (5)

 	 	

632	நடை ஒன்று இல்லா உலகத்து 

      நந்தகோபன் மகன் என்னும் 

கொடிய கடிய திருமாலால் 

      குளப்புக்கூறு கொளப்பட்டு 

புடையும் பெயரகில்லேன் நான் 

      போழ்க்கன் மிதித்த அடிப்பாட்டில் 

பொடித்தான் கொணர்ந்து பூசீர்கள் 

      போகா உயிர் என் உடம்பையே             (6)

 	 	

633	வெற்றிக் கருளக் கொடியான்தன் 

      மீமீது ஆடா உலகத்து 

வெற்ற வெறிதே பெற்ற தாய் 

      வேம்பே ஆக வளர்த்தாளே 

குற்றம் அற்ற முலைதன்னைக் 

      குமரன் கோலப் பணைத்தோளோடு 

அற்ற குற்றம் அவை தீர 

      அணைய அமுக்கிக் கட்டீரே             (7)

 	 	

634	உள்ளே உருகி நைவேனை 

      உளளோ இலளோ என்னாத 

கொள்ளை கொள்ளிக் குறும்பனைக் 

      கோவர்த்தனனைக் கண்டக்கால் 

கொள்ளும் பயன் ஒன்று இல்லாத 

      கொங்கைதன்னைக் கிழங்கோடும் 

அள்ளிப் பறித்திட்டு அவன் மார்வில் 

      எறிந்து என் அழலைத் தீர்வேனே             (8)

 	 	

635	கொம்மை முலைகள் இடர் தீரக் 

      கோவிந்தற்கு ஓர் குற்றேவல் 

இம்மைப் பிறவி செய்யாதே 

      இனிப் போய்ச் செய்யும் தவம்தான் என்? 

செம்மை உடைய திருமார்வில் 

      சேர்த்தானேனும் ஒரு ஞான்று 

மெய்ம்மை சொல்லி முகம் நோக்கி 

      விடைதான் தருமேல் மிக நன்றே             (9)

 	 	

636	அல்லல் விளைத்த பெருமானை 

      ஆயர்பாடிக்கு அணி-விளக்கை 

வில்லி புதுவைநகர் நம்பி 

      விட்டுசித்தன் வியன் கோதை 

வில்லைத் தொலைத்த புருவத்தாள் 

      வேட்கை உற்று மிக விரும்பும் 

சொல்லைத் துதிக்க வல்லார்கள் 

      துன்பக் கடலுள் துவளாரே             (10)



விருந்தாவனத்துக் கண்ணனைக் கண்டமை



637	பட்டி மேய்ந்து ஓர் காரேறு 

      பலதேவற்கு ஓர் கீழ்க்-கன்றாய் 

இட்டீறு இட்டு விளையாடி 

      இங்கே போதக் கண்டீரே? 

இட்டமான பசுக்களை 

      இனிது மறித்து நீர் ஊட்டி 

விட்டுக் கொண்டு விளையாட 

      விருந்தாவனத்தே கண்டோமே             (1)

 	 	

638	அனுங்க என்னைப் பிரிவு செய்து 

      ஆயர்பாடி கவர்ந்து உண்ணும் 

குணுங்கு நாறிக் குட்டேற்றைக் 

      கோவர்த்தனனைக் கண்டீரே? 

கணங்களோடு மின் மேகம் 

      கலந்தாற் போல வனமாலை 

மினுங்க நின்று விளையாட 

      விருந்தாவனத்தே கண்டோமே             (2)

 	 	

639	மாலாய்ப் பிறந்த நம்பியை 

      மாலே செய்யும் மணாளனை 

ஏலாப் பொய்கள் உரைப்பானை 

      இங்கே போதக் கண்டீரே? 

மேலால் பரந்த வெயில்காப்பான் 

      வினதை-சிறுவன் சிறகு என்னும் 

மேலாப்பின் கீழ் வருவானை 

      விருந்தாவனத்தே கண்டோமே             (3)

 	 	

640	கார்த் தண் கமலக் கண் என்னும் 

      நெடுங்கயிறு படுத்தி என்னை 

ஈர்த்துக் கொண்டு விளையாடும் 

      ஈசன்தன்னைக் கண்டீரே? 

போர்த்த முத்தின் குப்பாயப் 

      புகர் மால் யானைக் கன்றே போல் 

வேர்த்து நின்று விளையாட 

      விருந்தாவனத்தே கண்டோமே             (4)

 	 	

641	மாதவன் என் மணியினை 

      வலையிற் பிழைத்த பன்றி போல் 

ஏதும் ஒன்றும் கொளத் தாரா 

      ஈசன்தன்னைக் கண்டீரே? 

பீதக-ஆடை உடை தாழ 

      பெருங் கார்மேகக் கன்றே போல் 

வீதி ஆர வருவானை 

      விருந்தாவனத்தே கண்டோமே             (5)

 	 	

642	தருமம் அறியாக் குறும்பனைத் 

      தன் கைச் சார்ங்கம் அதுவே போல் 

புருவ வட்டம் அழகிய 

      பொருத்தம் இலியைக் கண்டீரே? 

உருவு கரிதாய் முகம் சேய்தாய் 

      உதயப் பருப்பதத்தின்மேல் 

விரியும் கதிரே போல்வானை 

      விருந்தாவனத்தே கண்டோமே             (6)

 	 	

643	பொருத்தம் உடைய நம்பியைப் 

      புறம்போல் உள்ளும் கரியானைக் 

கருத்தைப் பிழைத்து நின்ற அக் 

      கரு மா முகிலைக் கண்டீரே? 

அருத்தித் தாரா-கணங்களால் 

      ஆரப் பெருகு வானம் போல் 

விருத்தம் பெரிதாய் வருவானை 

      விருந்தாவனத்தே கண்டோமே             (7)

 	 	

644	வெளிய சங்கு ஒன்று உடையானைப் 

      பீதக-ஆடை உடையானை 

அளி நன்கு உடைய திருமாலை 

      ஆழியானைக் கண்டீரே? 

களி வண்டு எங்கும் கலந்தாற்போல் 

      கமழ் பூங்குழல்கள் தடந்தோள் மேல் 

மிளிர நின்று விளையாட 

      விருந்தாவனத்தே கண்டோமே             (8)

 	 	

645	நாட்டைப் படை என்று அயன் முதலாத் 

      தந்த நளிர் மா மலர் உந்தி 

வீட்டைப் பண்ணி விளையாடும் 

      விமலன்தன்னைக் கண்டீரே? 

காட்டை நாடித் தேனுகனும் 

      களிறும் புள்ளும் உடன் மடிய 

வேட்டையாடி வருவானை 

      விருந்தாவனத்தே கண்டோமே             (9)

 	 	

646	பருந்தாள்-களிற்றுக்கு அருள்செய்த 

      பரமன்தன்னைப் பாரின் மேல் 

விருந்தாவனத்தே கண்டமை 

      விட்டுசித்தன் கோதை சொல் 

மருந்தாம் என்று தம் மனத்தே 

      வைத்துக் கொண்டு வாழ்வார்கள் 

பெருந்தாள் உடைய பிரான் அடிக்கீழ்ப் 

      பிரியாது என்றும் இருப்பாரே             (10)

---------------



4.  குலசேகராழ்வார்  அருளிச்செய்த  பெருமாள் திருமொழி  (647-751)



அரங்கப்பெருமானை என்று கண்டு மகிழ்வேன் எனல்



647	இருள் இரியச் சுடர்-மணிகள் இமைக்கும் நெற்றி 

      இனத்துத்தி அணி பணம் ஆயிரங்கள் ஆர்ந்த 

அரவு-அரசப் பெருஞ் சோதி அனந்தன் என்னும் 

      அணி விளங்கும் உயர் வெள்ளை-அணையை மேவித் 

திருவரங்கப் பெரு நகருள் தெண்ணீர்ப் பொன்னி 

      திரைக் கையால் அடி வருடப் பள்ளிகொள்ளும் 

கருமணியைக் கோமளத்தைக் கண்டுகொண்டு என் 

      கண்ணிணைகள் என்றுகொலோ களிக்கும் நாளே             (1)

 	 	

648	வாய் ஓர் ஈரைஞ்ஞூறு துதங்கள் ஆர்ந்த 

      வளை உடம்பின் அழல் நாகம் உமிழ்ந்த செந்தீ 

வீயாத மலர்ச் சென்னி விதானமே போல் 

      மேன்மேலும் மிக எங்கும் பரந்ததன் கீழ் 

காயாம்பூ மலர்ப் பிறங்கல் அன்ன மாலை 

      கடி-அரங்கத்து அரவணையிற் பள்ளிகொள்ளும் 

மாயோனை மணத்தூணே பற்றி நின்று என் 

      வாயார என்றுகொலோ வாழ்த்தும் நாளே!             (2)

 	 	

649	எம் மாண்பின் அயன் நான்கு நாவினாலும் 

      எடுத்து ஏத்தி ஈரிரண்டு முகமும் கொண்டு 

எம்மாடும் எழிற்கண்கள் எட்டினோடும் 

      தொழுது ஏத்தி இனிது இறைஞ்ச நின்ற செம்பொன்- 

அம்மான்தன் மலர்க் கமலக் கொப்பூழ் தோன்ற 

      அணி-அரங்கத்து அரவணையிற் பள்ளிகொள்ளும் 

அம்மான்தன் அடியிணைக் கீழ் அலர்கள் இட்டு அங்கு 

      அடியவரோடு என்றுகொலோ அணுகும் நாளே (3)

 	 	

650	மாவினை வாய் பிளந்து உகந்த மாலை வேலை 

      வண்ணனை என் கண்ணனை வன் குன்றம் ஏந்தி 

ஆவினை அன்று உயக் கொண்ட ஆயர்-ஏற்றை 

      அமரர்கள் தம் தலைவனை அந் தமிழின் இன்பப் 

பாவினை அவ் வடமொழியை பற்று-அற்றார்கள் 

      பயில் அரங்கத்து அரவணையிற் பள்ளிகொள்ளும் 

கோவினை நா உற வழுத்தி என்தன் கைகள் 

      கொய்ம்மலர் தூய் என்றுகொலோ கூப்பும் நாளே             (4)

 	 	

651	இணையில்லா இன்னிசை யாழ் கெழுமி இன்பத் 

      தும்புருவும் நாரதனும் இறைஞ்சி ஏத்த 

துணையில்லாத் தொல் மறை நூல்-தோத்திரத்தால் 

      தொல் மலர்க்கண் அயன் வணங்கி ஓவாது ஏத்த 

மணி மாட மாளிகைகள் மல்கு செல்வ 

      மதில்-அரங்கத்து அரவணையிற் பள்ளிகொள்ளும் 

மணிவண்ணன் அம்மானைக் கண்டுகொண்டு என் 

      மலர்ச் சென்னி என்றுகொலோ வணங்கும் நாளே            (5)

 	 	

652	அளி மலர்மேல் அயன் அரன் இந்திரனோடு ஏனை 

      அமரர்கள்தம் குழுவும் அரம்பையரும் மற்றும் 

தெளி மதி சேர் முனிவர்கள்தம் குழுவும் உந்தித் 

      திசை திசையில் மலர் தூவிச் சென்று சேரும் 

களி மலர் சேர் பொழில்-அரங்கத்து உரகம் ஏறிக் 

      கண்வளரும் கடல்வண்ணர் கமலக் கண்ணும் 

ஒளி மதி சேர் திருமுகமும் கண்டுகொண்டு என் 

      உள்ளம் மிக என்றுகொலோ உருகும் நாளே             (6)

 	 	

653	மறம் திகழும் மனம் ஒழித்து வஞ்சம் மாற்றி 

      வன் புலன்கள் அடக்கி இடர்ப் பாரத் துன்பம் 

துறந்து இரு முப்பொழுது ஏத்தி எல்லை இல்லாத் 

      தொல் நெறிக்கண் நிலைநின்ற தொண்டரான 

அறம் திகழும் மனத்தவர்தம் கதியை பொன்னி 

      அணி அரங்கத்து அரவணையிற் பள்ளிகொள்ளும் 

நிறம் திகழும் மாயோனை கண்டு என் கண்கள் 

      நீர் மல்க என்றுகொலோ நிற்கும் நாளே             (7)

 	 	

654	கோல் ஆர்ந்த நெடுஞ்சார்ங்கம் கூனற் சங்கம் 

      கொலையாழி கொடுந்தண்டு கொற்ற ஒள் வாள் 

கால் ஆர்ந்த கதிக் கருடன் என்னும் வென்றிக் 

      கடும்பறவை இவை அனைத்தும் புறஞ்சூழ் காப்ப 

சேல் ஆர்ந்த நெடுங்கழனி சோலை சூழ்ந்த 

      திருவரங்கத்து அரவணையிற் பள்ளிகொள்ளும் 

மாலோனைக் கண்டு இன்பக் கலவி எய்தி 

      வல்வினையேன் என்றுகொலோ வாழும் நாளே             (8)

 	 	

655	தூராத மனக்காதல்-தொண்டர் தங்கள் 

      குழாம் குழுமித் திருப்புகழ்கள் பலவும் பாடி 

ஆராத மனக் களிப்போடு அழுத கண்ணீர் 

      மழை சோர நினைந்து உருகி ஏத்தி நாளும் 

சீர் ஆர்ந்த முழவு-ஓசை பரவை காட்டும் 

      திருவரங்கத்து அரவணையிற் பள்ளிகொள்ளும் 

போர் ஆழி அம்மானைக் கண்டு துள்ளிப் 

      பூதலத்தில் என்றுகொலோ புரளும் நாளே!             (9)

 	 	

656	வன் பெரு வானகம் உய்ய அமரர் உய்ய 

      மண் உய்ய மண்-உலகில் மனிசர் உய்ய 

துன்பம் மிகு துயர் அகல அயர்வு ஒன்று இல்லாச் 

      சுகம் வளர அகம் மகிழும் தொண்டர் வாழ 

அன்பொடு தென்திசை நோக்கிப் பள்ளிகொள்ளும் 

      அணி-அரங்கன் திருமுற்றத்து அடியார் தங்கள் 

இன்ப மிகு பெருங் குழுவு கண்டு யானும் 

      இசைந்து உடனே என்றுகொலோ இருக்கும் நாளே             (10)

 	 	

657	திடர் விளங்கு கரைப் பொன்னி நடுவுபாட்டுத் 

      திருவரங்கத்து அரவணையிற் பள்ளிகொள்ளும் 

கடல் விளங்கு கருமேனி அம்மான்தன்னைக் 

      கண்ணாரக் கண்டு உகக்கும் காதல்தன்னால் 

குடை விளங்கு விறல்-தானைக் கொற்ற ஒள் வாள் 

      கூடலர்கோன் கொடைக் குலசேகரன் சொற் செய்த 

நடை விளங்கு தமிழ்-மாலை பத்தும் வல்லார் 

      நலந்திகழ் நாரணன்-அடிக்கீழ் நண்ணுவாரே             (11)



அரங்கநாதனது அடியார்க்கு அடியேன்

658	தேட்டு அருந் திறல்-தேனினைத் தென் 

      அரங்கனைத் திருமாது வாழ் 

வாட்டம் இல் வனமாலை மார்வனை 

      வாழ்த்தி மால் கொள் சிந்தையராய் 

ஆட்டம் மேவி அலந்து அழைத்து அயர்வு-

      எய்தும் மெய்யடியார்கள்தம் 

ஈட்டம் கண்டிடக் கூடுமேல் அது 

      காணும் கண் பயன் ஆவதே             (1)

 	 	

659	தோடு உலா மலர்-மங்கை தோளிணை 

      தோய்ந்ததும் சுடர்-வாளியால் 

நீடு மா மரம் செற்றதும் நிரை 

      மேய்த்ததும் இவையே நினைந்து 

ஆடிப் பாடி அரங்க ஓ என்று 

      அழைக்கும் தொண்டர் அடிப்-பொடி 

ஆட நாம் பெறில் கங்கை நீர் குடைந்து 

      ஆடும் வேட்கை என் ஆவதே?             (2)

 	 	

660	ஏறு அடர்த்ததும் ஏனமாய் நிலம் 

      கீண்டதும் முன் இராமனாய் 

மாறு அடர்த்ததும் மண் அளந்ததும் 

      சொல்லிப் பாடி வண் பொன்னிப் பேர்- 

ஆறு போல் வரும் கண்ண நீர் கொண்டு 

      அரங்கன் கோயில்-திருமுற்றம் 

சேறு செய் தொண்டர் சேவடிச் செழுஞ் 

      சேறு என் சென்னிக்கு அணிவனே             (3)

 	 	

661	தோய்த்த தண் தயிர் வெண்ணெய் பாலுடன் 

      உண்டலும் உடன்று ஆய்ச்சி கண்டு 

ஆர்த்த தோள் உடை எம்பிரான் என் 

      அரங்கனுக்கு அடியார்களாய் 

நாத் தழும்பு எழ நாரணா என்று 

      அழைத்து மெய் தழும்பத் தொழுது 

ஏத்தி இன்பு உறும் தொண்டர் சேவடி 

      ஏத்தி வாழ்த்தும் என் நெஞ்சமே             (4)

 	 	

662	பொய் சிலைக் குரல் ஏற்று-எருத்தம் 

      இறுத்தப் போர்-அரவு ஈர்த்த கோன் 

செய் சிலைச் சுடர் சூழ் ஒளித் திண்ண 

      மா மதில்-தென் அரங்கனாம் 

மெய் சிலைக் கருமேகம் ஒன்று தம் 

      நெஞ்சில் நின்று திகழப் போய் 

மெய் சிலிர்ப்பவர் தம்மையே நினைந்து 

      என் மனம் மெய் சிலிர்க்குமே             (5)

 	 	

663	ஆதி அந்தம் அனந்தம் அற்புதம் 

      ஆன வானவர் தம்பிரான் 

பாத மா மலர் சூடும் பத்தி 

      இலாத பாவிகள் உய்ந்திடத் 

தீதில் நன்னெறி காட்டி எங்கும் 

      திரிந்து அரங்கன் எம்மானுக்கே 

காதல் செய் தொண்டர்க்கு எப் பிறப்பிலும் 

      காதல் செய்யும் என் நெஞ்சமே            (6)

 	 	

664	கார்-இனம் புரை மேனி நற் கதிர்

      முத்த வெண்ணகைச் செய்ய வாய் 

ஆர-மார்வன் அரங்கன் என்னும் 

      அரும் பெருஞ்சுடர் ஒன்றினைச் 

சேரும் நெஞ்சினர் ஆகிச் சேர்ந்து 

      கசிந்து இழிந்த கண்ணீர்களால் 

வார நிற்பவர் தாளிணைக்கு ஒரு 

      வாரம் ஆகும் என் நெஞ்சமே             (7)

 	 	

665	மாலை உற்ற கடற் கிடந்தவன் 

      வண்டு கிண்டு நறுந்துழாய் 

மாலை உற்ற வரைப் பெருந் திரு

      மார்வனை மலர்க் கண்ணனை 

மாலை உற்று எழுந்து ஆடிப்பாடித் 

      திரிந்து அரங்கன் எம்மானுக்கே 

மாலை உற்றிடும் தொண்டர் வாழ்வுக்கு 

      மாலை உற்றது என் நெஞ்சமே             (8)

 	 	

666	மொய்த்துக் கண் பனி சோர மெய்கள் 

      சிலிர்ப்ப ஏங்கி இளைத்து நின்று 

எய்த்துக் கும்பிடு நட்டம் இட்டு எழுந்து 

      ஆடிப் பாடி இறைஞ்சி என் 

அத்தன் அச்சன் அரங்கனுக்கு அடி

      யார்கள் ஆகி அவனுக்கே 

பித்தராம் அவர் பித்தர் அல்லர்கள் 

     மற்றையார் முற்றும் பித்தரே             (9)

 	 	

667	அல்லி மா மலர்-மங்கை நாதன் 

      அரங்கன் மெய்யடியார்கள் தம் 

எல்லை இல் அடிமைத் திறத்தினில் 

      என்றும் மேவு மனத்தனாம் 

கொல்லி-காவலன் கூடல்-நாயகன் 

      கோழிக்கோன் குலசேகரன் 

சொல்லின் இன்தமிழ் மாலை வல்லவர் 

      தொண்டர் தொண்டர்கள் ஆவரே             (10)



அழகிய மணவாளன்பால் பித்தன் எனல்



668	மெய் இல் வாழ்க்கையை மெய் எனக் கொள்ளும் இவ் 

வையம்தன்னொடும் கூடுவது இல்லை யான் 

ஐயனே அரங்கா என்று அழைக்கின்றேன் 

மையல் கொண்டொழிந்தேன் என்தன் மாலுக்கே             (1)

 	 	

669	நூலின் நேர்-இடையார் திறத்தே நிற்கும் 

ஞாலம் தன்னொடும் கூடுவது இல்லை யான் 

ஆலியா அழையா அரங்கா என்று 

மால் எழுந்தொழிந்தேன் என்தன் மாலுக்கே             (2)

 	 	

670	மாரனார் வரி வெஞ் சிலைக்கு ஆட்செய்யும் 

பாரினாரொடும் கூடுவது இல்லை யான் 

ஆர-மார்வன் அரங்கன் அனந்தன் நல் 

நாரணன் நரகாந்தகன் பித்தனே             (3)

 	 	

671	உண்டியே உடையே உகந்து ஓடும் இம் 

மண்டலத்தொடும் கூடுவது இல்லை யான் 

அண்டவாணன் அரங்கன் வன் பேய்-முலை 

உண்ட வாயன்தன் உன்மத்தன் காண்மினே             (4)

 	 	

672	தீதில் நன்னெறி நிற்க அல்லாது செய் 

நீதியாரொடும் கூடுவது இல்லை யான் 

ஆதி ஆயன் அரங்கன் அந் தாமரைப் 

பேதை மா மணவாளன்தன் பித்தனே             (5)

 	 	

673	எம் பரத்தர் அல்லாரொடும் கூடலன் 

உம்பர் வாழ்வை ஒன்றாகக் கருதலன் 

தம்பிரான் அமரர்க்கு அரங்க நகர் 

எம்பிரானுக்கு எழுமையும் பித்தனே             (6)

 	 	

674	எத் திறத்திலும் யாரொடும் கூடும் அச் 

சித்தந்தன்னைத் தவிர்த்தனன் செங்கண் மால் 

அத்தனே அரங்கா என்று அழைக்கின்றேன் 

பித்தனாய் ஒழிந்தேன் எம்பிரானுக்கே             (7)

 	 	

675	பேயரே எனக்கு யாவரும் யானும் ஓர் 

பேயனே எவர்க்கும் இது பேசி என் 

ஆயனே அரங்கா என்று அழைக்கின்றேன் 

பேயனாய் ஒழிந்தேன் எம்பிரானுக்கே             (8)

 	 	

676	அங்கை-ஆழி அரங்கன் அடியிணை 

தங்கு சிந்தைத் தனிப் பெரும் பித்தனாய்க் 

கொங்கர்கோன் குலசேகரன் சொன்ன சொல் 

இங்கு வல்லவர்க்கு ஏதம் ஒன்று இல்லையே             (9)

-------------



திருவேங்கடத்தில் பிறத்தலும் இருத்தலும் போதியது எனல்



677	ஊன் ஏறு செல்வத்து உடற்பிறவி யான் வேண்டேன் 

ஆனேறு ஏழ் வென்றான் அடிமைத் திறம் அல்லால் 

கூன் ஏறு சங்கம் இடத்தான் தன் வேங்கடத்துக் 

கோனேரி வாழும் குருகாய்ப் பிறப்பேனே             (1)

 	 	

678	ஆனாத செல்வத்து அரம்பையர்கள் தற் சூழ 

வான் ஆளும் செல்வமும் மண்-அரசும் யான் வேண்டேன் 

தேன் ஆர் பூஞ்சோலைத் திருவேங்கடச் சுனையில் 

மீனாய்ப் பிறக்கும் விதி உடையேன் ஆவேனே             (2)



679	பின் இட்ட சடையானும் பிரமனும் இந்திரனும் 

துன்னிட்டுப் புகல் அரிய வைகுந்த நீள் வாசல் 

மின் வட்டச் சுடர்-ஆழி வேங்கடக்கோன் தான் உமிழும் 

பொன்-வட்டில் பிடித்து உடனே புகப் பெறுவேன் ஆவேனே            (3)

 	 	

680	ஒண் பவள வேலை உலவு தன் பாற்கடலுள் 

கண் துயிலும் மாயோன் கழலிணைகள் காண்பதற்கு 

பண் பகரும் வண்டினங்கள் பண் பாடும் வேங்கடத்துச் 

செண்பகமாய் நிற்கும் திரு உடையேன் ஆவேனே             (4)

 	 	

681	கம்ப மத யானைக் கழுத்தகத்தின்மேல் இருந்து 

இன்பு அமரும் செல்வமும் இவ் அரசும் யான் வேண்டேன் 

எம்பெருமான் ஈசன் எழில் வேங்கட மலைமேல் 

தம்பகமாய் நிற்கும் தவம் உடையேன் ஆவேனே             (5)

 	 	

682	மின் அனைய நுண்ணிடையார் உருப்பசியும் மேனகையும் 

அன்னவர்தம் பாடலொடும் ஆடல் அவை ஆதரியேன் 

தென்ன என வண்டினங்கள் பண் பாடும் வேங்கடத்துள் 

அன்னனைய பொற்குவடு ஆம் அருந்தவத்தேன் ஆவேனே             (6)

 	 	

683	வான் ஆளும் மா மதி போல் வெண் குடைக்கீழ் மன்னவர்தம் 

கோன் ஆகி வீற்றிருந்து கொண்டாடும் செல்வு அறியேன் 

தேன் ஆர் பூஞ்சோலைத் திருவேங்கட மலைமேல் 

கானாறாய்ப் பாயும் கருத்து உடையேன் ஆவேனே             (7)

 	 	

684	பிறை ஏறு சடையானும் பிரமனும் இந்திரனும் 

முறையாய பெரு வேள்விக் குறை முடிப்பான் மறை ஆனான் 

வெறியார் தண் சோலைத் திருவேங்கட மலைமேல் 

நெறியாய்க் கிடக்கும் நிலை உடையேன் ஆவேனே             (8)

 	 	

685	செடியாய வல்வினைகள் தீர்க்கும் திருமாலே 

நெடியானே வேங்கடவா நின் கோயிலின் வாசல் 

அடியாரும் வானவரும் அரம்பையரும் கிடந்து இயங்கும் 

படியாய்க் கிடந்து உன் பவளவாய் காண்பேனே             (9)

 	 	

686	உம்பர் உலகு ஆண்டு ஒருகுடைக்கீழ் உருப்பசிதன் 

அம்பொற் கலை அல்குல் பெற்றாலும் ஆதரியேன் 

செம் பவள-வாயான் திருவேங்கடம் என்னும் 

எம்பெருமான் பொன்மலைமேல் ஏதேனும் ஆவேனே            (10)

 	 	

687	மன்னிய தண் சாரல் வட வேங்கடத்தான்தன் 

பொன் இயலும் சேவடிகள் காண்பான் புரிந்து இறைஞ்சிக் 

கொல் நவிலும் கூர்வேற் குலசேகரன் சொன்ன 

பன்னிய நூற் தமிழ்-வல்லார் பாங்காய பத்தர்களே             (11)



வித்துவக்கோட்டு அம்மானையே வேண்டி நிற்றல்



688	தரு துயரம் தடாயேல் உன் சரண் அல்லால் சரண் இல்லை 

விரை குழுவும் மலர்ப் பொழில் சூழ் வித்துவக்கோட்டு அம்மானே 

அரி சினத்தால் ஈன்ற தாய் அகற்றிடினும் மற்று அவள்தன் 

அருள் நினைந்தே அழும் குழவி அதுவே போன்று இருந்தேனே             (1)

 	

689	கண்டார் இகழ்வனவே காதலன்தான் செய்திடினும் 

கொண்டானை அல்லால் அறியாக் குலமகள் போல் 

விண் தோய் மதில் புடை சூழ் வித்துவக்கோட்டு அம்மா நீ 

கொண்டாளாயாகிலும் உன் குரைகழலே கூறுவனே             (2)

 	

690	மீன் நோக்கும் நீள் வயல் சூழ் வித்துவக்கோட்டு அம்மா என்- 

பால் நோக்காயாகிலும் உன் பற்று அல்லால் பற்று இலேன் 

தான் நோக்காது எத்துயரம் செய்திடினும் தார்-வேந்தன் 

கோல் நோக்கி வாழும் குடி போன்று இருந்தேனே             (3)

 	 	

691	வாளால் அறுத்துச் சுடினும் மருத்துவன்பால் 

மாளாத காதல் நோயாளன் போல் மாயத்தால் 

மீளாத் துயர் தரினும் வித்துவக்கோட்டு அம்மா நீ 

ஆளா உனது அருளே பார்ப்பன் அடியேனே             (4)



692	வெங்கண்-திண்களிறு அடர்த்தாய் வித்துவக்கோட்டு அம்மானே 

எங்குப் போய் உய்கேன்? உன் இணையடியே அடையல் அல்லால் 

எங்கும் போய்க் கரை காணாது எறிகடல்வாய் மீண்டு ஏயும் 

வங்கத்தின் கூம்பு ஏறும் மாப் பறவை போன்றேனே             (5)

 	 	

693	செந்தழலே வந்து அழலைச் செய்திடினும் செங்கமலம் 

அந்தரம் சேர் வெங்கதிரோற்கு அல்லால் அலராவால் 

வெந்துயர் வீட்டாவிடினும் வித்துவக்கோட்டு அம்மா உன் 

அந்தமில் சீர்க்கு அல்லால் அகம் குழைய மாட்டேனே             (6)

 	 	

694	எத்தனையும் வான் மறந்த காலத்தும் பைங்கூழ்கள் 

மைத்து எழுந்த மா முகிலே பார்த்திருக்கும் மற்று அவை போல் 

மெய்த் துயர் வீட்டாவிடினும் வித்துவக்கோட்டு அம்மா என் 

சித்தம் மிக உன்பாலே வைப்பன் அடியேனே             (7)

 	 	

695	தொக்கு இலங்கி யாறெல்லாம் பரந்து ஓடித் தொடுகடலே 

புக்கு அன்றிப் புறம்நிற்க மாட்டாத மற்று அவை போல் 

மிக்கு இலங்கு முகில்-நிறத்தாய் வித்துவக்கோட்டு அம்மா உன் 

புக்கு இலங்கு சீர் அல்லால் புக்கிலன் காண் புண்ணியனே             (8)

 	 	

696	நின்னையே தான் வேண்டி நீள் செல்வம் வேண்டாதான் 

தன்னையே தான் வேண்டும் செல்வம்போல் மாயத்தால் 

மின்னையே சேர் திகிரி வித்துவக்கோட்டு அம்மானே 

நின்னையே தான் வேண்டி நிற்பன் அடியேனே             (9)

 	 	

697	வித்துவக்கோட்டு அம்மா நீ வேண்டாயே ஆயிடினும் 

மற்று ஆரும் பற்று இலேன் என்று அவனைத் தாள் நயந்து 

கொற்ற வேல்-தானைக் குலசேகரன் சொன்ன 

நற்றமிழ் பத்தும் வல்லார் நண்ணார் நரகமே             (10)

------------



கன்னியர் ஊடிக் கண்ணனை எள்குதல்



698	ஏர் மலர்ப் பூங்குழல் ஆயர் மாதர் 

      எனைப் பலர் உள்ள இவ் ஊரில் உன்தன் 

மார்வு தழுவுதற்கு ஆசையின்மை 

      அறிந்தறிந்தே உன்தன் பொய்யைக் கேட்டு 

கூர் மழை போல் பனிக் கூதல் எய்திக் 

      கூசி நடுங்கி யமுனை யாற்றில் 

வார் மணற் குன்றிற் புலர நின்றேன் 

      வாசுதேவா உன் வரவு பார்த்தே             (1)

 	 	

699	கெண்டை ஒண் கண் மடவாள் ஒருத்தி 

      கீழை அகத்துத் தயிர் கடையக் 

கண்டு ஒல்லை நானும் கடைவன் என்று 

      கள்ள-விழியை விழித்துப் புக்கு 

வண்டு அமர் பூங்குழல் தாழ்ந்து உலாவ 

      வாள்முகம் வேர்ப்ப செவ்வாய் துடிப்ப 

தண் தயிர் நீ கடைந்திட்ட வண்ணம் 

      தாமோதரா மெய் அறிவன் நானே             (2)

 	 	

700	கருமலர்க் கூந்தல் ஒருத்திதன்னைக் 

      கடைக்கணித்து ஆங்கே ஒருத்திதன்பால் 

மருவி மனம் வைத்து மற்றொருத்திக்கு 

      உரைத்து ஒரு பேதைக்குப் பொய் குறித்து 

புரிகுழல் மங்கை ஒருத்திதன்னைப் 

      புணர்தி அவளுக்கும் மெய்யன் அல்லை 

மருது இறுத்தாய் உன் வளர்த்தியூடே 

      வளர்கின்றதால் உன்தன் மாயை தானே.             (3)

 	 	

701	தாய்-முலைப் பாலில் அமுதிருக்கத் 

      தவழ்ந்து தளர்நடையிட்டுச் சென்று 

பேய்-முலை வாய்வைத்து நஞ்சை உண்டு 

      பித்தன் என்றே பிறர் ஏச நின்றாய் 

ஆய்மிகு காதலோடு யான் இருப்ப 

      யான் விட வந்த என் தூதியோடே 

நீ மிகு போகத்தை நன்கு உகந்தாய் 

      அதுவும் உன் கோரம்புக்கு ஏற்கும் அன்றே.             (4)

 	 	

702	மின்னொத்த நுண்ணிடையாளைக் கொண்டு 

      வீங்கு இருள்வாய் என்தன் வீதியூடே 

பொன்னொத்த ஆடை குக்கூடலிட்டுப் 

      போகின்ற போது நான் கண்டு நின்றேன் 

கண்ணுற்றவளை நீ கண்ணாலிட்டுக் 

      கை விளிக்கின்றதும் கண்டே நின்றேன் 

என்னுக்கு அவளை விட்டு இங்கு வந்தாய்? 

      இன்னம் அங்கே நட நம்பி நீயே.             (5)

 	 	

703	மற் பொரு தோள் உடை வாசுதேவா 

      வல்வினையேன் துயில் கொண்டவாறே 

இற்றை இரவிடை ஏமத்து என்னை 

      இன்னணைமேல் இட்டு அகன்று நீ போய் 

அற்றை இரவும் ஓர் பிற்றை நாளும் 

      அரிவையரோடும் அணைந்து வந்தாய் 

எற்றுக்கு நீ என் மருங்கில் வந்தாய்? 

      எம்பெருமான் நீ எழுந்தருளே             (6)

 	 	

704	பையரவின் அணைப் பள்ளியினாய் 

      பண்டையோம் அல்லோம் நாம் நீ உகக்கும் 

மையரி ஒண் கண்ணினாரும் அல்லோம் 

      வைகி எம் சேரி வரவு ஒழி நீ 

செய்ய உடையும் திருமுகமும் 

      செங்கனிவாயும் குழலும் கண்டு 

பொய் ஒரு நாள் பட்டதே அமையும் 

      புள்ளுவம் பேசாதே போகு நம்பீ             (7)

 	 	

705	என்னை வருக எனக் குறித்திட்டு 

      இனமலர் முல்லையின் பந்தர்-நீழல் 

மன்னி அவளைப் புணரப் புக்கு 

      மற்று என்னைக் கண்டு உழறா நெகிழ்ந்தாய் 

பொன்னிற ஆடையைக் கையிற் தாங்கிப் 

      பொய்-அச்சம் காட்டி நீ போதியேலும் 

இன்னம் என் கையகத்து ஈங்கு ஒரு நாள் 

      வருதியேல் என் சினம் தீர்வன் நானே            (8)

 	 	

706	மங்கல நல் வனமாலை மார்வில் 

      இலங்க மயில்-தழைப் பீலி சூடி 

பொங்கு இள ஆடை அரையிற் சாத்தி 

      பூங்கொத்துக் காதிற் புணரப் பெய்து 

கொங்கு நறுங் குழலார்களோடு 

      குழைந்து குழல் இனிது ஊதி வந்தாய் 

எங்களுக்கே ஒருநாள் வந்து ஊத 

      உன் குழலின் இசை போதராதே?             (9)

 	 	

707	அல்லி மலர்த் திருமங்கை கேள்வன் 

      தன்னை நயந்து இள ஆய்ச்சிமார்கள் 

எல்லிப் பொழுதினில் ஏமத்து ஊடி 

      எள்கி உரைத்த உரையதனைக் 

கொல்லி நகர்க்கு இறை கூடற்கோமான் 

      குலசேகரன் இன்னிசையில் மேவிச் 

சொல்லிய இன் தமிழ் மாலை பத்தும் 

      சொல்ல வல்லார்க்கு இல்லை துன்பந் தானே.            (10)

------------



தேவகியின் புலம்பல்



708	ஆலை நீள் கரும்பு அன்னவன் தாலோ 

      அம்புயத் தடங் கண்ணினன் தாலோ 

வேலை நீர் நிறத்து அன்னவன் தாலோ 

      வேழப் போதகம் அன்னவன் தாலோ 

ஏல வார் குழல் என்மகன் தாலோ 

      என்று என்று உன்னை என் வாயிடை நிறையத் 

தால் ஒலித்திடும் திருவினை இல்லாத் 

      தாயரிற் கடை ஆயின தாயே             (1)

 	 	

709	வடிக் கொள் அஞ்சனம் எழுது செம் மலர்க்கண் 

      மருவி மேல் இனிது ஒன்றினை நோக்கி 

முடக்கிச் சேவடி மலர்ச் சிறு கருந்தாள் 

      பொலியும் நீர்-முகிற் குழவியே போல 

அடக்கியாரச் செஞ் சிறு விரல் அனைத்தும் 

      அங்கையோடு அணைந்து ஆணையிற் கிடந்த 

கிடக்கை கண்டிடப் பெற்றிலன் அந்தோ 

      கேசவா கெடுவேன் கெடுவேனே             (2)

 	 	

710	முந்தை நன்முறை அன்பு உடை மகளிர் 

      முறை முறை தம் தம் குறங்கிடை இருத்தி 

எந்தையே என்தன் குலப் பெருஞ் சுடரே 

      எழு முகிற் கணத்து எழில் கவர் ஏறே 

உந்தை யாவன் என்று உரைப்ப நின் செங்கேழ் 

      விரலினும் கடைக்கண்ணினும் காட்ட 

நந்தன் பெற்றனன் நல்வினை யில்லா 

      நங்கள்கோன் வசுதேவன் பெற்றிலனே.             (3)

 	 	

711	களி நிலா எழில் மதிபுரை முகமும் 

      கண்ணனே திண்கை மார்வும் திண்தோளும் 

தளிர் மலர்க் கருங் குழற் பிறையதுவும் 

      தடங்கொள் தாமரைக் கண்களும் பொலிந்த 

இளமை-இன்பத்தை இன்று என்தன் கண்ணால் 

      பருகுவேற்கு இவள் தாயென நினைந்த 

அளவில் பிள்ளைமை-இன்பத்தை இழந்த 

      பாவியேன் எனது ஆவி நில்லாதே             (4)

 	 	

712	மருவும் நின் திருநெற்றியிற் சுட்டி 

      அசைதர மணிவாயிடை முத்தம் 

தருதலும் உன்தன் தாதையைப் போலும் 

      வடிவு கண்டுகொண்டு உள்ளம் உள் குளிர 

விரலைச் செஞ் சிறுவாயிடைச் சேர்த்து 

      வெகுளியாய் நின்று உரைக்கும் அவ் உரையும் 

திருவிலேன் ஒன்றும் பெற்றிலேன் எல்லாம் 

      தெய்வ நங்கை யசோதை பெற்றாளே             (5)

 	 	

713	தண் அந் தாமரைக் கண்ணனே கண்ணா 

      தவழ்ந்து தளர்ந்ததோர் நடையால் 

மண்ணிற் செம்பொடி ஆடி வந்து என்தன் 

      மார்வில் மன்னிடப் பெற்றிலேன் அந்தோ 

வண்ணச் செஞ்சிறு கைவிரல் அனைத்தும் 

      வாரி வாய்க்கொண்ட அடிசிலின் மிச்சில் 

உண்ணப் பெற்றிலேன் ஓ கொடு வினையேன் 

      என்னை என் செய்யப் பெற்றது எம் மோயே            (6)

 	 	

714	குழகனே என்தன் கோமளப் பிள்ளாய் 

      கோவிந்தா என் குடங்கையில் மன்னி 

ஒழுகு பேர் எழில் இளஞ்சிறு தளிர்போல் 

      ஒரு கையால் ஒரு முலை-முகம் நெருடா 

மழலை மென்னகை இடையிடை அருளா 

      வாயிலே முலை இருக்க என் முகத்தே 

எழில் கொள் நின் திருக் கண்ணினை நோக்கந் 

      தன்னையும் இழந்தேன் இழந்தேனே!             (7)

 	 	

715	முழுதும் வெண்ணெய் அளைந்து தொட்டு உண்ணும் 

      முகிழ் இளஞ் சிறுத் தாமரைக் கையும் 

எழில்கொள் தாம்பு கொண்டு அடிப்பதற்கு எள்கு 

      நிலையும் வெண் தயிர் தோய்ந்த செவ்வாயும் 

அழுகையும் அஞ்சி நோக்கும் அந் நோக்கும் 

      அணிகொள் செஞ் சிறுவாய் நெளிப்பதுவும் 

தொழுகையும் இவை கண்ட அசோதை 

      தொல்லை-இன்பத்து இறுதி கண்டாளே             (8)

 	 	

716	குன்றினால் குடை கவித்ததும் கோலக் 

      குரவை கோத்ததுவும் குடமாட்டும் 

கன்றினால் விளவு எறிந்ததும் காலால் 

      காளியன் தலை மிதித்ததும் முதலா 

வென்றி சேர் பிள்ளை நல் விளையாட்டம் 

      அனைத்திலும் அங்கு என் உள்ளம் உள்குளிர 

ஒன்றும் கண்டிடப் பெற்றிலேன் அடியேன் 

      காணுமாறு இனி உண்டெனில் அருளே.             (9)

 	 	

717	வஞ்சம் மேவிய நெஞ்சு உடைப் பேய்ச்சி 

      வரண்டு நார் நரம்பு எழக் கரிந்து உக்க 

நஞ்சம் ஆர்தரு சுழிமுலை அந்தோ 

      சுவைத்து நீ அருள்செய்து வளர்ந்தாய் 

கஞ்சன் நாள் கவர் கருமுகில் எந்தாய் 

      கடைப்பட்டேன் வறிதே முலை சுமந்து 

தஞ்ச மேல் ஒன்றிலேன் உய்ந்திருந்தேன் 

      தக்கதே நல்ல தாயைப் பெற்றாயே             (10)

 	 	

718	மல்லை மா நகர்க்கு இறையவன்தன்னை 

      வான் செலுத்தி வந்து ஈங்கு அணை மாயத்து 

எல்லையில் பிள்ளை செய்வன காணாத் 

      தெய்வத் தேவகி புலம்பிய புலம்பல் 

கொல்லி காவலன் மால் அடி முடிமேல் 

      கோலமாம் குலசேகரன் சொன்ன 

நல்லிசைத் தமிழ் மாலை வல்லார்கள் 

      நண்ணுவார் ஒல்லை நாரணன் உலகே             (11)

-----------



தாலாட்டு



719	மன்னு புகழ்க் கௌசலைதன் மணிவயிறு வாய்த்தவனே 

தென் இலங்கைக் கோன் முடிகள் சிந்துவித்தாய் செம்பொன் சேர் 

கன்னி நன் மா மதில் புடைசூழ் கணபுரத்து என் கருமணியே 

என்னுடைய இன்னமுதே இராகவனே தாலேலோ             (1)

 	 	

720	புண்டரிக மலரதன்மேல் புவனி எல்லாம் படைத்தவனே 

திண் திறலாள் தாடகைதன் உரம் உருவச் சிலை வளைத்தாய் 

கண்டவர்தம் மனம் வழங்கும் கணபுரத்து என் கருமணியே 

எண் திசையும் ஆளுடையாய் இராகவனே தாலேலோ             (2)

 	 	

721	கொங்கு மலி கருங்குழலாள் கௌசலைதன் குல மதலாய் 

தங்கு பெரும் புகழ்ச்சனகன் திரு மருகா தாசரதீ 

கங்கையிலும் தீர்த்த மலி கணபுரத்து என் கருமணியே 

எங்கள் குலத்து இன்னமுதே இராகவனே தாலேலோ             (3)

 	 	

722	தாமரை மேல் அயனவனைப் படைத்தவனே தயரதன்தன் 

மா மதலாய் மைதிலிதன் மணவாளா வண்டினங்கள் 

காமரங்கள் இசைபாடும் கணபுரத்து என் கருமணியே 

ஏமருவும் சிலை வலவா இராகவனே தாலேலோ             (4)

 	 	

723	பார் ஆளும் படர் செல்வம் பரத நம்பிக்கே அருளி 

ஆரா அன்பு இளையவனோடு அருங்கானம் அடைந்தவனே 

சீர் ஆளும் வரை மார்பா திருக் கண்ணபுரத்து அரசே 

தார் ஆரும் நீண் முடி என் தாசரதீ தாலேலோ             (5)

 	 	

724	சுற்றம் எல்லாம் பின் தொடரத் தொல் கானம் அடைந்தவனே 

அற்றவர்கட்கு அருமருந்தே அயோத்தி நகர்க்கு அதிபதியே 

கற்றவர்கள்தாம் வாழும் கணபுரத்து என் கருமணியே 

சிற்றவைதன் சொற் கொண்ட சீராமா தாலேலோ             (6)

 	 	

725	ஆலின் இலைப் பாலகனாய் அன்று உலகம் உண்டவனே 

வாலியைக் கொன்று அரசு இளைய வானரத்துக்கு அளித்தவனே 

காலின் மணி கரை அலைக்கும் கணபுரத்து என் கருமணியே 

ஆலி நகர்க்கு அதிபதியே அயோத்திமனே தாலேலோ             (7)

 	 	

726	மலையதனால் அணை கட்டி மதில்-இலங்கை அழித்தவனே 

அலை கடலைக் கடைந்து அமரர்க்கு அமுது அருளிச் செய்தவனே 

கலை வலவர்தாம் வாழும் கணபுரத்து என் கருமணியே 

சிலை வலவா சேவகனே சீராமா தாலேலோ             (8)

 	 	

727	தளை அவிழும் நறுங் குஞ்சித் தயரதன்தன் குல மதலாய் 

வளைய ஒரு சிலையதனால் மதில்-இலங்கை அழித்தவனே 

களை கழுநீர் மருங்கு அலரும் கணபுரத்து என் கருமணியே 

இளையவர்கட்கு அருள் உடையாய் இராகவனே தாலேலோ             (9)

 	 	

728	தேவரையும் அசுரரையும் திசைகளையும் படைத்தவனே 

யாவரும் வந்து அடி வணங்க அரங்கநகர்த் துயின்றவனே 

காவிரி நல் நதி பாயும் கணபுரத்து என் கருமணியே 

ஏ வரி வெஞ்சிலை வலவா இராகவனே தாலேலோ             (10)

 	 	

729	கன்னி நன் மா மதில் புடைசூழ் கணபுரத்து என் காகுத்தன் 

தன் அடிமேல் தாலேலோ என்று உரைத்த தமிழ்மாலை 

கொல் நவிலும் வேல் வலவன் குடைக் குலசேகரன் சொன்ன 

பன்னிய நூல் பத்தும் வல்லார் பாங்காய பத்தர்களே             (11)

------------





 


தசரதன் புலம்பல்



730	வன் தாளின் இணை வணங்கி வளநகரம் 

      தொழுது ஏத்த மன்னன் ஆவான் 

நின்றாயை அரியணை மேல் இருந்தாயை 

      நெடுங் கானம் படரப் போகு 

என்றாள் எம் இராமாவோ உனைப் பயந்த 

      கைகேசி தன் சொற் கேட்டு 

நன்றாக நானிலத்தை ஆள்வித்தேன் 

      நன்மகனே உன்னை நானே             (1)

 	 	

731	வெவ்வாயேன் வெவ்வுரை கேட்டு இருநிலத்தை 

      வேண்டாதே, விரைந்து வென்றி 

மைவாய களிறொழிந்து தேரொழிந்து 

      மாவொழிந்து வனமே மேவி 

நெய்வாய வேல் நெடுங்கண் நேரிழையும் 

      இளங்கோவும் பின்பு போக 

எவ்வாறு நடந்தனை? எம் இராமாவோ 

      எம்பெருமான் என் செய்கேனே             (2)

 	 	

732	கொல் அணை வேல் வரி நெடுங் கண் கௌசலைதன் 

      குல மதலாய் குனி வில் ஏந்தும் 

மல் அணைந்த வரைத் தோளா வல் வினையேன் 

      மனம் உருக்கும் வகையே கற்றாய் 

மெல் அணைமேல் முன் துயின்றாய் இன்று இனிப்போய் 

      வியன் கான மரத்தின் நீழற் 

கல் அணைமேல் கண் துயிலக் கற்றனையோ? 

      காகுத்தா கரிய கோவே              (3)

 	 	

733	வா போகு வா இன்னம் வந்து ஒருகாற் 

      கண்டுபோ மலராள் கூந்தல் 

வேய்போலும் எழில்-தோளி தன்பொருட்டா 

      விடையோன்தன் வில்லைச் செற்றாய் 

மா போகு நெடுங் கானம் வல்வினையேன் 

      மனம் உருக்கும் மகனே இன்று 

நீ போக என் நெஞ்சம் இரு பிளவாய்ப் 

      போகாதே நிற்குமாறே             (4)

 	 	

734	பொருந்தார் கை வேல்-நுதிபோல் பரல் பாய 

      மெல்லடிகள் குருதி சோர 

விரும்பாத கான் விரும்பி வெயில் உறைப்ப 

      வெம் பசிநோய் கூர இன்று 

பெரும்பாவியேன் மகனே போகின்றாய் 

      கேகயர்கோன் மகளாய்ப் பெற்ற 

அரும்பாவி சொற் கேட்ட அருவினையேன் 

      என் செய்கேன் அந்தோ யானே            (5)

 	 	

735	அம்மா என்று உகந்து அழைக்கும் ஆர்வச்சொல் 

      கேளாதே அணி சேர் மார்வம் 

என் மார்வத்திடை அழுந்தத் தழுவாதே 

      முழுசாதே மோவாது உச்சி 

கைம்மாவின் நடை அன்ன மென்னடையும் 

      கமலம் போல் முகமும் காணாது 

எம்மானை என் மகனை இழந்திட்ட 

      இழிதகையேன் இருக்கின்றேனே             (6)

 	 	

736	பூ மருவு நறுங்குஞ்சி புன்சடையாப் 

      புனைந்து பூந் துகில் சேர் அல்குற் 

காமர் எழில் விழல் உடுத்து கலன் அணியாது 

      அங்கங்கள் அழகு மாறி 

ஏமரு தோள் என் புதல்வன் யான் இன்று 

      செலத்தக்க வனம் தான் சேர்தல் 

தூ மறையீர் இது தகவோ? சுமந்திரனே 

      வசிட்டனே சொல்லீர் நீரே             (7)

 	 	

737	பொன் பெற்றார் எழில் வேதப் புதல்வனையும் 

      தம்பியையும் பூவை போலும் 

மின் பற்றா நுண்மருங்குல் மெல்லியல் என் 

      மருகியையும் வனத்திற் போக்கி 

நின் பற்றா நின் மகன் மேல் பழி விளைத்திட்டு 

      என்னையும் நீள் வானில் போக்க 

என் பெற்றாய்? கைகேசி இரு நிலத்தில் 

      இனிதாக இருக்கின்றாயே             (8)

 	 	

738	முன் ஒரு நாள் மழுவாளி சிலைவாங்கி 

      அவன்தவத்தை முற்றும் செற்றாய் 

உன்னையும் உன் அருமையையும் உன் மோயின் 

      வருத்தமும் ஒன்றாகக் கொள்ளாது 

என்னையும் என் மெய்யுரையும் மெய்யாகக் 

      கொண்டு வனம் புக்க எந்தாய் 

நின்னையே மகனாகப் பெறப் பெறுவேன் 

      ஏழ் பிறப்பும் நெடுந்தோள் வேந்தே!             (9)

 	 	

739	தேன் நகு மா மலர்க் கூந்தற் கௌசலையும் 

      சுமித்திரையும் சிந்தை நோவ 

கூன் உருவின் கொடுந்தொழுத்தை சொற்கேட்ட 

      கொடியவள்தன் சொற்கொண்டு இன்று 

கானகமே மிக விரும்பி நீ துறந்த 

       வளநகரைத் துறந்து நானும் 

வானகமே மிக விரும்பிப் போகின்றேன் 

      மனு-குலத்தார் தங்கள் கோவே             (10)

 	 	

740	ஏர் ஆர்ந்த கரு நெடுமால் இராமனாய் 

      வனம் புக்க அதனுக்கு ஆற்றாத் 

தார் ஆர்ந்த தடவரைத் தோள் தயரதன் தான் 

      புலம்பிய அப் புலம்பல்தன்னை 

கூர் ஆர்ந்த வேல் வலவன் கோழியர்கோன் 

      குடைக் குல சேகரன் சொற் செய்த 

சீர் ஆர்ந்த தமிழ்மாலை இவை வல்லார் 

      தீ நெறிக்கண் செல்லார் தாமே             (11)



தில்லைச் சித்திரகூடம் இராம சரிதம்



741	அங்கண் நெடு மதில் புடை சூழ் அயோத்தி என்னும் 

      அணி நகரத்து உலகு அனைத்தும் விளக்கும் சோதி 

வெங் கதிரோன் குலத்துக்கு ஓர் விளக்காய்த் தோன்றி 

      விண் முழுதும் உயக் கொண்ட வீரன்தன்னைச் 

செங்கண் நெடுங் கரு முகிலை இராமன்தன்னைத் 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

எங்கள் தனி முதல்வனை எம்பெருமான்தன்னை 

      என்று கொலோ கண் குளிரக் காணும் நாளே             (1)

 	 	

742	வந்து எதிர்ந்த தாடகைதன் உரத்தைக் கீறி 

      வரு குருதி பொழிதர வன்கணை ஒன்று ஏவி 

மந்திரம் கொள் மறை முனிவன் வேள்வி காத்து 

      வல்லரக்கர் உயிர் உண்ட மைந்தன் காண்மின் 

செந்தளிர்வாய் மலர் நகை சேர் செழுந்தண் சோலைத் 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

அந்தணர்கள் ஒரு மூவாயிரவர் ஏத்த 

      அணிமணி-ஆசனத்து இருந்த அம்மான் தானே             (2)

 	 	

743	செவ்வரி நற் கருநெடுங்கண் சீதைக்கு ஆகிச் 

      சினவிடையோன் சிலையிறுத்து மழுவாள் ஏந்தி 

வெவ்வரி நற் சிலைவாங்கி வென்றி கொண்டு 

      வேல்வேந்தர் பகை தடிந்த வீரன்தன்னைத் 

தெவ்வர் அஞ்சு நெடும்புரிசை உயர்ந்த பாங்கர்த் 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

எவ்வரி வெஞ்சிலைத் தடக்கை இராமன் தன்னை 

      இறைஞ்சுவார் இணையடியே இறைஞ்சினேனே.            (3)

 	 	

744	தொத்து அலர் பூஞ் சுரிகுழல்-கைகேசி சொல்லால் 

      தொல் நகரம் துறந்து துறைக் கங்கைதன்னைப் 

பத்தி உடைக் குகன் கடத்த வனம் போய்ப் புக்கு 

      பரதனுக்குப் பாதுகமும் அரசும் ஈந்து 

சித்திரகூடத்து இருந்தான்தன்னை இன்று 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

எத்தனையும் கண்குளிரக் காணப் பெற்ற 

      இருநிலத்தார்க்கு இமையவர் நேர் ஒவ்வார்தாமே             (4)

 	 	

745	வலி வணக்கு வரை நெடுந்தோள் விராதைக் கொன்று 

      வண் தமிழ் மா முனி கொடுத்த வரி-வில் வாங்கி 

கலை வணக்கு நோக்கு அரக்கி மூக்கை நீக்கி 

      கரனோடு தூடணன்தன் உயிரை வாங்கி 

சிலை வணக்கி மான் மறிய எய்தான்தன்னைத் 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

தலை வணக்கிக் கைகூப்பி ஏத்தவல்லார் 

      திரிதலால் தவமுடைத்துத் தரணிதானே             (5)

 	 	

746	தனம் மருவு வைதேகி பிரியல் உற்று 

      தளர்வு எய்திச் சடாயுவை வைகுந்தத்து ஏற்றி 

வனம் மருவு கவியரசன் காதல் கொண்டு 

      வாலியைக் கொன்று இலங்கைநகர் அரக்கர்கோமான் 

சினம் அடங்க மாருதியாற் சுடுவித்தானைத் 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

இனிது அமர்ந்த அம்மானை இராமன்தன்னை 

      ஏத்துவார் இணையடியே ஏத்தினேனே.             (6)

 	 	

747	குரை கடலை அடல் அம்பால் மறுக எய்து 

      குலை கட்டி மறுகரையை அதனால் ஏறி 

எரி நெடு வேல் அரக்கரொடும் இலங்கை வேந்தன் 

      இன்னுயிர் கொண்டு அவன்தம்பிக்கு அரசும் ஈந்து 

திருமகளோடு இனிது அமர்ந்த செல்வன்தன்னைத் 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

அரசு-அமர்ந்தான் அடி சூடும் அரசை அல்லால் 

      அரசு ஆக எண்ணேன் மற்று அரசு தானே             (7)

 	 	

748	அம் பொன் நெடு மணிமாட அயோத்தி எய்தி 

      அரசு எய்தி அகத்தியன்வாய்த் தான் முன் கொன்றான் 

தன் பெருந்தொல் கதை கேட்டு மிதிலைச் செல்வி 

      உலகு உய்யத் திரு வயிறு வாய்த்த மக்கள் 

செம் பவளத் திரள்வாய்த் தன் சரிதை கேட்டான் 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

எம்பெருமான் தன்சரிதை செவியால் கண்ணால் 

      பருகுவோம் இன்னமுதம் மதியோம் ஒன்றே             (8)

 	 	

749	செறி தவச் சம்புகன்தன்னைச் சென்று கொன்று 

      செழு மறையோன் உயிர் மீட்டு தவத்தோன் ஈந்த 

நிறை மணிப் பூண் அணியும் கொண்டு இலவணன் தன்னைத் 

      தம்பியால் வான் ஏற்றி முனிவன் வேண்டத் 

திறல் விளங்கும் இலக்குமனைப் பிரிந்தான்தன்னைத் 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

உறைவானை மறவாத உள்ளந்தன்னை 

      உடையோம் மற்று உறுதுயரம் அடையோம் அன்றே             (9)

 	 	

750	அன்று சராசரங்களை வைகுந்தத்து ஏற்றி 

      அடல் அரவப் பகையேறி அசுரர்தம்மை 

வென்று இலங்கு மணி நெடுந்தோள் நான்கும் தோன்ற 

      விண் முழுதும் எதிர்வரத் தன் தாமம் மேவி 

சென்று இனிது வீற்றிருந்த அம்மான்தன்னைத் 

      தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

என்றும் நின்றான் அவன் இவனென்று ஏத்தி நாளும் 

      இறைஞ்சுமினோ எப்பொழுதும் தொண்டீர் நீரே            (10)

 	 	

751	தில்லைநகர்த் திருச்சித்ரகூடந் தன்னுள் 

      திறல் விளங்கு மாருதியோடு அமர்ந்தான் தன்னை 

எல்லை இல் சீர்த் தயரதன்தன் மகனாய்த் தோன்றிற்று 

      அது முதலாத் தன் உலகம் புக்கது ஈறா 

கொல் இயலும் படைத் தானைக் கொற்ற ஒள்வாள் 

      கோழியர்கோன் குடைக் குலசேகரன் சொற் செய்த 

நல் இயல் இன் தமிழ்மாலை பத்தும் வல்லார் 

      நலந் திகழ் நாரணன் அடிக்கீழ் நண்ணுவாரே             (11)	 

--------



5. திருமழிசைபிரான் அருளிச்செய்த  திருச்சந்த விருத்தம்  (752-871)



752	பூ நிலாய ஐந்துமாய் புனற்கண் நின்ற நான்குமாய் 

தீ நிலாய மூன்றுமாய் சிறந்த கால் இரண்டுமாய் 

மீ நிலாயது ஒன்றும் ஆகி வேறு வேறு தன்மையாய் 

நீ நிலாய வண்ணம் நின்னை யார் நினைக்க வல்லரே?            (1)

 	 	

753	ஆறும் ஆறும் ஆறுமாய் ஓர் ஐந்தும் ஐந்தும் ஐந்துமாய் 

ஏறு சீர் இரண்டும் மூன்றும் ஏழும் ஆறும் எட்டுமாய் 

வேறு வேறு ஞானம் ஆகி மெய்யினோடு பொய்யுமாய் 

ஊறொடு ஓசையாய ஐந்தும் ஆய ஆய மாயனே             (2)

 	 	

754	ஐந்தும் ஐந்தும் ஐந்தும் ஆகி அல்லவற்று உளாயுமாய் 

ஐந்து மூன்றும் ஒன்றும் ஆகி நின்ற ஆதிதேவனே 

ஐந்தும் ஐந்தும் ஐந்தும் ஆகி அந்தரத்து அணைந்து நின்று 

ஐந்தும் ஐந்தும் ஆய நின்னை யாவர் காண வல்லரே?             (3)

 	 	

755	மூன்று முப்பது ஆறினோடு ஓர் ஐந்தும் ஐந்தும் ஐந்துமாய் 

மூன்று மூர்த்தி ஆகி மூன்று மூன்று மூன்று மூன்றுமாய் 

தோன்று சோதி மூன்றுமாய் துளக்கம் இல் விளக்கமாய் 

ஏன்று என் ஆவியுள்புகுந்தது என் கொலோ? எம் ஈசனே             (4)

 	 	

756	நின்று இயங்கும் ஒன்று அலா உருக்கள் தோறும் ஆவியாய் 

ஒன்றி உள்கலந்து நின்ற நின்ன தன்மை இன்னது என்று 

என்றும் யார்க்கும் எண் இறந்த ஆதியாய் நின் உந்திவாய் 

அன்று நான்முகற் பயந்த ஆதிதேவன் அல்லையே?             (5)

 	 	

757	நாகம் ஏந்து மேரு வெற்பை நாகம் ஏந்து மண்ணினை 

நாகம் ஏந்தும் ஆக மாகம் மாகம் ஏந்து வார்புனல் 

மாகம் ஏந்து மங்குல் தீ ஓர் வாயு ஐந்து அமைந்து காத்து 

ஏகம் ஏந்தி நின்ற நீர்மை நின்கணே இயன்றதே             (6)

 	 	

758	ஒன்று இரண்டு மூர்த்தியாய் உறக்கமோடு உணர்ச்சியாய் 

ஒன்று இரண்டு காலம் ஆகி வேலை ஞாலம் ஆயினாய் 

ஒன்று இரண்டு தீயும் ஆகி ஆயன் ஆய மாயனே 

ஒன்று இரண்டு கண்ணினானும் உன்னை ஏத்த வல்லனே?            (7)

 	 	

759	ஆதி ஆன வானவர்க்கும் அண்டம் ஆய அப்புறத்து 

ஆதி ஆன வானவர்க்கும் ஆதி ஆன ஆதி நீ 

ஆதி ஆன வான வாணர் அந்த-காலம் நீ உரைத்தி 

ஆதி ஆன காலம் நின்னை யாவர் காண வல்லரே             (8)

 	 	

760	தாது உலாவு கொன்றை மாலை துன்னு செஞ்சடைச் சிவன் 

நீதியால் வணங்கு பாத நின்மலா நிலாய சீர் 

வேத வாணர் கீத வேள்வி நீதியான கேள்வியார் 

நீதியால் வணங்குகின்ற நீர்மை நின்கண் நின்றதே             (9)

 	 	

761	தன்னுளே திரைத்து எழும் தரங்க வெண் தடங்கடல் 

தன்னுளே திரைத்து எழுந்து அடங்குகின்ற தன்மை போல் 

நின்னுளே பிறந்து இறந்து நிற்பவும் திரிபவும் 

நின்னுளே அடங்குகின்ற நீர்மை நின்கண் நின்றதே             (10)

 	 	

762	சொல்லினால் தொடர்ச்சி நீ சொலப்படும் பொருளும் நீ 

சொல்லினால் சொலப்படாது தோன்றுகின்ற சோதி நீ 

சொல்லினால் படைக்க நீ படைக்க வந்து தோன்றினார் 

சொல்லினால் சுருங்க நின் குணங்கள் சொல்ல வல்லரே?            (11)

 	 	

763	உலகுதன்னை நீ படைத்தி உள் ஒடுக்கி வைத்தி மீண்டு 

உலகுதன்னுளே பிறத்தி ஓரிடத்தை அல்லையால் 

உலகு நின்னொடு ஒன்றி நிற்க வேறு நிற்றி ஆதலால் 

உலகில் நின்னை உள்ள சூழல் யாவர் உள்ள வல்லரே?            (12)

 	 	

764	இன்னை என்று சொல்லல் ஆவது இல்லை யாதும் இட்டிடைப் 

பின்னை கேள்வன் என்பர் உன் பிணக்கு உணர்ந்த பெற்றியோர் 

பின்னை ஆய கோலமோடு பேரும் ஊரும் ஆதியும் 

நின்னை யார் நினைக்க வல்லர் நீர்மையால் நினைக்கிலே?             (13)

 	 	

765	தூய்மை யோகம் ஆயினாய் துழாய்-அலங்கல் மாலையாய் 

ஆமை ஆகி ஆழ்கடற் துயின்ற ஆதிதேவ நின் 

நாமதேயம் இன்னது என்ன வல்லம் அல்ல ஆகிலும் 

சாம வேத கீதனாய சக்ரபாணி அல்லையே?             (14)

 	 	

766	அங்கம் ஆறும் வேதம் நான்கும் ஆகி நின்று அவற்றுளே 

தங்குகின்ற தன்மையாய் தடங்கடற் பணத்தலை 

செங்கண் நாகணைக் கிடந்த செல்வம் மல்கு சீரினாய் 

சங்க வண்ணம் அன்ன மேனி சார்ங்கபாணி அல்லையே?             (15)

 	 	

767	தலைக் கணம் துகள் குழம்பு-சாதி சோதி தோற்றமாய் 

நிலைக் கணங்கள் காண வந்து நிற்றியேலும் நீடு இரும் 

கலைக் கணங்கள் சொற் பொருள் கருத்தினால் நினைக்கொணா 

மலைக் கணங்கள் போல் உணர்த்தும் மாட்சி நின்தன் மாட்சியே            (16)

 	 	

768	ஏக மூர்த்தி மூன்று மூர்த்தி நாலு மூர்த்தி நன்மை சேர் 

போக மூர்த்தி புண்ணியத்தின் மூர்த்தி எண் இல் மூர்த்தியாய் 

நாக மூர்த்தி சயனமாய் நலங் கடற் கிடந்து மேல் 

ஆக மூர்த்தி ஆய வண்ணம் என் கொல்? ஆதிதேவனே             (17)

 	 	

769	விடத்த வாய் ஒர் ஆயிரம் இராயிரம் கண் வெந்தழல் 

விடுத்து வீழ்வு இலாத போகம் மிக்க சோதி தொக்க சீர் 

தொடுத்து மேல் விதானமாய பௌவ-நீர் அராவணைப் 

படுத்த பாயல் பள்ளிகொள்வது என்கொல் வேலைவண்ணனே            (18)

 	 	

770	புள்ளது ஆகி வேதம் நான்கும் ஓதினாய் அது அன்றியும் 

புள்ளின்வாய் பிளந்து புட் கொடிப் பிடித்த பின்னரும் 

புள்ளை ஊர்தி ஆதலால் அது என்கொல் மின் கொள் நேமியாய் 

புள்ளின் மெய்ப் பகைக் கடல் கிடத்தல் காதலித்ததே?             (19)

 	 	

771	கூசம் ஒன்றும் இன்றி மாசுணம் படுத்து வேலை-நீர் 

பேச நின்ற தேவர் வந்து பாட முன் கிடந்ததும் 

பாசம் நின்ற நீரில் வாழும் ஆமையான கேசவா 

ஏச அன்று நீ கிடந்தவாறு கூறு தேறவே             (20)

 	 	

772	அரங்கனே தரங்க நீர் கலங்க அன்று குன்று சூழ் 

மரங்கள் தேய மாநிலம் குலுங்க மாசுணம் சுலாய் 

நெருங்க நீ கடைந்தபோது நின்ற சூரர் என் செய்தார்? 

குரங்கை ஆள் உகந்த எந்தை கூறு தேற வேறு இதே            (21)

 	 	

773	பண்டும் இன்றும் மேலுமாய் ஒர் பாலனாகி ஞாலம் ஏழ் 

உண்டு மண்டி ஆலிலைத் துயின்ற ஆதிதேவனே 

வண்டு கிண்டு தண் துழாய்-அலங்கலாய் கலந்த சீர்ப் 

புண்டரீகப் பாவை சேரும் மார்ப பூமிநாதனே             (22)

 	 	

774	வால் நிறத்து ஓர் சீயமாய் வளைந்த வாள்-எயிற்றவன் 

ஊன் நிறத்து உகிர்த்தலம் அழுத்தினாய் உலாய சீர் 

நால்-நிறத்த வேதநாவர் நல்ல யோகினால் வணங்கு 

பால்-நிறக் கடற்கிடந்த பற்பநாபன் அல்லையே?             (23)

 	 	

775	கங்கை நீர் பயந்த பாத-பங்கயத்து எம் அண்ணலே 

அங்கை ஆழி சங்கு தண்டு வில்லும் வாளும் ஏந்தினாய் 

சிங்கமாய தேவதேவ தேன் உலாவு மென் மலர்- 

மங்கை மன்னி வாழும் மார்ப ஆழி மேனி மாயனே             (24)

 	 	

776	வரத்தினிற் சிரத்தை மிக்க வாள்-எயிற்று மற்றவன் 

உரத்தினிற் கரத்தை வைத்து உகிர்த்தலத்தை ஊன்றினாய் 

இரத்தி நீ-இது என்ன பொய்?-இரந்த மண் வயிற்றுளே 

கரத்தி உன் கருத்தை யாவர் காண வல்லர்? கண்ணனே             (25)

 	 	

777	ஆணினோடு பெண்ணும் ஆகி அல்லவோடு நல்லவாய் 

ஊணொடு ஓசை ஊறும் ஆகி ஒன்று அலாத மாயையாய் 

பூணி பேணும் ஆயன் ஆகி பொய்யினோடு மெய்யுமாய் 

காணி பேணும் மாணியாய்க் கரந்து சென்ற கள்வனே             (26)

 	 	

778	விண் கடந்த சோதியாய் விளங்கு ஞான மூர்த்தியாய் 

பண் கடந்த தேசம் மேவு பாவநாச நாதனே 

எண் கடந்த யோகினோடு இரந்து சென்று மாணியாய் 

மண் கடந்த வண்ணம் நின்னை யார் மதிக்க வல்லரே?            (27)

 	 	

779	படைத்த பார் இடந்து அளந்து அது உண்டு உமிழ்ந்து பௌவ நீர் 

படைத்து அடைத்து அதிற் கிடந்து முன் கடைந்த பெற்றியோய் 

மிடைத்த மாலி மாலிமான் விலங்கு காலன்-ஊர் புகப் 

படைக்கலம் விடுத்த பல் படைத் தடக்கை மாயனே             (28)

 	 	

780	பரத்திலும் பரத்தை ஆதி பௌவ நீர் அணைக் கிடந்து 

உரத்திலும் ஒருத்திதன்னை வைத்து உகந்து அது அன்றியும் 

நரத்திலும் பிறத்தி நாத ஞானமூர்த்தி ஆயினாய் 

ஒருத்தரும் நினாது தன்மை இன்னது என்ன வல்லரே?             (29)

 	 	

781	வானகமும் மண்ணகமும் வெற்பும் ஏழ் கடல்களும் 

போனகம் செய்து ஆலிலைத் துயின்ற புண்டரீகனே 

தேன் அகஞ்செய் தண் நறும் மலர்த் துழாய் நன் மாலையாய் 

கூன் அகம் புகத் தெறித்த கொற்ற வில்லி அல்லையே?             (30)

 	 	

782	காலநேமி காலனே கணக்கு இலாத கீர்த்தியாய் 

ஞாலம் ஏழும் உண்டு பண்டு ஒர் பாலன் ஆய பண்பனே 

வேலை வேவ வில் வளைத்த வெல் சினத்த வீர நின் 

பாலர் ஆய பத்தர் சித்தம் முத்தி செய்யும் மூர்த்தியே             (31)

 	 	

783	குரக்கினப் படை கொடு குரை கடலின் மீது போய் 

அரக்கர் அங்கு அரங்க வெஞ்சரம் துரந்த ஆதி நீ 

இரக்க மண் கொடுத்தவற்கு இரக்கம் ஒன்றும் இன்றியே 

பரக்க வைத்து அளந்து கொண்ட பற்பபாதன் அல்லையே?             (32)

 	 	

784	மின் நிறத்து எயிற்று அரக்கன் வீழ வெஞ்சரம் துரந்து 

பின்னவற்கு அருள் புரிந்து அரசு-அளித்த பெற்றியோய் 

நன்னிறத்து ஒர் இன்சொல் ஏழை பின்னை கேள்வ மன்னு சீர்ப் 

பொன் நிறத்த வண்ணன் ஆய புண்டரீகன் அல்லையே?             (33)

 	 	

785	ஆதி ஆதி ஆதி நீ ஒர் அண்டம் ஆதி ஆதலால் 

சோதியாத சோதி நீ அது உண்மையில் விளங்கினாய் 

வேதம் ஆகி வேள்வி ஆகி விண்ணினோடு மண்ணுமாய் 

ஆதி ஆகி ஆயன் ஆய மாயம் என்ன மாயமே?             (34)

 	 	

786	அம்பு உலாவு மீனும் ஆகி ஆமை ஆகி ஆழியார் 

தம்பிரானும் ஆகி மிக்கது அன்பு மிக்கு அது அன்றியும் 

கொம்பு அராவு நுண்மருங்குல் ஆயர்-மாதர் பிள்ளையாய் 

எம்பிரானும் ஆய வண்ணம் என்கொலோ? எம் ஈசனே             (35)

 	 	

787	ஆடகத்த பூண்-முலை யசோதை ஆய்ச்சி பிள்ளையாய் 

சாடு உதைத்து ஓர் புள்ளது ஆவி கள்ள தாய பேய்மகள் 

வீட வைத்த வெய்ய கொங்கை ஐய பால் அமுதுசெய்து 

ஆடகக் கை மாதர் வாய்-அமுதம் உண்டது என்கொலோ?             (36)

 	 	

788	காய்த்த நீள் விளங்கனி உதிர்த்து எதிர்ந்த பூங் குருந்தம் 

சாய்த்து மா பிளந்த கைத் தலத்த கண்ணன் என்பரால் 

ஆய்ச்சி பாலை உண்டு மண்ணை உண்டு வெண்ணெய் உண்டு பின் 

பேய்ச்சி பாலை உண்டு பண்டு ஓர் ஏனம் ஆய வாமனா             (37)

 	 	

789	கடம் கலந்த வன்கரி மருப்பு ஒசித்து ஒர் பொய்கைவாய் 

விடம் கலந்த பாம்பின் மேல் நடம் பயின்ற நாதனே 

குடம் கலந்த கூத்தன் ஆய கொண்டல்வண்ண தண்துழாய் 

வடம் கலந்த மாலை மார்ப காலநேமி காலனே             (38)

 	 	

790	வெற்பு எடுத்து வேலை-நீர் கலக்கினாய் அது அன்றியும் 

வெற்பு எடுத்து வேலை-நீர் வரம்பு கட்டி வேலை சூழ் 

வெற்பு எடுத்த இஞ்சி சூழ் இலங்கை கட்டழித்த நீ 

வெற்பு எடுத்து மாரி காத்த மேகவண்ணன் அல்லையே?            (39)

 	 	

791	ஆனை காத்து ஒர் ஆனை கொன்று அது அன்றி ஆயர்-பிள்ளையாய் 

ஆனை மேய்த்தி ஆனெய் உண்டி அன்று குன்றம் ஒன்றினால் 

ஆனை காத்து மை-அரிக் கண் மாதரார் திறத்து முன் 

ஆனை அன்று சென்று அடர்த்த மாயம் என்ன மாயமே             (40)

 	 	

792	ஆயன் ஆகி ஆயர்-மங்கை வேய தோள் விரும்பினாய் 

ஆய நின்னை யாவர் வல்லர் அம்பரத்தொடு இம்பராய்? 

மாய மாய மாயை கொல்? அது அன்றி நீ வகுத்தலும் 

மாய மாயம் ஆக்கினாய் உன் மாயம் முற்றும் மாயமே             (41)

 	 	

793	வேறு இசைந்த செக்கர் மேனி நீறு அணிந்த புன்சடைக் 

கீறு திங்கள் வைத்தவன் கை வைத்த வன்கபால் மிசை 

ஊறு செங் குருதியால் நிறைத்த காரணந்தனை 

ஏறு சென்று அடர்த்த ஈச பேசு கூசம் இன்றியே             (42)

 	 	

794	வெஞ்சினத்த வேழ வெண் மருப்பு ஒசித்து உருத்த மா 

கஞ்சனைக் கடிந்து மண் அளந்துகொண்ட காலனே 

வஞ்சனத்து வந்த பேய்ச்சி ஆவி பாலுள் வாங்கினாய் 

அஞ்சனத்த வண்ணன் ஆய ஆதிதேவன் அல்லையே?             (43)

 	 	

795	பாலின் நீர்மை செம்பொன் நீர்மை பாசியின் பசும் புறம் 

போலும் நீர்மை பொற்பு உடைத் தடத்து வண்டு விண்டு உலாம் 

நீல நீர்மை என்று இவை நிறைந்த காலம் நான்குமாய் 

மாலின் நீர்மை வையகம் மறைத்தது என்ன நீர்மையே?             (44)

 	 	

796	மண்ணுளாய் கொல்? விண்ணுளாய் கொல்? மண்ணுளே மயங்கி நின்று 

எண்ணும் எண் அகப்படாய் கொல்? என்ன மாயை நின் தமர் 

கண்ணுளாய் கொல்? சேயை கொல்? அனந்தன்மேல் கிடந்த எம் 

புண்ணியா புனந்துழாய்-அலங்கல் அம் புனிதனே             (45)

 	 	

797	தோடு பெற்ற தண் துழாய்-அலங்கல் ஆடு சென்னியாய் 

கோடு பற்றி ஆழி ஏந்தி அஞ்சிறைப் புள் ஊர்தியால் 

நாடு பெற்ற நன்மை நண்ணம் இல்லையேனும் நாயினேன் 

வீடு பெற்று இறப்பொடும் பிறப்பு அறுக்குமோ சொலே             (46)

 	 	

798	காரொடு ஒத்த மேனி நங்கள் கண்ண விண்ணின் நாதனே 

நீர் இடத்து அராவணைக் கிடத்தி என்பர் அன்றியும் 

ஓர் இடத்தை அல்லை எல்லை இல்லை என்பர் ஆதலால் 

சேர்வு-இடத்தை நாயினேன் தெரிந்து இறைஞ்சுமா சொலே            (47)

 	 	

799	குன்றில் நின்று வான் இருந்து நீள் கடற் கிடந்து மண் 

ஒன்று சென்று அது ஒன்றை உண்டு அது ஒன்று இடந்து பன்றியாய் 

நன்று சென்ற நாளவற்றுள் நல் உயிர் படைத்து அவர்க்கு 

அன்று தேவு அமைத்து அளித்த ஆதிதேவன் அல்லையே?             (48)

 	 	

800	கொண்டை கொண்ட கோதை மீது தேன் உலாவு கூனி கூன் 

உண்டை கொண்டு அரங்க ஓட்டி உள் மகிழ்ந்த நாதன் ஊர் 

நண்டை உண்டு நாரை பேர வாளை பாய நீலமே 

அண்டை கொண்டு கெண்டை மேயும் அந் தண் நீர் அரங்கமே            (49)

 	 	

801	வெண் திரைக் கருங் கடல் சிவந்து வேவ முன் ஒர் நாள் 

திண் திறற் சிலைக்கை வாளி விட்ட வீரர் சேரும் ஊர் 

எண் திசைக் கணங்களும் இறைஞ்சி ஆடு தீர்த்த நீர் 

வண்டு இரைத்த சோலை வேலி மன்னு சீர் அரங்கமே             (50)

 	 	

802	சரங்களைத் துரந்து வில் வளைத்து இலங்கை மன்னவன் 

சிரங்கள் பத்து அறுத்து உதிர்த்த செல்வர் மன்னு பொன்-இடம் 

பரந்து பொன் நிரந்து நுந்தி வந்து அலைக்கும் வார் புனல் 

அரங்கம் என்பர் நான்முகத்து அயன் பணிந்த கோயிலே             (51)

 	 	

803	பொற்றை உற்ற முற்றல் யானை போர் எதிர்ந்து வந்ததைப் 

பற்றி உற்று மற்று அதன் மருப்பு ஒசித்த பாகன் ஊர் 

சிற்றெயிற்று முற்றல் மூங்கில் மூன்று தண்டர் ஒன்றினர் 

அற்ற பற்றர் சுற்றி வாழும் அந்தண் நீர் அரங்கமே             (52)

 	 	

804	மோடியோடு இலச்சையாய சாபம் எய்தி முக்கணான் 

கூடு சேனை மக்களோடு கொண்டு மண்டி வெஞ்சமத்து 

ஓட வாணன் ஆயிரம் கரங் கழித்த ஆதி மால் 

பீடு கோயில் கூடு நீர் அரங்கம் என்ற பேரதே             (53)

 	 	

805	இலைத் தலைச் சரம் துரந்து இலங்கை கட்டழித்தவன் 

மலைத் தலைப் பிறந்து இழிந்து வந்து நுந்து சந்தனம் 

குலைத்து அலைத்து இறுத்து எறிந்த குங்குமக் குழம்பினோடு 

அலைத்து ஒழுகு காவிரி அரங்கம் மேய அண்ணலே             (54)

 	 	

806	மன்னு மா மலர்க் கிழத்தி வைய மங்கை மைந்தனாய் 

பின்னும் ஆயர் பின்னை தோள் மணம் புணர்ந்து அது அன்றியும் 

உன்ன பாதம் என்ன சிந்தை மன்ன வைத்து நல்கினாய் 

பொன்னி சூழ் அரங்கம் மேய புண்டரீகன் அல்லையே?             (55)

 	 	

807	இலங்கை மன்னன் ஐந்தொடு ஐந்து பைந்தலை நிலத்து உக 

கலங்க அன்று சென்று கொன்று வென்றி கொண்ட வீரனே 

விலங்கு நூலர் வேத நாவர் நீதியான கேள்வியார் 

வலங் கொளக் குடந்தையுள் கிடந்த மாலும் அல்லையே?             (56)

 	 	

808	சங்கு தங்கு முன் கை நங்கை கொங்கை தங்கல் உற்றவன் 

அங்கம் மங்க அன்று சென்று அடர்த்து எறிந்த ஆழியான் 

கொங்கு தங்கு வார் குழல் மடந்தைமார் குடைந்த நீர் 

பொங்கு தண் குடந்தையுள் கிடந்த புண்டரீகனே             (57)

 	 	

809	மரம் கெட நடந்து அடர்த்து மத்த யானை மத்தகத்து 

உரம் கெடப் புடைத்து ஒர் கொம்பு ஒசித்து உகந்த உத்தமா 

துரங்கம் வாய் பிளந்து மண் அளந்த பாத வேதியர் 

வரம் கொளக் குடந்தையுள் கிடந்த மாலும் அல்லையே?             (58)

 	 	

810	சாலி வேலி தண் வயல் தடங்கிடங்கு பூம்பொழில் 

கோல மாடம் நீடு தண் குடந்தை மேய கோவலா 

காலநேமி வக்கரன் கரன் முரன் சிரம் அவை 

காலனோடு கூட விற்குனித்த வில்-கை வீரனே             (59)

 	 	

811	செழுங் கொழும் பெரும்பனி பொழிந்திட உயர்ந்த வேய் 

விழுந்து உலர்ந்து எழுந்து விண் புடைக்கும் வேங்கடத்துள் நின்று 

எழுந்திருந்து தேன் பொருந்து பூம்பொழில் தழைக் கொழும் 

செழுந் தடங் குடந்தையுள் கிடந்த மாலும் அல்லையே?             (60)

 	 	

812	நடந்த கால்கள் நொந்தவோ? நடுங்க ஞாலம் ஏனமாய் 

இடந்த மெய் குலுங்கவோ? இலங்கு மால் வரைச் சுரம் 

கடந்த கால் பரந்த காவிரிக் கரைக் குடந்தையுள் 

கிடந்தவாறு எழுந்திருந்து பேசு வாழி கேசனே             (61)

 	 	

813	கரண்டம் ஆடு பொய்கையுள் கரும் பனைப் பெரும் பழம் 

புரண்டு வீழ வாளை பாய் குறுங்கொடி நெடுந்தகாய் 

திரண்ட தோள்-இரணியன் சினங் கொள் ஆகம் ஒன்றையும் 

இரண்டு கூறு செய்து உகந்த சிங்கம் என்பது உன்னையே             (62)

 	 	

814	நன்று இருந்து யோக நீதி நண்ணுவார்கள் சிந்தையுள் 

சென்று இருந்து தீவினைகள் தீர்த்த தேவதேவனே 

குன்று இருந்த மாடம் நீடு பாடகத்தும் ஊரகத்தும் 

நின்று இருந்து வெஃகணைக் கிடந்தது என்ன நீர்மையே?            (63)

 	 	

815	நின்றது எந்தை ஊரகத்து இருந்தது எந்தை பாடகத்து 

அன்று வெஃகணைக் கிடந்தது என் இலாத முன்னெலாம் 

அன்று நான் பிறந்திலேன் பிறந்த பின் மறந்திலேன் 

நின்றதும் இருந்ததும் கிடந்ததும் என் நெஞ்சுளே             (64)

 	 	

816	நிற்பதும் ஒர் வெற்பகத்து இருப்பும் விண் கிடப்பதும் 

நற்பெருந் திரைக் கடலுள் நான் இலாத முன்னெலாம் 

அற்புதன் அனந்த-சயனன் ஆதிபூதன் மாதவன் 

நிற்பதும் இருப்பதும் கிடப்பதும் என் நெஞ்சுளே             (65)

 	 	

817	இன்று சாதல் நின்று சாதல் அன்றி யாரும் வையகத்து 

ஒன்றி நின்று வாழ்தல் இன்மை கண்டும் நீசர் என்கொலோ 

அன்று பார் அளந்த பாத-போதை உன்னி வானின்மேல் 

சென்று சென்று தேவராய் இருக்கிலாத வண்ணமே?             (66)

 	 	

818	சண்ட மண்டலத்தின் ஊடு சென்று வீடு பெற்று மேல் 

கண்டு வீடு இலாத காதல்-இன்பம் நாளும் எய்துவீர் 

புண்டரீக-பாத புண்ய-கீர்த்தி நும் செவி மடுத்து 

உண்டு நும் உறுவினைத் துயருள் நீங்கி உய்ம்மினோ             (67)

 	 	

819	முத்திறத்து வாணியத்து இரண்டில் ஒன்றும் நீசர்கள் 

மத்தராய் மயங்குகின்றது இட்டு அதில் இறந்து போந்து 

எத்திறத்தும் உய்வது ஓர் உபாயம் இல்லை உய்குறில் 

தொத்து இறுத்த தண் துழாய் நன் மாலை வாழ்த்தி வாழ்மினோ            (68)

 	 	

820	காணிலும் உருப் பொலார் செவிக்கு இனாத கீர்த்தியார் 

பேணிலும் வரந்தர மிடுக்கு இலாத தேவரை 

ஆணம் என்று அடைந்து வாழும் ஆதர்காள் எம் ஆதிபாற் 

பேணி நும் பிறப்பு எனும் பிணக்கு அறுக்ககிற்றிரே             (69)

 	 	

821	குந்தமோடு சூலம் வேல்கள் தோமரங்கள் தண்டு வாள் 

பந்தமான தேவர்கள் பரந்து வானகம் உற 

வந்த வாணன் ஈரைஞ்ஞூறு தோள்களைத் துணித்த நாள் 

அந்த அந்த ஆகுலம் அமரரே அறிவரே             (70)

 	 	

822	வண்டு உலாவு கோதை மாதர் காரணத்தினால் வெகுண்டு 

இண்ட வாணன் ஈரைஞ்ஞூறு தோள்களைத் துணித்த நாள் 

முண்டன் நீறன் மக்கள் வெப்பு மோடி அங்கி ஓடிடக் 

கண்டு நாணி வாணனுக்கு இரங்கினான் எம் மாயனே             (71)

 	 	

823	போதில் மங்கை பூதலக் கிழத்தி தேவி அன்றியும் 

போது தங்கு நான்முகன் மகன் அவன் மகன் சொலில் 

மாது தங்கு கூறன் ஏறது ஊர்தி என்று வேத நூல் 

ஓதுகின்றது உண்மை அல்லது இல்லை மற்று உரைக்கிலே            (72)

 	 	

824	மரம் பொதச் சரம் துரந்து வாலி வீழ முன் ஒர் நாள் 

உரம் பொதச் சரம் துரந்த உம்பர்-ஆளி எம்பிரான் 

வரம் குறிப்பில் வைத்தவர்க்கு அலாது வானம் ஆளிலும் 

நிரம்பு நீடு போகம் எத்திறத்தும் யார்க்கும் இல்லையே             (73)

 	 	

825	அறிந்து அறிந்து வாமனன் அடியிணை வணங்கினால் 

செறிந்து எழுந்த ஞானமோடு செல்வமும் சிறந்திடும் 

மறிந்து எழுந்த தெண் திரையுள் மன்னு மாலை வாழ்த்தினால் 

பறிந்து எழுந்து தீவினைகள் பற்று அறுதல் பான்மையே             (74)

 	 	

826	ஒன்றி நின்று நற்றவம் செய்து ஊழி ஊழிதோறு எலாம் 

நின்று நின்று அவன் குணங்கள் உள்ளி உள்ளம் தூயராய்ச் 

சென்று சென்று தேவதேவர் உம்பர் உம்பர் உம்பராய் 

அன்றி எங்கள் செங்கண் மாலை யாவர் காண வல்லரே?             (75)

 	 	

827	புன் புல வழி அடைத்து அரக்கு-இலச்சினை செய்து 

நன் புல வழி திறந்து ஞான நற் சுடர்கொளீஇ 

என்பு இல் எள்கி நெஞ்சு உருகி உள் கனிந்து எழுந்தது ஓர் 

அன்பில் அன்றி ஆழியானை யாவர் காண வல்லரே?             (76)

 	 	

828	எட்டும் எட்டும் எட்டுமாய் ஒர் ஏழும் ஏழும் ஏழுமாய் 

எட்டும் மூன்றும் ஒன்றும் ஆகி நின்ற ஆதிதேவனை 

எட்டின் ஆய பேதமோடு இறைஞ்சி நின்று அவன் பெயர் 

எட்டு எழுத்தும் ஓதுவார்கள் வல்லர் வானம் ஆளவே             (77)

 	 	

829	சோர்வு இலாத காதலால் தொடக்கு அறா மனத்தராய் 

நீர் அராவணைக் கிடந்த நின்மலன் நலங் கழல் 

ஆர்வமோடு இறைஞ்சி நின்று அவன் பேர் எட்டு எழுத்துமே 

வாரம் ஆக ஓதுவார்கள் வல்லர் வானம் ஆளவே             (78)

 	 	

830	பத்தினோடு பத்துமாய் ஒர் ஏழினோடு ஒர் ஒன்பதாய் 

பத்து-நால் திசைக்கண் நின்ற நாடு பெற்ற நன்மையாய் 

பத்தின் ஆய தோற்றமோடு ஒர் ஆற்றல் மிக்க ஆதிபால் 

பத்தராம் அவர்க்கு அலாது முத்தி முற்றல் ஆகுமே?             (79)

 	 	

831	வாசி ஆகி நேசம் இன்றி வந்து எதிர்ந்த தேனுகன் 

நாசம் ஆகி நாள் உலப்ப நன்மை சேர் பனங்கனிக்கு 

வீசி மேல் நிமிர்ந்த தோளின் இல்லை ஆக்கினாய் கழற்கு 

ஆசை ஆம் அவர்க்கு அலால் அமரர் ஆகல் ஆகுமே?             (80)

 	 	

832	கடைந்த பாற்கடற் கிடந்து காலநேமியைக் கடிந்து 

உடைந்த வாலி தன் தனக்கு உதவ வந்து இராமனாய் 

மிடைந்த ஏழ் மரங்களும் அடங்க எய்து வேங்கடம் 

அடைந்த மால பாதமே அடைந்து நாளும் உய்ம்மினோ             (81)

 	 	

833	எத்திறத்தும் ஒத்து நின்று உயர்ந்து உயர்ந்த பெற்றியோய் 

முத்திறத்து மூரி நீர் அராவணைத் துயின்ற நின் 

பத்து உறுத்த சிந்தையோடு நின்று பாசம் விட்டவர்க்கு 

எத்திறத்தும் இன்பம் இங்கும் அங்கும் எங்கும் ஆகுமே             (82)

 	 	

834	மட்டு உலாவு தண் துழாய்-அலங்கலாய் பொலன் கழல் 

விட்டு வீழ்வு இலாத போகம் விண்ணில் நண்ணி ஏறினும் 

எட்டினோடு இரண்டு எனும் கயிற்றினால் மனந்தனைக் 

கட்டி வீடு இலாது வைத்த காதல் இன்பம் ஆகுமே             (83)

 	 	

835	பின் பிறக்க வைத்தனன் கொல்? அன்றி நின்று தன் கழற்கு 

அன்பு உறைக்க வைத்த நாள் அறிந்தனன் கொல் ஆழியான்? 

தன் திறத்து ஒர் அன்பிலா அறிவு இலாத நாயினேன் 

என் திறத்தில் என்கொல் எம்பிரான் குறிப்பில் வைத்ததே?             (84)

 	 	

836	நச்சு-அரா அணைக்கிடந்த நாத பாத-போதினில் 

வைத்த சிந்தை வாங்குவித்து நீங்குவிக்க நீ இனம் 

மெய்த்தன் வல்லை ஆதலால் அறிந்தனன் நின் மாயமே 

உய்த்து நின் மயக்கினில் மயக்கல் என்னை மாயனே             (85)

 	 	

837	சாடு சாடு பாதனே சலம் கலந்த பொய்கைவாய் 

ஆடு அராவின் வன்பிடர் நடம் பயின்ற நாதனே 

கோடு நீடு கைய செய்ய பாதம் நாளும் உள்ளினால் 

வீடனாக மெய் செயாத வண்ணம் என்கொல்? கண்ணனே            (86)

 	 	

838	நெற்றி பெற்ற கண்ணன் விண்ணின் நாதனோடு போதின்மேல் 

நற்றவத்து நாதனோடு மற்றும் உள்ள வானவர் 

கற்ற பெற்றியால் வணங்கு பாத நாத வேத நின் 

பற்று அலால் ஒர் பற்று மற்றது உற்றிலேன் உரைக்கிலே             (87)

 	 	

839	வெள்ளை வேலை வெற்பு நாட்டி வெள் எயிற்று அராவு அளாய் 

அள்ளலாக் கடைந்த அன்று அருவரைக்கு ஓர் ஆமையாய் 

உள்ள நோய்கள் தீர் மருந்து வானவர்க்கு அளித்த எம் 

வள்ளலாரை அன்றி மற்று ஒர் தெய்வம் நான் மதிப்பனே?             (88)

 	 	

840	பார் மிகுத்த பாரம் முன் ஒழிச்சுவான் அருச்சுனன் 

தேர் மிகுத்து மாயம் ஆக்கி நின்று கொன்று வென்றிசேர் 

மாரதர்க்கு வான் கொடுத்து வையம் ஐவர் பாலதாம் 

சீர் மிகுத்த நின் அலால் ஒர் தெய்வம் நான் மதிப்பனே?             (89)

 	 	

841	குலங்களாய ஈரிரண்டில் ஒன்றிலும் பிறந்திலேன் 

நலங்களாய நற்கலைகள் நாலிலும் நவின்றிலேன் 

புலன்கள் ஐந்தும் வென்றிலேன் பொறியிலேன் புனித நின் 

இலங்கு பாதம் அன்றி மற்று ஒர் பற்று இலேன் எம் ஈசனே            (90)

 	 	

842	பண் உலாவு மென் மொழிப் படைத் தடங்கணாள் பொருட்டு 

எண் இலா அரக்கரை நெருப்பினால் நெருக்கினாய் 

கண் அலால் ஒர் கண் இலேன் கலந்த சுற்றம் மற்று இலேன் 

எண் இலாத மாய நின்னை என்னுள் நீக்கல் என்றுமே             (91)

 	 	

843	விடைக் குலங்கள் ஏழ் அடர்த்து வென்றி வேற்-கண் மாதரார் 

கடிக் கலந்த தோள் புணர்ந்த காலி ஆய வேலை-நீர் 

படைத்து அடைத்து அதில் கிடந்து முன் கடைந்த நின்தனக்கு 

அடைக்கலம் புகுந்த என்னை அஞ்சல் என்ன வேண்டுமே             (92)

 	 	

844	சுரும்பு அரங்கு தண் துழாய் துதைந்து அலர்ந்த பாதமே 

விரும்பி நின்று இறைஞ்சுவேற்கு இரங்கு அரங்கவாணனே 

கரும்பு இருந்த கட்டியே கடல் கிடந்த கண்ணனே 

இரும்பு அரங்க வெஞ்சரம் துரந்த வில் இராமனே             (93)

 	 	

845	ஊனில் மேய ஆவி நீ உறக்கமோடு உணர்ச்சி நீ 

ஆனில் மேய ஐந்தும் நீ அவற்றுள் நின்ற தூய்மை நீ 

வானினோடு மண்ணும் நீ வளங் கடற் பயனும் நீ 

யானும் நீ அது அன்றி எம்பிரானும் நீ இராமனே             (94)

 	 	

846	அடக்கு அரும் புலன்கள் ஐந்து அடக்கி ஆசையாம் அவை 

தொடக்கு அறுத்து வந்து நின் தொழிற்கண் நின்ற என்னை நீ 

விடக் கருதி மெய்செயாது மிக்கு ஒர் ஆசை ஆக்கிலும் 

கடற் கிடந்த நின் அலால் ஒர் கண்ணிலேன் எம் அண்ணலே            (95)

 	 	

847	வரம்பு இலாத மாய மாய வையம் ஏழும் மெய்ம்மையே 

வரம்பு இல் ஊழி ஏத்திலும் வரம்பு இலாத கீர்த்தியாய் 

வரம்பு இலாத பல் பிறப்பு அறுத்து வந்து நின்கழல் 

பொந்துமா திருந்த நீ வரம்செய் புண்டரீகனே             (96)

 	 	

848	வெய்ய ஆழி சங்கு தண்டு வில்லும் வாளும் ஏந்து சீர்க் 

கைய செய்ய போதில் மாது சேரும் மார்ப நாதனே 

ஐயில் ஆய ஆக்கை-நோய் அறுத்து வந்து நின் அடைந்து 

உய்வது ஓர் உபாயம் நீ எனக்கு நல்க வேண்டுமே             (97)

 	 	

849	மறம் துறந்து வஞ்சம் மாற்றி ஐம்புலன்கள் ஆசையும் 

துறந்து நின்கண் ஆசையே தொடர்ந்துநின்ற நாயினேன் 

பிறந்து இறந்து பேர் இடர்ச் சுழிக்கணின்று நீங்குமா 

மறந்திடாது மற்று எனக்கு மாய நல்க வேண்டுமே             (98)

 	 	

850	காட்டி நான் செய் வல்வினைப் பயன்தனால் மனந்தனை 

நாட்டி வைத்து நல்ல-அல்ல செய்ய எண்ணினார் எனக் 

கேட்டது அன்றி என்னது ஆவி பின்னை கேள்வ நின்னொடும் 

பூட்டி வைத்த என்னை நின்னுள் நீக்கல் பூவை வண்ணனே             (99)

 	 	

851	பிறப்பினோடு பேர் இடர்ச் சுழிக்கண் நின்றும் நீங்கும் அஃது 

இறப்ப வைத்த ஞான நீசரைக் கரைக்கொடு ஏற்றுமா 

பெறற்கு அரிய நின்ன பாத-பத்தி ஆன பாசனம் 

பெறற்கு அரிய மாயனே எனக்கு நல்க வேண்டுமே             (100)

 	 	

852	இரந்து உரைப்பது உண்டு வாழி ஏம நீர் நிறத்து அமா 

வரம் தரும் திருக்குறிப்பில் வைத்தது ஆகில் மன்னு சீர் 

பரந்த சிந்தை ஒன்றிநின்று நின்ன பாத-பங்கயம் 

நிரந்தரம் நினைப்பதாக நீ நினைக்க வேண்டுமே             (101)

 	 	

853	விள்வு இலாத காதலால் விளங்கு பாத-போதில் வைத்து 

உள்ளுவேனது ஊன நோய் ஒழிக்குமா தெழிக்கு நீர்ப் 

பள்ளி மாய பன்றி ஆய வென்றி வீர குன்றினால் 

துள்ளுநீர் வரம்பு செய்த தோன்றல் ஒன்று சொல்லிடே            (102)

 	 	

854	திருக் கலந்து சேரும் மார்ப தேவதேவ தேவனே 

இருக் கலந்த வேத நீதி ஆகி நின்ற நின்மலா 

கருக் கலந்த காளமேக மேனி ஆய நின் பெயர் 

உருக் கலந்து ஒழிவிலாது உரைக்குமாறு உரைசெயே            (103)

 	 	

855	கடுங் கவந்தன் வக்கரன் கரன் முரன் சிரம் அவை 

இடந்து கூறு செய்த பல் படைத் தடக்கை மாயனே 

கிடந்து இருந்து நின்று இயங்கு போதும் நின்ன பொற்கழல் 

தொடர்ந்து மீள்வு இலாதது ஒர் தொடர்ச்சி நல்க வேண்டுமே            (104)

 	 	

856	மண்ணை உண்டு உமிழ்ந்து பின் இரந்து கொண்டு அளந்து மண் 

கண்ணுள் அல்லது இல்லை என்று வென்ற காலம் ஆயினாய் 

பண்ணை வென்ற இன்சொல் மங்கை கொங்கை தங்கு பங்கயக் 

கண்ண நின்ன வண்ணம் அல்லது இல்லை எண்ணும் வண்ணமே             (105)

 	 	

857	கறுத்து எதிர்ந்த காலநேமி காலனோடு கூட அன்று 

அறுத்த ஆழி சங்கு தண்டு வில்லும் வாளும் ஏந்தினாய் 

தொறுக் கலந்த ஊனம் அஃது ஒழிக்க அன்று குன்றம் முன் 

பொறுத்த நின் புகழ்க்கு அலால் ஒர் நேசம் இல்லை நெஞ்சமே            (106)

 	 	

858	காய் சினத்த காசி மன்னன் வக்கரன் பவுண்டிரன் 

மாசினத்த மாலி மான் சுமாலி கேசி தேனுகன் 

நாசம் உற்று வீழ நாள் கவர்ந்த நின் கழற்கு அலால் 

நேச பாசம் எத் திறத்தும் வைத்திடேன் எம் ஈசனே             (107)

 	 	

859	கேடு இல் சீர் வரத்தினாய்க் கெடும் வரத்து அயன் அரன் 

நாடினோடு நாட்டம்-ஆயிரத்தன் நாடு நண்ணினும் 

வீடது ஆன போகம் எய்தி வீற்றிருந்த போதிலும் 

கூடும் ஆசை அல்லது ஒன்று கொள்வனோ குறிப்பிலே?            (108)

 	 	

860	சுருக்குவாரை இன்றியே சுருங்கினாய் சுருங்கியும் 

பெருக்குவாரை இன்றியே பெருக்க மெய்து பெற்றியோய் 

செருக்குவார்கள் தீக்குணங்கள் தீர்த்த தேவதேவன் என்று 

இருக்கு வாய் முனிக் கணங்கள் ஏத்த யானும் ஏத்தினேன்            (109)

 	 	

861	தூயனாயும் அன்றியும் சுரும்பு உலாவு தண் துழாய் 

மாய நின்னை நாயினேன் வணங்கி வாழ்த்தும் ஈதெலாம் 

நீயும் நின் குறிப்பினிற் பொறுத்து நல்கு வேலை-நீர்ப் 

பாயலோடு பத்தர் சித்தம் மேய வேலை வண்ணனே             (110)

 	 	

862	வைது நின்னை வல்லவா பழித்தவர்க்கும் மாறில் போர் 

செய்து நின்ன செற்றத் தீயில் வெந்தவர்க்கும் வந்து உனை 

எய்தல் ஆகும் என்பர் ஆதலால் எம் மாய நாயினேன் 

செய்த குற்றம் நற்றமாகவே கொள் ஞால-நாதனே             (111)

 	 	

863	வாள்கள் ஆகி நாள்கள் செல்ல நோய்மை குன்றி மூப்பு எய்தி 

மாளும் நாள் அது ஆதலால் வணங்கி வாழ்த்து என் நெஞ்சமே 

ஆளது ஆகும் நன்மை என்று நன்குணர்ந்து அது அன்றியும் 

மீள்வு இலாத போகம் நல்க வேண்டும் மால பாதமே             (112)

 	 	

864	சலம் கலந்த செஞ்சடைக் கறுத்த கண்டன் வெண்தலைப் 

புலன் கலங்க உண்ட பாதகத்தன் வன் துயர் கெட 

அலங்கல் மார்வில் வாச நீர் கொடுத்தவன் அடுத்த சீர் 

நலங்கொள் மாலை நண்ணும் வண்ணம் எண்ணு வாழி நெஞ்சமே             (113)

 	 	

865	ஈனமாய எட்டும் நீக்கி ஏதம் இன்றி மீதுபோய் 

வானம் ஆள வல்லையேல் வணங்கி வாழ்த்து என் நெஞ்சமே 

ஞானம் ஆகி ஞாயிறு ஆகி ஞால முற்றும் ஓர் எயிற்று 

ஏனமாய் இடந்த மூர்த்தி எந்தை பாதம் எண்ணியே             (114)

 	 	

866	அத்தன் ஆகி அன்னை ஆகி ஆளும் எம் பிரானுமாய் 

ஒத்து ஒவ்வாத பல் பிறப்பு ஒழித்து நம்மை ஆட்கொள்வான் 

முத்தனார் முகுந்தனார் புகுந்து நம்முள் மேவினர் 

எத்தினால் இடர்க்கடற் கிடத்தி ஏழை நெஞ்சமே?             (115)

 	 	

867	மாறு செய்த வாள்-அரக்கன் நாள் உலப்ப அன்று இலங்கை 

நீறு செய்து சென்று கொன்று வென்றி கொண்ட வீரனார் 

வேறு செய்து தம்முள் என்னை வைத்திடாமையால் நமன் 

கூறுசெய்து கொண்டு இறந்த குற்றம் எண்ண வல்லனே?             (116)

 	 	

868	அச்சம் நோயொடு அல்லல் பல் பிறப்பு அவாய மூப்பு இவை 

வைத்த சிந்தை வைத்த ஆக்கை மாற்றி வானில் ஏற்றுவான் 

அச்சுதன் அனந்த கீர்த்தி ஆதி அந்தம் இல்லவன் 

நச்சு நாகனைக் கிடந்த நாதன் வேத கீதனே             (117)

 	 	

869	சொல்லினும் தொழிற்கணும் தொடக்கு அறாத அன்பினும் 

அல்லும் நன் பகலினோடும் ஆன மாலை காலையும் 

அல்லி நாள்-மலர்க் கிழத்தி நாத பாத-போதினைப் 

புல்லி உள்ளம் விள்வு இலாது பூண்டு மீண்டது இல்லையே            (118)

 	 	

870	பொன்னி சூழ் அரங்கம் மேய பூவை-வண்ண மாய கேள் 

என்னது ஆவி என்னும் வல்வினையினுட் கொழுந்து எழுந்து 

உன்ன பாதம் என்ன நின்ற ஒண்சுடர்க் கொழுமலர் 

மன்ன வந்து பூண்டு வாட்டம் இன்றி எங்கும் நின்றதே             (119)

 	 	

871	இயக்கு அறாத பல் பிறப்பில் என்னை மாற்றி இன்று வந்து 

உயக்கொள் மேகவண்ணன் நண்ணி என்னிலாய தன்னுளே 

மயக்கினான் தன் மன்னு சோதி ஆதலால் என் ஆவி தான் 

இயக்கு எலாம் அறுத்து அறாத இன்ப வீடு பெற்றதே             (120)

------------



6.  ஸ்ரீ தொண்டரடிபொடியாழ்வார்  அருளிச்செய்த திருமாலை (872-916)



872	காவலிற் புலனை வைத்து 

      கலிதன்னைக் கடக்கப் பாய்ந்து 

நாவலிட்டு உழிதர்கின்றோம் 

      நமன்-தமர் தலைகள் மீதே 

மூவுலகு உண்டு உமிழ்ந்த 

      முதல்வ நின் நாமம் கற்ற 

ஆவலிப்பு உடைமை கண்டாய் 

      அரங்க மா நகருளானே             (1)

 	 	

872	பச்சை மா மலை போல் மேனி 

      பவளவாய் கமலச் செங்கண் 

அச்சுதா அமரர் ஏறே 

      ஆயர் தம் கொழுந்தே என்னும் 

இச் சுவை தவிர யான் போய் 

      இந்திர-லோகம் ஆளும் 

அச் சுவை பெறினும் வேண்டேன் 

      அரங்க மா நகருளானே             (2)

 	 	

874	வேத நூற் பிராயம் நூறு 

      மனிசர் தாம் புகுவரேலும் 

பாதியும் உறங்கிப் போகும் 

      நின்றதிற் பதினையாண்டு 

பேதை பாலகன் அது ஆகும் 

      பிணி பசி மூப்புத் துன்பம் 

ஆதலால் பிறவி வேண்டேன் 

      அரங்க மா நகருளானே             (3)

 	 	

875	மொய்த்த வல்வினையுள் நின்று 

      மூன்று எழுத்து உடைய பேரால் 

கத்திரபந்தும் அன்றே 

      பராங்கதி கண்டு கொண்டான் 

இத்தனை அடியர் ஆனார்க்கு 

      இரங்கும் நம் அரங்கன் ஆய 

பித்தனைப் பெற்றும் அந்தோ 

      பிறவியுள் பிணங்குமாறே             (4)

 	 	

876	பெண்டிரால் சுகங்கள் உய்ப்பான் 

      பெரியது ஓர் இடும்பை பூண்டு 

உண்டு இராக் கிடக்கும் அப்போது 

      உடலுக்கே கரைந்து நைந்து 

தண் துழாய்-மாலை மார்பன் 

      தமர்களாய்ப் பாடி ஆடி 

தொண்டு பூண்டு அமுதம் உண்ணாத் 

      தொழும்பர்சோறு உகக்குமாறே            (5)

 	 	

877	மறம் சுவர் மதில் எடுத்து 

      மறுமைக்கே வெறுமை பூண்டு 

புறம் சுவர் ஓட்டை மாடம் 

      புரளும் போது அறிய மாட்டீர் 

அறம் சுவர் ஆகி நின்ற 

      அரங்கனார்க்கு ஆட் செய்யாதே 

புறஞ் சுவர்க் கோலஞ் செய்து 

      புள் கௌவக் கிடக்கின்றீரே            (6)

 	 	

878	புலை-அறம் ஆகி நின்ற 

      புத்தொடு சமணம் எல்லாம் 

கலை அறக் கற்ற மாந்தர் 

      காண்பரோ? கேட்பரோ தாம்? 

தலை அறுப்பு உண்டும் சாவேன் 

      சத்தியம் காண்மின் ஐயா 

சிலையினால் இலங்கை செற்ற 

      தேவனே தேவன் ஆவான்             (7)

 	 	

879	வெறுப்பொடு சமணர் முண்டர் 

      விதி இல் சாக்கியர்கள் நின்பால் 

பொறுப்பு அரியனகள் பேசில் 

      போவதே நோயது ஆகி 

குறிப்பு எனக்கு அடையும் ஆகில் 

      கூடுமேல் தலையை ஆங்கே 

அறுப்பதே கருமம் கண்டாய் 

      அரங்க மா நகருளானே             (8)

 	 	

880	மற்றும் ஓர் தெய்வம் உண்டே? 

      மதி இலா மானிடங்காள் 

உற்றபோது அன்றி நீங்கள் 

      ஒருவன் என்று உணர மாட்டீர் 

அற்றம் மேல் ஒன்று அறியீர் 

      அவன் அல்லால் தெய்வம் இல்லை 

கற்றினம் மேய்த்த எந்தை 

      கழலிணை பணிமின் நீரே             (9)

 	 	

881	நாட்டினான் தெய்வம் எங்கும் 

      நல்லது ஓர் அருள்தன்னாலே 

காட்டினான் திருவரங்கம் 

      உய்பவர்க்கு உய்யும் வண்ணம் 

கேட்டிரே நம்பிமீர்காள் 

      கெருடவா கனனும் நிற்கச் 

சேட்டைதன் மடியகத்துச் 

      செல்வம் பார்த்து இருக்கின்றீரே             (10)

 	 	

882	ஒரு வில்லால் ஓங்கு முந்நீர் 

      அடைத்து உலகங்கள் உய்யச் 

செருவிலே அரக்கர்கோனைச் 

      செற்ற நம் சேவகனார் 

மருவிய பெரிய கோயில் 

      மதில்-திருவரங்கம் என்னா 

கருவிலே திரு இலாதீர் 

      காலத்தைக் கழிக்கின்றீரே             (11)

 	 	

883	நமனும் முற்கலனும் பேச 

      நரகில் நின்றார்கள் கேட்க 

நரகமே சுவர்க்கம் ஆகும் 

      நாமங்கள் உடையன் நம்பி 

அவனது ஊர் அரங்கம் என்னாது 

      அயர்த்து வீழ்ந்து அளிய மாந்தர் 

கவலையுள் படுகின்றார் என்று 

      அதனுக்கே கவல்கின்றேனே             (12)

 	 	

884	எறியும் நீர் வெறிகொள் வேலை 

      மாநிலத்து உயிர்கள் எல்லாம் 

வெறிகொள் பூந்துளவ மாலை 

      விண்ணவர்கோனை ஏத்த 

அறிவு இலா மனிசர் எல்லாம் 

      அரங்கம் என்று அழைப்பராகில் 

பொறியில் வாழ் நரகம் எல்லாம் 

      புல் எழுந்து ஒழியும் அன்றே            (13)

 	 	

885	வண்டினம் முரலும் சோலை 

      மயிலினம் ஆலும் சோலை 

கொண்டல் மீது அணவும் சோலை 

      குயிலினம் கூவும் சோலை 

அண்டர்கோன் அமரும் சோலை 

      அணி திருவரங்கம் என்னா 

மிண்டர்பாய்ந்து உண்ணும்சோற்றை 

      விலக்கி நாய்க்கு இடுமின் நீரே             (14)

 	 	

886	மெய்யர்க்கே மெய்யன் ஆகும் 

      விதி இலா என்னைப் போலப் 

பொய்யர்க்கே பொய்யன் ஆகும் 

      புட்கொடி உடைய கோமான் 

உய்யப்போம் உணர்வினார்கட்கு 

      ஒருவன் என்று உணர்ந்த பின்னை 

ஐயப்பாடு அறுத்துத் தோன்றும் 

      அழகன் ஊர் அரங்கம் அன்றே             (15)

 	 	

887	சூதனாய்க் கள்வனாகித் 

      தூர்த்தரோடு இசைந்த காலம் 

மாதரார் கயற்கண் என்னும் 

      வலையுள் பட்டு அழுந்துவேனைப் 

போதரே என்று சொல்லிப் 

      புந்தியுள் புகுந்து தன்பால் 

ஆதரம் பெருக வைத்த 

      அழகன் ஊர் அரங்கம் அன்றே             (16)

 	 	

888	விரும்பி நின்று ஏத்த மாட்டேன் 

      விதி இலேன் மதி ஒன்று இல்லை 

இரும்புபோல் வலிய நெஞ்சம் 

      இறை-இறை உருகும் வண்ணம் 

சுரும்பு அமர் சோலை சூழ்ந்த 

      அரங்க மா கோயில் கொண்ட 

கரும்பினைக் கண்டு கொண்டு என் 

      கண்ணினை களிக்குமாறே             (17)

 	 	

889	இனி திரைத் திவலை மோத 

      எறியும் தண் பரவை மீதே 

தனி கிடந்து அரசு செய்யும் 

      தாமரைக்கண்ணன் எம்மான் 

கனி இருந்தனைய செவ்வாய்க் 

      கண்ணனைக் கண்ட கண்கள் 

பனி-அரும்பு உதிருமாலோ 

      என் செய்கேன் பாவியேனே?             (18)

 	 	

890	குடதிசை முடியை வைத்துக் 

      குணதிசை பாதம் நீட்டி 

வடதிசை பின்பு காட்டித் 

      தென்திசை இலங்கை நோக்கிக் 

கடல்-நிறக் கடவுள் எந்தை 

      அரவணைத் துயிலுமா கண்டு 

உடல் எனக்கு உருகுமாலோ 

      என் செய்கேன் உலகத்தீரே?            (19)

 	 	

891	பாயும் நீர் அரங்கந் தன்னுள் 

      பாம்பு-அணைப் பள்ளிகொண்ட 

மாயனார் திரு நன் மார்வும் 

      மரகத-உருவும் தோளும் 

தூய தாமரைக் கண்களும் 

      துவர்-இதழ்ப் பவள-வாயும் 

ஆய சீர் முடியும் தேசும் 

      அடியரோர்க்கு அகலல் ஆமே?             (20)

 	 	

892	பணிவினால் மனமது ஒன்றிப் 

      பவள-வாய் அரங்கனார்க்குத் 

துணிவினால் வாழ மாட்டாத் 

      தொல்லை நெஞ்சே நீ சொல்லாய் 

அணியின் ஆர் செம்பொன் ஆய 

      அருவரை அனைய கோயில் 

மணி அனார் கிடந்தவாற்றை 

      மனத்தினால் நினைக்கல் ஆமே?             (21)

 	 	

893	பேசிற்றே பேசல் அல்லால் 

      பெருமை ஒன்று உணரல் ஆகாது 

ஆசற்றார் தங்கட்கு அல்லால் 

      அறியல் ஆவானும் அல்லன் 

மாசற்றார் மனத்துளானை 

      வணங்கி நாம் இருப்பது அல்லால் 

பேசத்தான் ஆவது உண்டோ? 

      பேதை நெஞ்சே நீ சொல்லாய்             (22)

 	 	

894	கங்கையிற் புனிதம் ஆய 

      காவிரி நடுவுபாட்டுப் 

பொங்குநீர் பரந்து பாயும் 

      பூம்பொழில் அரங்கந் தன்னுள் 

எங்கள் மால் இறைவன் ஈசன் 

      கிடந்தது ஓர் கிடக்கை கண்டும் 

எங்ஙனம் மறந்து வாழ்கேன்? 

      ஏழையேன் ஏழையேனே             (23)

 	 	

895	வெள்ள-நீர் பரந்து பாயும் 

      விரி பொழில் அரங்கந் தன்னுள் 

கள்வனார் கிடந்தவாறும் 

      கமல நன் முகமும் கண்டும் 

உள்ளமே வலியை போலும் 

      ஒருவன் என்று உணர மாட்டாய் 

கள்ளமே காதல் செய்து உன் 

      கள்ளத்தே கழிக்கின்றாயே             (24)

 	 	

896	குளித்து மூன்று அனலை ஓம்பும் 

      குறிகொள் அந்தணமை தன்னை 

ஒளித்திட்டேன் என்கண் இல்லை 

      நின்கணும் பத்தன் அல்லேன் 

களிப்பது என் கொண்டு? நம்பீ 

      கடல்வண்ணா கதறுகின்றேன் 

அளித்து எனக்கு அருள்செய் கண்டாய் 

      அரங்க மா நகருளானே             (25)

 	 	

897	போதெல்லாம் போது கொண்டு உன் 

      பொன்னடி புனைய மாட்டேன் 

தீதிலா மொழிகள் கொண்டு உன் 

      திருக்குணம் செப்ப மாட்டேன் 

காதலால் நெஞ்சம் அன்பு 

      கலந்திலேன் அது தன்னாலே 

ஏதிலேன் அரங்கர்க்கு எல்லே 

      என் செய்வான் தோன்றினேனே?             (26)

 	 	

898	குரங்குகள் மலையை நூக்கக் 

      குளித்துத் தாம் புரண்டிட்டு ஓடித் 

தரங்க நீர் அடைக்கல் உற்ற 

      சலம் இலா அணிலும் போலேன் 

மரங்கள் போல் வலிய நெஞ்ச 

      வஞ்சனேன் நெஞ்சு தன்னால் 

அரங்கனார்க்கு ஆட் செய்யாதே 

      அளியத்தேன் அயர்க்கின்றேனே             (27)

 	 	

899	உம்பரால் அறியல் ஆகா 

      ஒளியுளார் ஆனைக்கு ஆகிச் 

செம் புலால் உண்டு வாழும் 

      முதலைமேல் சீறி வந்தார் 

நம் பரம் ஆயது உண்டே? 

      நாய்களோம் சிறுமை ஓரா 

எம்பிராற்கு ஆட் செய்யாதே 

      என் செய்வான் தோன்றினேனே            (28)

 	 	

900	ஊர் இலேன் காணி இல்லை 

      உறவு மற்று ஒருவர் இல்லை 

பாரில் நின் பாத மூலம் 

      பற்றிலேன் பரம மூர்த்தி 

காரொளி வண்ணனே என் 

      கண்ணனே கதறுகின்றேன் 

ஆர் உளர் களைகண்? அம்மா 

      அரங்க மா நகருளானே             (29)

 	 	

901	மனத்தில் ஓர் தூய்மை இல்லை 

      வாயில் ஓர் இன்சொல் இல்லை 

சினத்தினால் செற்றம் நோக்கித் 

      தீவிளி விளிவன் வாளா 

புனத்துழாய் மாலையானே 

      பொன்னி சூழ் திருவரங்கா 

எனக்கு இனிக் கதி என் சொல்லாய்? 

      என்னை ஆளுடைய கோவே            (30)

 	 	

902	தவத்துளார் தம்மில் அல்லேன் 

      தனம் படைத்தாரில் அல்லேன் 

உவர்த்த நீர் போல என்தன் 

      உற்றவர்க்கு ஒன்றும் அல்லேன் 

துவர்த்த செவ்வாயினார்க்கே 

      துவக்கு அறத் துரிசன் ஆனேன் 

அவத்தமே பிறவி தந்தாய் 

      அரங்க மா நகருளானே             (31)

 	 	

903	ஆர்த்து வண்டு அலம்பும் சோலை 

      அணி திரு அரங்கந் தன்னுள் 

கார்த் திரள் அனைய மேனிக் 

      கண்ணனே உன்னைக் காணு 

மார்க்கம் ஒன்று அறியமாட்டா 

      மனிசரில் துரிசனாய 

மூர்க்கனேன் வந்து நின்றேன் 

      மூர்க்கனேன் மூர்க்கனேனே             (32)

 	 	

904	மெய் எல்லாம் போக விட்டு 

      விரிகுழலாரிற் பட்டுப் 

பொய் எல்லாம் பொதிந்து கொண்ட 

      போழ்க்கனேன் வந்து நின்றேன் 

ஐயனே அரங்கனே உன் 

      அருள் என்னும் ஆசை தன்னால் 

பொய்யனேன் வந்து நின்றேன் 

      பொய்யனேன் பொய்யனேனே             (33)

 	 	

905	உள்ளத்தே உறையும் மாலை 

      உள்ளுவான் உணர்வு ஒன்று இல்லாக் 

கள்ளத்தேன் நானும் தொண்டாய்த் 

      தொண்டுக்கே கோலம் பூண்டு 

உள்ளுவார் உள்ளிற்று எல்லாம் 

      உடன் இருந்து அறிதி என்று 

வெள்கிப்போய் என்னுள்ளே நான் 

      விலவு அறச் சிரித்திட்டேனே             (34)

 	 	

906	தாவி அன்று உலகம் எல்லாம் 

      தலைவிளாக்கொண்ட எந்தாய் 

சேவியேன் உன்னை அல்லால் 

      சிக்கெனச் செங்கண் மாலே 

ஆவியே அமுதே என்தன் 

      ஆருயிர் அனைய எந்தாய் 

பாவியேன் உன்னை அல்லால் 

      பாவியேன் பாவியேனே             (35)

 	 	

907	மழைக்கு அன்று வரை முன் ஏந்தும் 

      மைந்தனே மதுர ஆறே 

உழைக் கன்றே போல நோக்கம் 

      உடையவர் வலையுள் பட்டு 

உழைக்கின்றேற்கு என்னை நோக்காது 

      ஒழிவதே உன்னை யன்றே 

அழைக்கின்றேன் ஆதிமூர்த்தி 

      அரங்கமா நகருளானே             (36)

 	 	

908	தெளிவிலாக் கலங்கல் நீர் சூழ் 

      திருவரங்கத்துள் ஓங்கும் 

ஒளியுளார் தாமே யன்றே 

      தந்தையும் தாயும் ஆவார்? 

எளியது ஓர் அருளும் அன்றே 

      என் திறத்து? எம்பிரானார் 

அளியன் நம் பையல் என்னார் 

      அம்மவோ கொடியவாறே            (37)

 	 	

909	மேம் பொருள் போக விட்டு 

      மெய்ம்மையை மிக உணர்ந்து 

ஆம் பரிசு அறிந்துகொண்டு 

      ஐம்புலன் அகத்து அடக்கிக் 

காம்பு அறத் தலை சிரைத்து உன் 

      கடைத்தலை இருந்து வாழும் 

சோம்பரை உகத்தி போலும் 

      சூழ் புனல் அரங்கத்தானே             (38)

 	 	

910	அடிமையிற் குடிமை இல்லா 

      அயல் சதுப்பேதிமாரிற்

குடிமையிற் கடைமை பட்ட 

      குக்கரில் பிறப்பரேலும் 

முடியினில் துளபம் வைத்தாய் 

      மொய் கழற்கு அன்பு செய்யும்

அடியரை உகத்தி போலும் 

      அரங்க மா நகருளானே 39

 	 	

911	திருமறுமார்வ நின்னைச் 

      சிந்தையுள் திகழ வைத்து 

மருவிய மனத்தர் ஆகில் 

      மா நிலத்து உயிர்கள் எல்லாம் 

வெருவு உறக் கொன்று சுட்டிட்டு 

      ஈட்டிய வினையரேலும் 

அருவினைப் பயன துய்யார் 

      அரங்க மா நகருளானே             (40)

 	 	

912	வானுளார் அறியல் ஆகா 

      வானவா என்பர் ஆகில் 

தேனுலாம் துளப மாலைச் 

      சென்னியாய் என்பர் ஆகில் 

ஊனம் ஆயினகள் செய்யும் 

      ஊனகாரகர்களேலும் 

போனகம் செய்த சேடம் 

      தருவரேல் புனிதம் அன்றே             (41)               

 	 	

913	பழுது இலா ஒழுகல்-ஆற்றுப் 

      பல சதுப்பேதிமார்கள்    

இழிகுலத்தவர்களேலும் 

      எம் அடியார்கள் ஆகில் 

தொழுமின் நீர் கொடுமின் கொண்மின் 

      என்று நின்னோடும் ஒக்க 

வழிபட அருளினாய் போல் 

      மதில்-திருவரங்கத்தானே             (42)

 	 	

914	அமர ஓர் அங்கம் ஆறும் 

      வேதம் ஓர் நான்கும் ஓதித் 

தமர்களிற் தலைவராய 

      சாதி-அந்தணர்களேலும் 

நுமர்களைப் பழிப்பர் ஆகில் 

      நொடிப்பது ஓர் அளவில் ஆங்கே 

அவர்கள்தாம் புலையர் போலும் 

      அரங்க மா நகருளானே             (43)

 	 	

915	பெண் உலாம் சடையினானும் 

      பிரமனும் உன்னைக் காண்பான் 

எண் இலா ஊழி ஊழி 

      தவம் செய்தார் வெள்கி நிற்ப 

விண் உளார் வியப்ப வந்து 

      ஆனைக்கு அன்று அருளை ஈந்த 

கண்ணறா உன்னை என்னோ? 

      களைகணாக் கருதுமாறே             (44)

 	 	

916	வள எழும் தவள மாட 

      மதுரை மா நகரந் தன்னுள் 

கவள மால் யானை கொன்ற 

      கண்ணனை அரங்க-மாலைத் 

துளவத் தொண்டு ஆய தொல் சீர்த் 

      தொண்டரடிப் பொடி சொல் 

இளைய புன் கவிதையேலும் 

      எம்பிராற்கு இனியவாறே             (45)

------------



7.  தொண்டர் அடிப்பொடி ஆழ்வார் அருளிச்செய்த திருப்பள்ளி எழுச்சி  (917- 926)



917	கதிரவன் குணதிசைச் சிகரம் வந்து அணைந்தான் 

      கனை இருள் அகன்றது காலை அம் பொழுதாய் 

மது விரிந்து ஒழுகின மா மலர் எல்லாம் 

      வானவர் அரசர்கள் வந்து வந்து ஈண்டி 

எதிர்திசை நிறைந்தனர் இவரொடும் புகுந்த 

      இருங் களிற்று ஈட்டமும் பிடியொடு முரசும் 

அதிர்தலில் அலை-கடல் போன்றுளது எங்கும் 

      அரங்கத்தம்மா பள்ளி எழுந்தருளாயே             (1)

 	 	

918	கொழுங்கொடி முல்லையின் கொழு மலர் அணவிக் 

      கூர்ந்தது குண-திசை மாருதம் இதுவோ 

எழுந்தன மலர் அணைப் பள்ளிகொள் அன்னம் 

      ஈன்பணி நனைந்த தம் இருஞ் சிறகு உதறி 

விழுங்கிய முதலையின் பிலம் புரை பேழ்வாய் 

      வெள் எயிறு உற அதன் விடத்தினுக்கு அனுங்கி 

அழுங்கிய ஆனையின் அருந்துயர் கெடுத்த 

      அரங்கத்தம்மா பள்ளி எழுந்தருளாயே             (2)

 	 	

919	சுடர்-ஒளி பரந்தன சூழ் திசை எல்லாம் 

      துன்னிய தாரகை மின்னொளி சுருங்கிப் 

படர் ஒளி பசுத்தனன் பனி மதி இவனோ 

      பாயிருள் அகன்றது பைம் பொழிற் கமுகின் 

மடலிடைக் கீறி வண் பாளைகள் நாற 

      வைகறை கூர்ந்தது மாருதம் இதுவோ 

அடல்-ஒளி திகழ் தரு திகிரி அம் தடக்கை 

      அரங்கத்தம்மா பள்ளி எழுந்தருளாயே             (3)

 	 	

920	மேட்டு இள மேதிகள் தளை விடும் ஆயர்கள் 

      வேய்ங்குழல் ஓசையும் விடை மணிக் குரலும் 

ஈட்டிய இசை திசை பரந்தன வயலுள் 

      இரிந்தன சுரும்பினம் இலங்கையர் குலத்தை 

வாட்டிய வரிசிலை வானவர் ஏறே 

      மா முனி வேள்வியைக் காத்து அவபிரதம் 

ஆட்டிய அடு திறல் அயோத்தி எம் அரசே 

      அரங்கத்தம்மா பள்ளி எழுந்தருளாயே.             (4) 

 	 	

921	புலம்பின புட்களும் பூம் பொழில்களின் வாய் 

      போயிற்றுக் கங்குல் புகுந்தது புலரி 

கலந்தது குணதிசைக் கனைகடல் அரவம் 

      களி வண்டு மிழற்றிய கலம்பகம் புனைந்த 

அலங்கல் அம் தொடையல் கொண்டு அடியிணை பணிவான் 

      அமரர்கள் புகுந்தனர் ஆதலில் அம்மா 

இலங்கையர்கோன் வழிபாடு செய் கோயில் 

      எம்பெருமான் பள்ளி எழுந்தருளாயே.             (5)

 	 	

922	இரவியர் மணி நெடுந் தேரொடும் இவரோ 

      இறையவர் பதினொரு விடையரும் இவரோ 

மருவிய மயிலினன் அறுமுகன் இவனோ 

      மருதரும் வசுக்களும் வந்து வந்து ஈண்டி 

புரவியொடு ஆடலும் பாடலும் தேரும் 

      குமர-தண்டம் புகுந்து ஈண்டிய வெள்ளம் 

அருவரை அனைய நின் கோயில் முன் இவரோ 

      அரங்கத்தம்மா பள்ளி எழுந்தருளாயே             (6)

 	 	

923	அந்தரத்து அமரர்கள் கூட்டங்கள் இவையோ 

      அருந்தவ முனிவரும் மருதரும் இவரோ 

இந்திரன் ஆனையும் தானும் வந்து இவனோ 

      எம்பெருமான் உன கோயிலின் வாசல் 

சுந்தரர் நெருக்க விச்சாதரர் நூக்க 

      இயக்கரும் மயங்கினர் திருவடி தொழுவான் 

அந்தரம் பார் இடம் இல்லை மற்று இதுவோ 

      அரங்கத்தம்மா பள்ளி எழுந்தருளாயே             (7)

 	 	

924	வம்பவிழ் வானவர் வாயுறை வழங்க 

      மாநிதி கபிலை ஒண் கண்ணாடி முதலா 

எம்பெருமான் படிமக்கலம் காண்டற்கு 

      ஏற்பன ஆயின கொண்டு நன் முனிவர் 

தும்புரு நாரதர் புகுந்தனர் இவரோ 

      தோன்றினன் இரவியும் துலங்கு ஒளி பரப்பி 

அம்பர தலத்தினின்று அகல்கின்றது இருள் போய் 

      அரங்கத்தம்மா பள்ளி எழுந்தருளாயே (8)

 	 	

925	ஏதம் இல் தண்ணுமை எக்கம் மத்தளி 

      யாழ் குழல் முழவமோடு இசை திசை கெழுமி 

கீதங்கள் பாடினர் கின்னரர் கெருடர்கள் 

      கெந்தருவர் அவர் கங்குலுள் எல்லாம் 

மாதவர் வானவர் சாரணர் இயக்கர் 

      சித்தரும் மயங்கினர் திருவடி தொழுவான் 

ஆதலில் அவர்க்கு நாள்-ஓலக்கம் அருள 

      அரங்கத்தம்மா பள்ளி எழுந்தருளாயே.             (9)

 	 	

926	கடி-மலர்க் கமலங்கள் மலர்ந்தன இவையோ 

      கதிரவன் கனைகடல் முளைத்தனன் இவனோ 

துடியிடையார் சுரி குழல் பிழிந்து உதறித் 

      துகில் உடுத்து ஏறினர் சூழ் புனல் அரங்கா 

தொடை ஒத்த துளவமும் கூடையும் பொலிந்து 

      தோன்றிய தோள் தொண்டரடிப்பொடி என்னும் 

அடியனை அளியன் என்று அருளி உன் அடியார்க்கு 

      ஆட்படுத்தாய் பள்ளி எழுந்தருளாயே            (10)

-------------



8.   திருப்பாணாழ்வார் அருளிச் செய்த அமலன் ஆதிபிரான் (927-936)



927	அமலன் ஆதிபிரான் அடியார்க்கு என்னை ஆட்படுத்த 

விமலன் விண்ணவர்கோன் விரையார் பொழில் வேங்கடவன் 

நிமலன் நின்மலன் நீதி வானவன் 

      நீள் மதில் அரங்கத்து அம்மான் திருக் 

கமல பாதம் வந்து என் கண்ணின் உள்ளன ஒக்கின்றதே             (1)

 	 	

928	உவந்த உள்ளத்தனாய் உலகம் அளந்து அண்டம் உற 

நிவந்த நீள் முடியன் அன்று நேர்ந்த நிசாசரரைக் 

கவர்ந்த வெங்கணைக் காகுத்தன் கடியார்

                    பொழில் அரங்கத்து அம்மான் அரைச் 

சிவந்த ஆடையின் மேல் சென்றது ஆம் என சிந்தனையே             (2)

 	 	

929	மந்தி பாய் வட வேங்கட மா மலை வானவர்கள் 

சந்தி செய்ய நின்றான் அரங்கத்து அரவின் அணையான் 

அந்தி போல் நிறத்து ஆடையும் அதன்

      மேல் அயனைப் படைத்தது ஓர் எழில் 

உந்தி மேலது அன்றோ அடியேன் உள்ளத்து இன்னுயிரே             (3)

 	 	

930	சதுர மா மதில் சூழ் இலங்கைக்கு இறைவன் தலை பத்து 

உதிர ஓட்டி ஓர் வெங்கணை உய்த்தவன் ஓதவண்ணன் 

மதுர மா வண்டு பாட மா மயில் 

      ஆடு அரங்கத்து அம்மான் திரு வயிற்று 

உதர பந்தம் என் உள்ளத்துள் நின்று உலாகின்றதே             (4)

 	 	

931	பாரம் ஆய பழவினை பற்று அறுத்து என்னைத் தன் 

வாரம் ஆக்கி வைத்தான் வைத்தது அன்றி என் உள் புகுந்தான் 

கோர மாதவம் செய்தனன் கொல்? 

      அறியேன் அரங்கத்து அம்மான் திரு 

ஆர மார்வு அது அன்றோ அடியேனை ஆட்கொண்டதே             (5)

 	 	

932	துண்ட வெண் பிறையன் துயர் தீர்த்தவன் அஞ்சிறைய- 

வண்டு வாழ் பொழில் சூழ் அரங்க நகர் மேய அப்பன் 

அண்டரண்ட பகிரண்டத்து ஒரு 

      மா நிலம் எழு மால் வரை முற்றும் 

உண்ட கண்டம் கண்டீர் அடியேனை உயக் கொண்டதே             (6)

 	 	

933	கையின் ஆர் சுரி சங்கு அன லாழியர் நீள் வரைபோல் 

மெய்யனார் துளப விரையார் கமழ் நீள் முடி எம் 

ஐயனார் அணி அரங்கனார் அர

      வின் அணைமிசை மேய மாயனார் 

செய்ய வாய் ஐயோ என்னைச் சிந்தை கவர்ந்ததுவே             (7)

 	 	

934	பரியன் ஆகி வந்த அவுணன் உடல் கீண்ட அமரர்க்கு 

அரிய ஆதிப்பிரான் அரங்கத்து அமலன் முகத்துக் 

கரிய ஆகிப் புடை பரந்து 

      மிளிர்ந்து செவ்வரி ஓடி நீண்ட அப் 

பெரிய ஆய கண்கள் என்னைப் பேதைமை செய்தனவே             (8)

 	 	

935	ஆல மா மரத்தின் இலைமேல் ஒரு பாலகனாய் 

ஞாலம் ஏழும் உண்டான் அரங்கத்து அரவின் அணையான் 

கோல மா மணி-ஆரமும் முத்துத் 

      தாமமும் முடிவு இல்லது ஓர் எழில் 

நீல மேனி ஐயோ நிறைகொண்டது என் நெஞ்சினையே             (9)

 	 	

936	கொண்டல்வண்ணனைக் கோவலனாய் வெண்ணெய் 

உண்ட வாயன் என் உள்ளம் கவர்ந்தானை 

அண்டர்கோன் அணி-அரங்கன் என் அமுதினைக் 

கண்ட கண்கள் மற்று ஒன்றினைக் காணாவே             (10)

-----------



9.   ஸ்ரீ மதுரகவியாழ்வார் அருளிச்செய்த  கண்ணி நுண் சிறுத்தாம்பு (937-947)



937	கண்ணி நுண் சிறுத் தாம்பினால் கட்டு உண்ணப் 

பண்ணிய பெரு மாயன் என் அப்பனில் 

நண்ணித் தென் குருகூர் நம்பி என்றக்கால் 

அண்ணிக்கும் அமுது ஊறும் என் நாவுக்கே             (1)

 	 	

938	நாவினால் நவிற்று இன்பம் எய்தினேன் 

மேவினேன் அவன் பொன்னடி மெய்ம்மையே 

தேவு மற்று அறியேன் குருகூர் நம்பி 

பாவின் இன்னிசை பாடித் திரிவனே             (2)

 	 	

939	திரிதந்து ஆகிலும் தேவபிரான் உடைக் 

கரிய கோலத் திருவுருக் காண்பன் நான் 

பெரிய வண் குருகூர் நகர் நம்பிக்கு ஆள்- 

உரியனாய் அடியேன் பெற்ற நன்மையே             (3)

 	 	

940	நன்மையால் மிக்க நான்மறையாளர்கள் 

புன்மை ஆகக் கருதுவர் ஆதலில் 

அன்னையாய் அத்தனாய் என்னை ஆண்டிடும் 

தன்மையான் சடகோபன் என் நம்பியே             (4)

 	 	

941	நம்பினேன் பிறர் நன்பொருள் தன்னையும் 

நம்பினேன் மடவாரையும் முன் எலாம் 

செம்பொன் மாடத் திருக் குருகூர் நம்பிக்கு 

அன்பனாய் அடியேன் சதிர்த்தேன் இன்றே            (5)

 	 	

942	இன்று தொட்டும் எழுமையும் எம்பிரான் 

நின்று தன் புகழ் ஏத்த அருளினான் 

குன்ற மாடத் திருக் குருகூர் நம்பி 

என்றும் என்னை இகழ்வு இலன் காண்மினே            (6)

 	 	

943	கண்டு கொண்டு என்னைக் காரிமாறப் பிரான் 

பண்டை வல் வினை பாற்றி அருளினான் 

எண் திசையும் அறிய இயம்புகேன் 

ஒண் தமிழ்ச் சடகோபன் அருளையே             (7)

 	 	

944	அருள் கொண்டாடும் அடியவர் இன்புற 

அருளினான் அவ் அரு மறையின் பொருள் 

அருள்கொண்டு ஆயிரம் இன் தமிழ் பாடினான் 

அருள் கண்டீர் இவ் உலகினில் மிக்கதே             (8)

 	 	

945	மிக்க வேதியர் வேதத்தின் உட்பொருள் 

நிற்கப் பாடி என் நெஞ்சுள் நிறுத்தினான் 

தக்க சீர்ச் சடகோபன் என் நம்பிக்கு ஆட்- 

புக்க காதல் அடிமைப் பயன் அன்றே             (9)

 	 	

946	பயன் அன்று ஆகிலும் பாங்கு அலர் ஆகிலும் 

செயல் நன்றாகத் திருத்திப் பணி கொள்வான் 

குயில் நின்று ஆர் பொழில் சூழ் குருகூர் நம்பி 

முயல்கின்றேன் அவன் மொய் கழற்கு அன்பையே (10)

 	 	

947	அன்பன் தன்னை அடைந்தவர்கட்கு எல்லாம் 

அன்பன் தென் குருகூர் நகர் நம்பிக்கு 

அன்பனாய் மதுரகவி சொன்ன சொல் 

நம்புவார் பதி வைகுந்தம் காண்மினே             (11)

------------